Αγαπητε,με το να τον γειωνουμε δε βοηθαμε ομως. Γνωμη μου...
Οι ψυχολογοι επενδυουν στην υπεραξια του δραματος και του πεσσιμισμου ωστε να καβατζωνουν την πελατεια των κοροιδων. Για μενα αυτοι(διαχωριζω τους ψυχιατρους) και οι κοινωνικοι λειτουργοι ειναι αερας κοπανιστος.
Η αλληλεγγυη,η κοινωνικη παιδεια και ο ανθρωπισμος δε σπουδαζονται. Υπαρχουν καλυτεροι "ειδικοι" απο εμας εδω μεσα για συναγωνιστες σαν το Sad? Δωρεαν" ψυχοθεραπεια" και ανοιχτη ανταλλαγη αποψεων η συμβουλων που θα μπορουσαν να "σωσουν" ζωες. Ολοι εμεις ειμαστε οι τελειοι και οι φυσιολογικοι δηλαδη? Εχουμε λυσει τα παντα στις ζωες μας?
Στην κοινωνια ανισορροπων που ζουμε ,καμια φορα η αντιδραση, η προκαταληψη και η καχυποψια συναποτελουν την ασφαλεστερη αμυνα. Αυτο παρατηρω οτι συμβαινει με αρκετους σε γενικοτερο πλαισιο,οχι μονο οσον αφορα τις σχεσεις με το αλλο φυλλο. Ακομα και μεταξυ παιδικων φιλων εχει χαθει η εμπιστοσυνη και πεφτουν "μαχαιριες" που απαιτουν χρονο αποδοχης και εξοικειωσης μαζι τους.
Ο Sad ειναι φυσιολογικος και ενας εν δυναμει επιβητωρ. Ετσι πρεπει να αντιμετωπιζεται απο τους συναγωνιστες και κυριως απο τον ιδιο του τον εαυτο. Δε ξερει τι δυναμη κρυβεται κατω απο το μποξερακι του. Πρεπει να βγει απο τη ζωνη ασφαλειας,να τσαλακωθει,να εκτεθει,να ηττηθει μεχρι να γινει αναισθητος. Οταν γινεις αναισθητος, εχεις κερδισει το παιχνιδι. Διαπιστωτικα ειναι αριστος,πρακτικα πρεπει να βρει λυσεις. Αφου ξερει σε τι μπουρδελο κοινωνια ζουμε(οι γυναικες δε θα μπορουσαν να αποτελουν εξαιρεση),στο χερι του ειναι να δρασει ρεαλιστικα και οχι να γκρινιαζει εκ του ασφαλους-η ακομα χειροτερα-να αποσυρεται.
Ισως να ειναι και ενα πληγωμενο θεριο. Καποια στιγμη στη ζωη του μπορει την πατησε με γκομενα η φιλους και εκτοτε γενικευει.
Στο τελος θα το πιστεψει και ο ιδιος οτι ειναι προβληματικος η ψυχακιας, ΕΝΩ δεν ειναι. Θελει εναν σωστο φιλο,συναγωνιστη,εναν ατυπο coach που θα το βοηθησει να βγαλει το 100% της καλυτερης εκδοχης του εαυτου του. Οσο βαθια κρυμμενη και αν βρισκεται μεσα του. Δεν υπαρχει περιπτωση,καποια στιγμη θα κυριαρχησει.