Σωστή συμπεριφορά προς γυναίκες!
- Μέλος που άνοιξε το νήμα Todok
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 50
- Εμφανίσεις 6K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 4 άτομα (0 μέλη και 4 επισκέπτες)
BiteMeIaMfresH
Μέλος
- Εγγρ.
- 22 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 8.901
- Like
- 15
- Πόντοι
- 66
αν σου δωσω 20χιλιαδες θα ρθεις αποψε μαζι μου?
Επισκέπτης
Η γυναίκα ως αντικείμενο ηδονής
Ο Δημοσθένης στον Κατά Νεαίρας λόγο του (Λόγος 49, 122. Οratοτes Attici, έκδ.1850, σ. 931) λέγει: «Τας μεν γαρ εταίρας ηδονής ένεκεν έχομεν, τας δε παλλακάς της καθ' ημέραν θεραπείας του σώματος, τας δε γυναίκας του παιδοποιείσθαι γνησίως και των ένδον φύλακα πιστήν έχειν».
Δηλαδή: «Τις μέν εταίρες τις έχουμε για ηδονή, τις παλλακίδες για να εξυπηρετούν το σώμα μας καθημερινά, τις δε συζύγους για να τεκνοποιούν γνήσιους απογόνους και να είναι πιστοί φύλακες των σπιτιών μας»
Αφού είναι αρχαιολάτρες οι Νεοπαγανιστές, ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των προγόνων μας. Αν πάλι δεν θεωρούν το παράδειγμά τους σωστό, πώς είναι αρχαιολάτρες;
«Σύμφωνα με τα έθιμα που μάς παραδίδουν ο Στράβων, ο Ηρόδοτος και ο Λουκιανός, η κάθε γυναίκα έπρεπε να καθίσει στον περίβολο του ναού και να δοθεί ερωτικά στον καθένα που θα της έρριχνε στην ποδιά ένα νόμισμα, ανεξάρτητα από την αξία του, μια κι επρόκειτο να παντρευτεί και παραβίαζε την εντολή της θεάς που όριζε ότι κάθε γυναίκα πρέπει να είναι στη διάθεση όλων χάριν της γονιμότητας. Οι ωραιότερες γυναίκες φυσικά και διαλέγονταν αμέσως, περίμεναν όμως άλλες τρία και τέσσερα χρόνια και δεν μπορούσαν να σηκωθούν πριν αυτή η πράξη συντελεστεί».<Από τη Μηδεια στη Σταχτοπουτα˙ η ιστορία του φαλλού, Λ. Ζωγράφου, εκδ. Αλεξάνδρεια > (σ. 115)
Η λέξη «έρως» άλλωστε χρησιμοποιούνταν κυρίως για να εκφράσει τα αμοιβαία αισθήματα έλξης μεταξύ του έφηβου και του παιδεραστή του, κι όχι παρόμοια αισθήματα μεταξύ ανδρών και γυναικών τα οποία σχετικώς σπάνιζαν. Ο Πλούταρχος π.χ. τον 2ο αι. μ.Χ. πριν κάνει απολογία υπερ του γάμου, θεωρεί υποχρέωσή του να αποδείξει ότι και τα κορίτσια μπορούν, όπως ακριβώς και τα αγόρια, να προκαλέσουν έρωτα στον άνδρα. Στον «Οικονομικό» του Ξενοφώντα ο Ισχόμαχος λέει για τη γυναίκα του: «Έπρεπε να βλέπει όσο γινόταν λιγότερο, να ακούει όσο γινόταν λιγότερο, και να κάνει όσο γινόταν λιγότερες ερωτήσεις». ʼλλωστε τον 4ο αι. π.Χ. πολλοί Αθηναίοι φαίνεται πως είχαν από μια παλλακή εκατεστημένη στο σπίτι τους, δίχως να έχουν διώξει τη νόμιμη γυναίκα τους.
Ένας άνδρας της Αρχαίας Ελλάδας έχει πάντα το δικαίωμα να διώξει τη γυναίκα του, και όταν ακόμη δεν έχει τίποτε (μοιχεία, ανικανότητα) να την κατηγορήσει, ακόμα κι ενώ αυτή είναι σε εγκυμοσύνη. Απλώς πρέπει να επιστρέψει πίσω και την προίκα της, την οποία τού έδωσαν οι γονείς της. Αυτή ήταν η μοναδική υποχρέωσή του. Η γυναίκα επίσης έχει τυπικά δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο, όχι όμως για μοιχεία [διότι οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν πως μόνο ο άντρας έχει τέτοιου είδους ελευθερία] αλλά π.χ. σε περιπτώσεις ξυλοδαρμού και γενικά άσχημης συμπεριφοράς προς αυτήν. Όμως στην πράξη αφενός έπρεπε να αποδειχθούν οι κατηγορίες αυτές ?πράγμα δύσκολο, αφού λίγοι έβλεπαν τη γυναίκα ? αφετέρου η κοινή γνώμη των Αρχαίων Ελλήνων δεν πολυεκτιμούσε τις γυναίκες που χώρισαν με αυτόν τον τρόπο από τον άντρα τους. Στη «Μηδεία» ο Ευριπίδης λέει γι? αυτές «Να αφήσουν τον άντρα τους δεν είναι πολύ τιμητικό για τις γυναίκες και δεν τους επιτρέπεται να τον διώξουν».
ʼλλωστε, στην αρχαία Ελλάδα η γυναίκα θεωρούνταν σκευος ηδονής και η δική της ευχαρίστηση δεν λογαριαζόταν καθόλου. Ένας αρχαίος είχε πει "σε τι μας χρειάζονται οι γυναίκες; Αν μπορούσαμε να κάνουμε παιδιά ρίχνοντας το σπέρμα μας σε ένα χωράφι, θα μας ήταν άχρηστες".
Κατηγορούν, έπειτα από όλα αυτά, οι Νεοπαγανιστές τους Χριστιανούς ότι αυτοί θεωρούν το σεξ μόνο για παιδοποιία, επειδή είναι «θεϊκή εντολή». Πώς εξηγούν τους προαναφερθέντες αρχαίους νόμους κατά όσων δεν παντρεύονταν (που σημαίνει ότι για τους αρχαίους υπήρχαν δύο κατηγορίες γυναικών: οι «μηχανές παραγωγής παιδιών» - γι? αυτό άξιζε ο γάμος ? που μόνο γι? αυτό τις παντρεύονταν κανείς, και οι εταίρες). Αν δεν μπορούν να τους εξηγήσουν ή αν λένε ότι καλώς υπήρχαν οι νόμοι αυτοί, να μην σχολιάζουν την Χριστιανική ερμηνεία και αντιμετώπιση της ηδονής και του γάμου.
Δηλαδή, ενώ για το Χριστιανισμό η γυναίκα-σεξουαλικός σύντροφος και η γυναίκα-μητέρα είναι το ίδιο πρόσωπο, και ρητά αναφέρεται το «μή αποστερείτε αλλήλους» στην Καινή Διαθήκη, στην αρχαιότητα υπάρχει ο διχασμός και επομένως η υποτίμηση της γυναίκας-μητέρας ως προς την γυναίκα-σύντροφο, αφού η πρώτη ήταν η «παραγωγός παιδιών», ενώ η δεύτερη ήταν η αδρά αμοιβόμενη πόρνη/εταίρα.
Οι Ν/Π νομίζουν ότι ο Χριστιανισμός αρνείται την ηδονή. Ο Χριστιανισμός δεν την αρνείται, αλλά έχει διαφορετική αντίληψη για τον ρόλο της στη ζωή. Αν την αρνούνταν, θα αρνούνταν ένα δημιούργημα του Θεού:
Διαταγαί των Αγίων αποστόλων (PG 1, 980B): «Ούτε η νόμιμη συνεύρεση, ούτε η λεχωνιά, ούτε η περίοδος, ούτε η ονείρωξη μπορούν να μιάνουν τη φύση του ανθρώπου ή να χωρίσουν από το ʼγιο Πνεύμα, εκτός μόνο από την ασέβεια και την παράνομη πράξη.».
Αποστολικοί κανόνες (PG 137, 141B) : «Εί τις επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος, ή όλως του καταλόγου του ιερατικού, γάμου και κρεών και οίνου ου δι? άσκησιν, αλλά δια βδελυρίαν απέχεται, επιλαθόμενος ότι πάντα καλά λίαν, και ότι άρσεν και θήλυ εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, αλλά βλασφημών διαβάλλει την δημιουργίαν, ή διορθούσθω, ή καθαιρείσθω, και της εκκλησίας αποβαλλέσθω. Ωσαύτος και λαϊκός.»
Κλήμης Αλεξανδρεύς, Στρωματείς Γ? 7 «οι δε, δια μίσος το προς την σάρκα της κατά γάμον συναλλαγής και της των καθηκόντων βρωμάτων μεγαλήψεως αχαρίστως απαλλάττεσθαι ποθούντες, αμαθείς τε και άθεοι, αλόγως εγκρατευόμενοι, καθάπερ τα πλείστα των άλλων εθνών».
ʼγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, PG 94, 1533C: «Δεν προέρχεται λοιπόν εκ του σώματος η κακία, αλλά εκ της ψυχής». Το άκρως αντίθετο του Πλατωνισμού, που την σκέτη ύλη τη θεωρεί κακό.
«Από τις σωματικές ηδονές άλλες είναι φυσικές και συνάμα αναγκαίες, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατη η ζωή, όπως οι τροφές, που αναπληρώνουν τη φθορά, και τα απαραίτητα ρούχα, άλλες πάλι είναι φυσικές, όχι όμως αναγκαίες, όπως είναι οι κατά φύση και κατά νόμο γενετήσιες σχέσεις, και άλλες ούτε αναγκαίες ούτε φυσικές, όπως η λαγνεία και η αφθονία αγαθών που ξεπερνούν τις ανάγκες˙ γιατί αυτές δεν συντελούν ούτε στη διατήρηση της ζωής ούτε στη διαδοχή του γένους, αλλά προξενούν ζημιές. Αυτός λοιπόν που ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού πρέπει να επιδιώκει τις αναγκαίες και συνάμα τις φυσικές ηδονές, να βάζει σε δεύτερη μοίρα τις φυσικές αλλά όχι αναγκαίες, γινόμενες στον καιρό και με τον τρόπο και το μέτρο που αρμόζουν, ενώ τις άλλες είναι ανάγκη οπωσδήποτε να τις αποφεύγει», γράφει ο ʼγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Έκδοσις ακριβής... Β', 13). Δεν υπάρχει απόρριψη της ηδονής εν γένει˙ αλλά διαφορετική ερμηνεία της.
«Η περιφρόνηση της ανθρώπινης κατάστασης και η έχθρα προς το σώμα ήταν ενδημική νόσος ολόκληρου του πολιτισμού αυτής της περιόδου˙ κι ενώ οι πιο ακραίες εκδηλώσεις της είναι κυρίως χριστιανικές ή γνωστικές, τα συμπτώματά της εμφανίζονται με πιο ελαφρά μορφή σε εθνικούς με καθαρά ελληνική μόρφωση˙ η νόσος αυτή εκφράζεται σε ευρεία ποικιλία μύθων και φανταστικών διηγήσεων, που αντλούνται είτε από ελληνικά είτε από ανατολικά πρότυπα (συχνά με αλλαγμένο νόημα ή διαφορετικά σημεία εμφάσεως), ενώ άλλες είναι κατά τα φαινόμενα καινούργιες(...). Αυτό το είδος ιδεών (...) οι εθνικοί μοραλιστές όπως ο Πλούταρχος και ο Επίκτητος τις καταδίκαζαν, και χριστιανοί με ελληνική παιδεία, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, αντιστέκονταν με σθένος απέναντί τους. Δεν έχουν ρίζες στην Παλαιά Διαθήκη»<Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, E.R. Doods, εκδ. Αλεξάνδρεια >(σ.67, 65, 66)
Ο Δημοσθένης στον Κατά Νεαίρας λόγο του (Λόγος 49, 122. Οratοτes Attici, έκδ.1850, σ. 931) λέγει: «Τας μεν γαρ εταίρας ηδονής ένεκεν έχομεν, τας δε παλλακάς της καθ' ημέραν θεραπείας του σώματος, τας δε γυναίκας του παιδοποιείσθαι γνησίως και των ένδον φύλακα πιστήν έχειν».
Δηλαδή: «Τις μέν εταίρες τις έχουμε για ηδονή, τις παλλακίδες για να εξυπηρετούν το σώμα μας καθημερινά, τις δε συζύγους για να τεκνοποιούν γνήσιους απογόνους και να είναι πιστοί φύλακες των σπιτιών μας»
Αφού είναι αρχαιολάτρες οι Νεοπαγανιστές, ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των προγόνων μας. Αν πάλι δεν θεωρούν το παράδειγμά τους σωστό, πώς είναι αρχαιολάτρες;
«Σύμφωνα με τα έθιμα που μάς παραδίδουν ο Στράβων, ο Ηρόδοτος και ο Λουκιανός, η κάθε γυναίκα έπρεπε να καθίσει στον περίβολο του ναού και να δοθεί ερωτικά στον καθένα που θα της έρριχνε στην ποδιά ένα νόμισμα, ανεξάρτητα από την αξία του, μια κι επρόκειτο να παντρευτεί και παραβίαζε την εντολή της θεάς που όριζε ότι κάθε γυναίκα πρέπει να είναι στη διάθεση όλων χάριν της γονιμότητας. Οι ωραιότερες γυναίκες φυσικά και διαλέγονταν αμέσως, περίμεναν όμως άλλες τρία και τέσσερα χρόνια και δεν μπορούσαν να σηκωθούν πριν αυτή η πράξη συντελεστεί».<Από τη Μηδεια στη Σταχτοπουτα˙ η ιστορία του φαλλού, Λ. Ζωγράφου, εκδ. Αλεξάνδρεια > (σ. 115)
Η λέξη «έρως» άλλωστε χρησιμοποιούνταν κυρίως για να εκφράσει τα αμοιβαία αισθήματα έλξης μεταξύ του έφηβου και του παιδεραστή του, κι όχι παρόμοια αισθήματα μεταξύ ανδρών και γυναικών τα οποία σχετικώς σπάνιζαν. Ο Πλούταρχος π.χ. τον 2ο αι. μ.Χ. πριν κάνει απολογία υπερ του γάμου, θεωρεί υποχρέωσή του να αποδείξει ότι και τα κορίτσια μπορούν, όπως ακριβώς και τα αγόρια, να προκαλέσουν έρωτα στον άνδρα. Στον «Οικονομικό» του Ξενοφώντα ο Ισχόμαχος λέει για τη γυναίκα του: «Έπρεπε να βλέπει όσο γινόταν λιγότερο, να ακούει όσο γινόταν λιγότερο, και να κάνει όσο γινόταν λιγότερες ερωτήσεις». ʼλλωστε τον 4ο αι. π.Χ. πολλοί Αθηναίοι φαίνεται πως είχαν από μια παλλακή εκατεστημένη στο σπίτι τους, δίχως να έχουν διώξει τη νόμιμη γυναίκα τους.
Ένας άνδρας της Αρχαίας Ελλάδας έχει πάντα το δικαίωμα να διώξει τη γυναίκα του, και όταν ακόμη δεν έχει τίποτε (μοιχεία, ανικανότητα) να την κατηγορήσει, ακόμα κι ενώ αυτή είναι σε εγκυμοσύνη. Απλώς πρέπει να επιστρέψει πίσω και την προίκα της, την οποία τού έδωσαν οι γονείς της. Αυτή ήταν η μοναδική υποχρέωσή του. Η γυναίκα επίσης έχει τυπικά δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο, όχι όμως για μοιχεία [διότι οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν πως μόνο ο άντρας έχει τέτοιου είδους ελευθερία] αλλά π.χ. σε περιπτώσεις ξυλοδαρμού και γενικά άσχημης συμπεριφοράς προς αυτήν. Όμως στην πράξη αφενός έπρεπε να αποδειχθούν οι κατηγορίες αυτές ?πράγμα δύσκολο, αφού λίγοι έβλεπαν τη γυναίκα ? αφετέρου η κοινή γνώμη των Αρχαίων Ελλήνων δεν πολυεκτιμούσε τις γυναίκες που χώρισαν με αυτόν τον τρόπο από τον άντρα τους. Στη «Μηδεία» ο Ευριπίδης λέει γι? αυτές «Να αφήσουν τον άντρα τους δεν είναι πολύ τιμητικό για τις γυναίκες και δεν τους επιτρέπεται να τον διώξουν».
ʼλλωστε, στην αρχαία Ελλάδα η γυναίκα θεωρούνταν σκευος ηδονής και η δική της ευχαρίστηση δεν λογαριαζόταν καθόλου. Ένας αρχαίος είχε πει "σε τι μας χρειάζονται οι γυναίκες; Αν μπορούσαμε να κάνουμε παιδιά ρίχνοντας το σπέρμα μας σε ένα χωράφι, θα μας ήταν άχρηστες".
Κατηγορούν, έπειτα από όλα αυτά, οι Νεοπαγανιστές τους Χριστιανούς ότι αυτοί θεωρούν το σεξ μόνο για παιδοποιία, επειδή είναι «θεϊκή εντολή». Πώς εξηγούν τους προαναφερθέντες αρχαίους νόμους κατά όσων δεν παντρεύονταν (που σημαίνει ότι για τους αρχαίους υπήρχαν δύο κατηγορίες γυναικών: οι «μηχανές παραγωγής παιδιών» - γι? αυτό άξιζε ο γάμος ? που μόνο γι? αυτό τις παντρεύονταν κανείς, και οι εταίρες). Αν δεν μπορούν να τους εξηγήσουν ή αν λένε ότι καλώς υπήρχαν οι νόμοι αυτοί, να μην σχολιάζουν την Χριστιανική ερμηνεία και αντιμετώπιση της ηδονής και του γάμου.
Δηλαδή, ενώ για το Χριστιανισμό η γυναίκα-σεξουαλικός σύντροφος και η γυναίκα-μητέρα είναι το ίδιο πρόσωπο, και ρητά αναφέρεται το «μή αποστερείτε αλλήλους» στην Καινή Διαθήκη, στην αρχαιότητα υπάρχει ο διχασμός και επομένως η υποτίμηση της γυναίκας-μητέρας ως προς την γυναίκα-σύντροφο, αφού η πρώτη ήταν η «παραγωγός παιδιών», ενώ η δεύτερη ήταν η αδρά αμοιβόμενη πόρνη/εταίρα.
Οι Ν/Π νομίζουν ότι ο Χριστιανισμός αρνείται την ηδονή. Ο Χριστιανισμός δεν την αρνείται, αλλά έχει διαφορετική αντίληψη για τον ρόλο της στη ζωή. Αν την αρνούνταν, θα αρνούνταν ένα δημιούργημα του Θεού:
Διαταγαί των Αγίων αποστόλων (PG 1, 980B): «Ούτε η νόμιμη συνεύρεση, ούτε η λεχωνιά, ούτε η περίοδος, ούτε η ονείρωξη μπορούν να μιάνουν τη φύση του ανθρώπου ή να χωρίσουν από το ʼγιο Πνεύμα, εκτός μόνο από την ασέβεια και την παράνομη πράξη.».
Αποστολικοί κανόνες (PG 137, 141B) : «Εί τις επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος, ή όλως του καταλόγου του ιερατικού, γάμου και κρεών και οίνου ου δι? άσκησιν, αλλά δια βδελυρίαν απέχεται, επιλαθόμενος ότι πάντα καλά λίαν, και ότι άρσεν και θήλυ εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, αλλά βλασφημών διαβάλλει την δημιουργίαν, ή διορθούσθω, ή καθαιρείσθω, και της εκκλησίας αποβαλλέσθω. Ωσαύτος και λαϊκός.»
Κλήμης Αλεξανδρεύς, Στρωματείς Γ? 7 «οι δε, δια μίσος το προς την σάρκα της κατά γάμον συναλλαγής και της των καθηκόντων βρωμάτων μεγαλήψεως αχαρίστως απαλλάττεσθαι ποθούντες, αμαθείς τε και άθεοι, αλόγως εγκρατευόμενοι, καθάπερ τα πλείστα των άλλων εθνών».
ʼγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, PG 94, 1533C: «Δεν προέρχεται λοιπόν εκ του σώματος η κακία, αλλά εκ της ψυχής». Το άκρως αντίθετο του Πλατωνισμού, που την σκέτη ύλη τη θεωρεί κακό.
«Από τις σωματικές ηδονές άλλες είναι φυσικές και συνάμα αναγκαίες, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατη η ζωή, όπως οι τροφές, που αναπληρώνουν τη φθορά, και τα απαραίτητα ρούχα, άλλες πάλι είναι φυσικές, όχι όμως αναγκαίες, όπως είναι οι κατά φύση και κατά νόμο γενετήσιες σχέσεις, και άλλες ούτε αναγκαίες ούτε φυσικές, όπως η λαγνεία και η αφθονία αγαθών που ξεπερνούν τις ανάγκες˙ γιατί αυτές δεν συντελούν ούτε στη διατήρηση της ζωής ούτε στη διαδοχή του γένους, αλλά προξενούν ζημιές. Αυτός λοιπόν που ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού πρέπει να επιδιώκει τις αναγκαίες και συνάμα τις φυσικές ηδονές, να βάζει σε δεύτερη μοίρα τις φυσικές αλλά όχι αναγκαίες, γινόμενες στον καιρό και με τον τρόπο και το μέτρο που αρμόζουν, ενώ τις άλλες είναι ανάγκη οπωσδήποτε να τις αποφεύγει», γράφει ο ʼγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Έκδοσις ακριβής... Β', 13). Δεν υπάρχει απόρριψη της ηδονής εν γένει˙ αλλά διαφορετική ερμηνεία της.
«Η περιφρόνηση της ανθρώπινης κατάστασης και η έχθρα προς το σώμα ήταν ενδημική νόσος ολόκληρου του πολιτισμού αυτής της περιόδου˙ κι ενώ οι πιο ακραίες εκδηλώσεις της είναι κυρίως χριστιανικές ή γνωστικές, τα συμπτώματά της εμφανίζονται με πιο ελαφρά μορφή σε εθνικούς με καθαρά ελληνική μόρφωση˙ η νόσος αυτή εκφράζεται σε ευρεία ποικιλία μύθων και φανταστικών διηγήσεων, που αντλούνται είτε από ελληνικά είτε από ανατολικά πρότυπα (συχνά με αλλαγμένο νόημα ή διαφορετικά σημεία εμφάσεως), ενώ άλλες είναι κατά τα φαινόμενα καινούργιες(...). Αυτό το είδος ιδεών (...) οι εθνικοί μοραλιστές όπως ο Πλούταρχος και ο Επίκτητος τις καταδίκαζαν, και χριστιανοί με ελληνική παιδεία, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, αντιστέκονταν με σθένος απέναντί τους. Δεν έχουν ρίζες στην Παλαιά Διαθήκη»<Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, E.R. Doods, εκδ. Αλεξάνδρεια >(σ.67, 65, 66)
BiteMeIaMfresH
Μέλος
- Εγγρ.
- 22 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 8.901
- Like
- 15
- Πόντοι
- 66
απ οτι φαινεται ανοιξαμε την πορτα στην αρχαιοτητα...
Επισκέπτης
Αντρες μόνοι,γυναίκες μόνες.
Γράφεις για τα αγόρια που δεν λεν να μεγαλώσουν, τα θέσει ή δυνάμει γκέι, τους άντρες χωρίς θήλυ στη ζωή τους, εντάξει. Γράψε όμως και για τις γυναίκες χωρίς άντρα? Μου το μήνυσε με SMS μια καλή φίλη, την περασμένη Κυριακή. Μου το ?παν κι άλλες. Γυναίκες αξιέραστες και ξύπνιες. Στα τριάντα κάτι και στα σαράντα. Γυναίκες μες στη ζωή, ωραίες, πετυχημένες επαγγελματίες, γυναίκες μόνες.
Οι άντρες μού μήνυσαν άλλα: Μα δυνάμει γκέι; Ολοι; Δώσε έμφαση στο ?δυνάμει?, άσε τ? άλλο ― απαντούσα. Κι ηρεμούσαν.
Κατόπιν κουβεντιάζαμε. Πού πήγαν οι άντρες; Κρύβονται σε δουλειές και καριέρες, κρύβονται πίσω από άλλους άντρες, φίλους και αντροπαρέες, κρύβονται από την ενηλικίωση και το ζευγάρωμα, τη σχέση. Κρύβονται από τις συνομήλικες γυναίκες ανάλογης καριέρας, ανάλογης μορφώσεως και ευφυϊας, ανάλογης ή υπέρτερης φιλοδοξίας. Κρύβονται από τη δέσμευση της σχέσης, από την ευθύνη της συμβίωσης, από το βάρος της συνομολόγησης και του μοιράσματος. Αποφεύγουν το μοντέλο του ζευγαριού και της πυρηνικής οικογένεια· η οικογένεια των γονιών τους σήμερα ξεψυχάει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν υπόσχεται και πολλά στους παρατεταμένους έφηβους, που μεθάνε με γκάτζετ και αντροπαιχνίδια.
Οι άντρες κρύβονται και αναβάλλουν· οι συνομήλικες τούς τρομάζουν, είναι ώριμες και απαιτητικές. Απ? τα σαράντα στρέφονται στις μικρότερες ― θεωρητικά είναι πιο χειρίσιμες, θεωρητικά? Και βασικά στρέφονται στον εαυτό τους: διαστέλλουν την εφηβεία, χρυσώνουν τη μοναχικότητα.
Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν: τρομάζουν τους ήδη λουφαγμένους συνομηλίκους τους, τρομάζουν και οι ίδιες όταν στο ζενίθ της καριέρας σκιρτήσει μέσα τους η μητρότητα πιο δυνατή και απαιτητική και από τη γενετήσια ορμή και από τη δίψα της συντροφιάς.
Αντρες και γυναίκες στον καιρό μας χτίζουν τη νέα οικογένεια: επάλληλους ιστούς φίλων, μια φυλή αστών που αναγνωρίζεται με τη μυρωδιά. Τους ενώνει το γούστο, η κουλτούρα, η συμπεριφορά, ενίοτε το κοινό παρελθόν, αλλά ορισμένως το κοινό παρόν και το κατά μόνας ταξίδι της ζωής. Οι φίλοι: φυλή και κοινότητα. Σε αυτή τη φυλή βυθίζονται και οι παντρεμένοι, άντρες και γυναίκες, εάν και εφόσον παλιώσει και στερεωθεί ο γάμος τους. Στους φίλους εξομολογείσαι καημούς, απωθήσεις και ελλείψεις· στους φίλους αναγνωρίζεις την κοινοτοπία των αναζητήσεών σου· οι ατομικές περιπέτειες μοιάζουν: η διαπίστωση τούτη σοκάρει τον νάρκισσο αστό, αλλά και τον παρηγορεί, ιδίως σε στιγμές πόνου.
Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.
Γίνομαι παλιοκαιρίσιος. Το θήλυ παραμένει μυστήριο και θαύμα: δεν βλέπω την τρομερή Λίλιθ, την σκοτεινή Σελήνη, την τρομερή Τανίτ της Σαλαμπώ· δεν βλέπω μόνο αυτή, βλέπω την Αφροδίτη και την Αρτεμη, την κόρη Ηγησώ, τη μειδιώσα Μόνα Λίζα, βλέπω την Καταγωγή του Κόσμου, κατά Κουρμπέ. Ακούω το τραγούδισμα του μακαρίτη ?νονού? Τζέιμς Μπράουν, το απόλυτο μπλουζ στα πάρτι των ?70s και σε όσα θα έλθουν:
«This is a man?s world
But it wouldn?t be nothing, nothing without a woman or a girl
He?s lost in the wilderness
He?s lost in bitterness».
Αυτός είναι ο κόσμος του άντρα. Αλλά δεν θα ?ταν τίποτε, τίποτε, χωρίς γυναίκα, χωρίς κορίτσι. Θα χανόταν στην αγριάδα, θ? αφανιζόταν μες στην πίκρα.
Δεν ζούμε πια στον κόσμο της ανδρικής κυριαρχίας. Ο άντρας δεν σέρνει το ματωμένο ζώο στο σπίτι για τροφή. Δεν κατακτά τη γυναίκα, της ζητάει να βρεθούν. Ο αιώνας μας ανήκει στις γυναίκες, αυτό το καταλαβαίνουν και οι macho και οι τεχνο-σπασίκλες και οι καλλιτεχνίζοντες ευαίσθητοι. Αλλά η αξία της παρατήρησης του νονού της σόουλ παραμένει αμφίστομη: Ο άντρας χωρίς γυναίκα, η γυναίκα χωρίς άντρα, χάνονται στην αγριότητα, στην πίκρα της μοναξιάς. Δεν καρπίζουν.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31.12.2006
Υ/Γ,συγγνωμη αν σας κουρασα με τα κειμενα μου,απλα ειναι μερος της αποψης μου,καπου εδω σταματω!
Γράφεις για τα αγόρια που δεν λεν να μεγαλώσουν, τα θέσει ή δυνάμει γκέι, τους άντρες χωρίς θήλυ στη ζωή τους, εντάξει. Γράψε όμως και για τις γυναίκες χωρίς άντρα? Μου το μήνυσε με SMS μια καλή φίλη, την περασμένη Κυριακή. Μου το ?παν κι άλλες. Γυναίκες αξιέραστες και ξύπνιες. Στα τριάντα κάτι και στα σαράντα. Γυναίκες μες στη ζωή, ωραίες, πετυχημένες επαγγελματίες, γυναίκες μόνες.
Οι άντρες μού μήνυσαν άλλα: Μα δυνάμει γκέι; Ολοι; Δώσε έμφαση στο ?δυνάμει?, άσε τ? άλλο ― απαντούσα. Κι ηρεμούσαν.
Κατόπιν κουβεντιάζαμε. Πού πήγαν οι άντρες; Κρύβονται σε δουλειές και καριέρες, κρύβονται πίσω από άλλους άντρες, φίλους και αντροπαρέες, κρύβονται από την ενηλικίωση και το ζευγάρωμα, τη σχέση. Κρύβονται από τις συνομήλικες γυναίκες ανάλογης καριέρας, ανάλογης μορφώσεως και ευφυϊας, ανάλογης ή υπέρτερης φιλοδοξίας. Κρύβονται από τη δέσμευση της σχέσης, από την ευθύνη της συμβίωσης, από το βάρος της συνομολόγησης και του μοιράσματος. Αποφεύγουν το μοντέλο του ζευγαριού και της πυρηνικής οικογένεια· η οικογένεια των γονιών τους σήμερα ξεψυχάει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν υπόσχεται και πολλά στους παρατεταμένους έφηβους, που μεθάνε με γκάτζετ και αντροπαιχνίδια.
Οι άντρες κρύβονται και αναβάλλουν· οι συνομήλικες τούς τρομάζουν, είναι ώριμες και απαιτητικές. Απ? τα σαράντα στρέφονται στις μικρότερες ― θεωρητικά είναι πιο χειρίσιμες, θεωρητικά? Και βασικά στρέφονται στον εαυτό τους: διαστέλλουν την εφηβεία, χρυσώνουν τη μοναχικότητα.
Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν: τρομάζουν τους ήδη λουφαγμένους συνομηλίκους τους, τρομάζουν και οι ίδιες όταν στο ζενίθ της καριέρας σκιρτήσει μέσα τους η μητρότητα πιο δυνατή και απαιτητική και από τη γενετήσια ορμή και από τη δίψα της συντροφιάς.
Αντρες και γυναίκες στον καιρό μας χτίζουν τη νέα οικογένεια: επάλληλους ιστούς φίλων, μια φυλή αστών που αναγνωρίζεται με τη μυρωδιά. Τους ενώνει το γούστο, η κουλτούρα, η συμπεριφορά, ενίοτε το κοινό παρελθόν, αλλά ορισμένως το κοινό παρόν και το κατά μόνας ταξίδι της ζωής. Οι φίλοι: φυλή και κοινότητα. Σε αυτή τη φυλή βυθίζονται και οι παντρεμένοι, άντρες και γυναίκες, εάν και εφόσον παλιώσει και στερεωθεί ο γάμος τους. Στους φίλους εξομολογείσαι καημούς, απωθήσεις και ελλείψεις· στους φίλους αναγνωρίζεις την κοινοτοπία των αναζητήσεών σου· οι ατομικές περιπέτειες μοιάζουν: η διαπίστωση τούτη σοκάρει τον νάρκισσο αστό, αλλά και τον παρηγορεί, ιδίως σε στιγμές πόνου.
Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.
Γίνομαι παλιοκαιρίσιος. Το θήλυ παραμένει μυστήριο και θαύμα: δεν βλέπω την τρομερή Λίλιθ, την σκοτεινή Σελήνη, την τρομερή Τανίτ της Σαλαμπώ· δεν βλέπω μόνο αυτή, βλέπω την Αφροδίτη και την Αρτεμη, την κόρη Ηγησώ, τη μειδιώσα Μόνα Λίζα, βλέπω την Καταγωγή του Κόσμου, κατά Κουρμπέ. Ακούω το τραγούδισμα του μακαρίτη ?νονού? Τζέιμς Μπράουν, το απόλυτο μπλουζ στα πάρτι των ?70s και σε όσα θα έλθουν:
«This is a man?s world
But it wouldn?t be nothing, nothing without a woman or a girl
He?s lost in the wilderness
He?s lost in bitterness».
Αυτός είναι ο κόσμος του άντρα. Αλλά δεν θα ?ταν τίποτε, τίποτε, χωρίς γυναίκα, χωρίς κορίτσι. Θα χανόταν στην αγριάδα, θ? αφανιζόταν μες στην πίκρα.
Δεν ζούμε πια στον κόσμο της ανδρικής κυριαρχίας. Ο άντρας δεν σέρνει το ματωμένο ζώο στο σπίτι για τροφή. Δεν κατακτά τη γυναίκα, της ζητάει να βρεθούν. Ο αιώνας μας ανήκει στις γυναίκες, αυτό το καταλαβαίνουν και οι macho και οι τεχνο-σπασίκλες και οι καλλιτεχνίζοντες ευαίσθητοι. Αλλά η αξία της παρατήρησης του νονού της σόουλ παραμένει αμφίστομη: Ο άντρας χωρίς γυναίκα, η γυναίκα χωρίς άντρα, χάνονται στην αγριότητα, στην πίκρα της μοναξιάς. Δεν καρπίζουν.
Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31.12.2006
Υ/Γ,συγγνωμη αν σας κουρασα με τα κειμενα μου,απλα ειναι μερος της αποψης μου,καπου εδω σταματω!
To πρόβλημα είναι για τους περισσότερους ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν τις γυναίκες ως ανθρώπους όπως και τις δικές τους αδυναμίες/ ελλείψεις. Προσωπικά αναμένω στη νέα κοινωνική κατάσταση που δημιουργείται, εάν οι γυναίκες(Ελληνίδες) Θα αποδεχτούν α) ότι διαθέτουν - δυνάμει έστω - πραγματικά ανεξαρτησία, υπευθυνότητα και νοημοσύνη και να τις αναπτύξουν β) ότι έχουν σεξουάλικες επιθυμίες και να αναπτύξουν και αυτές. Όχι με κατινιά, ψευτοδυναμισμό και παιδιαρίσματα αλλά ως μέλη της κοινωνίας. Η κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα τους έδωσε αυτά τα δικαιωματα είτε αρέσει, είτε όχι.
Από εμάς αναμένω να υπάρξει η αντίληψη ότι επειδή έχουμε π..ο δεν είμαστε κοινωνικά ανώτεροι ή καλύτεροι γενικώς, όμως αυτό θέτει το πρόβλημα της προσωπικότητας και της ιδιαιτερότητας που ως γνωστόν διαφέρει από τα μπουλουκηδόν, ψευτομαγκιά και ψευτοχάι του νεοέλληνα.
Έξω ως γνωστόν πληρώνουν και κερνάν οι γκόμενες για να τις γ..ι κάποιος πιο αξιόλογος από αυτές. Πιστεύω ότι είναι θέμα ιδιαίτερο πια και δεν είναι θέμα Ανδρες - Γυναίκες.
Από εμάς αναμένω να υπάρξει η αντίληψη ότι επειδή έχουμε π..ο δεν είμαστε κοινωνικά ανώτεροι ή καλύτεροι γενικώς, όμως αυτό θέτει το πρόβλημα της προσωπικότητας και της ιδιαιτερότητας που ως γνωστόν διαφέρει από τα μπουλουκηδόν, ψευτομαγκιά και ψευτοχάι του νεοέλληνα.
Έξω ως γνωστόν πληρώνουν και κερνάν οι γκόμενες για να τις γ..ι κάποιος πιο αξιόλογος από αυτές. Πιστεύω ότι είναι θέμα ιδιαίτερο πια και δεν είναι θέμα Ανδρες - Γυναίκες.
Επισκέπτης
Τώρα που απέκτησαν τον αιώνα τους οι Ελληνίδες .... να δούμε τι θα τον κάνουν γιατί μέχρι σήμερα αφήνουν την αυτοδιάθεσή τους και την χειραφέτησή τους να αναλώνεται σε "μίζερα γαμήσια".....
Επισημαίνω ότι το άρθρο εστιάζει στο ότι οι άντρες δε γουστάρουν τις συνομίληκες. Γιατί οι γυναίκες έχουν την ψευδαίσθηση ότι όταν γίνουν σπασμένες ξεσκισμένες κουρασμένες σαραντάρες που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σε έναν άντρα θα βρουν έναν ακριβώς συνομίληκο για να τις τρέχει για εξωσωματική.
Επισκέπτης
Πανεπιστημιο - Φιλοσοφικη εγινε το thread. Δεν μας δινουν και κανενα θεμα για τις εξετασεις? (λυμενο).
kaytos
Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιαν 2007
- Μηνύματα
- 6.904
- Like
- 14
- Πόντοι
- 66
Φροντιστήριο καλής συμπεριφοράς!!!
www.youtube.com/watch?v=7EQCTQWPZpk&NR=1]http://www.youtube.com/watch?v=7EQCTQWPZpk&NR=1[/url[/video]]
www.youtube.com/watch?v=7EQCTQWPZpk&NR=1]http://www.youtube.com/watch?v=7EQCTQWPZpk&NR=1[/url[/video]]