Διηγείται ο σύντροφος καπετάν Λαοκράτης Χασάπωφ:
Κάποτε, κοντά στα σύνορα με τη "Μακεδονία", σε ένα χωριό που το λέγανε Κωνσταντία, υπήρχε ένας φοβερός φασίστας! Τον ελέγανε Σάββα Γκοτζαμάνη. Αυτός ο απαίσιος άνθρωπος δεν δεχόταν τα νιάτα της ανθρωπότητας, τον κομμουνισμό!
Φυσικά, λαϊκό δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο, το κάθαρμα. Όπερ και εγένετο. Αυτός ο φασίστας ήτο 36 χρονών και είχεν ένα κοριτσάκι 1,5 ετών, την Ελενίτσα. Το κακό ήτο οτι εσφάξαμεν και την γυναίκα του, και τον 32χρονο αδερφό του, οπότε το κοριτσάκι έμενε μόνον του. Τί να εκάμαμεν; Έπρεπε να το σκοτώσουμε κι αυτό, δυστυχώς.
Όμως, όπως έλεγε και ο σύντροφος Λένιν, "όλα τα μέσα για τον σκοπό!" Σκεφτείτε το, οι σύντροφοι μας ήταν εδώ και ένα χρόνο στα βουνά, χωρίς τη ζεστή αγκαλιά και τη θαλπωρή μιάς γυναίκας. Το ηθικό τους, όπως ήταν φυσικό, είχε πέσει. Πώς θα αντιμετώπιζαν τον μοναρχοφασιστικό στρατό, σε αυτήν την κατάστασιν;
Έπρεπε οι σύντροφοι να ξεδώσουν. Θα προτιμούσαμε μιά ενήλικη, αλλά αυτή μας έτυχε τί να εκάμαμεν! Έτσι λοιπόν, πριν στραγγαλίσουμε την Ελενίτσα, την τιμήσαμε αφού της επιτρέψαμε να προσφέρει στον Αγώνα ξαλαφρώνοντας τους συντρόφους μας! Κάποιοι φασίστες μετά, φωτογράφισαν τα αίματα από την τσακισμένη παρθενιά της και βρήκαν ευκαιρία να σπιλώσουν τον λαϊκό αγώνα μας. Σας διαβεβαιώ οτι το έκανε οικειοθελώς !
Κατόπιν, περάσαμε τη Τζένα και φτάσαμε στη Γιουγκοσλαβία. Κάποιοι από μας επέστρεψαν για να συνεχίσουν τον δημοκρατικό αγώνα, κάποιοι προτίμησαν να αφεθούν στην αγκαλιά του σοσιαλιστικού παραδείσου. Το ημερολόγιο έγραφε 10-2-1947.
