Σχολιασμός αθλητικογράφων

[bobas]

  Για να μην τιμουμε διαρκως τον κυριο bookenemy στο thread του στοιχηματος ανοιγω αυτο το topic ωστε να βαζουμε και να σχολιαζουμε αρθρα που (δεν) μας αρεσουν και να γινεται η αναλογη κουβεντα. Περιμενω να χτυπησει ο Γιωργος Κοσμας και να κανει παταγο! Προς το παρον αρκουμαι σε εναν συνεργατη του απ την Εξεδρα που,για ρεπορτερ ΠΑΟ, μου ειναι αρκετα συμπαθης και ψυχραιμος:

Γιάννης Σερέτης

Ο οργασμός του ποδοσφαίρου

Αυτή είναι η πραγματική διαφορά του ελληνικού με το ισπανικό ποδόσφαιρο. Η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας αντιμετώπισε την καλύτερη ομάδα της χώρας με το κορυφαίο πρωτάθλημα και την κορυφαία εθνική ομάδα, ηττήθηκε με 5-1 και αποχώρησε ικανοποιημένη. Θα μπορούσε να είχε χάσει 8-1.

Διότι αυτό που για το ελληνικό επίπεδο αποκαλούμε «πλήρες ρόστερ» (άντε, το πολύ πολύ κάποιοι «αντιδραστικοί» να λέμε ότι ο Παναθηναϊκός ξέμεινε χωρίς τρίτο επιθετικό) είναι... έτη φωτός πίσω συγκριτικά με την ομάδα που κάνει τους πάντες –ακόμη και τους φίλους της Ρεάλ Μαδρίτης– να αγαπούν περισσότερο το ποδόσφαιρο.

Ο Νίκος Νιόπλιας πήρε σωστή απόφαση για το «χριστουγεννιάτικο δέντρο» με το 4-3-2-1, μάλλον λάθεψε κρατώντας τον Καραγκούνη στον πάγκο και τον προκλητικό σε ορισμένες στιγμές (ειδικά συγκριτικά με τον φιλότιμο και συνεπή σε όλα Γκοβού) Σεμπαστιάν Λέτο στον αγωνιστικό χώρο, αλλά έχω την εντύπωση ότι όποιον και να χρησιμοποιούσε το τελικό αποτέλεσμα και η εικόνα του Παναθηναϊκού θα ήταν πάνω - κάτω τα ίδια. Διότι, απλούστατα, όταν αυτή η Μπαρτσελόνα έχει κέφι και πάθος, και νεύρο, και συγκέντρωση, και στόχο, τότε μιλάμε για τον... οργασμό του ποδοσφαίρου! Η ήττα του Παναθηναϊκού δεν οφείλεται σε αυτή καθαυτήν τη χθεσινή απόδοση των δύο ομάδων.

Αλλά στη διαφορά ταχύτητας, τεχνικής, αντίληψης, ταλέντου και ποδοσφαιρικής μαθητείας μεταξύ των παικτών στο ρόστερ των δύο αντιπάλων. Το 4-1 θα ήταν κολακευτικό για τους Πράσινους. Το 5-1 μοιάζει δίκαιο. Αν το κοντέρ «έγραφε» περισσότερα, η ήττα θα ήταν «δυσκολοχώνευτη» για το Τριφύλλι. Περιορίστηκε η έκτασή της λόγω των εξαιρετικών τοποθετήσεων και αντανακλαστικών του Αλέξανδρου Τζόρβα, της κακοτυχίας του Μέσι (χαμένο πέναλτι - δυο δοκάρια), της αστοχίας της Μπάρτσα στην τελική προσπάθεια. Και ίσως θα μπορούσε να είναι πιο... γλυκιά αν οι Πράσινοι κρατούσαν το 0-1 για 10-15 λεπτά, οπλίζονταν με αυτοπεποίθηση και εκνεύριζαν τους Καταλανούς.

Αξιοσημείωτα (για τους Πράσινους) από τη χθεσινή βραδιά: α) η μία (!) τελική προσπάθεια του Παναθηναϊκού με 100% (!) ευστοχία, β) το απίστευτο για highlight τακουνάκι - ασίστ του Σισέ στον Γκοβού, γ) ότι ουδείς πλην του Σιμάο και του Καραγκούνη έριχνε και κάποια κλοτσιά, δ) η... ταλαιπωρία του δίχως υποστήριξη Λουκά Βύντρα, ε) ότι χρήζει δημοσιογραφικής έρευνας πόσες φορές πρόλαβε ο Κατσουράνης να αγγίξει την μπάλα, ε) η απρόσμενη νίκη της Κοπεγχάγης επί της Ρουμπίν Καζάν, η οποία καθιστά το επόμενο ματς εναντίον των Δανών κρισιμότατο, στ) τα... σιχτιρίσματα των φίλων του Ολυμπιακού, του στυλ «αν παίζαμε εμείς οι γκαντέμηδες θα είχαμε φάει πέντε από το πρώτο ημίχρονο».

Υ.Γ. Στην εξαετία 1997 - 2003 ήταν πολλοί οι διαιτητές που «δοξάστηκαν» και έγραψαν ιστορία με τα σφυρίγματά τους. Ουδείς έφυγε με τον τρόπο που φεύγει ο Γιώργος Δαλούκας. Αν αποχώρησε οικειοθελώς, καλά έκανε, παρότι θα χάσει και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια που είναι η απόλαυση κάθε Ελληνα ρέφερι. Κι αν αγαπά τόσο πολύ τη σφυρίχτρα, ας κάνει το χόμπι του στη Β' και στη Γ' Εθνική. Αν τον πίεσε ο Πιλάβιος να αποχωρήσει, ακόμη καλύτερα. Διότι στήριζε πολλά σ' αυτόν και τον απογοήτευσε. Οχι στη βουτιά του Βύντρα, αλλά με την «πολιτική» με την οποία σφύριζε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο του ματς Αρης - Παναθηναϊκός, αφού είχε αντιληφθεί το σφάλμα του.

Αν αληθεύει, όμως, ότι ο Δαλούκας δεχόταν διαδοχικά ανώνυμα απειλητικά τηλεφωνήματα, αυτό είναι ήττα για όλους μας. Και για τον Πατέρα και τον Μαρινάκη, και για τον Πιλάβιο και όλους τους κατά καιρούς κυβερνητικούς αρμόδιους, και για τους δημοσιογράφους, και για ολόκληρη την ελληνική αθλητική κοινωνία, η οποία ανατράφηκε τα 15 τελευταία χρόνια ακούγοντας (και καταλαβαίνοντας ότι όλα γίνονται) για τη νίκη με κάθε μέσο...

 

[bobas]

Παρέα στην άβυσσο της ξεφτίλας

Οποιος θέλει σήμερα μπορεί να κάνει τεράστια πλάκα στον Νίκο Νιόπλια, π.χ. δημοσιεύοντας τις δηλώσεις του πριν και μετά το ματς με την Μπαρτσελόνα. Δεν θα το κάνω, γιατί δεν μου αρέσει να σβήνω τσιγάρα σε πληγές. Πιστεύω πως ο Νιόπλιας πήρε το μάθημά του: την επόμενη φορά θα είναι πιο προσεχτικός στις δηλώσεις του και στις εκτιμήσεις του. Ο Νιόπλιας είμαι βέβαιος ότι από το στραπάτσο του «Καμπ Νόου» θα μάθει πολλά: για τους υπόλοιπους δεν παίρνω όρκο. 

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Πέρυσι ο Ολυμπιακός έχασε την μπάλα στο «Εμιρεϊτς» από τα πιτσιρίκια του Βενγκέρ. Κάτι χρόνια πριν η ΑΕΚ βασανιζόταν από τη Σεβίλλη στο ΟΑΚΑ. Την Τρίτη ο ΠΑΟ γύρισε στο «Καμπ Νόου» και ξαναδέχτηκε πέντε γκολ, όπως και το 2006 κι ας έχουν από τότε επενδυθεί στην ομάδα του καμιά 100 εκατ. ευρώ. Το κοινό σε αυτές τις εποποιίες είναι ότι παραμονή των ματς φυσούσε άνεμος αισιοδοξίας και την επομένη παράγοντες και δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ότι η διαφορά είναι τεράστια, αυτοί δεν παίζονται κ.λπ. Κάποτε όταν οι ομάδες μας έπαιζαν τέτοια ματς παράγοντες, παίκτες και δημοσιογράφοι ισχυρίζονταν πριν ότι αναζητείται θαύμα κι αν το θαύμα γινόταν, μετά φρόντιζαν να πουλήσουν αισιοδοξία: τώρα γίνεται το αντίθετο, γιατί η τακτική της υπερφίαλης οπαδικής προσέγγισης πουλάει. 

Γκαρσία

Δεν με πείραξε ούτε η ήττα του ΠΑΟ ούτε η εμφάνιση: έχω δει και χειρότερα. Αυτό που με πειράζει είναι ότι καιρό τώρα, έχοντας πάρει την κατηφόρα όλοι μαζί, διαλύουμε όσα ψήγματα αθλητικής κουλτούρας δεν είχε καταστρέψει ακόμα ο οπαδισμός. Η Μπαρτσελόνα ήταν η καλύτερη ομάδα του κόσμου και πριν από το ματς, αλλά στη συνέντευξη Τύπου η αγωνία ήταν αν θα την αντιμετωπίσει ο Νιόπλιας με «μαν του μαν» ή ζώνη: αυτό μας μάρανε! Καιρό τώρα μας έχουν πάρει είδηση πρώτοι οι ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα. Μας δουλεύουν κι εμείς χαζογελάμε. Ο Σισέ είπε στη «SportDay» ότι ο ΠΑΟ μπορεί να φτάσει στον τελικό του «Γουέμπλεϊ»: ας ελπίσουμε πως δεν θα βρει την Μπαρτσελόνα, γιατί θα χρειαστεί αριθμητήριο. Ακόμα καλύτερος ο γίγαντας Λουίς Γκαρσία! Παραμονή του ματς δήλωσε ότι «ο Παναθηναϊκός είναι συμπαγής και σφιχτή ομάδα με δυνατό σημείο την ταχύτητα και το μεσοεπιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού στο οποίο θα βασιστεί για να πάρει αποτέλεσμα»! Ο Γκαρσία είδε τον ΠΑΟ να γοητεύει μεσοεπιθετικά με την Ξάνθη, ενθουσιάστηκε από την τεράστια παραγωγή ευκαιριών στο «Κλ. Βικελίδης» και θέλησε να προειδοποιήσει τους Καταλανούς για τη ζημιά που θα πάθαιναν.

Τόνους

Δουλεύουμε τον κόσμο, αυτό κάνουμε. Γράψαμε τόνους λέξεων για να τον πείσουμε ότι το πρόβλημα του ΠΑΟ ήταν ο Τεν Κάτε. Αναδείξαμε σε υπερπαίκτες τον Σιμάο (που ο ΠΑΟ του έβαλε ρήτρα 10 εκατ. μην πάθει καμιά ζημιά και τον χάσει με 3) και τον Νίνη (που τον θέλει η Μάντσεστερ). Εχουμε δημιουργήσει ένα μυστήριο περί της χρησιμότητας ή μη του Κατσουράνη: στο τέλος θα γίνονται πανεπιστημιακές διαλέξεις. Καταλήξαμε ότι ο Βύντρα είναι ο ΜVP του ΠΑΟ. Ολα αυτά είναι υπέροχα, αλλά στο τέλος έρχεται η Μπάρτσα και σου βάζει πέντε. Οπως ακριβώς η Τσέλσι και η Αρσεναλ έκαναν πλάκα στον Ολυμπιακό ή η Σεβίλλη και η Εβερτον στην ΑΕΚ. Ολα αυτά δεν είναι παρά τιμωρία της έπαρσής μας: διασυρμοί που ψάχνουμε, σφαλιάρες που τρώμε όταν πηγαίνουμε γυρεύοντας.

Απαίτηση

Δεν υπάρχει άνθρωπος με απαίτηση να νικήσει ο ΠΑΟ την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νόου». Με την ίδια λογική θα 'πρεπε όλοι να έχουμε απαιτήσεις να δούμε καλύτερο ποδόσφαιρο όχι με αντίπαλο την Μπάρτσα, αλλά με τον Αρη, την Ξάνθη και την Κέρκυρα! Στην Ελλάδα πετύχαμε κάτι απίστευτο: να κάνουμε χειρότερες ομάδες ξοδεύοντας περισσότερα χρήματα κι ενώ αυξήθηκε ο επικοινωνιακός θόρυβος που δημιουργεί πίεση. Το ότι π.χ. υπάρχουν πολλά ραδιόφωνα και εφημερίδες αντί να έχει αποτέλεσμα μεγαλύτερη κριτική και απαίτηση, έχει αποτέλεσμα τη θεοποίηση του αποτελέσματος, την καταστροφή της αισθητικής και τη δικαιολογία κάθε διασυρμού με επιχειρήματα της πλάκας. Για παράδειγμα, μια ήττα με πέντε γκολ θεωρείται σήμερα αποτέλεσμα ανεκτό: πριν από δεκαπέντε χρόνια που δεν υπήρχαν ράδια και εφημερίδες ήταν η επιτομή της ξεφτίλας. Δηλαδή κάτι που μια ομάδα, και μάλιστα ελληνική (δηλαδή όχι πολύ προικισμένη), πάλευε να αποφύγει.

Σχέδιο 

Τι λείπει; Εμφανώς και από όλους ένα επιχειρηματικό σχέδιο. Aν ήμουν ο Πατέρας, θα έβαζα στην ομάδα ένα μεγάλο πρόστιμο για την εκδρομή στη Βαρκελώνη και θα ζητούσα από τον κόσμο συγγνώμη. Αν ήμουν ο Μαρινάκης, θα ντρεπόμουν να έχω ξοδέψει 20 εκατ. ευρώ και να κάνω φασαρία για τη διαιτησία μετά το ματς με τον Ηρακλή που όλος μαζί κοστίζει όσο ο Πάντελιτς. Αν ήμουν ο Αδαμίδης, πριν μιλήσω για τον Αμπάρκιολη θα σκεφτόμουν λίγο ότι είμαι πρόεδρος της ΑΕΚ κι ότι αντιπαλός της ήταν ο Πανσερραϊκός. 

Αβυσσος

Για να λειτουργήσει η ευθυξία χρειάζεται να ξέρεις γιατί κάνεις κάτι. Γιατί βρίσκεσαι στο τιμόνι μιας εταιρείας και τι προσδοκάς: όταν προσπαθείς απλά να λειτουργείς σαν οπαδός, σε ενδιαφέρουν μόνο τα πρωτοσέλιδα και τι θα σου πει ο άλλος. Θα σου πει για την «πεντάρα», θα του πεις για τη Μακάμπι, θα πορευτείτε όλοι ευχαριστημένοι στην άβυσσο της ξεφτίλας...   

Το κοινό

Η Μπαρτσελόνα παίζει τόσο θεαματικά γιατί αυτό απαιτεί ο κόσμος της. Πάτε στο μουσείο της και θα καταλάβετε. Στο μουσείο της Ρεάλ έχει «κούπες», δεκάδες εκτυφλωτικές «κούπες». Στο μουσείο της Μπάρτσα έχει αφιερώματα σε μεγάλους ποδοσφαιριστές την ώρα που από τα βίντεο γουόλ βλέπεις αξέχαστους αγώνες. Η ομάδα παίζει το ποδόσφαιρο που ο κόσμος απαιτεί. Πριν από μερικά χρόνια είχαν προπονητή τον Φαν Χάαλ και πολλούς Ολλανδούς και Βραζιλιάνους. Κέρδιασν δύο σερί πρωταθλήματα και του κουνούσαν μαντίλια να φύγει γιατί δεν ικανοποιούνταν από αυτό που έβλεπαν. Ο Λαπόρτα κατέβηκε να κερδίσει τις εκλογές με σύνθημα τη στροφή στα φυτώρια και τους γηγενείς: η αξιοποίηση των πιτσιρικάδων ήταν πολιτική απόφαση (δηλαδή απόφαση της πόλης) που συνοδεύτηκε από απώλειες πρωταθλημάτων. Ο ίδιος ο Πεπ Γκουαρντιόλα είναι θεματοφύλακας των παραδοσιακών αξιών και βρίσκεται σε αυτή τη θέση επειδή γνωρίζει καλύτερα, ως πρώην αρχηγός της Μπάρτσα, τι ακριβώς θέλει το κοινό.

Παντού ο υπέρτατος κριτής είναι τελικά το κοινό –ακόμα και στην Ελλάδα. Γιατί οι ελληνικές ομάδες δεν ενδιαφέρονται πώς θα κερδίσουν αλλά μόνο αν θα κερδίσουν; Γιατί το άρρωστο κοινό που τις ακολουθεί θέλει νίκες και θριάμβους επί των αλλοφύλων. Γιατί οι προπονητές παίζουν όλοι για το 1-0; Γιατί αν χάσουν δύο ματς, το κοινό θα ζητάει το κεφάλι τους. Γιατί οι πρόεδροι ασχολούνται με τη διαιτησία πιο πολύ κι από το ποδόσφαιρο; Γιατί το κοινό καταλαβαίνει πιο πολύ το στήσιμο ενός διαιτητή από το στήσιμο μιας ομάδας.

Αν υπάρχει είδος ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε σίγουρα το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα βρίσκεται στον αντίποδα. Νομίζω ότι αν υποχρεώναμε 80.000 καταναλωτές θεάματος που γεμίζουν το «Καμπ Νόου» να δουν τρια ντέρμπι στην Ελλάδα, θα χρειάζονταν δραμαμίνες για να μην κάνουν εμετό…

 

[bobas]

Ο Εμπεν, ο Κέζος κι ένα λάθος


Δεν ήθελα να γράψω τίποτα για το θέμα της αλλαγής του γυμναστή του Παναθηναϊκού και την αντικατάσταση του Κέζου από τον Εμπεν. Η δουλειά των γυμναστών στο ποδόσφαιρο είναι πολύ ειδική και σχεδόν αδύνατον να αξιολογηθεί από τρίτους. Ωστόσο, επειδή το θέμα με ιντριγκάρισε πάρα πολύ, έκανα μια σχετική έρευνα και μάζεψα λίγες γνώμες για να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη. Κι επειδή δεν έχω μυστικά από τους αναγνώστες μου, θα τα μοιραστώ όλα μαζί σας.

Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(karpetshow@yahoo.gr)

Ενας από τους πιο καλούς Ελληνες γυμναστές κι ένας προπονητής που έχει συνεργαστεί μαζί του με διαβεβαίωσαν ότι ο Αντώνης Κέζος είναι αξιόλογος γυμναστής, που ποτέ δεν έχει κάνει ζημιά σε ομάδα. Με μία, όμως, ειδικότητα που τον κάνει κάπως ξεχωριστό: θεωρείται ένας από τους καλύτερους σε ό,τι έχει να κάνει με την αποκατάσταση των αθλητών και τη γρήγορη επιστροφή τους έπειτα από τραυματισμούς κ.λπ. «Ο Κέζος», μου έλεγε Ελληνας προπονητής, «θεωρείται απ' όλους “γυμναστής αποκατάστασης” και ως τέτοιος είναι εξαιρετικά χρήσιμος. Οταν δούλεψε με τον Φερέρ στην ΑΕΚ, την αποκατάσταση την έκανε κυρίως ο Γιώργος Πήδουλας. Επειδή ο Ισπανός έκανε προπόνηση με πολύ μεγάλη ένταση και την επόπτευε και προσωπικά, η ΑΕΚ είχε γεμίσει τραυματίες. Κρίθηκε τότε απαραίτητο να έχει μεγάλη γνώση αποκατάστασης και ο βασικός γυμναστής κι έτσι προέκυψε ο Κέζος, που ήταν πολύ συμπαθής στους παίκτες και καλός».

Αργά

Πάμε παρακάτω. Υστερα από αυτή την περιγραφή είναι προφανές γιατί ο Κέζος βρέθηκε στον ΠΑΟ. Ποιος είχε ανάγκη από ένα γυμναστή που ξέρει από αποκατάσταση; Κυρίως οι διεθνείς, που θα γύριζαν από το Μουντιάλ καταπονημένοι. Ο Νιόπλιας το γνώριζε κι αυτή ήταν και η πιο μεγάλη ανησυχία του, δηλαδή τι είδους προετοιμασία θα γίνει με τόσο πολλούς παίκτες να μπαίνουν στο πρόγραμμα αργά. Δεν αποκλείεται κάποιους από τους διεθνείς να τους συμβουλεύτηκε κι έτσι κατέληξε στον Κέζο, για τον οποίο οι Ελληνες παίκτες λένε τα καλύτερα.

Βάρη

«Το τι συνέβη στην προετοιμασία», λέει ένας Ελληνας γυμναστής, «είναι μάλλον απλό». «Ο Κέζος, γνωρίζοντας ότι 9-10 παίκτες θα μπουν μετά τις 25 Ιουλίου, προτίμησε να μη φορτώσει την ομάδα νωρίς. Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρχε και το ταξίδι στην Αμερική κι ένα ταξίδι τόσο μεγάλο σε βγάζει κάποιες μέρες εκτός πλάνων. Το αποτέλεσμα ήταν στην Αμερική, στα φιλικά με Μίλαν και Ιντερ, ο ΠΑΟ να τρέχει πάρα πολύ για την εποχή: έτρεχε γιατί ήταν φρέσκος και χαλαρός, ενώ οι Ιταλοί δούλευαν πιθανότατα σκληρότερα. Οταν η ομάδα επέστρεψε το πρόγραμμα έγινε πιο σκληρό κι αυτό φάνηκε στο φιλικό π.χ. με τον Ατρόμητο, στο οποίο ο ΠΑΟ περπατούσε». «Υποθέτω», λέει ο έμπειρος φίλος, «ότι αυτό το κάτι λίγο σε παραπανίσια κιλά που είχε συγκεντρωθεί έγινε στο δεύτερο στάδιο της προετοιμασίας μυϊκή μάζα! Δηλαδή οι παίκτες σκλήρυναν, αλλά κάπως φούσκωσαν. Η περίπτωση του Σιμάο μοιάζει ενδεικτική». «Σχεδόν όλοι», είπε, «έχουν κάτι παραπάνω σε μυϊκή μάζα και, όχι τυχαία, τρέχει λίγο πιο πολύ ο Λουίς Γκαρσία, που ήρθε τελευταίος». Πάνω σε αυτό θέλω να προσθέσω κάτι που έφτασε στ' αυτιά μου χθες: ο Εμπεν φέρεται να είπε ότι άφησε πίσω του αθλητές και βρήκε μποντιμπίλντερς!

Κουταμάρα

Εκανε κακή δουλειά ο Κέζος; Οποιος το πει είναι κουτός! Το πώς δουλεύει ένας γυμναστής δεν μπορεί να κριθεί στις 20 Σεπτεμβρίου. Ο Κέζος σίγουρα είχε στο μυαλό του ένα πλάνο που βασιζόταν σε πράγματα που πρέπει να γίνουν μέσα στη σεζόν. Πιθανολογώ ότι ήθελε να ρίξει τον ρυθμό της προπόνησης σε αυτό το διάστημα που ο ΠΑΟ παίζει τρία παιχνίδια σε πέντε μέρες κάθε δεύτερη εβδομάδα. Μπορεί, επίσης, να σχεδίαζε και μίνι προετοιμασία τον Δεκέμβρη, όταν θα υπάρξει διακοπή πρωταθλήματος. Δεν είμαι στο κεφάλι του. Αυτό που ξέρω είναι ότι τη δουλειά των γυμναστών την καθορίζουν οι προπονητές και ποτέ το ανάποδο. Κάποτε ο ΠΑΟ πήρε τον Ρότζερ Σπράι με τριετές συμβόλαιο. Εφυγε ο Σάντος, γύρισε ο Σπράι και κατέληξε να εποπτεύει το personal training του Τζίγκερ και να τσακώνεται με τον Μαλεζάνι (που δεν μπορούσε να συννενοηθεί μαζί του). Δεν έφτιαξε  ο Εμπεν τον ΠΑΟ της καταπληκτικής φυσικής κατάστασης και των ελάχιστων μυϊκών τραυματισμών: ο Τεν Κάτε ήταν. Τη δουλειά και την προσφορά του οποίου δεν την κατάλαβαν παρά ελάχιστοι.

Λάκκος

Εντύπωση προκαλεί και το ότι όταν φέτος άρχισαν οι θλάσεις (Σισέ, Σεϊταρίδης, Πετρόπουλος) και άρχισε να συζητιέται το θέμα του γυμναστή, κανείς δεν πρότεινε να επιστρέψει ο παλιός συνεργάτης του Νιόπλια, ο Στέργιος Φωτόπουλος. Ο οποίος δύσκολα θα γυρνούσε γιατί στο μεταξύ δουλεύει στη Ρωσία, όμως το ότι κανείς δεν τον ενόχλησε είναι κακό σημάδι. Οχι για τον ΠΑΟ, αλλά για τον Νιόπλια. Που έχει συκώτι που αντέχει, αλλά προφανώς έχει καταλάβει πως κάποιοι του ψιλοσκάβουν τον λάκκο…             

Αντιλήψεις                           

Η πρόταση του Κιντή να περάσει η διαιτησία στη Λίγκα μέσω της σύστασης επιτροπής που θα λειτουργεί ως ανεξάρτητη αρχή είναι η μόνη σοβαρή που ακούστηκε. Ουσιαστικά προτείνει την υιοθέτηση του μοντέλου της Πρέμιερ Λιγκ. Αυτό προϋποθέτει δύο ακόμα πράγματα: τη μη τιμωρία των διαιτητών για οποιοδήποτε σχεδόν λάθος και την ύπαρξη πολύ αυστηρών ποινών για όσους καταφέρονται εναντίον διαιτητών. Βάσει αυτού του μοντέλου θα έπρεπε ο Δαλούκας και ο Κουκουλάκης να μην έχουν πρόβλημα (απλώς θα τους γίνονταν συστάσεις) κι ο Μαρινάκης με τον Αδαμίδη θα αντιμετώπιζαν αξέχαστες ποινές. Το αντέχουν αυτό οι Ελληνες παράγοντες; Πολύ αμφιβάλλω!

Στην Αγγλία η τιμωρία του διαιτητή είναι κάτι άγνωστο και όταν υπάρχει σχεδόν ποτέ δεν ανακοινώνεται: εδώ θεωρείται νίκη, λες κι η ομάδα θα πάρει πίσω βαθμούς! Στην Αγγλία ο αρχιδιαιτητής ανακοινώνει ορισμούς για ολόκληρο σχεδόν τον πρώτο γύρο και όχι για μία αγωνιστική όπως εδώ. Οι διαιτητές ξέρουν τι ματς έχουν να δώσουν, προσέχουν τη φόρμα τους, συγκεντρώνονται. Εδώ όταν αυτό κάποτε το πρότεινε ο Κώστας Φινοκαλιώτης τον είπαν τρελό!

Το πρόβλημα δεν είναι τα μοντέλα, είναι οι παράγοντες, δηλαδή οι αντιλήψεις. Εγινε κάτι ύποπτο στα Αρης - ΠΑΟ και ΑΕΚ - Αστέρας; Οποιος έχει στοιχεία, στη Δικαιοσύνη. Απορώ με τον ΟΠΑΠ, που ανέχεται να δηλητηριάζεται η αξιοπιστία του πρωταθλήματος από ανθρώπους που ο ίδιος επιδοτεί. Δεν καταλαβαίνει ο Σπανουδάκης ότι με τις υστερίες και τις κραυγές του διώχνουν πελάτες; 

Δεν υπάρχει πρωτάθλημα χωρίς διαιτητικά λάθη: στη Ρεάλ προχθές δόθηκε ένα πέναλτι απίστευτο. Το πρόβλημα είναι οι αντιλήψεις. Για να ακολουθήσεις το μοντέλο της Πρέμιερ Λιγκ χρειάζεσαι Αγγλους. Οχι διαιτητές. Παράγοντες.

Πείνα και αφαγία

Πάντως, αυτή η ιστορία με τον φουκαρά τον Σιμάο, που κάθε μέρα που περνάει εμφανίζεται να έχει πάρει ένα παραπάνω κιλό, μου θύμισε πάρα πολύ εκείνο το καλό το παλικάρι που λεγόταν Αλέκος Τάτσης και που όταν κάποτε πέρασε από τον Ολυμπιακό έλεγαν όλοι ότι είναι χοντρός. Θυμάμαι ότι τότε είχε δώσει μια συνέντευξη στο «Φως» (φυσικά στον Θέμη Σινάνογλου) και είχε διαμαρτυρηθεί γιατί τον λένε χοντρό και γιατί λένε ότι παίρνει κιλά. «Κοντεύω να λιποθυμήσω από την πείνα και την αφαγία και παρ' όλα αυτά συνεχώς νιώθω ότι παχαίνω, γιατί είναι το σκαρί μου τέτοιο», είχε πει χαρακτηριστικά. Μετά, πάντως, ειδικά έναν καιρό που έκανε παρέα με την Πωλίνα Σανταλοβάκη, αδυνάτισε…

http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=21097&autid=4

 

[bobas]

Μου φαινεται πως ειναι απ τους πιο ψυχραιμους και αντικειμενικους ρεπορτερ του ΠΑΟ ο κυριος, τον διαβαζω παντα με ευχαριστηση:

Γιάννης Σερέτης
«Στα κόκκινα», όπως Σισέ - Νίνης


Είναι πεντακάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός ως σύνολο αντιμετωπίζει πρόβλημα. Ακόμη δεν έχει βρεθεί η χημεία, παρότι έχει τον ίδιο προπονητή και μόνο τρεις νέους παίκτες που θα βλέπουμε συχνά στην ενδεκάδα (Γκοβού, Γκαρσία, Μπουμσόνγκ). Το πρόβλημα έγκειται κυρίως στην απώλεια ενός βασικού χαρακτηριστικού που ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αποκτήσει χάρη στον Τεν Κάτε και την προσθήκη του Ζιλμπέρτο Σίλβα πρόπερσι, το οποίο κατάφερε σε αρκετά παιχνίδια να καλλιεργήσει πέρυσι ο Νίκος Νιόπλιας.

Εχει χάσει, όχι ασφαλώς ολοκληρωτικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό, την κυριαρχία του μέσα στο γήπεδο, τα πολύ πιεστικά 10λεπτα - 15λεπτα, το εκσυγχρονισμένο και εξελιγμένο για ελληνική ομάδα passing game του. Δεν είναι το απόλυτο «αφεντικό» στο τερέν, δεν δίνει την εικόνα μιας ομάδας με αυτοπεποίθηση, που θα «στραγγαλίσει» τον αντίπαλο. Ισως αυτό να οφείλεται στην αναιμική, συγκριτικά με την περσινή καταπληκτική, απόδοση του Ζιλμπέρτο Σίλβα, ίσως στο «μπούκωμα» του (ορεξάτου, πιο φρέσκου, μα αγχωμένου χθες) Κατσουράνη, στην ανάγκη της ομάδας να μάθει να παίζει με τον Νίνη, ίσως συνολικά στην επιρροή του Μουντιάλ.

Σ' αυτό το χρονικό διάστημα ο Παναθηναϊκός δείχνει ανήμπορος να πιάσει πολύ καλή απόδοση για περισσότερο από 20 - 25 λεπτά. Και μέχρι τη διακοπή του πρωταθλήματος σε δύο εβδομάδες, πριν από τα τρία διαδοχικά ντέρμπι με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, οι σταρ του είναι αυτοί που καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Σταρ ασφαλώς δεν είναι ο Τζόρβας και ο Καντέ.

Ούτε ο καλός Λουκάς, ο φιλότιμος Γιόσου, ο Σπυρόπουλος και ο Γιούρκας. Σταρ δεν είναι πια ούτε για το ελληνικό πρωτάθλημα ο επιρρεπής ανά πάσα ώρα και στιγμή στη γκέλα Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ, τον οποίο ο Νιόπλιας δίστασε τελικά να πετάξει εκτός ενδεκάδας (και λίγο έλειψε να πληρώσει πανάκριβα αυτή την επιλογή του). Σταρ του Παναθηναϊκού είναι και πάλι οι «μπροστινοί»: ο «τσιτωμένος» (κι ας ήταν άστοχος χθες) Σισέ, ο ντριμπλέρ και ακαταπόνητος Λέτο, ο ευφυής «καλλιτέχνης» Λουίς Γκαρσία, ο κλασάτος Γκοβού, ο Σωτήρης Νίνης που χθες, εκτός από φαντασία ζωγράφου, είχε και πάθος αγριμιού.

Αν αυτά τα αστέρια επιστρατεύσουν ταυτόχρονα εκτός από το ταλέντο και το «στα κόκκινα» πείσμα του Νίνη και του Σισέ, ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπερπηδήσει τα εμπόδια μέχρι να γιατρευτούν οι πόνοι στη μέση. Διότι στην άμυνα η πληγή φαίνεται αγιάτρευτη με τα... απανωτά χτυπήματα του «Hummer» Μπουμσόνγκ. Ο Νιόπλιας καλείται επειγόντως να δοκιμάσει κάτι δραστικό. Ισως τη δοκιμασμένη και αποτελεσματική αρκετές φορές συνταγή «Depon - Ponstan» με Βύντρα - Σαριέγκι...

Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν είναι λανθασμένη η αίσθησή μου, όμως προς το παρόν ο Νίκος Πατέρας δείχνει πολύ πιο αποφασισμένος συγκριτικά με τον Βαγγέλη Μαρινάκη να βάλει όρια στους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας του, όπως αποδείχθηκε με την απόφασή του για απαγόρευση της «εκδρομής» στην Κρήτη και την τοποθέτηση τουρνικέ από το ματς με τον Πανιώνιο στις θύρες που τους αντιστοιχούν, την ίδια στιγμή που ο Μαρινάκης και συνολικά η ΠΑΕ Ολυμπιακός εξωτερίκευαν έντονο προβληματισμό μόνο για την «εξίσωση» από την πλευρά ορισμένων μέσων ενημέρωσης όσων συνέβησαν στην Καβάλα με όσα συνέβησαν στις Σέρρες.

Ισως αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση να οφείλεται στο ότι έως τώρα τουλάχιστον ο Πατέρας έχει περισσότερους λόγους ανησυχίας. Ισως να οφείλεται στο ότι το αφεντικό του Ολυμπιακού έχει μεγαλύτερη ανάγκη τους φανατικούς οπαδούς της ομάδας στη δική του εκκίνηση, στάδιο το οποίο ο πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός πέρασε πριν από δύο χρόνια... Στην πορεία της σεζόν, πάντως, θα δοθούν πολλές αφορμές για να διαπιστωθεί η τακτική και η πολιτική όλων των «μεγάλων» στο συγκεκριμένο λεπτό (ή «τζιζ» κατά πολλούς) θέμα, στο οποίο προς το παρόν δεν παίρνει κακό βαθμό ο Σταύρος Αδαμίδης, αν και στην ΑΕΚ το status είναι πολύ πιο περίπλοκο λόγω (μεταξύ πολλών άλλων) και του διοικητικού ρόλου των οργανωμένων οπαδών στην Ερασιτεχνική.

Υ.Γ. 1: Για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες οι φίλοι του Παναθηναϊκού που πήγαν στο ΟΑΚΑ αντιμετώπισαν με καχυποψία τον διαιτητή. Η πραγματικότητα είναι ότι ο «πρωτάρης» Χρήστος Μήτσιος έδινε την εικόνα ενός ρέφερι ο οποίος δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να δείξει ότι σφυρίζει φιλοπαναθηναϊκά. Ορθό από την πλευρά του. Λάθος ότι του «βγήκε» υπερβολικά. Οχι στη φάση της ανατροπής του Νίνη, αλλά στη φάση της μη αποβολής του Μανιάτη με δεύτερη κίτρινη κάρτα για τράβηγμα της φανέλας του Λέτο και στη θεώρηση ως «θέατρο» της σύγκρουσης του «El Niniο» με τον Μάχο, φάση στην οποία άδικα τιμώρησε τον «μικρό» με την πρώτη κίτρινη κάρτα.

Υ.Γ. 2: Οταν την Κυριακή ο Αστέρας Τρίπολης «γλιτώνει» από δύο πέναλτι μέσα στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ (εκ των οποίων το ένα στο 0-0 και το δεύτερο όταν νικάει 0-1!), αλλά το Σάββατο του ακυρώνεται γκολ (όταν χάνει 2-0 και παίζει με δέκα παίκτες!) που θα κατακύρωνε και ο Μαρινάκης ως ρέφερι με βοηθούς Τσουκαλά - Δουρέκα και τέταρτο τον Γιάννη Μώραλη, τι μπορεί να σκεφτεί ο ουδέτερος παρατηρητής και ο μικρόκοσμος της «πιάτσας»; Ο Μαρινάκης, πάντως, αξίζει ένα «μπράβο» για τη δήλωσή του όσον αφορά το γκολ του Πουλίδο. Και για όσους θεωρούν ότι αυτά τα λόγια δεν έχουν κόστος, διότι δεν κρίθηκε το ματς από τη συγκεκριμένη αδικία, κάνουν λάθος. Τα πάντα μετρούν σ' αυτήν την καχύποπτη ποδοσφαιρική κοινωνία.

http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=78&aid=77501

 

[bobas]

Εγκλωβισμένος στο παρελθόν ο Ντούσαν

Θέμης Καίσαρης

Στα σχεδόν δυο χρόνια της τρίτης θητείας του στην ΑΕΚ, ο Μπάγεβιτς είχε την ευκαιρία να κάνει πολλά. Ναι, πάντα υπό το πρίσμα του περιορισμένου μπάτζετ και των γενικών προβλημάτων της ομάδας, αλλά δεν παύει να είναι ένα χρονικό διάστημα μεγάλο, με πολλές κινήσεις. Από αυτές, πολλές ήταν εκείνες που δεν καταλάβαινα. Ώρες συζητήσεων, εντός κι εκτός αέρα, χιλιάδες λέξεις σε άρθρα.


Δεν καταλάβαινα γιατί έφτιαχνε μια ομάδα με Μαντούκα, Ταχτσίδη, Γκερέιρο, Ιορντάκε, Χέρσι, Λεονάρντο, Σκόκο, Τζιμπούρ, Μπλάνκο, Παυλή και Νέμεθ. Κοίταγα το έμψυχο δυναμικό και προσπαθούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν όταν τους μάζευε όλους αυτούς, που θα μπορούσε να τους χωρέσει. Δεν καταλάβαινα γιατί, εκτός από αυτούς, ήθελε μέχρι την τελευταία στιγμή να πάρει τον Γιόνας, τον Μάντζιο.


Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφερε τον Καράμπελα και τον Γιάχιτς. Και δεν αποτελεί δικαιολογία το μπάτζετ. Η έλλειψη πολλών χρημάτων δεν σε αθωώνει για τέτοιες επιλογές. Τους είχε παίκτες στον Άρη, τους είχαμε δει να αγωνίζονται, ξέραμε πως δεν κάνουν για την ΑΕΚ. Δεν κατάλαβα ποτέ πως τους θεώρησε ικανούς να βοηθήσουν, αφού δεν μπορούσαν καν να σταθούν αξιοπρεπώς. Δεν καταλάβαινα γιατί επέμενε σε μια ομάδα που μετέτρεπε κάθε αναμέτρηση σε ένα “όσα έρθουν κι όσα πάνε”, σε μια ομάδα που άφηνε τον αντίπαλο να κάνει όσες ευκαιρίες θέλει.

Δεν κατάλαβα ποτέ τι περίμενε να πάρει από τον Μπλάνκο στέλνοντάς τον στον πλάι. Δεν κατάλαβα πώς γίνεται να συναίνεσε στην απόκτηση του Ντιόπ. Γνωστός ποδοσφαιριστής ο Σενεγαλέζος, ο Μπάγεβιτς όφειλε να τον ξέρει. Αν τον ήξερε, είναι αμφίβολο αν θα έκρινε πως με αυτό το κορμί και σε αυτήν την ηλικία μπορεί ο Ντιόπ να σταθεί μόνος του δίπλα στον Καφέ. Αλλά ακόμα κι αν δεν τον ήξερε από την Premier League, η παρακολούθηση ενός-δύο αγώνων σε DVD θα έπρεπε να φτάσει για να καταλάβει πως δεν θα δώσει στην ΑΕΚ την σκληράδα που της λείπει.


Η απάντηση είναι εύκολη. Τα έκανε όλα αυτά γιατί δεν είναι πλέον καλός προπονητής. Είναι ξεπερασμένος, παρωχημένος, με λάθος επιλογές σε τακτική, φιλοσοφία, αλλά και σε επιλογές παικτών. Επέμενε σε ένα λάθος ποδόσφαιρο, σε μια λάθος δομημένη ομάδα, πολύ απλά γιατί μόνο αυτό ξέρει. Κάποτε ήταν σωστό, εδώ και χρόνια δεν είναι.


Φυσικά και σκέφτηκα πολλές φορές πως αυτή είναι η απάντηση, η αιτία πίσω απ’ όλα αυτά. Όμως, παρότι το σκέφτηκα, δεν πείστηκα πως αυτός είναι ο λόγος. Κι αυτό γιατί πριν απ’τον ερχομό του στην ΑΕΚ είχε προηγηθεί το πέρασμα από τον Άρη. Και τότε ο Μπάγεβιτς δεν ήταν “έτσι” όπως ήταν τα τελευταία δυο χρόνια στην ΑΕΚ. Η ομάδα που είχε φτιάξει στο “Κλεάνθης Βικελίδης” δεν είχε καμία σχέση ούτε με την περσινή ούτε με την φετινή ΑΕΚ. Και τότε είχε στο ρόστερ του χαρισματικούς λατίνους και κοινό που ήθελε επίθεση και θέαμα.

Όμως ο Μπάγεβιτς τότε είχε δείξει απολύτως σύγχρονη λογική. Δεν αγνοούσε τη σημασία της καλής αμυντικής λειτουργίας. Είχε κάνει ο,τι μπορούσε για να έχει ασφάλεια στα μετόπισθεν, σκληράδα στο κέντρο. Ήλεγχε τα ματς, δεν είχε αγωνιστική αφέλεια, δεν εξέθετε την άμυνα του. Προσπαθούσε κι έδινε βάσεις στους επιθετικούς του παίκτες, όσο το δυνατόν πιο γερή “πλάτη”, για να απειλούν όπως μπορούν.

Ο Άρης απέκλεισε τη Σαραγόσα παίζοντας με 4-3-1-2. Με τριάδα τους Νεμπεγλέρα, Γκαρσία, Σιστόν, μπροστά τους τον Ίβιτς και δίδυμο Κόκε, Κάλβο. Μερικούς μήνες αργότερα κατέβηκε στο “Καραϊσκάκης” με τριάδα τους Γιάχιτς, Νεμπεγλέρα, Γκαρσία, μπροστά τους τον Σίστον και δίδυμο τους Κόκε, Φελίπε. Φυσικά και δεν έπαιζε τόσο προσεκτικά σε όλα τα παιχνίδια, αλλά ακόμα και εντός έδρας κι απέναντι σε κατώτερες ομάδες, ο Άρης δεν ήταν ποτέ μια ομάδα που της έκανες φάση όποτε ήθελες.


Δεν είμαι φαν των στατιστικών, αλλά ακόμα και τα νούμερα στο παθητικό υποστηρίζουν όσα γράφω. Ο Άρης του 2008 τελείωσε το πρωτάθλημα με 20 γκολ παθητικό. Η ΑΕΚ του 2009 με 24, ενώ η περσινή δέχθηκε 31 τέρματα. Η φετινή είχε βάλει στόχο για ακόμα ψηλότερα, μετράει ήδη επτά σε τέσσερις αγώνες.


Το πέρασμα από τον Άρη δεν είναι τόσο παλιό όσο νομίζουμε. Ολοκληρώθηκε λίγο πριν ο Ντούσαν αναλάβει για τρίτη φορά την ΑΕΚ. Κι ο τρόπος που είχε τρέξει τότε τον Άρη είναι ο λόγος που δεν πιστεύω πως ο Μπάγεβιτς έκανε ο,τι έκανε στην ΑΕΚ γιατί “μόνο αυτό ξέρει”. Στην αμέσως προηγούμενη ομάδα του, είχε δείξει πως δεν είναι παρωχημένος, πως παρακολουθεί τις εξελίξεις, πως καταλαβαίνει ότι για να επιτεθείς με ασφάλεια θέλει γερές βάσεις στο κέντρο και στα μετόπισθεν.

Ο Μπάγεβιτς έφτιαχνε για δύο χρόνια μια ΑΕΚ σκορποχώρι από επιλογή. Όχι επειδή δεν ήξερε κάτι άλλο, αλλά από καθαρή επιλογή. Αυτό διάλεξε και το στήριζε μέχρι τέλους, παρότι τον εξέθετε διαρκώς. Μια φιλοσοφία καταδικασμένη να αποτύχει, ένα διαρκές άλμα στο κενό. Γιατί; Εικάζω πως τον Μπάγεβιτς τον έκανε να εκτεθεί το ίδιο του το παρελθόν. Η διαρκής προσπάθεια αναπαραγωγής του ποδοσφαίρου που έπαιξε η ομάδα του 1990. Η εμμονή του με εκείνη την δικιά του ομάδα, το δικό του αριστούργημα. Αυτό ήθελε να φτιάξει, από την πρώτη μέρα της τρίτης του παρουσίας. Αυτό έβλεπε ως μονόδρομο, ως μοναδικό του στόχο, ως το μόνο πράγμα που θα είναι απάντηση στους επικριτές του, θα είναι δικαίωση για τους υποστηρικτές του. Μόνο που δεν γίνεται να πετύχεις το 2010 με την λογική και το ποδόσφαιρο του 1990.


Λογικές που του άρεσαν λίγους μήνες πριν, όταν ήταν στον Άρη, έγιναν με μιας παρελθόν. Δεν τις υιοθέτησε ποτέ στην ΑΕΚ, γιατί πολύ απλά “δεν έκαναν για την ΑΕΚ”, αυτό είχε συνέχεια στο μυαλό του. Και στο κυνήγι μια ουτοπίας έφτιαχνε μια ομάδα που ούτε να επιτεθεί μπορούσε, ούτε να αμυνθεί. Κι αυτός εκεί, να επιμένει, να αρνείται να αλλάξει έστω και λίγο το πλάνο του, να αρνείται να δει την πραγματικότητα, να επιμένει πως αυτό πρέπει να κάνει η “ΑΕΚ του”.


Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά δεν πιστεύω πως στον πάγκο οποιουδήποτε άλλου συλλόγου θα είχε φτιάξει μια ομάδα που θα ήταν σκορποχώρι Κυριακή παρά Κυριακή και θα τελείωνε το πρωτάθλημα με 31 γκολ παθητικό σε 30 αγώνες. Το έκανε στην ΑΕΚ, γιατί πίστευε πως έτσι θα υπηρετήσει καλύτερα το ένδοξο παρελθόν της, παρελθόν που είχε τη σφραγίδα του. Ο Μπάγεβιτς έμοιαζε ως ο πλέον κατάλληλος για την μετά-Ντέμη εποχή. Αποδείχθηκε ως ο πλέον ακατάλληλος, γιατί το παρελθόν αντί να τον εμπνέει, τον στοίχειωνε.

Φεύγει ως αποτυχημένος κι έχοντας αμαυρώσει την εικόνα του. Αυτό που προσπαθούσε να παίξει δεν είχε καμία ελπίδα επιτυχίας κι αυτό έγινε κατανοητό σε πολλούς, ακόμα και σε ένθερμους υποστηρικτές του. Στην ΑΕΚ αφήνει τον Μανωλά και μόνον αυτόν. Σε εμένα την εικόνα ενός ανθρώπου που απέτυχε να περάσει έναν πήχη. Το πρόβλημα δεν ήταν πως τον είχε βάλει πολύ ψηλά. Το πρόβλημα ήταν πως ο πήχης δεν υπήρχε πουθενά, παρά μόνο στο δικό του μυαλό, στην ανάγκη του να ζήσει ξανά “τα χρόνια εκείνα”.

http://www.contra.gr/Columns/CaesarSalad/290271.html

 

[bobas]

Αλέξης Σπυρόπουλος
Οι ανισόρροποι είναι το φαϊ των πεινασμένων


Ετσι όπως έγινε η κλήρωση του πρωταθλήματος το καλοκαίρι, για κάθε ομάδα της Σούπερ Λίγκας έρχεται «κάποια στιγμή» μες στη σεζόν η σειρά ν' αντιμετωπίσει διαδοχικά ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό. Το πέρασε το σερί, για καλωσόρισμα πίσω στη μεγάλη κατηγορία, πρώτος ο Πανσερραϊκός. Το πέρασε, μετά, ο Αστέρας Τρίπολης. Το 'χει περάσει, ήδη κατά τα δύο τρίτα, ο Ολυμπιακός Βόλου. Ξεκίνησε, προχθές, να το περνά η Ξάνθη.

Μια «ιδιοτροπία» του προγράμματος που η αλήθεια είναι πως εξ ορισμού διευκολύνει τον τρίτο στη σειρά, δηλαδή εδώ τον Ολυμπιακό. Υπό την έννοια ότι οι άλλοι, απέναντι σε τούτη την αλληλουχία των παιχνιδιών, πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι μπορούν (και δίνουν το αντίστοιχο βάρος στο) να κάνουν τη ζημιά είτε στον ΠΑΟΚ είτε στην ΑΕΚ... ή και στους δύο. Ακόμη καλύτερα δε, για τον Ολυμπιακό, όταν εκτός απ' το να τη βάζουν στόχο, την πετυχαίνουν κιόλας, τη ζημιά. Με τη ζημιά, είναι σαν να προειδοποιούν τον Ολυμπιακό. Εάν, τυχόν, είναι αφηρημένος…

Η ζημιά «αδειάζει», λίγο ή πολύ, όποιον την καταφέρνει. Τον αναπαύει, η αίσθηση των έξτρα, «εκτός προγράμματος», πόντων. Οσο χρειάζεται, για να 'ναι ύστερα βολικός αντίπαλος (του Ολυμπιακού), ή και καθόλου αντίπαλος. Ισως, εκτός απ' το καλό της βαθμολογίας και της αυτοπεποίθησης, του κάνει και κακό, του όποιου νικητή. Να πάρει στα πολύ σοβαρά την υπόθεση και να νομίζει πως... κάτι σπουδαίο έκανε. Ενώ τα όντως σπουδαία, για κάθε Ολυμπιακό Βόλου και για κάθε Αστέρα Τρίπολης, είναι τα εντός με τους Ατρόμητους και τους Εργοτέληδες. Τα άλλα είναι τα ωραία μεν, εφήμερα δε. Καλά, για λίγη παραπανίσια δημοσιότητα…

Φυσικά, το φαινόμενο δεν είναι θέμα... για ν' απολογηθεί ο Ολυμπιακός. Είναι πρόβλημα, για να πάρουν «δουλειά στο σπίτι» και να θρέψουν τη σκέψη τους ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ. Γιατί οι μικρομεσαίοι τους βλέπουν προσιτούς. Δεν τους φοβούνται. Δηλαδή, τι... δεν τους φοβούνται, τους κάνουν και πλάκα. Ο Μπέος, με τον Μπρέσκα και με τον Σανκαρέ (να 'ναι καλά ο Μούκας που τον βρήκε στην ανωνυμία της βελγικής Μονς…) και με τον Σολάκη. Προφανώς ο κυρ-Αχιλλέας γι' αστείο το είπε, εκείνο που είπε, κι έκατσε.

Αλλά ενόψει αγώνα με ΟλυμπιακοΠαναθηναϊκό, δεν θα του ξέφευγε ούτε γι' αστείο… Οι «ανισόρροπες» ομάδες είναι το... φαΐ των πεινασμένων, ν' ακουστούν για κάτι, ομάδων. Η ΑΕΚ έχει διατριβή στην ανισορροπία. Ο ΠΑΟΚ την ετοιμάζει, τη δική του, τώρα. Πήγε κι έγινε... ΑΕΚ, σε χρόνο-ρεκόρ. Αυτό δεν ήθελαν; Τα γούστα, κάτι από παλιό Αγγελο Αναστασιάδη με τα high-scoring παιχνίδια; Αυτά που επί Φερνάντο Σάντος τα είχαν στερηθεί; Ο Κούπερ έχει γράψει σε τοίχο στο Ρύσιο, we train as we play. Προπονούμαστε όπως παίζουμε. Στον ΠΑΟΚ, πιο πολύ μοιάζει να ταιριάζει το ανάποδο. They play as they train. Παίζουν όπως προπονούνται. Αμα θέλουν, όποτε θέλουν. Στη Βρετανία λένε, αφού πιάσαμε το... αγγλικό, if you fail to prepare, you prepare to fail. Αν αποτύχεις να προετοιμαστείς, προετοιμάζεις την αποτυχία. Είναι κι ο Σάλπι, κατ' εξοχήν «παίκτης ψυχολογίας». Τον πήρε από κάτω. Χαίρετε.

Το μόνο καλό στην ατζέντα του ΠΑΟΚ είναι ότι «έρχεται» ο Αρης. Ενας λόγος, για να «θέλουν». Να προπονηθούν και να παίξουν. Οσο για τη χρόνια ανισορροπία της ΑΕΚ, αυτό σήμερα δεν είναι για πολλή ανάλυση. Η ερώτηση δεν είναι, γιατί έφυγε ο Μπάγεβιτς το 2010. Η ερώτηση είναι, γιατί μπήκε στη διαδικασία να επιστρέψει το 2008. Η κατάληξη ήταν, αργά ή γρήγορα, δεδομένη. Ο Τσιώλης το είπε χθες, «σοφόν το σαφές», με δυο κουβέντες. Η παρουσία του Μπάγεβιτς «δεν έδινε στην ΑΕΚ τη δυνατότητα να είναι συγκεντρωμένη» στο ποδόσφαιρό της. Φιλοσοφία ήθελε;

http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=92&aid=77766

 

[bobas]

Ο λάθος δρόμος του Νιόπλια

Είναι απαραίτητη μια αναδρομή. Ευτυχώς, δεν θα πάμε πολύ πίσω στον χρόνο, μόνο μερικούς μήνες, στις 28 Μαρτίου 2010. Ο Παναθηναϊκός κερδίζει 3-0 τον Ατρόμητο στο Περιστέρι και στέφεται Πρωταθλητής Ελλάδας. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολουθεί ο Νιόπλιας ερωτάται για το αν θα έπρεπε να μπει νωρίτερα στο ματς ο Καραγκούνης και απαντά εκνευρισμένος:

“Αντε, πάλι τα ίδια. Εντάξει, ρε παιδιά, αν είναι να μην έχουμε προπονητή στον πάγκο, να είσαι εσύ προπονητής. Συγγνώμη που σου μιλάω έτσι, αλλά έλεος. Όταν είσαι στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, με τόσους διεθνείς, δεν μπορείς να ακυρώνεις τέτοιους παίκτες, να τους αλλάζεις εύκολα στο 45’ και στο 50’ όταν έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Ποια σοβαρή ομάδα στον κόσμο το κάνει αυτό;”

Στην ίδια συνέντευξη Τύπου, την ημέρα που έχει κερδίσει το πρωτάθλημα, ο Νιόπλιας λέει ειρωνικά “να έρθει αυτός να αλλάξει τον Λέτο”. Εννοεί τον Ντε Μος, τον προπονητή της Καβάλας, που τον είχε κερδίσει 2-0 στο ΟΑΚΑ και είχε μιλήσει άσχημα για αυτόν. Μόνο που αυτός ο αγώνας είχε γίνει στις 14 Φεβρουαρίου. Η νίκη-πρωτάθλημα ήταν ενάμιση μήνα μετά, στις 28 Μαρτίου, αλλά ο Νιόπλιας επέμενε να εκνευρίζεται και να δίνει απαντήσεις.

Το ίδιο βράδυ, χωρίς να τον ρωτήσει κανείς, έκανε κι άλλον ένα μονόλογο “εκτός θέματος”. Άρχισε να μιλάει για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και να απαντά σε όσα γράφτηκαν στις εφημερίδες μετά την ήττα από τον "αιώνιο" αντίπαλο στον αμέσως προηγούμενο αγώνα. Η ομάδα του κέρδιζε τον τίτλο κι αυτός μιλούσε τις αλλαγές του Μπάντοβιτς, τις δικές του και το πόσο φυσιολογικό είναι να φας κόντρες όταν κυνηγάς στο σκορ. Αντί να χαίρεται, προσπαθούσε να αποδείξει σόνει και ντε πως ήταν άδικη η κριτική για όσα έγιναν στο “Σπύρος Λούης”.

Στο επόμενο παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τον Ηρακλή και γιορτάζει μπροστά στον κόσμο του. Στη συνέντευξη Τύπου ο Νιόπλιας επιτίθεται χωρίς κανένα λόγο στον Τεν Κάτε με την ατάκα “εγώ δεν ήμουν βοηθός”. Την ίδια εποχή είχε κάνει κι άλλη μια επίθεση στον Ολλανδό, λέγοντας πως δεν του άφησε τίποτα όσον αφορά τις προπονήσεις της ομάδας και πως αυτός θα τα έχει όλα έτοιμα για τον -όποιο- επόμενο.

Πάλι χωρίς να τον ρωτήσει κανείς, λέει στην ίδια συνέντευξη Τύπου: "Εχω ένα παράπονο. Εχουμε ένα ματς με τον Αρη, ένα μεγάλο αντίπαλο. Εάν νικήσουμε τον Αρη, θα πει ο καθένας ότι ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Αρη. Εάν ο Αρης νικήσει, θα γράψετε ότι ο Κούπερ κέρδισε τον Νιόπλια". Προκαταβολικό παράπονο, ορμώμενος από το πως ο ίδιος υποθέτει πως θα δει ο Τύπος τον τελικό Κυπέλλου. Πριν καν συμβεί κάτι τέτοιο, πριν καν γίνει το παιχνίδι, τον ενδιαφέρει το πως τον βλέπει ο Τύπος και κάνει τα παράπονά του.

Δεν είστε υποχρεωμένοι να διαβάζετε όσα γράφω, είτε εδώ είτε στο MatchMoney. Όπως επίσης δεν είστε υποχρεωμένοι να ακούτε την εκπομπή. Ακόμα και να το κάνετε, δεν είστε υποχρεωμένοι να τα θυμάστε όλα. Μπορεί, λοιπόν, αρκετοί από εσάς να μην το πιστεύετε, αλλά όλα αυτά που συνέβησαν πέρσι τα είχα σχολιάσει και με κείμενα και με συζητήσεις στην εκπομπή.

Ο λόγος είναι απλός: όταν μπαίνει κάποιος καινούργιος στην ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα, όλοι μας τον παρατηρούμε για να τον μάθουμε. Είτε είναι παίκτης είτε προπονητής, τον προσέχουμε, βλέπουμε πως παίζει, πως προπονεί, αρχίζουμε να σχηματίζουμε εικόνα, να βγάζουμε συμπεράσματα. Έχω το βίτσιο να θέλω να μάθω και τους ανθρώπους, να δω και τον ανθρώπινο παράγοντα πίσω από τον παίκτη, τον προπονητή.

Πέρα, λοιπόν, από το να βλέπω και να σχολιάζω όσα έκανε ο Νιόπλιας στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, παρατηρούσα από την αρχή και τη συμπεριφορά του στα υπόλοιπα. Όσα είδα, μ’ έκαναν να γράψω δύο άρθρα για όσα είπε τότε και σας θύμισα στην αρχή του κειμένου. Άρθρα προβληματισμού για το πόσο μεγάλη βαρύτητα έβλεπα να δίνει ο Νιόπλιας στους άλλους και όχι στο χορτάρι.

Έκανε μπαμ πόσο μεγάλη ανάγκη είχε να τον παραδέχονται οι άλλοι, είτε μιλάμε για τον Ντεν Μος είτε για τους δημοσιογράφους. Ήταν σαφές πως μιλούσε στις συνεντεύξεις Τύπου όχι για να απευθυνθεί στον κόσμο της ομάδας του, αλλά για να πείσει για το δίκιο του τους “από κάτω”. Ένας τελείως λάθος δρόμος, μια τελείως λάθος προσέγγιση, καταδικασμένη να τον οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι ισότιμοι συνομιλητές ενός προπονητή, δεν χρειάζεται να τους πείσει για κάτι, απλώς μέσω αυτών μιλάει στον κόσμο.

Αυτός που όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο είπε πως δεν διαβάζει εφημερίδες, καθόταν την ημέρα που έπαιρνε πρωτάθλημα κι εκνευριζόταν σε ερώτηση για μια αλλαγή. Καθόταν κι ανέλυε παιχνίδια που έγιναν βδομάδες πριν, καθόταν κι έδινε απαντήσεις σε προπονητές που δεν τον παραδέχθηκαν, καθόταν και πριν γίνει ο τελικός του Κυπέλλου έκανε παράπονα για το credit που θέλει να του δώσουν. Καθόταν κι... αποθεωνόταν μόνος του, υπερασπιζόταν τον εαυτό του, χωρίς κανείς να του κάνει επίθεση. Διαβάστε τι έλεγε όταν τον ρώτησαν αν αποτελεί προσωπική δικαίωση το πρωτάθλημα: “Δεν ήμουν βοηθός ούτε ανέβηκα από τους μικρούς. Ήμουν προπονητής με επαγγελματικό δίπλωμα και ήμουν έτοιμος. Είχα πάρει μέρος σε σεμινάρια, ατα οποία συμμετείχαν πολλοί και μεγάλοι προπονητές. Ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τα προβλήματα και το παν είναι να γνωρίζεις το άθλημα”.

Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά για μένα όσα έγιναν μετά το 4-1 επί του Εργοτέλη ήταν νομοτελειακό να συμβούν. Μπάλα είναι, κάποια στιγμή θα σε φέρει στα σχοινιά. Αν φέρεσαι έτσι πέρσι, όταν όλα πάνε πρίμα και σηκώνεις δυο κούπες, πως θα αντέξεις όταν θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα;

Όταν μπορεί να σε εκνευρίσει μια ερώτηση για μια αλλαγή την ώρα που παίρνεις πρωτάθλημα, όταν ζητάς να γράψουν πως “κέρδισε ο Παναθηναϊκός του Νιόπλια”, τότε όλα όσα έγιναν το βράδυ της Κυριακής στην Κρήτη είναι απολύτως φυσιολογικά και δεν προκαλούν καμία έκπληξη.

Ελάχιστοι τα πρόσεξαν όλα αυτά πέρσι. Ελάχιστοι είδαν πόσο μεγάλη βαρύτητα έδινε ο άνθρωπος Νιόπλιας στο να τον παραδέχονται, να μην τον αμφισβητούν, να μην τον κατακρίνουν. Ελάχιστοι είδαν πόσο ζει “γι’αυτά που λένε οι άλλοι”. Μια αδυναμία που τον έφερε να παραιτείται λέγοντας κάτι ακαταλαβίστικα, ότι έχει γίνει περίγελος και κάτι τέτοια.

Σαράκι που τον έφερε, μισή ώρα μετά την παραίτηση, σ’ έναν παραληρηματικό μονόλογο, να επαναλαμβάνει διαρκώς πως είναι δυνατός άνθρωπος, να λέει μόνος του πως είναι καλός προπονητής και να θυμάται τη Ρόζενμποργκ και τη Γιουβέντους επειδή θίχθηκε από τα όσα διέρρευσε ο Ολυμπιακός για να απαντήσει στον Πατέρα.

Πέρσι τον Μάρτιο του έγραφα, δανειζόμενος το στίχο, πως “είναι μονόδρομος ο δρόμος που ’χεις πάρει και δεν σε βλέπω να γυρίζεις πίσω”. Τώρα που όλη αυτή η νοοτροπία τον έφερε εδώ που τον έφερε, εύχομαι να μπορεί, να του είναι εφικτό να τα ξεριζώσει όλα αυτά από μέσα του. Εύχομαι να μπορεί να πορευτεί ως προπονητής χωρίς να τον κρατάνε πίσω οι αδυναμίες που έχει ως άνθρωπος. Εύκολο να το γράφω, δύσκολο να συμβεί.

http://contra.gr/Columns/CaesarSalad/291322.html

 

[bobas]

Η επιστροφή Νιόπλια στο ποδόσφαιρο

Δεν ήταν εύκολο αυτό που έκανε ο Πατέρας, αυτό που ήθελε και ο Βγενόπουλος. Μπορεί να φάνηκε έτσι, μα η απόφαση για «συστράτευση» και ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων προκειμένου να μεταπειστεί ο Νιόπλιας ήταν δύσκολη. Ουδείς θα κατηγορούσε τον πρόεδρο της ΠΑΕ αν από σήμερα βρισκόταν στη θέση του Αδαμίδη.

Ούτε στους φίλους του Παναθηναϊκού έχει εκρηκτικά ποσοστά δημοφιλίας ο κόουτς, ούτε μετά την παραίτησή του θα έσκιζαν τα ρούχα τους για πάρτη του όλοι οι παίκτες, ούτε τα ΜΜΕ θα κατηγορούσαν την ΠΑΕ αν δεν επέμενε στον προπονητή που οδήγησε την ομάδα στο νταμπλ. Το ζητούμενο, όμως, για την προοπτική του κόουτς στον Παναθηναϊκό, δεν είναι αν βρέθηκε σε άβολη θέση ο Πατέρας.

Αλλά αν αποφάσισε ενστικτωδώς ή απολύτως συνειδητά. Διότι στην πραγματικότητα η επιλογή των Βγενόπουλου - Πατέρα θα έχει ουσία μόνο αν ο κόουτς παραμείνει στη θέση του ακόμη κι αν δεν... σταυρώσει νίκη στα τέσσερα ντέρμπι με ΠΑΟΚ, Ρούμπιν, ΑΕΚ, Ολυμπιακό. Ποιο το νόημα της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, των τηλεφωνημάτων, των παρεμβάσεων, των ενθαρρυντικών λόγων του Σισέ και του Καραγκούνη, αν δεν υπάρχει πρόθεση για «ψήφο εμπιστοσύνης» προς τον προπονητή και στα πολύ δύσκολα; Εκτός κι αν η όλη... επιχείρηση στήθηκε επειδή ακριβώς οι διοικούντες θεωρούν πως δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος άλλος προπονητής να οδηγήσει το Τριφύλλι καλύτερα σε αυτό το συγκεκριμένο κουαρτέτο των ντέρμπι. Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος ο Νιόπλιας καλείται, μετά την πιο «βαριά» ημέρα της προπονητικής καριέρας του, να επιστρέψει στα... βασικά.

Σ' αυτά που αγαπάει αληθινά και όχι σ' αυτά που «έμαθε» κλεισμένος στην Παιανία. Να επικεντρωθεί πάλι 100% στα «ποδοσφαιρικά» και να μην αφιερώνει ούτε 20% στα «παραποδοσφαιρικά». Να επιστρέψει στο «ποδόσφαιρό» του, στους παίκτες του, στα DVD του, στις προπονήσεις του και στα συστήματά του. Και να αφήσει στην άκρη το Διαδίκτυο, τις απόψεις των φίλων, των οπαδών, των δημοσιογράφων, του Πατέρα, του Αντωνίου, του Βγενόπουλου, του Βαρδινογιάννη, του οποιουδήποτε. Ο καθένας τη δουλειά του.

Υ.Γ. Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι ο Φερνάντο Σάντος έχει ήδη φτάσει στο άλλο άκρο από τον Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος από ένα σημείο και έπειτα δεν λειτουργούσε αξιοκρατικά, αλλά είχε εμμονές με ορισμένους παίκτες που καλούσε πάντα ή δεν καλούσε ποτέ στην εθνική ομάδα.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Οντως, υπάρχουν παραδείγματα ποδοσφαιριστών οι οποίοι επί Σάντος κλήθηκαν άπαξ (είτε στην προεπιλογή είτε στην αποστολή) και δεν ξαναμπήκαν στη λίστα του κόουτς. Μα, από την άλλη πλευρά, προτιμώ έναν προπονητή, ο οποίος με το τωρινό διαθέσιμο έμψυχο δυναμικό έχει ανοιχτά μάτια και αυτιά και δίνει έμμεσα κίνητρο και ελπίδα για κλήση στην ομάδα σε περίπου 35 παίκτες, παρά έναν προπονητή ο οποίος σταδιακά άρχισε να κάνει «πολιτική» στις επιλογές του.

Πολύ περισσότερο, δε, από τη στιγμή που το «τώρα» δεν συγκρίνεται με την τριετία 2003 - 2006, όταν Νικοπολίδης, Γιούρκας, Φύσσας, Δέλλας, Καψής, Μπασινάς, Ζαγοράκης, Κατσουράνης, Γιαννακόπουλος, Χαριστέας, ακόμη και οι «αναπληρωματικοί» Γκούμας, Δημήτρης Παπαδόπουλος ήταν στο απόγειο της καριέρας τους. Οχι, ο Γιάννης Φετφατζίδης δεν υπήρχε στο μυαλό του Σάντος όταν έδωσε τα χέρια με τον Πιλάβιο.

Μα δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω ένας που, δεδομένης της έλλειψης πολλών υγιών και (κυρίως!) φορμαρισμένων μεσοεπιθετικών και επιθετικών (πλην... Γκέκα!), έχει αντίρρηση για την πρόσκλησή του. Ο «Φέτφα», όμως, είναι ο Νο 30 που καλεί ο κόουτς! Too much μου φαίνεται. Γι' αυτό, αν υπάρχουν κι άλλοι «Κονέ» για το γκρουπ των 20-22 ποδοσφαιριστών «κορμού», έχει καλώς. Διαφορετικά, μάλλον ο Σάντος πρέπει να ξεχωρίζει σιγά σιγά ποιοι του κάνουν και ποιοι όχι, έχοντας πάντα ανοιχτό μυαλό και τεντωμένες κεραίες.

http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=78&aid=78589

 

[bobas]

Επιμενω με Νιοπλια και σημερα

Τι έπαθε ο Νιόπλιας



Ο ΠΑΟ δεν τρέχει και το παραδέχεται κι ο Νιόπλιας. Ο Μπουμσόνγκ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και το πιστεύει κι ο κόουτς. Ο γυμναστής που επέλεξε ήδη άλλαξε, που πάει να πει πως το καλοκαίρι δεν έγινε η καλύτερη δουλειά. Οι δύο εμφανίσεις του ΠΑΟ στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν κακές: το παραδέχθηκε κι ο ίδιος.

Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(karpetshow@yahoo.gr)

Κάποιοι παίκτες που ζήτησε δεν ήρθαν, χωρίς πάντως κι ο ίδιος να χτυπήσει το καλοκαίρι το χέρι στο τραπέζι –ίσα ίσα, επανέλαβε ότι εκτιμά όλους τους μετόχους. Τέλος, δεν είδα πουθενά κάποιο πρωτοσέλιδο που να παρακινεί τον Πατέρα να τον διώξει και δεν πήρε το μάτι μου τίποτα το προσβλητικό. Οσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Νιόπλιας ξέσπασε γιατί ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που είχαν πάντοτε καλό Τύπο. Τόσο καλό, που ίσως και να πίστευε ότι θα 'ναι πάντα υπεράνω κριτικής.

Κριτική

Πέρυσι, όταν έκανα κριτική στον Νιόπλια για διάφορες μέτριες εμφανίσεις του ΠΑΟ, έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει με κρύα καρδιά: γνώριζα ότι θα τον στενοχωρήσω. Σε μια-δυο περιπτώσεις χρειάστηκε να μιλήσουμε και τηλεφωνικώς ως φίλοι (εγώ τον κόουτς του ΠΑΟ τον θεωρώ πάντα φίλο μου, γιατί μιλάμε για μπάλα από το 1995!): μου είπε ότι τον αδικώ, του είπα όχι –η κουβέντα τελείωσε εκεί, η πίκρα ίσως του έμεινε. Αργότερα κατάλαβε ότι η κριτική μου ήταν καλοπροαίρετη, αλλά αυτό που εγώ κατάλαβα σε αυτές μας τις συνομιλίες είναι πως ο κόουτς, όπως είχε παράπονα από μένα, εύκολα μπορεί να έχει και από πολλούς άλλους. Νομίζω ότι γενικά τον πειράζει να του κάνουν κριτική άνθρωποι των οποίων τη γνώμη εκτιμά κι αυτό είναι λίγο παράξενο: συνήθως αυτό ειδικά δεν πρέπει να σε πειράζει. Ισως η μόνη εξήγηση της συμπεριφοράς είναι ότι θεωρούσε δεδομένο πως η αναγνώριση της επάρκειας των γνώσεών του θα είχε ως συνέπεια και ένα είδος στήριξης της δουλειάς του –δεν αποκλείω να πιστεύει ότι επειδή όλοι εκτιμούμε τις γνώσεις του, θα πρέπει και να εξηγούμε τα καλά του αντί να στεκόμαστε στα όποια λάθη του.

Σοκ

Ο Νιόπλιας δεν είναι ο μόνος που επειδή είχε καλό Τύπο σοκαρίστηκε όταν διαπίστωσε πως μπορεί να αντιμετωπιστεί και σκληρά. Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί τέτοιοι. Δεν θα γενικεύσω –θα φέρω προσωπικά παραδείγματα. Ο Τάκης Λεμονής θυμάμαι ότι μου 'κανε μούτρα γιατί πίστευε κάποτε ότι τον αδικώ. Μεγάλωσε, ωρίμασε, κατάλαβε ότι άλλο είναι η εκτίμηση κι άλλο η κρίση, δηλαδή η δουλειά. Ο Ντέμης Νικολαΐδης όταν ανέλαβε την ΑΕΚ δεν μου 'χε συγχωρέσει ένα κομμάτι που είχα γράψει στο «Sportime» με κεντρικό νόημα ότι πιο πολύ και από το να αναλάβει την ΑΕΚ πρέπει να μην ξεχνά ότι αναλαμβάνει μια μεγάλη ομάδα: είχε γίνει έξαλλος, μετά του πέρασε. Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου (παίκτες, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές κ.λπ.) θέλουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος χωρίζεται στους φίλους τους και στους εχθρούς τους: όταν κάποιον τον θεωρούν φίλο γίνονται έξω φρενών όταν διαπιστώνουν ότι η θέση του μπορεί να είναι κριτική. Αν κάποιος πιστεύει ότι όλοι είναι φίλοι του, τότε μπορεί πραγματικά να σοκαριστεί με την κριτική τους, γιατί από αυτούς δεν την περιμένει σε καμία περίπτωση: συνέβη με τον Νιόπλια.     

Μηχανή

Ο Νιόπλιας είχε (και θα εξακολουθήσει να έχει) εξαιρετικό Τύπο, διότι είναι μηχανή γνώσεων και αγαπάει το ποδόσφαιρο: σπάνια πράγματα στην Ελλάδα. Το λάθος στην προκειμένη περίπτωση το 'χει κάνει ο Τύπος, ο οποίος μπέρδεψε στην περίπτωσή του δύο πράγματα πολύ διαφορετικά, δηλαδή την κατάρτιση με την επαγγελματική επάρκεια. Στην Ελλάδα για χρόνια ο Τύπος θεωρεί τους καταρτισμένους (αυτούς δηλαδή που μπορούν να μιλάνε για ποδόσφαιρο) και επαγγελματικά επαρκείς. Ο Τύπος έχει κάνει τον κόσμο να πιστεύει πως όποιος μιλάει καλά για ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει και σπουδαίος προπονητής –συγγνώμη, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Μουρίνιο συνήθως δίνει θεατρικές παραστάσεις, ο Φέργκιουσον λέει κοινοτοπίες, ο Λίπι είναι είρωνας, ο Φαν Χάαλ γουρλώνει τα μάτια και ουρλιάζει: όλοι αυτοί είναι αντιπαθέστατοι και ίσως κακοί συνομιλητές, αλλά στη δουλειά, μαέστροι. Ο Νιόπλιας, παραμένοντας ένας από τους πιο καταρτισμένους ποδοσφαιρικά Ελληνες, θα πρέπει ακόμα να πολεμήσει πολύ για να αποδείξει την επαγγελματική του ικανότητα. Εγώ τον πιστεύω (κι όχι μόνο γιατί τον θεωρώ φίλο μου), αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι κάποιες επιλογές του το καλοκαίρι ήταν τόσο κακές που μπορεί και να αποβούν μοιραίες. Το ίδιο νομίζω πιστεύουν σήμερα σχεδόν όλοι.

Αυστηρότερα

Θα του έδινα, μάλιστα, μια συμβουλή: σε αυτή τη δουλειά που 'χει αποφασίσει να κάνει, να ξεχάσει ότι έχει φίλους. Ο προπονητής είναι πάντα μόνος: στην καλύτερη έχει κάποιους πιστούς συνεργάτες. Η μοναξιά είναι σκληρό πράγμα, αλλά βοηθά τον χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν το κυριακάτικο ξέσπασμα θα γίνει αιτία να τον δουν κάποιοι πιο συναισθηματικά. Εγώ για το καλό του (για να σκληρύνει δηλαδή) θα τον κρίνω αυστηρότερα. 

Υποχρεωτική επιλογή

Πολλοί φίλοι του ΟΦΗ με ρωτάνε αν η επιλογή του Αναστόπουλου από τον Μαχλά είναι μια καλή επιλογή. Απαντάω σε όλους ότι ήταν μια υποχρεωτική επιλογή.

Ο ΟΦΗ είναι μια αγαπησιάρικη ομάδα. Ο κόσμος που τον ακολουθεί αυτά τα χρόνια έχει δώσει μάχες: οι αγώνες που έχουν προηγηθεί είναι ο κύριος λόγος μιας προσέγγισης κυρίως συναισθηματικής. Ο Μαχλάς είναι ο πρόεδρος όλων, αυτός που μπήκε μπροστά στα δύσκολα, δίνοντας στην ομάδα διοικητική οντότητα: χρήματα δεν υπάρχουν πολλά, η αγάπη, όμως, περισσεύει. Το συναίσθημα είναι για τον ΟΦΗ κινητήριος μοχλός κι αυτό αποδείχθηκε σε διάφορες επιλογές παικτών αλλά και προπονητών.

Την ομάδα ανέλαβαν αυτά τα δύο χρόνια «στρατιώτες του ΟΦΗ», πρώην παίκτες του και πρώην προπονητές του, καλοί άνθρωποι που καταπλακώθηκαν από το βάρος της αποστολής, ακριβώς γιατί διαλύθηκαν από το άγχος. Θα ήταν υπέροχο στον ΟΦΗ να πετύχαιναν ο Χατζηνικολάου ή ο Γκουλής –άνθρωποι που τίμησαν τη φανέλα του. Μόνο που η σκληρή Β' Εθνική, δυστυχώς, δεν ενδείκνυται για σκηνικό όμορφων παραμυθιών: είναι μια κόλαση και στην κόλαση θες έναν τρελό για να αναλάβει την αποστολή. Ο Μαχλάς είναι ο καλός και αγαπημένος ηγέτης, αυτός που γουστάρει ο κόσμος –όμως, σε μια ομάδα τέτοιος μπορεί να είναι μόνο ένας.

Ο «Αναστό», με την όρεξη να πρωταγωνιστήσει, θα βρει σε αυτή την ομάδα τον δικό του ρόλο: το βέβαιο είναι ότι θα φέρει αμέσως την ωραία αναστάτωση που η ομάδα χρειαζόταν. Κι αν χρειαστεί θα γίνει και λίγο κακός, θυμίζοντας όχι μόνο πόσο μεγάλη ομάδα είναι ο ΟΦΗ αλλά και πόσο δύσκολη είναι η αποστολή του και πόσο υποχρεωτική η επιστροφή του στη Σούπερ Λίγκα.

Στους φίλους μου τους «Ομιλήτες» έχω τάξει από πέρυσι πως αν ανεβεί ο ΟΦΗ, θα κατεβώ στο Ηράκλειο τη μέρα της γιορτής. Μακάρι αυτή τη μέρα να έχω δύο λόγους να κατέβω.

Γκοβού εγκώμιο

Θα το γράψω όπως ο Φαίδωνας: «Ζωηρή έκπληξη, μου λένε, προκάλεσε στους παρευρισκόμενους στο ιστορικό ''Εγκώμιο'' της Γλυφάδας η παρουσία του Σίντνεϊ Γκοβού το βράδυ της Κυριακής. Ο Γάλλος ήταν όλο το βράδυ με ένα τσιγάρο κι ένα ποτό στο χέρι και τίμησε το ποτό τόσο, που θα είχε κάνει ακόμα και τον Κλέιτον (πριν παντρευτεί) να πεθάνει από τη ζήλια του! Θαμώνες του μαγαζιού, στο οποίο έκανε ένα εξτραδάκι ο Στέλιος Ρόκος, σχολίασαν μετά παρρησίας ότι ''αν ο Γκοβού πίνει τόσο στον Ρόκο, όταν ανοίξουν τα σοβαρά μπουζούκια θα γίνεται κουρούμπελο από τον νταλκά''». Ας μην είμαστε αυστηροί μαζί του. Εχασε πρόσφατα τον πατέρα του και ήθελε κάπου να πνίξει τον πόνο του… 

http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=22512&autid=4

 

[bobas]

Αποκάλυψη: Τι συνέβη στα αποδυτήρια...

Ο,ΤΙ έγινε στο χθεσινό ματς με το Ισραήλ, έγινε. Αν δεν τα πούμε όμως και τώρα, ανεξαρτήτως μάλιστα αποτελέσματος, δεν πρόκειται να τα πούμε ποτέ. Ολα αυτά που έγιναν δηλαδή στην ομάδα κι αποτελούν πλέον παρελθόν.

Το καταρχήν στράβωμα, λοιπόν, είχε γίνει ανάμεσα σε Κατσουράνη και Τζόρβα στην Αφρική. Με τους δυο τους, όμως, να έχουν κάποια μπερδέματα από τον Παναθηναϊκό. Κάνοντας τη μεταγραφή ο Κατσουράνης, αυτός που πήρε την πρωτοβουλία να τον «υποδεχτεί» σαν παλιός και να τον «ενημερώσει» ήταν ο Τζόρβας. Πού να το σηκώσει αυτό ο Κατσουράνης που σαν τον Αλεξ θέλει δέκα; Το κράτησε.

Στο ημίχρονο, λοιπόν, του ματς με την Κορέα ο Κατσουράνης έβαλε άγριο χέρι στον Τζόρβα γιατί σε κάποια στιγμή στο ματς είχε φωνάξει έντονα στον Βύντρα. Τελειώνοντας το παιχνίδι, ο Κατσουράνης έκανε δηλώσεις στους δημοσιογράφους. Εξαλλος στα αποδυτήρια ο Τζόρβας φώναζε «πού είναι αυτός;» και έδειχνε το ντουλαπάκι όπου ήταν τα ρούχα του Κατσουράνη.

Το μαθαίνει, όπως ήταν λογικό, ο Κατσουράνης και, επιστρέφοντας στα αποδυτήρια, άρχισε να φωνάζει αυτός, παρουσία του Τζόρβα: «Αυτός που δεν τολμάει να πει ούτε το όνομά μου» και άλλα διάφορα. Το θέμα αυτό τελείωσε εκεί. Στη συνέχεια και κατά τη διάρκεια του τουρνουά ήταν εμφανές ότι ο Ρεχάγκελ τελείωνε.

Ο Κατσουράνης και σαν αρχηγός και σαν νταραβεριτζής άρχισε τις συζητήσεις με τους ποδοσφαιριστές: «Ερχεται ο Σάντος, να γίνουμε ομάδα και να παίξουμε σωστό και καλό ποδόσφαιρο». Και το προχώραγε ακόμα παραπέρα, με λεπτομέρειες. Σχετικά με το σύστημα και ποιοι παίκτες πρέπει να παίζουν σε ποιες θέσεις. Ερχεται τελικά ο Σάντος. Και με τις εφημερίδες να γράφουν ότι μέτρησε στην απόφαση του Πιλάβιου η θετική εισήγηση των Κατσουράνη - Καραγκούνη.

Με το «καλημέρα», λοιπόν, ο Σάντος άρχισε να κάνει στην ομάδα αυτά που είχε πει ο Κατσουράνης στην Εθνική. Κάποιοι παίκτες που έμειναν εκτός αρχικών επιλογών τρελάθηκαν. Εδώ, όμως, θα πρέπει να διευκρινίσουμε: η καλή σχέση Σάντος - Κατσουράνη είναι γνωστή και δεδομένη απ’ όταν ήταν στην ΑΕΚ.

Και επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο όταν ο Πορτογάλος τον πήρε μαζί του σαν μεταγραφή στην Μπενφίκα. Στα πλαίσια αυτής της σχέσης δεν είναι κακό ή παράλογο να μιλάγανε και για την εθνική ομάδα. Πολύ περισσότερο, όταν ο Σάντος ήταν από ένα σημείο και μετά ο εν δυνάμει επόμενος προπονητής, μετά τον Ρεχάγκελ.

Ολοι είχαν κάτι να του χρεώσουν

ΓΙΝΟΝΤΑΙ αυτά στο ποδόσφαιρο. Ούτε συνωμοσία συνιστούν και, πολύ περισσότερο, δεν σημαίνουν ότι ο Κατσουράνης καθοδηγούσε τον Σάντος και στη συνέχεια του έδινε χαρτάκι. Το λάθος και ασυγχώρητο μάλιστα του Κατσουράνη ήταν ότι όλα αυτά τα έλεγε και τα διέδιδε. Μοιραίο είναι μετά, μόλις έμεινε εκτός ομάδας ο Τζόρβας, να του τα χρεώσει. Πού να καταλάβει ο Αλεξ ότι και στον Παναθηναϊκό που παίζει πολύ τού είναι; Οταν είδε ο Κυργιάκος ότι πρώτη επιλογή στα στόπερ είναι ο Παπασταθόπουλος, τον Κατσουράνη θεώρησε ένοχο. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι ο πιτσιρικάς είναι καλύτερός του. Όταν είδε ο Σεϊταρίδης στην Κροατία να ξεκινάει ο Βύντρα, στον Κατσουράνη το χρέωσε. Οπως κι ο Γκέκας, όταν έπαψε να είναι βασικός και αναντικατάστατος.

Οφειλε να βρει τον τρόπο να τους μιλήσει

ΚΑΠΩΣ έτσι λοιπόν Κυργιάκος - Γκέκας φύγανε και Τζόρβας - Σεϊταρίδης στραβώσανε για τα καλά. Και κάπως έτσι έγινε η ομάδα κώλος. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Κατσουράνης έδινε χαρτάκι στον Σάντος. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Η εμμονή όμως του Κατσουράνη και η μανία του να μπερδεύεται πολύ παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει δημιούργησαν πρόβλημα και πολύ σοβαρό μάλιστα.

Ο Σάντος, από την πλευρά του, έχει την ευθύνη ότι έμεινε αμέτοχος και απαθής. Δεν λέμε να παρακαλέσει τους Κυργιάκο και Γκέκα να ξαναγυρίσουν. Οχι. Οφειλε, όμως, να βρει τον τρόπο να μιλήσει μαζί τους. Να τους ακούσει. Να του πουν αυτά που πιστεύουν. Οχι για να απολογηθεί στους ποδοσφαιριστές, αλλά να τους πείσει ότι έχουν άδικο. Δεν το έκανε. Οπως δεν έκανε απολύτως τίποτα σε όλο αυτό το μπλέξιμο ο Τάκης Φύσσας.

Δεν είναι πλέον ποδοσφαιριστής να κάνει μιμήσεις για να γελάει η αποστολή και να φτιάχνει το κέφι. Μπορεί όλοι οι παλιοί να έχουν διατελέσει συμπαίκτες του, αλλά σήμερα είναι τιμ μάνατζερ. Ολα αυτά όφειλε κατ’ αρχάς να τα είχε προλάβει. Ή, στην έσχατη, να μην τα αφήσει να εξελιχθούν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εκτός αν νομίζει ότι του δώσανε μια αργομισθία τιμής ένεκεν, για να έχει κάτι να περνάει την ώρα του, αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Και ευθύνεται εξίσου ο Πιλάβιος που δεν του καταλόγισε τις ευθύνες. Και κάτι ακόμα, επίσης εκ των υστέρων: ούτε το μισό Καραϊσκάκη δεν γεμίζει πλέον η εθνική ομάδα. Και δεν είναι ότι στα δύο πρόσφατα παιχνίδια έπαιζε με μέτριους αντιπάλους. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την ώρα έναρξης: με τη σέντρα να γίνεται στις δέκα παρά τέταρτο αυτός που θα πάει στο γήπεδο θα γυρίσει σπίτι του μία παρά. Κι όχι σαββατόβραδο. Καθημερινή.

Κι αυτοί οι 10.000+ που πάνε πολλοί είναι. Δεν ξεκινάει ο άλλος ημέρα Τρίτη τέτοια ώρα. Συν την αρνητική ψυχολογία λόγω κρίσης. Κι όταν μάλιστα δεν παίζει η ομάδα του, αλλά η Εθνική. Το θέμα, βέβαια, είναι ότι σε παγκόσμιο επίπεδο οι ώρες έναρξης καθορίζονται από τα κανάλια που έχουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Αυτή που προηγείται είναι η τηλεθέαση. Ολα τα άλλα έπονται. Χαίρετε.

Το «τελεί εν ευθυμία» το στρογγυλεύει

ΟΧΙ μόνο διασκέδαζε μέχρι τα ξημερώματα ο Γκοβού, αλλά -όπως αναφέρουν οι ρεπόρτερ- «τελούσε εν ευθυμία». Εχει αυτήν την πολυτέλεια η ελληνική γλώσσα. Το ίδιο πράγμα να προσδιορίζεται με πολλές και διάφορες λέξεις. Ανάλογα με τη βούληση του καθενός και καταπώς θέλει να το πει. Ή να το πάει στα μαλακά, δηλαδή, ή να το πει στα ίσα, έξω από τα δόντια.

Αλλο είναι, δηλαδή, «του γαμήθηκε», άλλο «τον κεράτωσε» κι άλλο «τον απάτησε». Για την περίπτωση του Γκοβού τώρα η στρέιτ έκφραση είναι μεθυσμένος. Με τις παραλλαγές της: λιώμα, στουπί, κόκαλο, λιάρδα και πολλά άλλα. Το «τελεί εν ευθυμία» το στρογγυλεύει. Το πάει στα μαλακά. Δεν τον χαρακτηρίζει σουρωμένο ή μπεκρούλιακα. Στο κέφι είχε έρθει το παλικάρι. Δεν ήταν ότι δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του.

Με παρατσούκλι «ουίσκι-κόλα» δίνεις δικαιώματα

ΕΠΙ της ουσίας τώρα, η περίπτωση του Γκοβού δείχνει σοβαρή. Δεν είναι δηλαδή ότι ήρθε ένας ξένος ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα και τον πλάνεψαν το «Αθενς μπάι νάιτ» και η ντόλτσε βίτα. Εδώ μιλάμε ότι υπάρχει παρελθόν. Εχει ιστορικό στη Γαλλία και στη Λιόν. Οταν το παρατσούκλι σου είναι «ουίσκι-κόλα», έχεις δώσει δικαιώματα. Και γι’ αυτό τώρα στον Παναθηναϊκό δεν υπέπεσε στο αμάρτημα άπαξ. Ή έστω δις.

Αντίθετα, κατά συρροή και κατ’ επανάληψη. Σε τέτοιες περιπτώσεις, λοιπόν, η επιστροφή στο δρόμο της αρετής είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ούτε λένε τίποτα για ποδοσφαιριστές που έχουν τα λεφτά και το συμβόλαιο του Γκοβού τα πρόστιμα των είκοσι ή και πενήντα χιλιάδων.

Ασε που τα περισσότερα απ’ αυτά τα πρόστιμα είναι στο μιλητό. Με το στόμα μπαίνουνε, με το στόμα πληρώνονται. Αυτά όμως στον Παναθηναϊκό όφειλαν να τα ξέρουν και να τα έχουν συνυπολογίσει έγκαιρα. Πριν γίνει η μεταγραφή. Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=10560&subid=2&pubid=72342768

 

[bobas]

Ξεπέρασε τα όρια

Κάθε τι έχει όρια. Ο Σαντιάγο Σίλβα τα ξεπέρασε. Ο πανηγυρισμός του στο γκολ που σημείωσε στο παιχνίδι Βέλες Σάρσφιλντ-Κολόν Σάντα Φε 6-0 τα ξημερώματα της προηγούμενης Δευτέρας σόκαρε.

Εκτέλεσε εύστοχα το πέναλτι του 1-0 στο 44’ και έφυγε τρέχοντας προς το σημαιάκι του κόρνερ. Εκεί προσποιήθηκε ότι υπέστη καρδιακή προσβολή, ανακοπή καρδιάς, τι σημασία έχει. Η ουσία είναι ότι προσποιήθηκε πως κάτι έπαθε η καρδιά του και πέθανε.

Επεσε στο χορτάρι, άρχισε να κοπανιέται, να προκαλεί σπασμούς στο κορμί του, ξάπλωσε ακίνητος στο χορτάρι και οι συμπαίκτες του, στο κόλπο και αυτοί, του έδωσαν το φιλί της ζωής και του έκαναν μαλάξεις στο στήθος προκειμένου να τον συνεφέρουν.

Ο 29χρονος Ουρουγουανός επιθετικός είναι το πρόσωπο των ημερών πλέον στην Αργεντινή. Οι αποδοκιμασίες όλων για την ενέργειά του είναι τόσο έντονες που τον έχουν μετατρέψει στο παιδί-ντροπή του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της χώρας. Οχι άδικα φυσικά.

Λίγο μυαλό να έχει κάποιος μπορεί να σκεφτεί: Καλά, αν το έβλεπε το παιχνίδι ένας δικός του άνθρωπος τι σοκ θα είχε υποστεί παρακολουθώντας τη σκηνή. Που έτσι κι αλλιώς σοκάρεσαι βλέποντας κάτι τέτοιο, σκεφτείτε να πρόκειται και για συγγενή του ποδοσφαιριστή.

Και άντε ο ίδιος να μη το σκέφτηκε αυτό και να θεώρησε ότι η «πλάκα» που αποφάσισε να κάνει ήταν πετυχημένη. Διότι προφανώς, απ’ το όλο θεατρικό, ήταν προσχεδιασμένη και δουλεμένη σε προπόνηση μπορεί και καλύτερα από ένα συνδυασμό στο γήπεδο με συμπαίκτες του.

Δεν πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό του ότι είναι τραγικό να βλέπεις όχι απλά ποδοσφαιριστή, αλλά οποιονδήποτε άνθρωπο να αφήνει την τελευταία πνοή μπροστά σου; Ξαφνικά. Αίφνης. Αναπάντεχα. Μήπως δεν έχουμε περάσει ήδη πολλά σοκ; Μήπως δεν έχουμ δει τον Μαρκ Βιβιέν Φοέ, τον Μίκλος Φεχέρ ή τον Αντόνιο Πουέρτα να αποβιώνουν την ώρα που παίζουν ποδόσφαιρο με εκατομμύρια ζευγάρια μάτια να τους βλέπουν;

Καλή η φαντασία, καλή η πλάκα, αλλά υπάρχουν όρια. Τουλάχιστον τα ηθικά αν δεν μπορεί να καταλάβει τα παραπάνω κάποιος.

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=14062&subid=2&pubid=72342724

 

[bobas]

Ο καλός άνθρωπος Χιμένεθ...

Κάτι φαίνεται να τρέχει μεταξύ της ΠΑΕ ΑΕΚ και της εταιρείας συμφερόντων του Νίκου Νοτιά «Αθλητικές Εγκαταστάσεις Μεσογαίας Α.Ε.», η οποία έχει αναλάβει το έργο του προπονητικού κέντρου των Σπάτων.

Η συνεργασία των στελεχών της ΠΑΕ με τα στελέχη που εργάζονται στην επιχείρηση του Νοτιά μάλλον δεν διάγει τις καλύτερες ημέρες της. Κι αυτό δεν το λέω μόνο επειδή κυκλοφορούν διάφορες φήμες περί μιας ιδιότυπης, υπόγειας, «κόντρας» μεταξύ ανθρώπων των δύο εταιρειών. Το πράγμα μιλάει, πλέον, από μόνο του. Διαβάστε τι συνέβη και βγάλτε συμπέρασμα (προσοχή, μόνο, μη σας πέσουν τα μαλλιά…).

Πήραν, λοιπόν, οι Αδαμίδης, Κωνσταντινίδης και Γκρέταρσον τον Χιμένεθ και τους τρεις συνεργάτες του και πήγαν να τους ξεναγήσουν στο νέο προπονητήριο. Οταν, όμως, έφτασαν εκεί, κόπηκαν απότομα οι… χαρές. Ο σεκιουριτάς τους… έριξε πόρτα και δεν άφησε τον πρόεδρο της ΑΕΚ και τη συνοδεία του να εισέλθουν στις εγκαταστάσεις!

Τι κι αν ύψωσε τη φωνή ο Αδαμίδης, επικαλούμενος, φυσικά, την ιδιότητά του… Οι εντολές που είχε πάρει ο υπάλληλος της εταιρείας σεκιούριτι ήταν σαφείς: δεν θα έμπαινε μέσα κανείς, ούτε ο πρωθυπουργός που λέει ο λόγος, τη στιγμή που δεν είχε ενημερωθεί (με χαρτιά και με... σφραγίδες;) για την επίσκεψη η «Μεσογαία»!

Και επειδή ο άνθρωπος δεν ήθελε να διακινδυνεύσει να χάσει τη δουλειά του, δεν ξεκλείδωνε την είσοδο για να μπουν μέσα τα στελέχη της ΑΕΚ παρότι ο Αδαμίδης ωρυόταν υπό το βλέμμα του εμβρόντητου Χιμένεθ (που έμαθε πολύ γρήγορα τι εστί βερίκοκο).

Εκείνο που φρόντισε να κάνει ο υπάλληλος ασφαλείας ήταν να ενημερώσει σχετικά τους εντολείς του, οι οποίοι τι λέτε ότι του απάντησαν: «Να επιτρέψεις να μπουν στον χώρο μόνο δύο άτομα»! Μοναχά τη συγκεκριμένη… παραχώρηση (κατα)δέχτηκε να κάνει (προφανώς) η «Μεσογαία», ενώ είχε επιβεβαιωθεί πως η συντροφιά που είχε μεταβεί στα Σπάτα δεν αποτελούνταν από… περίεργους περαστικούς ή… χούλιγκαν, αλλά από το τεχνικό και το διοικητικό τιμ της ΑΕΚ!

Κόκκινος από θυμό (πιθανότατα και από ντροπή), ο Αδαμίδης πήρε τον Χιμένεθ, όταν τους δόθηκε η σχετική… άδεια, και έκαναν τελικά μια βόλτα στο προπονητήριο. Ολοι οι υπόλοιποι, ωστόσο, έμειναν απέξω! Ο Καλδερόν, ο Μορίγια, ο Παστόρ, ο Κωνσταντινίδης και ο Γκρέταρσον περίμεναν στο… αγιάζι.
Πού να τα πεις, δηλαδή, και να σε πιστέψουν! Κι όμως, όλα αυτά έγιναν. Δεν σας κάνω πλάκα. Εγιναν κι άλλα, βεβαίως, αλλά πάνω στον εκνευρισμό ήταν λογικό να πει και μια κουβέντα παραπάνω ο Αδαμίδης…

Αν κάτι καταδείχτηκε, φυσικά, μέσα από το συγκεκριμένο απίθανο περιστατικό είναι πόσο… καλός άνθρωπος είναι ο Χιμένεθ, ο οποίος διατήρησε την ψυχραιμία του και… δεν έφυγε τρέχοντας για το «Ελ. Βενιζέλος», που είναι και κοντά, αναζητώντας την πρώτη πτήση για Ισπανία…

Το εν λόγω επεισόδιο πέρασε στα ψιλά, αλλά είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Τόσο για το πρεστίζ της ΑΕΚ όσο και για το επίπεδο της συνεργασίας των παροικούντων την οδό Γράμμου, όπου –πέρα από την ΠΑΕ (για λίγες ακόμη μέρες…)– στεγάζεται και η «Μεσογαία». Διότι μην ξεχνάμε πως αυτοί διαχειρίζονται τις τύχες της ομάδας και του μεγαλύτερου έργου στη ιστορία της έπειτα από την κατασκευή του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας.

Θα περίμενε κανείς ο –εκ των βασικών μετόχων της ΠΑΕ– Νίκος Νοτιάς να είχε ήδη «ξηλώσει» από την εταιρεία του, τη «Μεσογαία», όποιον ευθύνεται για αυτό το άθλιο «καψώνι» στη διοίκηση και στο νέο τεχνικό επιτελείο της ομάδας. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, δεν έχω δει να κουνιέται φύλλο! Δείγμα –κι αυτό– της αφασίας στην οποία (εξακολουθούν να) βρίσκονται ορισμένοι εντός και πέριξ της ΑΕΚ. Δικαιολογίες του τύπου «δεν είχε ενημερώσει κανείς για την επίσκεψη στο προπονητήριο» από την πλευρά της εταιρείας του Νοτιά δεν μπορούν να σταθούν πουθενά.

Γιατί και έτσι να είναι, αν υπάρχει πνεύμα συνεργασίας, τέτοιες καταστάσεις επιλύονται μέσα σε... μισό δευτερόλεπτο. Υπάρχει όμως τέτοιο;…

Υ.Γ.: Στα καλά νέα τώρα: τα μηνύματα από τους Θρακομακεδόνες είναι πολύ καλά. Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ δηλώνουν ενθουσιασμένοι από την ποιότητα προπόνησης του Χιμένεθ. Αν αυτή αρχίζει να συνδυάζεται και με αποτελέσματα, τότε ο Ισπανός θα αλλάξει την ΑΕΚ. Σε πολλά…

Υ.Γ.1: Δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει η επίσκεψη σε έναν υποψήφιο περιφερειάρχη (που σήμερα είναι και αύριο μπορεί... να μην είναι) για το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ. Και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου και για την ουσία της υπόθεσης: τη χρηματοδότηση του πρότζεκτ. Οφείλω, ωστόσο, να εξάρω την παρουσία του Πέτρου Παππά στη χθεσινή συνάντηση με τον Γιάννη Σγουρό. Ο μεγαλομέτοχος της ΑΕΚ δεν χρειάζεται να παρουσιάζει συμπτώματα «αγοραφοβίας» όταν πρόκειται για την ομάδα του. Πρέπει να βγαίνει μπροστά όταν υπάρχει λόγος. Γιατί δεν είναι όποιος κι όποιος.

Υ.Γ.2: Επιτέλους, κάτι αρχίζει να κινείται στην απονομή της αθλητικής δικαιοσύνης. Οι ποινές που επιβλήθηκαν σε Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ είναι απολύτως δίκαιες, εφόσον δεν κατάφεραν να ελέγξουν τους οπαδούς τους και αυτοί έκαναν επεισόδια. Οι νόμοι κάποια στιγμή έπρεπε να εφαρμοστούν. Αρκεί, βέβαια, τα ίδια μέτρα και σταθμά να ισχύσουν και σε οποιοδήποτε μελλοντικό κρούσμα παραβατικής συμπεριφοράς.

http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=77&aid=79814

 

[bobas]

ΤΟ να μαλλιοτραβιούνται για τη διαιτησία Μαρινάκης - Πατέρας, το καταλαβαίνεις. Η δουλειά τους είναι αυτή. Οπως επίσης καταλαβαίνεις να μπλέκεται σαν τρίτος ο Αδαμίδης. Μη φανεί, δηλαδή, ότι η ΑΕΚ και ο πρόεδρός της υστερούν. Μπορεί να είμαστε απλήρωτοι, αλλά δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.

Οπως επίσης θα κατανοούσες αν αρπάζονταν ο Ψωμιάδης και ο Μπέος. Κι όμως. Και ο Αχιλλέας και ο Μάκης από τότε που ανέβηκαν στη Super League είναι τζέντλεμεν. Κουβέντα δεν έχει βγει από το στόμα τους. Ο Μπέος, παρότι θερμόαιμος, το μόνο που λέει και ξαναλέει είναι «ν’ αφήσουμε τους διαιτητές να κάνουν τη δουλειά τους». Ο δε Ψωμιάδης στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Εδώ έχει σιωπήσει ο παμμέγιστος Χρήστος Πανόπουλος.

Για το γκολ καθαρό φάουλ που του έβαλε η Κέρκυρα και τον ισοφάρισε 1-1 σε άλλες εποχές όχι ανακοίνωση θα είχε βγάλει, αλλά θα είχε εκδώσει κανονική εφημερίδα. Είτε λόγω κρίσης όμως, επειδή οι πληρωμένες καταχωρήσεις κοστίζουν, είτε επειδή κουράστηκε και βαρέθηκε, σιώπησε.

Καταλαβαίνεις, βέβαια, για ποιο λόγο έβγαλε ανακοίνωση ο Θεοδωρίδης. Και δίκιο είχε για το πέναλτι που δεν του δώσανε και προηγούμενα έχει από πέρυσι με τον Μάνταλο και πράγματι, όπως είπε, ο Παναθηναϊκός έχει κάνει καινούργιους φίλους. Ποτέ όμως δεν μπορούσες να περιμένεις ότι θα πλακωνόταν η Λάρισα με τον ΠΑΟΚ. Ο Πηλαδάκης δηλαδή με τον Ζαγοράκη, για να είμαστε συγκεκριμένοι. Μπορείς να καταλάβεις, βέβαια, το πρόβλημα του Πηλαδάκη.

Πάνω που έφτιαξε το καινούργιο γήπεδο και μπήκε μέσα, είναι με το ένα πόδι στον τάφο. Ξαναλέω για μια ακόμα φορά το πρόγραμμα της Λάρισας στα επόμενα τέσσερα παιχνίδια: τελειώνει τον πρώτο γύρο με ΑΕΚ έξω, Ολυμπιακό μέσα. Και ξεκινάει τον δεύτερο με δύο εκτός έδρας σε Περιστέρι και Καβάλα. Κι είναι τελευταία με έντεκα πόντους. Ο πανικός είναι δικαιολογημένος. Μέχρι ενός σημείου όμως. Ανακοίνωση για τη διαιτησία για δύο λόγους βγάζουν οι παράγοντες. Ο πρώτος είναι αν πιστεύεις ότι ο συγκεκριμένος διαιτητής ήθελε να σε φάει.

Ο δεύτερος και πλέον συνήθης, μπας και πάρεις κανένα σφύριγμα στα επόμενα παιχνίδια. Για να ήτανε στημένος, λοιπόν, ο Σιδηρόπουλος από τον Ζαγοράκη δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο. Ούτε άλλωστε έκανε κανένα έγκλημα την Κυριακή στο ΑΕΛ FC Αrena. Κι αυτό οφείλει να το ξέρει πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο Πηλαδάκης.

Το μοιραίο λάθος
ΑΡΑ, λοιπόν, φωνάζει περισσότερο για τα παιχνίδια που έρχονται κι όχι γι' αυτό που έγινε. Και με δεδομένο ότι γενικά μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα η διαιτησία έχει πάει κόντρα τη Λάρισα έβγαλε την ανακοίνωση. Πάνω στον πανικό όμως, που λέγαμε, κάνει με το ξεκίνημα το μοιραίο λάθος: «Εάν ο αγώνας είχε γίνει στο γήπεδο της Τούμπας, δεν θα τελείωνε ποτέ».

Τι δουλειά έχεις εσύ σαν Πηλαδάκης (φωτό) να βγεις στην κόντρα με τον ΠΑΟΚ; Τι θέλεις και μπλέκεις την Τούμπα; Πες όντι έχεις να πεις για το διαιτητή και την ομάδα σου και μείνε μέχρι εκεί. Εκτός ανν όπως είπαμεν πιστεύεις ότι ο Ζαγοράκης είχε φτιάξει τον Σιδηρόπουλο. Εύλογαν λοιπόνν ζοχαδιαστήκανε στον ΠΑΟΚ και βγάλανε ανακοίνωση για να απαντήσουν. Για να υπάρξει νέα ανακοίνωση-απάντηση της Λάρισας είκοσι λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.

Είμαι ένας άνθρωπος που απολαμβάνει τη ζωή  και μου αρέσω όπως είμαι.

-Σίντνεϊ Γκοβού

Οι πραγματικοί φίλοι λύνουν τις διαφορές τους τετ α τετ

ΚΑΠΩΣ έτσι, λοιπόν, γίνανε για ένα βράδυ Πηλαδάκης - Ζαγοράκης (φωτό)... Μαρινάκης - Πατέρας. Ο πανικός, όμως, της Λάρισας επιβεβαιώνεται ακόμα καλύτερα από την ερώτηση που θέτει στην ανακοίνωσή της: «Εσείς πώς θα διορθώσετε τη διαιτησία, κύριε Πιλάβιε;». Κι ο Πιλάβιος είναι δηλαδή μέσα στο σχέδιο εξόντωσης της Λάρισας;

Και με τον Γκαγκάτση είχε πρόβλημα σχετικά με τη διαιτησία ο Πηλαδάκης. Μέχρι που έγινε πρόεδρος της Super League, αντιπρόεδρος της ΕΠΟ, το έλυσε και βγήκε Ευρώπη. Τώρα του φταίει ο Πιλάβιος. Πρόεδρος πάντως της Super League για φέτος τουλάχιστον δεν προλαβαίνει να ξαναγίνει. Για τον Πιλάβιο, ωστόσο, ο Πηλαδάκης έχει προσωπική άποψη. Μπορεί να πήγαιναν σε διαφορετικά σχολεία, ο ένας στο δημόσιο Ψυχικού κι άλλος στου Μωραΐτη, αλλά γνωρίζονται πάνω από είκοσι χρόνια.

Μπάσκετ παίζανε μαζί στη Φιλοθέη. Τώρα λοιπόν χάλασε ο Πιλάβιος που έγινε πρόεδρος στην ΕΠΟ; Τον έφθειρε η εξουσία; Οτι είναι φίλοι, δεν θα το πω εγώ. Το λέγανε τουλάχιστον μέχρι τώρα οι ίδιοι. Εδώ είναι λοιπόν που ταιριάζει γάντι η παροιμία των βορείων προαστίων, που λέει «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Μικρός δεν είναι ο Νίκος Αβράσογλου, αφού διανύει τα 40+, για την ψυχική υγεία με δεσμεύει το ιατρικό απόρρητο, αλλά την αλήθεια την έχει πει σε ανύποπτο χρόνο:

«Δεν υπάρχουν φιλίες. Αν ήταν πραγματικοί φίλοι Πατέρας - Μαρινάκης, θα είχαν τσακωθεί τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα;». Πράγματι. Οι πραγματικοί φίλοι δεν σκοτώνονται για τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ. Αν ήταν φίλοι Πηλαδάκης - Πιλάβιος, δεν θα έβαζε μέσα τον πρόεδρο της ΕΠΟ η ανακοίνωση της Λάρισας. Οι πραγματικοί φίλοι λύνουν τις διαφορές που προκύπτουν στο τετ α τετ.

Οχι δημόσια. Οντως λοιπόν δεν υπάρχουν φιλίες στο ποδόσφαιρο. Κι αν υπάρχουν, είναι επιδερμικές, που χαλάνε για πλάκα και για το παραμικρό. Στο ποδόσφαιρο, όπως και σε όλες τις δουλειές, υπάρχει μόνο το συμφέρον. Τίποτα άλλο. Μπροστά στο συμφέρον όλα τα άλλα πάνε περίπατο. Χαίρετε.

Εχουν επίπεδο
ΑΝ μιλάμε πάντως για ανακοινώσεις του Ηρακλή, πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία. Εξω από τα στερεότυπα και τετριμμένα. Η πατέντα μέχρι τώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν να ανεβάζει στροφές ο πρόεδρος.

Να σηκώνει τα μανίκια σαν τον Γιώργο Παπανδρέου, να κατεβαίνει στα αποδυτήρια και να βάζει χέρι στους ποδοσφαιριστές: «Μέχρι εδώ ήτανε. Δεν πάει άλλο. Αναλάβετε τις ευθύνες σας πριν είναι αργά. Ο Ιανουάριος είναι κοντά». Από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό μέχρι τα Ταταύλα και τα Πράσινα Πουλιά στη Γάμα Αθηνών αυτή είναι η συνταγή, όταν η ομάδα δεν πάει καλά:

«Αστραψε και βρόντηξε ο πρόεδρος». Στον Ηρακλή, όμως, δείξανε ότι έχουνε επίπεδο. Σάββατο έγινε η γκέλα με τον Εργοτέλη, την Κυριακή απευθυνθήκανε στους ποδοσφαιριστές μέσω ανακοίνωσης.

Το είπαν μέσω Διαδικτύου
Ο,ΤΙ είχαν να πουν το είπαν μέσω του Διαδικτύου: «Ο κόσμος και η διοίκηση του Ηρακλή περιμένουν από τους παίκτες να αντιληφθούν και να συνειδητοποιήσουν σε ποια ομάδα αγωνίζονται και ποια φανέλα φορούν... Αποτελεί υποχρέωσή τους να μας αποδείξουν το αντίθετο με έργα στον αγωνιστικό χώρο».

Αυτό πράγματι δείχνει επίπεδο. Προϊόν ενδεχομένως της αυτοδιαχείρισης που γίνεται στον Ηρακλή. Δεν υπάρχει αφεντικό στην ομάδα. Δεν υπάρχει «πρόεδρος» που να λέει σας πληρώνω κάθε πρώτη του μηνός. Επειδή κάποιος πρέπει να ασκεί καθήκοντα προέδρου, μπήκε ο Γιάννης Τάκης. Σαν πρώτος μεταξύ ίσων. Αφού λοιπόν στον Ηρακλή λειτουργούν σαν κολεκτίβα, επικοινώνησαν με τους ποδοσφαιριστές δι' αλληλογραφίας. Ο,τι είχαν να τους πουν, τους το είπαν μέσω Διαδικτύου, βάζοντας μάλιστα πρώτο τον κόσμο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι όνειρο είδε  ο Χάβος κι έβαλε  τον Χαλκιά;

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=10560&subid=2&pubid=93540759

 

[hitman21]

για να μαθαινετε μπαλιτσα......





Μισό γκολ η ντρίπλα στην περιοχή
Επιμέλεια: Κώστας ΚαίσαρηςΔημοσίευση: 06 Δεκ. 2010 16:53
 

Κάπως έτσι ο Φετφατζίδης πήρε βαθμό πάνω από τη βάση (6) στο παιχνίδι της Καβάλας. Σ’ ένα ματς που πέρα από το πέναλτι είχε μόλις μία ολοκληρωμένη προσπάθεια με τη μπάλα στα πόδια και τίποτα απολύτως άλλο.


Σ’ ένα ματς όμως που κρίνεται στο ένα γκολ και με την ομάδα να μην έχει συνολικά καλή απόδοση, αυτό το κερδισμένο πέναλτι μετράει. Ο Φετφατζίδης που κάποια στιγμή  έχασε τη θέση του στην ενδεκάδα και την ξαναβρήκε  με τον τραυματισμό του Ριέρα κέρδισε σε αυτοπεποίθηση. Δεν έγινε με μία και μοναδική φάση, Μέσι, αλλά σε ένα ακόμα ματς έδειξε και τα προσόντα του και τις αδυναμίες του.

Και τα δύο έχουν να κάνουν με τη σωματοδομή του. Το πολύ μικρό ύψος του δίνει τη δυνατότητα να είναι καλός με τη μπάλα στα πόδια και ειδικότερα  στο «ένας με έναν». Ταυτόχρονα όμως, του αφαιρεί σε δύναμη και σε πατήματα που είναι απαραίτητα στο ποδόσφαιρο. Βλέποντας τον από κοντά στο γήπεδο απορείς πως μπορεί και τα καταφέρνει. Πέρα από όλα τ’ άλλα το μέλλον του εξαρτάται πάνω απ’ όλα τον ίδιο: Στο πως θα αξιοποιήσει τα προσόντα του, και πως θα βγάλει έξω από το παιχνίδι του τις αδυναμίες του. Όλοι οι προπονητές που έχουν ποδοσφαιριστές με έφεση στις ντρίπλες έχουν τα ίδια νεύρα. Δεν θέλουν να καθυστερεί το παιχνίδι και ζητάνε από τέτοιου τύπου παίκτες να παίζουν την μπάλα με τη μία. Για τη μαγκιά του ποδοσφαιριστή ότι μπορεί να ντριπλάρει λένε με την ίδια κουβέντα «αφού μπορείς να ντριπλάρεις κάντο μέσα στην περιοχή, κάνε όσε ντρίμπλες θέλεις δεν πρόκειται να σου πω τίποτα».

Και είναι προφανές η ντρίπλα έτσι και πιάσει μέσα στην περιοχή είναι μισό γκολ. Θα το βάλει αυτός που την έκανε, ή θα δώσει ασίστ ή θα την πατήσει ο αμυντικός που θα κάνει πέναλτι. Όπως έγινε με τον Πετκάκη στην Καβάλα. Αντίθετα η ντρίπλα έξω και γενικότερα μακριά από την περιοχή είναι εννιά φορές στις δέκα δώρο άδωρο. Είναι για την εξέδρα και όχι για την ομάδα. Αυτό οφείλει να διδαχθεί ο Φετφατζίδης από το πέναλτι που κέρδισε την Καβάλα. Μέσα στην περιοχή μπορεί να κάνει όσε ντρίπλες θέλει. Καλά θα κάνει. Όταν είναι έξω όμως οφείλει αν γίνει απλός και ουσιαστικός. Η έφεση που έχει κάθε φορά όταν έχει την μπάλα να την κοντρολάρει και να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο δεν θα του βγει σε καλό. Όσο την περιορίσει τόσο καλύτερος θα γίνεται. Μέσα στην περιοχή ας κάνει ότι θέλει.

http://sport24.gr/Columns/kaisaris/miso_gkol_h_ntripla_sthn_perioxh.701366.html

 

[Kingdom of Thanos]

Ίσως να είμαι    αλλά θέλω να το βγάλω από μέσα μου: κύριοι της ΝΕΤ, για πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε τον ΤΡΑΓΙΚΟ, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟ κλπ Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αφήστε μας επιτέλους να ευχαριστηθούμε λίγο ποδόσφαιρο...

 

[motor_bukow]

Ίσως να είμαι    αλλά θέλω να το βγάλω από μέσα μου: κύριοι της ΝΕΤ, για πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε τον ΤΡΑΓΙΚΟ, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟ κλπ Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αφήστε μας επιτέλους να ευχαριστηθούμε λίγο ποδόσφαιρο...

Άδικος είσαι φίλε...

Ο μοναδικός που έχει "χρώμα" στη φωνή και ρυθμό στη μετάδοση. Τώρα, αν τον Έμπουε τον λέει Εμπουέ, δεν τρέχει και τπτ..

Υπάρχει καλύτερος;;
Ο Σωτηρακόπουλος κοιμίζει, είναι ΑΝΙΔΕΟΣ από ποδόσφαιρο και αναλώνεται στην παράθεση των ίδιων, άσχετων πληροφοριών για το ποιος είχε πάρει πλάγιο στο ματς Τσάρλτον-Γούλβς το 1962.

Ο Σπυρόπουλος έχει τη μεγαλομανία και το κόμπλεξ του αμόρφωτου και ως συνέπεια λέει αναρίθμητες μαλακίες.

Ο Παλομπαρίνι έχει άθλια φωνή, είναι εμπαθής και προσπαθεί να μας τονίσει τη ξενική του καταγωγή. Είναι γελοίο να απευθύνεται σε Έλληνες (που πια δεν έχουμε καμία προφορά) και να τονίζει όσο δεν πάει τις προφορές των ονομάτων σέρβων κτλ (έχεις ακούσει πώς λέει το μουσλίμοβιτς; Μουσλίμοβιτςςςςςςςςς)

Αυτοί της nova μεταδίδουν σα δημόσιοι υπάλληλοι.

 

[psolaras78]

Άδικος είσαι φίλε...

Ο μοναδικός που έχει "χρώμα" στη φωνή και ρυθμό στη μετάδοση. Τώρα, αν τον Έμπουε τον λέει Εμπουέ, δεν τρέχει και τπτ..

Υπάρχει καλύτερος;;
Ο Σωτηρακόπουλος κοιμίζει, είναι ΑΝΙΔΕΟΣ από ποδόσφαιρο και αναλώνεται στην παράθεση των ίδιων, άσχετων πληροφοριών για το ποιος είχε πάρει πλάγιο στο ματς Τσάρλτον-Γούλβς το 1962.

Ο Σπυρόπουλος έχει τη μεγαλομανία και το κόμπλεξ του αμόρφωτου και ως συνέπεια λέει αναρίθμητες μαλακίες.

Ο Παλομπαρίνι έχει άθλια φωνή, είναι εμπαθής και προσπαθεί να μας τονίσει τη ξενική του καταγωγή. Είναι γελοίο να απευθύνεται σε Έλληνες (που πια δεν έχουμε καμία προφορά) και να τονίζει όσο δεν πάει τις προφορές των ονομάτων σέρβων κτλ (έχεις ακούσει πώς λέει το μουσλίμοβιτς; Μουσλίμοβιτςςςςςςςςς)

Αυτοί της nova μεταδίδουν σα δημόσιοι υπάλληλοι.

ετσι...
κ μην ξεχναμε το συνθημα
''πουστη σωτηρακοπουλε-πουστη σακελλαροπουλε''
Μια χαρα λεει το Αρσεναλ-Μπαρτσα ο Αλεκαρας τωρα

 

[Kingdom of Thanos]

 Καλά, αυτοί είναι εμετικοί ξεφτίλες, αλλά κι οι υπόλοιποι που έχει το MEGA (Σακελλαρόπουλος, Θειακός κλπ) είναι για πραγματικά κλωτσομπουνίδια!!!!!!!!!!
Η ΝΕΤ όμως έχει κόσμο για να κάνει περιγραφές αγώνων!

 

[bobas]

Ας ρωτήσει τον Σταύρο Νταϊφά

22/2/2011 6:57:23 μμ. Αυτό το άρθρο διαβάστηκε 2632 φορές.

Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος

Xθες ο Βαγγέλης Μαρινάκης εξέφρασε ένα είδος συγγνώμης χωρίς τη λέξη συγγνώμη να την πει ποτέ: ο ΠΑΟ δεν τη δέχτηκε. Προφανώς με τα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ πλέον στην τσέπη ο Μαρινάκης μπορεί να είναι και διαλλακτικός –ο ΠΑΟ, που νιώθει ότι τον έκλεψαν και τον έδειραν, όχι. Μην ψάχνετε να βρείτε ποιος έχει δίκιο, επειδή η απάντηση θα είναι πάλι οπαδική –δηλαδή λάθος.

Υπέρ του

Ο Μαρινάκης βλέπει ότι νομοτελειακά το πράγμα κυλάει υπέρ του. Χθες π.χ. οι μέτοχοι του ΠΑΟ συνεδρίασαν και οι μισοί δεν πήγαν, πιθανότατα γιατί δεν θέλουν να βλέπουν τους άλλους μισούς. Ο ΠΑΟ, λέει, θα κάνει πρόταση μομφής στη Λίγκα: σόρι, αλλά χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι! Ποια Λίγκα; Οι μισοί που υπάρχουν εκεί είναι ήδη κολλητοί του Μαρινάκη, ευελπιστώντας να κεφαλαιοποιήσουν τη φιλία προσεχώς περισσότερο και οι άλλοι είναι εκπρόσωποι διοικήσεων βουτηγμένων στα χρέη. Στον Ολυμπιακό εκτιμούν ότι αυτό που ζουν είναι μια επικοινωνιακή καταιγίδα –τίποτε άλλο. Μόλις περάσει θα είναι όλα μέλι γάλα και του χρόνου ο Μαρινάκης θα πάρει το δεύτερο με 20 πόντους διαφορά. Χθες το βασικό ενδιαφέρον το πρωί ήταν μην τυχόν τιμωρηθεί η έδρα με πάνω από δύο αγωνιστικές: αυτό κυρίως τους απασχολούσε.

Λάθος

Πολύ φοβάμαι ότι πάλι κάνουν ένα λάθος. Αυτό που υπάρχει αυτές τις μέρες δεν είναι «επικοινωνιακός πόλεμος» κι άλλες τέτοιες κουταμάρες: είναι ένα ψυχοπλάκωμα που νιώθει κάθε άνθρωπος που αγαπάει το ποδόσφαιρο κι εδώ βάζω και πολλούς οπαδούς του Ολυμπιακού –μολονότι πιστεύω πως η συντριπτική πλειονότητα χάρηκε και μακάρι να έχω άδικο. Η μαυρίλα αυτή μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη αν αύριο έχουμε καινούργια επεισόδια είτε στο μπάσκετ, είτε στην Τούμπα, είτε απλώς σε μια νέα Λαυρίου. Το αν θα υπάρχουν κι άλλοι κατηγορούμενοι δεν κάνει τον Ολυμπιακό αθώο: δεν είναι ζήτημα επικοινωνίας το να βγει ο σύλλογος από αυτή τη θέση –είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ένιωσε φρίκη το Σάββατο το βράδυ: θέλει από την πλευρά του προέδρου μια πράξη αληθινής γενναιοψυχίας κι όχι ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων. Ο ίδιος ο Μαρινάκης νομίζω ότι οφείλει να προβληματιστεί για τη δημόσια εικόνα του. Δεν νομίζω ότι ο λόγος που αγόρασε τον Ολυμπιακό είναι για να κάνει και τον τελευταίο Ελληνα να τον θεωρεί έναν ψευτόμαγκα, που περιτριγυρισμένος από μπράβους πλακώνεται με παίκτες και λέει ανοησίες. Δεν μου έχει δώσει ο άνθρωπος τέτοια εντύπωση.

Συμβολικά

Ο Μαρινάκης έβαλε στο συμβούλιο του Ολυμπιακού συμβολικά τον άνθρωπο που τον έκανε Ολυμπιακό, δηλαδή τον κ. Σταύρο Νταϊφά. Στον σχεδόν συνομήλικό μου πρόεδρο του Ολυμπιακού θα ήθελα να θυμίσω μια ιστορία την οποία μπορεί να του διηγηθεί καλύτερα ο κ. Νταϊφάς που ο ίδιος τόσο αγαπάει. Το 1979 οι άνθρωποι του Ολυμπιακού, αηδιασμένοι από τη διαιτησία, που αδίκησε την ομάδα τους σε ένα ματς με τον ΟΦΗ, αποφάσισαν να μην κατέβει ο Ολυμπιακός σε ένα μπαράζ πρωταθλήματος και να χαρίσει ένα πρωτάθλημα στην ΑΕΚ. Η κίνηση αυτή συσπείρωσε τον κόσμο ακριβώς επειδή ήταν μια πράξη υπερηφάνειας και ταυτόχρονα μια άκρως δυναμική αντίδραση: οι άνθρωποι της ομάδας έδειξαν τότε  ότι οι αξίες είναι υπεράνω πρωταθλημάτων και ότι ο σύλλογος δεν θέλει να διεκδικεί τίτλους, αλλά απαιτεί ένα πλαίσιο κανόνων και ισονομίας. Το 1979 για την ελληνική κοινωνία οι λέξεις «κανόνες», «ισονομία», «δικαιοσύνη», «αξιοπρέπεια» δεν είχαν νόημα αν δεν ήταν κτήμα σου: ήταν ακόμα καιροί που έπρεπε με τη στάση σου να δείχνεις ότι τιμάς τις έννοιες και τις προασπίζεσαι με την όποια απώλεια. Οι τότε υπεύθυνοι της ομάδας θα μπορούσαν να γελοιοποιήσουν το άθλημα, αλλά δεν το έκαναν: έδειξαν ότι για τον Ολυμπιακό κανένας τίτλος δεν είναι αυτοσκοπός.         

Απόφαση 

Ο Μαρινάκης έχει τη χρυσή ευκαιρία μιας ιστορικής απόφασης. Αντί για συγγνώμες μπορεί απλώς να ζητήσει τον μηδενισμό του Ολυμπιακού στον αγώνα με τον ΠΑΟ και την αφαίρεση 3 βαθμών για όσα έγιναν στο γήπεδο: μου το επισήμανε χθες ένας φίλος αναγνώστης που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του. Σε αυτή την περίπτωση η διαφορά των δύο θα γίνονταν 4 βαθμοί και ο Ολυμπιακός θα είχε μπροστά του 7 αγωνιστικές για να αποδείξει πως εκτός από αυταπόδεικτα γενναιόψυχος είναι και καλύτερος και μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα χωρίς βοήθειες που γεννούν δυστυχώς φρικτές υποψίες. Ολα αυτά θα γίνονταν με τον όρο ότι από εδώ και πέρα ανάλογη απόφαση θα είχαμε σε κάθε περίπτωση επεισοδίων και ότι επιπρόσθετα οι διαιτητές θα είναι υποχρεωμένοι από την ΕΠΟ να διακόψουν υπέρ του φιλοξενούμενου κάθε ματς αν μέσα στο γήπεδο πέσει ένα έστω πλαστικό μπουκάλι.

Κόσμος

Στον Μαρινάκη λέω ότι για να είσαι πρόεδρος του Ολυμπιακού χρειάζεται πρώτα από όλα να σε αγαπάει ο κόσμος της ομάδας. Το να πάρεις πρωταθλήματα και να σε λυπούνται ή να απορούν για τις συμπεριφορές σου είναι ό,τι χειρότερο. Εκτός κι αν νομίζει κι αυτός ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι κάποιες εκατοντάδες χαχόλοι, που του λένε τι ωραία που τον διέλυσε τον ΠΑΟ το Σάββατο το βράδυ. 

http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=40297&autid=4

 

[bobas]

Ποτ πουρι απο διαφορους σημερινους αρθρογραφους:

Η φλόγα του ποδοσφαιριστή εύκολα σβήνει όταν ο ίδιος φτάνει στο αποκορύφωμα της προσπάθειάς του και αισθάνεται ότι κάποιος του στερεί ετσιθελικά με «νταβατζιλίκι» τον ιδρώτα του. Μετά την ήττα του από τον Αρη πέρυσι, ο ΠΑΟΚ, που ήταν αήττητος επί 15 αγωνιστικές, έχασε έξι βαθμούς από την ΑΕΚ και τη Λάρισα μέσα σε μια εβδομάδα... Κάπου εδώ, λοιπόν, η σεμνή τελετή λαμβάνει οριστικά τέλος για τους Πράσινους. Και είναι μια ατράνταχτη απάντηση η χθεσινή αναιμική παρουσία τους και το τελικό ανεπιτυχές αποτέλεσμα σε όσους εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι, μετά το 1-2 στο «Γ. Καραϊσκάκης», ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε 100% το πρωτάθλημα. Ναι, θα ήταν φαβορί. Οχι, δεν θα το έπαιρνε σίγουρα.

Υ.Γ. Η απήχηση που είχε στην κοινωνία των φίλων του ΠΑΟΚ η αποχή των παικτών από την προπόνηση δείχνει πολλά για την επίδραση όσων συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην κοινωνία. Δεν ξέρω ποιοι ήταν οι εμπνευστές της κίνησης, αν αληθεύει ότι ήταν κάποιοι αλλοδαποί ποδοσφαιριστές. Δεν είναι, άλλωστε, αυτό το ζητούμενο ίσως στο πιο «αποστειρωμένο» ρεπορτάζ ομάδας τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ελλάδα (μόνο με του Ολυμπιακού μπορεί να συγκριθεί). Το ζητούμενο είναι ότι αυτή η πρωτοβουλία δεν είχε τον αντίκτυπο που θα ήθελαν όσοι το αποφάσισαν. Διότι οι ποδοσφαιριστές είναι τώρα περισσότερο από ποτέ στη συνείδηση όλων καταχωρημένοι ως «εκατομμυριούχοι», βολεμένοι, χαλαροί. Δεν είναι αληθές αυτό.

http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=78&aid=99867

ΥΓ: Διάβαζα στις εφημερίδες ότι στον Ολυμπιακό αισθάνονται δικαιωμένοι και ηθικοί νικητές με την απόρριψη της πρότασης μομφής κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη. Εχω να πω ότι αυτό είναι κακό νέο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οταν ένας παράγοντας κατέχει κορυφαία θεσμική θέση οφείλει να προσέχει τι λέει και τι κάνει. Με αυτά που είπε on camera -και δεν χρειάζομαι τα υπόλοιπα- θα έπρεπε να απομακρυνθεί δια παντός από τα αξιώματά του. Εκτός κι αν οι φούστες και οι μπλούζες αποτελούν υψηλού επιπέδου χιούμορ. Εμένα μου φάνηκαν χοντράδες επιπέδου Μπερλουσκόνι, χωρίς καν ο συγκεκριμένος κύριος να έχει το διαμέτρημα του Καβαλιέρε. Και το κυριότερο προσβλητικές για αυτόν στον οποίο απευθύνθηκε, για το ίδιο το ποδόσφαιρο και την αισθητική των ανθρώπων που διαθέτουν μια υποτυπώδη κουλτούρα.

http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=101&aid=99880

Ο χθεσινός Παναθηναϊκός έμοιαζε με την ΑΕΚ που πανηγύρισε τον τίτλο που έχασε στα χαρτιά και κακοποίησε τον εαυτό της στα play offs. Εμοιαζε χθες ο ΠΑΟ να έχει εντελώς αδειάσει. Να βγήκε από τη φυσούνα του ΟΑΚΑ μόνο για να κάνει τον γύρο και να πάρει το χειροκρότημα από τον κόσμο. Η βελόνα της σκέψης του Παναθηναϊκού κόλλησε στα όσα έγιναν στο τερέν και τα αποδυτήρια του Καραϊσκάκη. Δεν είναι, όμως, μόνο που δεν συγκεντρώθηκε η σκέψη των ποδοσφαιριστών στο χθεσινό παιχνίδι.

http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=90&aid=99872