Παίδες, υπάρχει η ιατρική πλευρά μίας ασθένειας, αλλά υπάρχει και η ψυχοκοινωνική πλευρά μίας ασθένειας (την οποία συνήθως, η ιατρική επιστήμη δεν λαμβάνει υπόψη της ή προσποιείται ότι δεν υπάρχει).
Ας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Ένας άνθρωπος που ήταν 20 χρονών όταν εμφανίστηκε το AIDS, σήμερα είναι 50. Δηλαδή, διένυσε όλη την πλήρως ενεργή σεξουαλική του ζωή υπό την απειλή μίας θανατηφόρας ασθένειας, άμεσα σχετιζόμενης με το σεξ. Αυτό από μόνο του, λαμβάνοντας υπόψη ότι μιλάμε για την κοινωνία του 21ου αιώνα, είναι συντριπτικό. Μην ξεχνάτε ότι η αποχή και η μονογαμία είναι οι μόνες συστάσεις για απολύτως ασφαλή ζωή. Είναι αυτό εφικτό;
Τέλος πάντων, αλλού θέλω να καταλήξω. Κατά τη γνώμη μου, η ιατρική έρευνα σε ότι αφορά το AIDS, δεν κινήθηκε στους ρυθμούς που θα μπορούσε να έχει. Δηλαδή, σα να αρκέστηκε ή και καλύφθηκε η ιατρική πλευρά από τις επιταγές των ηθικολόγων για μονογαμία και θεώρησε ότι το πρόβλημα βρήκε μία, ας πούμε, προσωρινή λύση.
Η ιατρική επιστήμη βρήκε τη λύση στην κοινωνική ηθική: πού ξανακούστηκε αυτό;
Και μιλώντας για ιατρική έρευνα, αναπόφευκτα μπαίνουμε στον κύκλο του χρήματος. Δεν υπάρχει έρευνα χωρίς χρηματοδότηση. Και ρωτάω:
Αυτή η χρηματοδότηση, ποια κριτήρια έλαβε υπόψη της; Χρηματοδοτήθηκαν έρευνες από μη διαπλεκόμενους επιστήμονες, που ενδεχομένως μπορεί να είχαν ρηξικέλευθες, καινοτόμες απόψεις; Υποστηρίχτηκαν και είδαν το φως της δημοσιότητας, επιστημονικές εργασίες που θα μπορούσαν να έχουν πιο απτά αποτελέσματα σε σύντομο χρόνο; Ποιος το έκρινε αυτό; Κυβερνήσεις, οργανισμοί ή φαρμακευτικές εταιρείες; Πόσο ανεξάρτητα μπορούν να λειτουργούν αυτοί οι τρεις πυλώνες;
Υπάρχει τελικά κάποιος ή κάποιοι που ΟΡΙΖΟΥΝ τις κατευθυντήριες γραμμές της έρευνας, οπότε όσοι επιστήμονες δεν συμφωνούν με αυτές, τελικά μένουν εκτός χρηματοδότησης; Υπάρχει ιατρικό κατεστημένο που βάζει στο περιθώριο ανεξάρτητες επιστημονικές φωνές (ΔΕΝ μιλάω για αρνητές).
Η κοινωνία, δηλαδή εσείς κι εγώ, έχουμε ΚΑΘΕ δικαίωμα να ασκήσουμε κριτική προς την ιατρική / επιστημονική κοινότητα, για το γεγονός ότι το AIDS παραμένει ακόμα εδώ που βρίσκεται:
Διαβάστε τις εκατοντάδες σελίδες που προηγήθηκαν στο thread - αν αυτό δεν είναι μαζική υστερία - απολύτως όμως δικαιολογημένη - τότε τι είναι; Γι' αυτό μίλησα για την ψυχοκοινωνική πλευρά της ασθένειας.
Αντί να κάνουμε αέναους κύκλους γύρω από ένα σκοτεινό κέντρο (το AIDS) στο οποίο εν τέλει, δεν μπορούμε να προσαρμόσουμε τις ζωές μας - απλά, κάποιοι είναι τυχεροί και κάποιοι λιγότερο - ας ασκήσουμε την πίεση που νιώθουμε, προς τις πλευρές εκείνες που φαίνεται ότι ΔΕΝ λαμβάνουν όλα τα μέτρα που θα μπορούσαν, ώστε να έρθει επιτέλους η επόμενη μέρα. Μετά από 30 χρόνια!
)
