Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΥΠΑΙΤΙΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΟ ΔΝΤ
Επιτέλους ας τελειώνουμε κάποια στιγμή με την καραμέλα, για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπανδρέου...
Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από το "Πριν και μετά το μνημόνιο- Η ιστορία της ελληνικής χρεοκοπίας" του Πάσχου Μανδραβέλη, όπου είναι σαφές ότι η τραγική διακυβέρνηση της ΝΔ 2004-9 έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε όχι μόνο να κρατήσει τη χώρα όρθια, να διαπραγματευτεί σε ανύπαρκτες συνθήκες το χρέος. Ο Παπανδρέου προσπάθησε να διαπραγματευτεί με την απόλυτα εχθρική Μέρκελ και το ουραγό της Σαρκοζί. Δυστυχώς δεν είχε τη στήριξη ούτε από το ίδιο του το κόμμα, όπου ο ένας εμφανιζόταν να μην έχει διαβάσει το μνημόνιο και ο άλλος ...απλώς να παρίσταται στις συνεδριάσεις του υπουργικού Συμβουλίου...
Ο λόγος που ο Παπανδρέου δεν κατάφερε να δει αποτελέσματα στις προσπάθειες του ήταν οτι οι υπουργοί του δεν έκαναν τίποτα για να λειτουργήσει το κράτος, ο κρατικός μηχανισμός, δεν προχώρησαν τις μεταρρυθμίσεις..
Προφανώς, ο Παπανδρέου είχε έλλειμα πολιτικών ανδρών όχι πολιτικής.
"...Ο εκλογικός κύκλος της έκρηξης των δαπανών δεν ξεκινά με το ΠΑΣΟΚ, αλλά με την τελευταία κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας την δεκαετία του : «Ο καθαρός δανεισμός της Γενικής κυβέρνησης από 2,6% του ΑΕΠ το 1980 εκτινάχτηκε κοντά στο 9,1% το 1981, ενώ στο προεκλογικό επίσης 1985 έφτασε στο 11,7% του ΑΕΠ από 8,4% του προηγουμένου έτους 1984» (8). Το μεγάλο δημοσιονομικό πρόβλημα στην δεκαετία του '80 δεν είναι τόσο οι δημόσιες δαπάνες, όσο -ότι ακριβώς ισχύει και σήμερα- τα δημόσια έσοδα. «Το 1981 το σύνολο των δημόσιων δαπανών της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ έφτανε το 38% και των τρεχόντων εσόδων το 29%, ενώ τα αντίστοιχα μεγέθη ήταν 48,5% και 43,5% αντίστοιχα. Το 1989 οι δαπάνες στην Ελλάδα έφτασαν το 43,6% και τα έσοδα έμειναν ουσιαστικά στάσιμα στο 29,2% (Σ.Σ. παρά την εισαγωγή για πρώτη φορά του ΦΠΑ στην Ελλάδα). Στην Ε.Ε. οι δαπάνες μειώθηκαν στο 47,2% και τα έσοδα αυξήθηκαν στο 44,8%»....
"...Ο εκτροχιασμός της ελληνικής οικονομίας γίνεται την περίοδο 2007-2009 επειδή για πρώτη φορά το πολιτικό σύστημα δεν επιδεικνύει την περιοδική έκλαμψη υπευθυνότητας. Η πρώτη κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή μετά την εξτραβαγκάντζα των Ολυμπιακών δεν συμμάζεψε τις δαπάνες, απλώς έπαιξε με την καταμέτρηση του ελλείμματος.
Ειδικά μετά το 2007, έχοντας όλους τους οικονομικούς δείκτες στα κόκκινα, όχι μόνο δεν προχώρησε σε πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά αποδύθηκε σε ένα όργιο δαπανών. Γράφει ο καθηγητής χρηματοοικονομικής στο πανεπιστήμιο Πειραιά κ. Γκίκας Χαρδούβελης: «Η κεντροδεξιά κυβέρνηση Καραμανλή εξασφάλισε ξεκάθαρη εκλογική νίκη το Μάρτιο του 2004 υποσχόμενη μεταρρυθμίσεις, αλλά, περιέργως, δεν εφάρμοσε την προεκλογική ατζέντα των αλλαγών, παρά τη μεγάλη κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Ο πληθωρισμός στη χώρα αυξήθηκε και παρέμενε σταθερά υψηλότερα από το μέσο όρο της ευρωζώνης, η διεθνής κατάταξη της χώρας όσον αφορά την ανταγωνιστικότητά της βούλιαξε, ενώ το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ανήλθε σε πρωτοφανές ιστορικό μέγιστο. Το Σεπτέμβριο του 2007, η κατάσταση χειροτέρεψε απότομα. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία διαβρώθηκε και η δεύτερη τετραετία της κυβέρνησης Καραμανλή ξεκίνησε ένα όργιο δαπανών, εγκαταλείποντας πρακτικά τη δημοσιονομική σύνεση. Οι δημοσιονομικές δαπάνες ως ποσοστό επί του μεγέθους της οικονομίας, εκτοξεύτηκαν σε υψηλά επίπεδα ρεκόρ, πέντε ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το μέσο όρο των τελευταίων 25 ετών.» (13)
Πέντε ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το μέσο όρο των τελευταίων 25 ετών! Δηλαδή: αυτό που ζούμε σήμερα με την δημοσιονομική κατάρρευση, δεν ήταν νομοτελειακό ακόμη και με τους νόμους της μεταπολίτευσης. Μπορεί οι δομικές αδυναμίες της οικονομίας να μην διορθώνονται απ’ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μπορεί η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους να ανιχνεύεται στις χρόνιες παθογένειες του, ποτέ όμως αυτές οι παθογένειες δεν διογκώθηκαν τόσο ώστε να γίνουν εκρηκτικές, όσο την περίοδο της διακυβέρνησης από την Νέα Δημοκρατία (2004-2009)...."
.
