Γυρνώντας Κυριακή ξημερώματα από παρτάλι ολκής στα Λεγρενά, έπεσα στο συνωστισμό του κλεισίματος των νυκτερινών μαγαζιών της παραλιακής.
Όταν λέμε αρρώστησα (ήμουν ήδη άρρωστος) με αυτά που έβλεπα να περιμένουν για ταξί ήθελα στείλω τη δικιά μου με eject-button, να ανοίξω την πόρτα και να γεμίσω το αμάξι μου με γυναίκες. Ρε σεις, τι παίζει, τόσες και τόσες μόνες και καλές fuckable, όχι μούφα και ΌΛΕΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με το καυτό αξεσουάρ σορτσάκι. Δηλαδή μανδάμ, ναι να μου το βγάλεις στη φόρα, αλλά όχι να περιμένεις ότι θαμαι και ψύχραιμος.
Είναι είναι είναι αρρώστια καύλα το σορτσάκι το ρημάδι.