Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.121
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.157
- Πόντοι
- 1.686
Είσαι και νεκρόφιλος ; :o
ψευτικος και σκηνοθετημενος ο αποκεφαλισμος του Φολει;
- Μέλος που άνοιξε το νήμα gl
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 466
- Εμφανίσεις 15K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
Είσαι και νεκρόφιλος ; :o
rouKoun13
Μέλος
- Εγγρ.
- 19 Ιαν 2010
- Μηνύματα
- 3.558
- Κριτικές
- 2
- Like
- 62
- Πόντοι
- 16
ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΗΡΩΑ
Πατρίς, θρησκεία, αιματοχυσία
Με τον Ομπάμα ν’ αντιμετωπίζει κατηγορίες περί εθνικής μειοδοσίας επειδή απέσυρε τα κατοχικά στρατεύματα των ΗΠΑ και «παρέδωσε τη χώρα στους ισλαμιστές», οι προοπτικές της νέας αμερικανικής (ακρο)δεξιάς ενισχύονται αισθητά.
[Ο ΙΟΣ]
Η αναζωπύρωση του πολέμου στη Μεσοποταμία μετά την πρόσφατη προέλαση των ανταρτών του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ISIS) ίσως αποδειχτεί καθοριστική για τη δρομολόγηση ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. Με τον Ομπάμα ν’ αντιμετωπίζει κατηγορίες περί εθνικής μειοδοσίας επειδή απέσυρε τα κατοχικά στρατεύματα των ΗΠΑ και «παρέδωσε τη χώρα στους ισλαμιστές», οι προοπτικές της νέας αμερικανικής (ακρο)δεξιάς ενισχύονται αισθητά. Οπως ακριβώς συνέβη το 1980, όταν η ισλαμική επανάσταση του Ιράν και η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν «απαντήθηκαν» με την εκλογική νίκη των Ρέιγκαν-Μπους και τον ενταφιασμό της Υφεσης, φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος του πυρηνικού ολοκαυτώματος.
Η απροκάλυπτη καταπίεση του ISIS σε βάρος των θρησκευτικών μειονοτήτων της επικράτειάς του (χριστιανών και δήθεν «σατανιστών» της ζωροαστρικής κοινότητας των Γεζίντι) ευνοεί, φυσικά, την προπαγανδιστική διόγκωση της ισλαμικής απειλής. Ομως ο ισλαμικός εξτρεμισμός δεν παίζει μόνος του στο γήπεδο. Στην περίπτωση ιδίως του Ιράκ, εξίσου κρίσιμος αποδείχθηκε ο φονταμενταλισμός της υπ’ αριθμόν ένα χριστιανικής υπερδύναμης.
Μια εξαιρετικά εύγλωττη αποτύπωση αυτού του τελευταίου παρουσιάζουμε σήμερα: τα απομνημονεύματα «του πλέον θανατηφόρου ελεύθερου σκοπευτή της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας», Κρις Κάιλ, από τις τέσσερις διαδοχικές θητείες του στο Ιράκ μεταξύ 2003 και 2008. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2012 κι αμέσως σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση του καταλόγου «ευπώλητων» των «New York Times», ξεπερνώντας το 1.000.000 αντίτυπα. Πέρσι τον χειμώνα ήταν το μόνο μη λογοτεχνικό έργο που μπορούσε ν’ αγοράσει κανείς στο πολυσύχναστο αεροδρόμιο του Ορλάντο κι ένα από τα ελάχιστα που διακινούνταν σ’ εκείνο της Φιλαδέλφειας. Μονοπωλιακή προώθηση που εξηγεί -εν μέρει τουλάχιστον- την επιτυχία του, δίχως όμως ν’ αναιρεί την πραγματικότητα των σχετικών ιδεολογικών εγχαράξεων.
Πρόκειται άλλωστε για το επιτυχέστερο μεν, όχι όμως και το μοναδικό δείγμα του είδους. Οπως πληροφορούμαστε από σχετικό δημοσίευμα («New York Times» 18/3/2012), την τελευταία τριετία έχει σημειωθεί πραγματική εκδοτική έκρηξη αυτοβιογραφιών βετεράνων του Ιράκ και του Αφγανιστάν, επικεντρωμένων στην προβολή μιας «θετικής» εικόνας αυτών των πολέμων, ως απάντηση στην «γκρίνια», την ηττοπάθεια και τον «ακαδημαϊσμό» των ΜΜΕ και της σοβαρής σχετικής βιβλιοπαραγωγής. Το αναγνωστικό τους κοινό προέρχεται κυρίως από τη «βαθιά Αμερική», ιδίως την ύπαιθρο, και συχνά απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν έχουν ξαναπιάσει βιβλίο μετά το σχολείο. Η ασπρόμαυρη εικόνα του κόσμου που σκιαγραφείται στις σελίδες τους έρχεται να επιβεβαιώσει τα αντίστοιχα απλοϊκά στερεότυπα μιας κοσμοαντίληψης δομημένης γύρω από το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και μια πρωτόγονη απέχθεια για «τους πολιτικούς».
Για τη φιλοτέχνηση αυτής της εικόνας συνεργάζονται άλλωστε διάφοροι παράγοντες. Η προφορική αφήγηση του Κάιλ αναμορφώθηκε λ.χ. από επαγγελματία συγγραφέα πολεμικών έργων και πέρασε από προληπτική λογοκρισία του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας – «λεπτομέρεια» που αποσιωπάται στο βιβλίο αλλά ομολογείται σε συνέντευξή του, με κατανόηση για το γεγονός ότι «το Πεντάγωνο δεν ήθελε να προσφέρει νέα προπαγάνδα στους εχθρούς της Αμερικής» («D Magazine», Απρ. 2013). Ως συνδημιουργός και συγκάτοχος των συγγραφικών δικαιωμάτων εμφανίζεται επίσης ένας δικηγόρος, επιφορτισμένος προφανώς με την προληπτική διαχείριση ποινικά προβληματικών παραδοχών του αφηγητή.
πατρισ8Οι ρίζες
Οπως κάθε αυτοβιογραφία, έτσι κι ο «Αμερικανός Ελεύθερος Σκοπευτής» του Κάιλ ξεκινά με μια αναδρομή στα παιδικά χρόνια. Γιος διευθυντικού στελέχους τηλεφωνικής εταιρείας στο βόρειο Τέξας (σ.9) και μιας κοινωνικής λειτουργού σε αναμορφωτήριο ανηλίκων (σ.12), ο συγγραφέας περιγράφει τον εαυτό του ως τυπικό τέκνο της αμερικανικής ενδοχώρας: «Μεγάλωσα σε μικρές πόλεις όπου έμαθα τη σημασία της οικογένειας και των παραδοσιακών αξιών όπως ο πατριωτισμός, η στήριξη στον εαυτό σου και το να προσέχεις την οικογένεια και τους γείτονές σου. Εχω ένα έντονο αίσθημα δικαιοσύνης. Ασπρο ή μαύρο. Δεν βλέπω και τόσο πολύ γκρίζο. Δεν φοβάμαι τη σκληρή δουλειά. Ταυτόχρονα, θέλω να διασκεδάζω. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για το αντίθετο» (σ.8). Η οικογένειά του «είχε βαθιά πίστη στον Θεό» κι εκκλησιαζόταν τρεις φορές την εβδομάδα, καθώς «ο πατέρας ήταν διάκονος κι η μητέρα δίδασκε στο κατηχητικό της Κυριακής» (σ.11). Η κατήχηση αυτή καθόρισε και τα πιστεύω του: «Αν έπρεπε να βάλω στη σειρά τις προτεραιότητές μου, θα ήταν Θεός, Πατρίδα, Οικογένεια» (σ.8). Μια άλλη τοπική αξία που τον σημάδεψε ήταν η οπλοφορία: «Απέκτησα το πρώτο μου πραγματικό όπλο όταν ήμουνα 7 ή 8 χρόνων» (σ.13).
Η χριστιανική αυτή πατριωτική ταυτότητα παρήγαγε και τα κριτήρια, βάσει των οποίων ο συγγραφέας διαχώριζε εχθρούς και φίλους κατά την πολεμική του θητεία: «Στο μπράτσο μου έχω τατουάζ μ’ έναν σταυρό των σταυροφόρων. Ηθελα να ξέρουν οι πάντες πως είμαι χριστιανός. Τον έκανα κόκκινο, για το αίμα. Μισούσα τους καταραμένους τους αγρίους που πολεμούσα» (σ.250). Η προστασία της πατρίδας εκλαμβάνεται σαν διευρυμένη εφαρμογή του δικαιώματος των πολιτών της να πυροβολούν όποιον μπαίνει απρόσκλητος στο χωράφι τους – με το συλλογικό αυτό χωράφι να επεκτείνεται σ’ ολόκληρη την υφήλιο. Οι επίσημοι διπλωματικοί ισχυρισμοί αντιμετωπίζονται, αντίθετα, με περιφρόνηση: «Δεν ρίσκαρα τη ζωή μου για να φέρω τη δημοκρατία στο Ιράκ. Τη ρίσκαρα για τους συντρόφους μου, για να προστατεύσω τους φίλους και τους συμπατριώτες μου. Πήγα στον πόλεμο για τη χώρα μου, όχι για το Ιράκ. Η χώρα μου μ’ έστειλε εκεί, προκειμένου τα σκατά να μη φτάσουν ώς τις ακτές της. Ουδέποτε πολέμησα για τους Ιρακινούς. Τους έχω τελείως χεσμένους» (σ.221).
Η υπεροπτική αυτή συλλογιστική καταλήγει στα πιο ακραία στερεότυπα για την αντίπερα όχθη: «Δεν ήξερα και πολλά για το Ισλάμ. Μεγαλωμένος ως χριστιανός, ήξερα φυσικά πως υπήρξαν θρησκευτικές συγκρούσεις για αιώνες. Ηξερα για τις Σταυροφορίες [...] Ηξερα όμως επίσης πως η Χριστιανοσύνη έχει εξελιχθεί από τα μεσαιωνικά χρόνια. Δεν σκοτώνουμε ανθρώπους επειδή έχουν διαφορετική θρησκεία. Οι άνθρωποι που πολεμούσαμε στο Ιράκ ήταν φανατικοί. Μας μισούσαν επειδή δεν ήμασταν μουσουλμάνοι» (σ.98). Μαζί με το σβήσιμο των αποχρώσεων, εξαφανίζεται έτσι κάθε ερώτημα για την ταυτότητα του εχθρού: «Ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα ποιος ήταν ακριβώς αυτός που με σημάδευε μ’ ένα όπλο ή τοποθετούσε έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό. Το γεγονός πως ήθελαν να με σκοτώσουν ήταν το μόνο που χρειαζόταν να ξέρω» (σ.136).
πατρισ4Η καριέρα
Η ζωή του Κάιλ ως πολίτη υπήρξε μάλλον άχρωμη. Μετά το Λύκειο γράφτηκε στο τοπικό Αγροτικό Κολέγιο, ασχολούμενος κυρίως με επιδείξεις στα τοπικά ροντέο. Ενα ατύχημα έθεσε ωστόσο τέρμα σ’ αυτό το «καουμπόικο λαϊφστάιλ», καταδικάζοντάς τον σε μια πεζή ζωή έμμισθου αγροεργάτη με μηνιάτικο 400 δολαρίων (σ.14-9). Η κατάταξή του στις ειδικές δυνάμεις πρόβαλε έτσι ως ελκυστική εναλλακτική λύση και στα 22 του υπέβαλε χαρτιά για τις «Φώκιες» (SEAL), τα αμερικανικά ΟΥΚ. Η αίτησή του έγινε τελικά δεκτή το 1999, πριν από τη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.
Ακολούθησε σκληρή εκπαίδευση μέχρι την ένταξή του στο επίλεκτο σώμα, «τους καλύτερους των καλύτερων» (σ.196). Αναπόσπαστο μέρος της, τα άγρια καψώνια που διαμορφώνουν την πραγματική ιεραρχία: «Στην εκπαίδευση, αξιωματικοί και φαντάροι αντιμετωπίζονται όλοι το ίδιο: σαν σκατά. Απαξ και τα βγάλεις πέρα κι ενταχθείς σε μια ομάδα, είσαι “νέος”. Ξανά, όλοι οι “νέοι” αντιμετωπίζονται το ίδιο: σαν σκατά. [...] Το καψώνι θυμίζει στους πάντες πού βρίσκεται η πείρα – και σε ποιον θα πρέπει καλύτερα να στηριχτείς, όταν το σκατό χτυπήσει τον ανεμιστήρα» (σ.330-1). Ενα άλλο, άτυπο μάθημα αφορούσε τη διαχείριση των τριβών με την υπόλοιπη κοινωνία: «Ξέρω καλά ότι θα μπλέξετε σε καβγάδες», ξεκαθαρίζει ο διοικητής τους. «Να λοιπόν τι θα κάνετε: Χτυπάτε γρήγορα, χτυπάτε σκληρά και την κοπανάτε. Αν δεν πιαστείτε, δεν με νοιάζει» (σ.249).
Την τεχνική προετοιμασία επισφράγιζε η ιδεολογική καλλιέργεια. Τη νύχτα πριν από την ύστατη δοκιμασία της «διαβολοβδομάδας», οι δόκιμοι υποβάλλονται από τους εκπαιδευτές «σ’ έναν κινηματογραφικό μαραθώνιο: Black Hawk Down, Ημασταν κάποτε στρατιώτες, Braveheart» (σ.35). Στη Βαγδάτη, πάλι, ο ήρωάς μας ψυχαγωγείται «με ταινίες του Τζέιμς Μποντ, κάμποσο Κλιντ Ιστγουντ και Τζον Γουέιν» (σ.222) και περνά τα διαστήματα της απραξίας του «παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, βλέποντας τσόντες και γυμναζόμενος» (σ.227).
Κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η ένοπλη συντροφικότητα που καθιστά τους SEAL τουλάχιστον αδέρφια. Η ιδανική αυτή εικόνα διαψεύδεται ωστόσο από παρεμπίπτουσες αφηγήσεις, όπως εκείνη της περικύκλωσης της βενζινακάτου του συγγραφέα, εν ώρα εκπαίδευσης, από ένα κοπάδι πεινασμένα σκυλόψαρα: «Χριστέ κι Απόστολε, σκέφτηκα, όπου να ’ναι θα φαγωθώ. Συνοδός μου στη βάρκα ήταν ένας τύπος μάλλον στρουμπουλός, τουλάχιστον για SEAL. “Αν τουμπάρουμε”, τον προειδοποίησα, “θα σε πυροβολήσω. Οι καρχαρίες θα έχουν έτσι κάτι να μασουλάνε, όσο θα κολυμπώ προς την ακτή”. Περιορίστηκε να με βρίσει. Νομίζω ότι σκέφτηκε πως αστειευόμουν. Δεν αστειευόμουν» (σ.127).
πατρις2Ο πόλεμος
Το βάφτισμα του πυρός ήρθε την άνοιξη του 2003, με την εισβολή στο Ιράκ. Η μονάδα του Κάιλ είχε μάλλον περιορισμένη συμμετοχή, δίνοντας μία και μοναδική μάχη και προκαλώντας τη δυσφορία του για τον ρόλο εφεδρείας που της επιφυλάχθηκε: «Οι Πολωνοί κομάντος έβγαιναν κι έκαναν δουλειές. Μας έλεγαν πως είμαστε λιοντάρια με ηγέτες σκύλους. Οι πεζοναύτες ήταν ωμότεροι. Ερχονταν κάθε βράδυ και μας πλακώνανε: “Πόσους φάγατε απόψε; Α, ναι, δεν βγήκατε”. Μας είχανε σπάσει τ’ αρχίδια. Σκεφτόμουνα πως η ηγεσία μας ήταν ένα μάτσο μουνιά» (σ.103). Πρόλαβε πάντως να κάνει τον πρώτο του φόνο, πυροβολώντας στη Νασιρίγια μια γυναίκα που, όπως υποστηρίζει, ετοιμαζόταν να ρίξει χειροβομβίδα σε περίπολο πεζοναυτών (σ.1-4). Διευκρινίζει, επίσης, πως «οι κανόνες εμπλοκής μας όταν ξεκίνησε ο πόλεμος ήταν απλοί: αν δεις οποιοδήποτε αρσενικό μεταξύ 16 κι 65 ετών, πυροβόλησέ τον» (σ.90). Από τις επαφές του με Βρετανούς συμπολεμιστές διαπίστωσε, τέλος, πως οι Αγγλοι «μιλάνε τα αγγλικά με αστείο τρόπο» (σ.88).
Η δεύτερη θητεία του ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2004, όταν επέστρεψε στη Βαγδάτη ως πλοηγός μιας ομάδας Πολωνών κομάντος (GROM) επιφορτισμένων με συλλήψεις αντιστασιακών: «Νωρίς το πρωί ανατινάζαμε την πόρτα του [υπόπτου], χιμούσαμε και τον παίρναμε προτού προλάβει να σηκωθεί από το κρεβάτι του» (σ.207-8). Στη διάρκεια μιας τέτοιας επιχείρησης, θυμάται, οι ένοικοι του σπιτιού «έμοιαζαν τρομαγμένοι μέχρι θανάτου» (σ.140-1). Αντίσταση συνάντησε μία και μοναδική φορά: «Ενας τύπος θέλησε να παλέψει καθώς μπουκάραμε. Δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν είχε παρά τις γυμνές γροθιές του. Αντιμέτωπος μ’ ένα απόσπασμα στρατιωτών, όλοι βαριά οπλισμένοι και με προστατευτική πανοπλία. Οι GROM τον ανέλαβαν στα γρήγορα. Ενα καθίκι λιγότερο στη λίστα των καταζητουμένων» (σ.141).
Η πραγματική κλιμάκωση ήρθε τον Νοέμβριο, με τη συμμετοχή του ως ελεύθερου σκοπευτή στην εκκαθάριση της Φαλούτζα. Ευθύς εξ αρχής, η είδηση τον ενθουσιάζει: «Θα σκοτώσουμε μεγάλες ποσότητες κακών» (σ.150). Παρομοιάζει μάλιστα τη μονάδα του με «περιοδεύον ροκ συγκρότημα που στήνει επαρχιακό σόου», αλλά με «πολύ σοβαρά πυροτεχνήματα» (σ.153-4). Καθ’ οδόν προς την πόλη, τα θωρακισμένα «κονσερβοκούτια» της «ξεχειλίζουν από αδρεναλίνη» (σ.156).
Η επιχείρηση ξεκίνησε με την κατάληψη ενός ψηλού κτιρίου στα προάστια, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως εστία ελεύθερων σκοπευτών: συγκέντρωση των (εκατοντάδων) κατοίκων του, υποβολή των ανδρών σε «τεστ πυρίτιδας», σύλληψη των «υπόπτων» κι απόλυση των «καθαρών» μ’ ένα φιλοδώρημα 300 δολαρίων και διορία λίγων λεπτών για να εγκαταλείψουν οικογενειακά τις εστίες τους (σ.159-60). Μετά την εκκένωση, ο συγγραφέας ερευνά τα διαμερίσματα για «κανένα καλό πράμα (λεφτά, όπλα, εκρηκτικά)», με μοναδικό αξιόλογο εύρημα «ένα παιχνίδι γκολφ χειρός» (σ.160-1). Η συνέχεια περιγράφεται με προσχηματικό υποθετικό λόγο, κατ’ απομίμηση της διαβόητης αυτοβιογραφικής παραδοχής («I did it») του Ο. Τζ. Σίμπσον: «Δεν είχα άδεια να το πάρω, ούτε το πήρα, επισήμως. Αν το είχα πάρει, θα έπαιζα μαζί του στη διάρκεια όλης της θητείας μου. Αν το είχα κάνει, αυτό θα εξηγούσε το γεγονός πως είμαι όντως αρκετά καλός σ’ αυτό το παιχνίδι τώρα» (σ.161).
Ο άντρας και το αίμα
Αστεία πράγματα, έτσι κι αλλιώς, σε σχέση με την απροκάλυπτη δίψα για αίμα που ξεχειλίζει στις επόμενες σελίδες: «Κοιτώντας από το παράθυρο, είχα άγχος ν’ αρχίσει η μάχη. Ηθελα έναν στόχο. Ηθελα να πυροβολήσω κάποιον. Δεν χρειάστηκε να περιμένω και πολύ» (σ.162). «Ισως ο πόλεμος δεν είναι στ’ αλήθεια διασκέδαση», ομολογεί, «σίγουρα όμως τον απολάμβανα» (σ.218). Η εξοικείωση με τον φόνο επιτρέπει τη διαπίστωση ότι «τα δολάρια των φορολογουμένων έπιασαν τόπο», όταν με μία μόνο βολή σκοτώνει δύο Ιρακινούς (σ.336). Ακόμη πιο εύγλωττη είναι η ρητή σύνδεση της δολοφονικής δράσης με τον πατριωτισμό και, κυρίως, τον ανδρισμό του:
πατρισ6«Ο κόσμος με ρωτά όλη την ώρα, “πόσους ανθρώπους σκότωσες;”. Η μόνιμη απάντησή μου είναι: “Aραγε η απάντηση με κάνει λιγότερο ή περισσότερο άντρα;”. Ο αριθμός δεν έχει σημασία για μένα. Το μόνο που επιθυμώ είναι να είχα σκοτώσει περισσότερους. Οχι για να έχω δικαίωμα να καυχιέμαι, αλλά γιατί πιστεύω πως ο κόσμος θα ήταν καλύτερος δίχως αγρίους που αφαιρούν αμερικανικές ζωές» (σ.4-5).
Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο αριθμός «μετρούσε». Αν μη τι άλλο, η προσωπική μυθολογία του Κάιλ στηρίζεται στους 160 υπηρεσιακά επιβεβαιωμένους φόνους του. Ο εκατοστός, το 2006 στο Ραμάντι, περιγράφεται σαν «ένα τεράστιο ορόσημο» της καριέρας του (σ.302), με όρους σχολικού αγώνα: «Υπήρχε ένας ανταγωνισμός ανάμεσα σ’ εμένα και κάποιους άλλους ελεύθερους σκοπευτές, ποιος θα πιάσει τους περισσότερους φόνους», εξηγεί, παρ’ όλο που αυτοί οι αριθμοί «ήταν περισσότερο συνάρτηση του πόσους στόχους είχαμε στη διάθεσή μας. Σαν την τύχη, όταν τραβάς κλήρο» (σ.302). Ο ίδιος αποδίδει έτσι την «εκτίναξη της επίδοσής του» σε καθαρή σύμπτωση («ξαφνικά, φαινόταν να έχω όλους τους βρομερούς κακούς της πόλης να περνάνε μπροστά από το σκόπευτρό μου»), οι συμπολεμιστές του είχαν όμως διαφορετική γνώμη: «“Ναι, τον ξέρω τον Κρις. Εχει ένα μικρό τουφεκάκι χαραγμένο στην άκρη της διόπτρας του. Οποιον βλέπει, είναι εντός των κανόνων εμπλοκής”» – που, τυπικά, επέτρεπαν τον φόνο μόνον ένοπλων πολιτών (σ.340).
Εξίσου αποκαλυπτική η δήλωσή του, κατά την υπηρεσιακή ανάκρισή του το 2005, για ένα αδικαιολόγητο φονικό: «Δεν πυροβολώ ανθρώπους με το Κοράνι στο χέρι. Θα το ήθελα, αλλά δεν το κάνω» (σ.227). Και, φυσικά, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για τύψεις: «Εβλεπα τις οικογένειες των ανταρτών να εκδηλώνουν τον πόνο τους, να σκίζουν τα ρούχα τους, ακόμη και να πασαλείβονται οι ίδιοι με το αίμα τους. Αν τους αγαπούσατε, σκεφτόμουνα, θα ‘πρεπε να τους είχατε αποτρέψει να προσχωρήσουν στην ανταρσία. Τι νομίζατε ότι θα τους συμβεί;» (σ.311-2).
καιλ2«Βιντεογκέιμ» θανάτου
Το ατομικό ξεσάλωμα συμβάδιζε με το συλλογικό. Κατά την τρίτη θητεία του Κάιλ, το 2006 στο Ραμάντι, η διμοιρία αυτοονομάστηκε «Οι Τιμωροί», με έμβλημα τη νεκροκεφαλή: «Τη βάψαμε με σπρέι στα Χάμερ και τα αλεξίσφαιρά μας, στα κράνη και σ’ όλα τα όπλα μας. Και τη βάψαμε με σπρέι σε κάθε κτίριο ή τοίχο που μπορούσαμε. Θέλαμε ο κόσμος να ξέρει πως “είμαστε εδώ και θέλουμε να σας γαμήσουμε”. Ηταν η δική μας εκδοχή ψυχολογικών επιχειρήσεων» (σ.263).
Στα περίχωρα της πόλης, μια κατάφυτη έκταση που μετονομάστηκε σε «Βιετ-Ραμ», οι «Τιμωροί» το ρίχνουν πάλι στον αυτοσχεδιασμό: «Είχαμε τόσο πολλούς στόχους εκεί πέρα, ώστε αρχίσαμε ν’ αναρωτιόμαστε τι όπλα δεν έχουμε χρησιμοποιήσει για να τους σκοτώνουμε. “Δεν έγινε ακόμη φόνος με πιστόλι; Πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον έναν”» (σ.272). Στο ίδιο παιδαριώδες μήκος κύματος, ένας λοχαγός του μηχανοκίνητου πεζικού ζητά ως χάρη να τον καλέσουν με την πρώτη ευκαιρία «να ρίξει μια κανονιά» με το τανκ του (σ.306).
Η εκκαθάριση των χωριών ξεκινούσε με την ομηρία αμάχων και την καταστολή των αντιδράσεων: «Αμα καταλαμβάναμε κάποιο σπίτι σ’ έναν μικρό οικισμό, κρατούσαμε μέσα την οικογένεια για ασφάλεια. Οι κάτοικοι των πέριξ ήξεραν πως, αν η οικογένεια δεν είχε βγει ώς τις 9 το πρωί, υπήρχαν Αμερικανοί μέσα. Αυτό ήταν μια ανοιχτή πρόσκληση για κάθε αντάρτη της περιοχής να έρθει και να προσπαθήσει να μας σκοτώσει» (σ.280). Παρόμοια μέθοδος υιοθετήθηκε το 2008 και στα σιιτικά περίχωρα του Σαντρ Σίτι, «ώσπου όλοι οι ντόπιοι μάγκες να είναι νεκροί ή έστω μέχρι να καταλάβουν ότι το να μας επιτίθενται δεν ήταν έξυπνο. Μου προκαλούσε έκπληξη πόσους ηλίθιους πρέπει να σκοτώσεις μέχρι να το καταλάβουν» (σ.395).
Παρά την επένδυσή της με ηρωικούς τόνους, όλη αυτή η δραστηριότητα ισοδυναμούσε ουσιαστικά με μονομερή σφαγή άοπλων ή κακοεξοπλισμένων ιθαγενών από τους πάνοπλους εισβολείς. Θύματα η μονάδα του Κάιλ είχε σε μία και μοναδική συμπλοκή, στο Ραμάντι (2/8/2006). Σώθηκε με επέμβαση θωρακισμένων που «πήγαν σε στιλ Γουίντσεστερ» με «μια ασυγκράτητη βροχή από μολύβι», ισοπεδώνοντας τη συνοικία: «Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν μαύρος καπνός και ρημαγμένα κτίρια. Μας την έστησαν κι ολόκληρη η γειτονιά τους πλήρωσε το τίμημα» (σ.324). Με παρόμοιο τρόπο τα θωρακισμένα θα τους απεγκλωβίσουν, δύο χρόνια αργότερα, κι από μια ενέδρα στον σιιτικό τομέα της Βαγδάτης: «Σαν ένα βιντεογκέιμ – άνθρωποι έπεφταν από τις ταράτσες» (σ.386).
Αυτή η τελευταία εμπειρία σημάδεψε ανεξίτηλα τον ήρωά μας. Οταν έσκασε δίπλα του μια ρουκέτα κι ένα βλήμα καρφώθηκε στο αλεξίσφαιρο γιλέκο του, δεν ήταν πια ο ίδιος: «Εκείνη η νύχτα μ’ έκανε να χεστώ πάνω μου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως δεν είμαι υπεράνθρωπος. Μπορεί να πεθάνω» (σ.386). Υστερα από αλλεπάλληλες κρίσεις ταχυπαλμίας, θα ζητήσει ο ίδιος από τους γιατρούς να τον στείλουν πίσω στην πατρίδα (σ.406-7). Σε αντίθεση με τους ντόπιους «αγρίους», ο πόλεμος γι’ αυτόν είχε πλέον τελειώσει.
Chris Kyle, «American Sniper. The Autobiography of the Most Lethal Sniper in U.S. Military History» (Ν. Υόρκη 2012, εκδ. Harper). Τα απομνημονεύματα του «πλέον θανατηφόρου ελεύθερου σκοπευτή της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας», υπαγορευμένα στον συγγραφέα πολεμικών βιογραφιών και μυθιστορημάτων Τζιμ ντε Φελίσε, με τη συνδρομή του δικηγόρου Σκοτ Μακίγουαν.
Πατρίς, θρησκεία, αιματοχυσία
Με τον Ομπάμα ν’ αντιμετωπίζει κατηγορίες περί εθνικής μειοδοσίας επειδή απέσυρε τα κατοχικά στρατεύματα των ΗΠΑ και «παρέδωσε τη χώρα στους ισλαμιστές», οι προοπτικές της νέας αμερικανικής (ακρο)δεξιάς ενισχύονται αισθητά.
[Ο ΙΟΣ]
Η αναζωπύρωση του πολέμου στη Μεσοποταμία μετά την πρόσφατη προέλαση των ανταρτών του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ISIS) ίσως αποδειχτεί καθοριστική για τη δρομολόγηση ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. Με τον Ομπάμα ν’ αντιμετωπίζει κατηγορίες περί εθνικής μειοδοσίας επειδή απέσυρε τα κατοχικά στρατεύματα των ΗΠΑ και «παρέδωσε τη χώρα στους ισλαμιστές», οι προοπτικές της νέας αμερικανικής (ακρο)δεξιάς ενισχύονται αισθητά. Οπως ακριβώς συνέβη το 1980, όταν η ισλαμική επανάσταση του Ιράν και η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν «απαντήθηκαν» με την εκλογική νίκη των Ρέιγκαν-Μπους και τον ενταφιασμό της Υφεσης, φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος του πυρηνικού ολοκαυτώματος.
Η απροκάλυπτη καταπίεση του ISIS σε βάρος των θρησκευτικών μειονοτήτων της επικράτειάς του (χριστιανών και δήθεν «σατανιστών» της ζωροαστρικής κοινότητας των Γεζίντι) ευνοεί, φυσικά, την προπαγανδιστική διόγκωση της ισλαμικής απειλής. Ομως ο ισλαμικός εξτρεμισμός δεν παίζει μόνος του στο γήπεδο. Στην περίπτωση ιδίως του Ιράκ, εξίσου κρίσιμος αποδείχθηκε ο φονταμενταλισμός της υπ’ αριθμόν ένα χριστιανικής υπερδύναμης.
Μια εξαιρετικά εύγλωττη αποτύπωση αυτού του τελευταίου παρουσιάζουμε σήμερα: τα απομνημονεύματα «του πλέον θανατηφόρου ελεύθερου σκοπευτή της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας», Κρις Κάιλ, από τις τέσσερις διαδοχικές θητείες του στο Ιράκ μεταξύ 2003 και 2008. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2012 κι αμέσως σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση του καταλόγου «ευπώλητων» των «New York Times», ξεπερνώντας το 1.000.000 αντίτυπα. Πέρσι τον χειμώνα ήταν το μόνο μη λογοτεχνικό έργο που μπορούσε ν’ αγοράσει κανείς στο πολυσύχναστο αεροδρόμιο του Ορλάντο κι ένα από τα ελάχιστα που διακινούνταν σ’ εκείνο της Φιλαδέλφειας. Μονοπωλιακή προώθηση που εξηγεί -εν μέρει τουλάχιστον- την επιτυχία του, δίχως όμως ν’ αναιρεί την πραγματικότητα των σχετικών ιδεολογικών εγχαράξεων.
Πρόκειται άλλωστε για το επιτυχέστερο μεν, όχι όμως και το μοναδικό δείγμα του είδους. Οπως πληροφορούμαστε από σχετικό δημοσίευμα («New York Times» 18/3/2012), την τελευταία τριετία έχει σημειωθεί πραγματική εκδοτική έκρηξη αυτοβιογραφιών βετεράνων του Ιράκ και του Αφγανιστάν, επικεντρωμένων στην προβολή μιας «θετικής» εικόνας αυτών των πολέμων, ως απάντηση στην «γκρίνια», την ηττοπάθεια και τον «ακαδημαϊσμό» των ΜΜΕ και της σοβαρής σχετικής βιβλιοπαραγωγής. Το αναγνωστικό τους κοινό προέρχεται κυρίως από τη «βαθιά Αμερική», ιδίως την ύπαιθρο, και συχνά απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν έχουν ξαναπιάσει βιβλίο μετά το σχολείο. Η ασπρόμαυρη εικόνα του κόσμου που σκιαγραφείται στις σελίδες τους έρχεται να επιβεβαιώσει τα αντίστοιχα απλοϊκά στερεότυπα μιας κοσμοαντίληψης δομημένης γύρω από το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και μια πρωτόγονη απέχθεια για «τους πολιτικούς».
Για τη φιλοτέχνηση αυτής της εικόνας συνεργάζονται άλλωστε διάφοροι παράγοντες. Η προφορική αφήγηση του Κάιλ αναμορφώθηκε λ.χ. από επαγγελματία συγγραφέα πολεμικών έργων και πέρασε από προληπτική λογοκρισία του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας – «λεπτομέρεια» που αποσιωπάται στο βιβλίο αλλά ομολογείται σε συνέντευξή του, με κατανόηση για το γεγονός ότι «το Πεντάγωνο δεν ήθελε να προσφέρει νέα προπαγάνδα στους εχθρούς της Αμερικής» («D Magazine», Απρ. 2013). Ως συνδημιουργός και συγκάτοχος των συγγραφικών δικαιωμάτων εμφανίζεται επίσης ένας δικηγόρος, επιφορτισμένος προφανώς με την προληπτική διαχείριση ποινικά προβληματικών παραδοχών του αφηγητή.
πατρισ8Οι ρίζες
Οπως κάθε αυτοβιογραφία, έτσι κι ο «Αμερικανός Ελεύθερος Σκοπευτής» του Κάιλ ξεκινά με μια αναδρομή στα παιδικά χρόνια. Γιος διευθυντικού στελέχους τηλεφωνικής εταιρείας στο βόρειο Τέξας (σ.9) και μιας κοινωνικής λειτουργού σε αναμορφωτήριο ανηλίκων (σ.12), ο συγγραφέας περιγράφει τον εαυτό του ως τυπικό τέκνο της αμερικανικής ενδοχώρας: «Μεγάλωσα σε μικρές πόλεις όπου έμαθα τη σημασία της οικογένειας και των παραδοσιακών αξιών όπως ο πατριωτισμός, η στήριξη στον εαυτό σου και το να προσέχεις την οικογένεια και τους γείτονές σου. Εχω ένα έντονο αίσθημα δικαιοσύνης. Ασπρο ή μαύρο. Δεν βλέπω και τόσο πολύ γκρίζο. Δεν φοβάμαι τη σκληρή δουλειά. Ταυτόχρονα, θέλω να διασκεδάζω. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για το αντίθετο» (σ.8). Η οικογένειά του «είχε βαθιά πίστη στον Θεό» κι εκκλησιαζόταν τρεις φορές την εβδομάδα, καθώς «ο πατέρας ήταν διάκονος κι η μητέρα δίδασκε στο κατηχητικό της Κυριακής» (σ.11). Η κατήχηση αυτή καθόρισε και τα πιστεύω του: «Αν έπρεπε να βάλω στη σειρά τις προτεραιότητές μου, θα ήταν Θεός, Πατρίδα, Οικογένεια» (σ.8). Μια άλλη τοπική αξία που τον σημάδεψε ήταν η οπλοφορία: «Απέκτησα το πρώτο μου πραγματικό όπλο όταν ήμουνα 7 ή 8 χρόνων» (σ.13).
Η χριστιανική αυτή πατριωτική ταυτότητα παρήγαγε και τα κριτήρια, βάσει των οποίων ο συγγραφέας διαχώριζε εχθρούς και φίλους κατά την πολεμική του θητεία: «Στο μπράτσο μου έχω τατουάζ μ’ έναν σταυρό των σταυροφόρων. Ηθελα να ξέρουν οι πάντες πως είμαι χριστιανός. Τον έκανα κόκκινο, για το αίμα. Μισούσα τους καταραμένους τους αγρίους που πολεμούσα» (σ.250). Η προστασία της πατρίδας εκλαμβάνεται σαν διευρυμένη εφαρμογή του δικαιώματος των πολιτών της να πυροβολούν όποιον μπαίνει απρόσκλητος στο χωράφι τους – με το συλλογικό αυτό χωράφι να επεκτείνεται σ’ ολόκληρη την υφήλιο. Οι επίσημοι διπλωματικοί ισχυρισμοί αντιμετωπίζονται, αντίθετα, με περιφρόνηση: «Δεν ρίσκαρα τη ζωή μου για να φέρω τη δημοκρατία στο Ιράκ. Τη ρίσκαρα για τους συντρόφους μου, για να προστατεύσω τους φίλους και τους συμπατριώτες μου. Πήγα στον πόλεμο για τη χώρα μου, όχι για το Ιράκ. Η χώρα μου μ’ έστειλε εκεί, προκειμένου τα σκατά να μη φτάσουν ώς τις ακτές της. Ουδέποτε πολέμησα για τους Ιρακινούς. Τους έχω τελείως χεσμένους» (σ.221).
Η υπεροπτική αυτή συλλογιστική καταλήγει στα πιο ακραία στερεότυπα για την αντίπερα όχθη: «Δεν ήξερα και πολλά για το Ισλάμ. Μεγαλωμένος ως χριστιανός, ήξερα φυσικά πως υπήρξαν θρησκευτικές συγκρούσεις για αιώνες. Ηξερα για τις Σταυροφορίες [...] Ηξερα όμως επίσης πως η Χριστιανοσύνη έχει εξελιχθεί από τα μεσαιωνικά χρόνια. Δεν σκοτώνουμε ανθρώπους επειδή έχουν διαφορετική θρησκεία. Οι άνθρωποι που πολεμούσαμε στο Ιράκ ήταν φανατικοί. Μας μισούσαν επειδή δεν ήμασταν μουσουλμάνοι» (σ.98). Μαζί με το σβήσιμο των αποχρώσεων, εξαφανίζεται έτσι κάθε ερώτημα για την ταυτότητα του εχθρού: «Ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα ποιος ήταν ακριβώς αυτός που με σημάδευε μ’ ένα όπλο ή τοποθετούσε έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό. Το γεγονός πως ήθελαν να με σκοτώσουν ήταν το μόνο που χρειαζόταν να ξέρω» (σ.136).
πατρισ4Η καριέρα
Η ζωή του Κάιλ ως πολίτη υπήρξε μάλλον άχρωμη. Μετά το Λύκειο γράφτηκε στο τοπικό Αγροτικό Κολέγιο, ασχολούμενος κυρίως με επιδείξεις στα τοπικά ροντέο. Ενα ατύχημα έθεσε ωστόσο τέρμα σ’ αυτό το «καουμπόικο λαϊφστάιλ», καταδικάζοντάς τον σε μια πεζή ζωή έμμισθου αγροεργάτη με μηνιάτικο 400 δολαρίων (σ.14-9). Η κατάταξή του στις ειδικές δυνάμεις πρόβαλε έτσι ως ελκυστική εναλλακτική λύση και στα 22 του υπέβαλε χαρτιά για τις «Φώκιες» (SEAL), τα αμερικανικά ΟΥΚ. Η αίτησή του έγινε τελικά δεκτή το 1999, πριν από τη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.
Ακολούθησε σκληρή εκπαίδευση μέχρι την ένταξή του στο επίλεκτο σώμα, «τους καλύτερους των καλύτερων» (σ.196). Αναπόσπαστο μέρος της, τα άγρια καψώνια που διαμορφώνουν την πραγματική ιεραρχία: «Στην εκπαίδευση, αξιωματικοί και φαντάροι αντιμετωπίζονται όλοι το ίδιο: σαν σκατά. Απαξ και τα βγάλεις πέρα κι ενταχθείς σε μια ομάδα, είσαι “νέος”. Ξανά, όλοι οι “νέοι” αντιμετωπίζονται το ίδιο: σαν σκατά. [...] Το καψώνι θυμίζει στους πάντες πού βρίσκεται η πείρα – και σε ποιον θα πρέπει καλύτερα να στηριχτείς, όταν το σκατό χτυπήσει τον ανεμιστήρα» (σ.330-1). Ενα άλλο, άτυπο μάθημα αφορούσε τη διαχείριση των τριβών με την υπόλοιπη κοινωνία: «Ξέρω καλά ότι θα μπλέξετε σε καβγάδες», ξεκαθαρίζει ο διοικητής τους. «Να λοιπόν τι θα κάνετε: Χτυπάτε γρήγορα, χτυπάτε σκληρά και την κοπανάτε. Αν δεν πιαστείτε, δεν με νοιάζει» (σ.249).
Την τεχνική προετοιμασία επισφράγιζε η ιδεολογική καλλιέργεια. Τη νύχτα πριν από την ύστατη δοκιμασία της «διαβολοβδομάδας», οι δόκιμοι υποβάλλονται από τους εκπαιδευτές «σ’ έναν κινηματογραφικό μαραθώνιο: Black Hawk Down, Ημασταν κάποτε στρατιώτες, Braveheart» (σ.35). Στη Βαγδάτη, πάλι, ο ήρωάς μας ψυχαγωγείται «με ταινίες του Τζέιμς Μποντ, κάμποσο Κλιντ Ιστγουντ και Τζον Γουέιν» (σ.222) και περνά τα διαστήματα της απραξίας του «παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, βλέποντας τσόντες και γυμναζόμενος» (σ.227).
Κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η ένοπλη συντροφικότητα που καθιστά τους SEAL τουλάχιστον αδέρφια. Η ιδανική αυτή εικόνα διαψεύδεται ωστόσο από παρεμπίπτουσες αφηγήσεις, όπως εκείνη της περικύκλωσης της βενζινακάτου του συγγραφέα, εν ώρα εκπαίδευσης, από ένα κοπάδι πεινασμένα σκυλόψαρα: «Χριστέ κι Απόστολε, σκέφτηκα, όπου να ’ναι θα φαγωθώ. Συνοδός μου στη βάρκα ήταν ένας τύπος μάλλον στρουμπουλός, τουλάχιστον για SEAL. “Αν τουμπάρουμε”, τον προειδοποίησα, “θα σε πυροβολήσω. Οι καρχαρίες θα έχουν έτσι κάτι να μασουλάνε, όσο θα κολυμπώ προς την ακτή”. Περιορίστηκε να με βρίσει. Νομίζω ότι σκέφτηκε πως αστειευόμουν. Δεν αστειευόμουν» (σ.127).
πατρις2Ο πόλεμος
Το βάφτισμα του πυρός ήρθε την άνοιξη του 2003, με την εισβολή στο Ιράκ. Η μονάδα του Κάιλ είχε μάλλον περιορισμένη συμμετοχή, δίνοντας μία και μοναδική μάχη και προκαλώντας τη δυσφορία του για τον ρόλο εφεδρείας που της επιφυλάχθηκε: «Οι Πολωνοί κομάντος έβγαιναν κι έκαναν δουλειές. Μας έλεγαν πως είμαστε λιοντάρια με ηγέτες σκύλους. Οι πεζοναύτες ήταν ωμότεροι. Ερχονταν κάθε βράδυ και μας πλακώνανε: “Πόσους φάγατε απόψε; Α, ναι, δεν βγήκατε”. Μας είχανε σπάσει τ’ αρχίδια. Σκεφτόμουνα πως η ηγεσία μας ήταν ένα μάτσο μουνιά» (σ.103). Πρόλαβε πάντως να κάνει τον πρώτο του φόνο, πυροβολώντας στη Νασιρίγια μια γυναίκα που, όπως υποστηρίζει, ετοιμαζόταν να ρίξει χειροβομβίδα σε περίπολο πεζοναυτών (σ.1-4). Διευκρινίζει, επίσης, πως «οι κανόνες εμπλοκής μας όταν ξεκίνησε ο πόλεμος ήταν απλοί: αν δεις οποιοδήποτε αρσενικό μεταξύ 16 κι 65 ετών, πυροβόλησέ τον» (σ.90). Από τις επαφές του με Βρετανούς συμπολεμιστές διαπίστωσε, τέλος, πως οι Αγγλοι «μιλάνε τα αγγλικά με αστείο τρόπο» (σ.88).
Η δεύτερη θητεία του ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2004, όταν επέστρεψε στη Βαγδάτη ως πλοηγός μιας ομάδας Πολωνών κομάντος (GROM) επιφορτισμένων με συλλήψεις αντιστασιακών: «Νωρίς το πρωί ανατινάζαμε την πόρτα του [υπόπτου], χιμούσαμε και τον παίρναμε προτού προλάβει να σηκωθεί από το κρεβάτι του» (σ.207-8). Στη διάρκεια μιας τέτοιας επιχείρησης, θυμάται, οι ένοικοι του σπιτιού «έμοιαζαν τρομαγμένοι μέχρι θανάτου» (σ.140-1). Αντίσταση συνάντησε μία και μοναδική φορά: «Ενας τύπος θέλησε να παλέψει καθώς μπουκάραμε. Δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν είχε παρά τις γυμνές γροθιές του. Αντιμέτωπος μ’ ένα απόσπασμα στρατιωτών, όλοι βαριά οπλισμένοι και με προστατευτική πανοπλία. Οι GROM τον ανέλαβαν στα γρήγορα. Ενα καθίκι λιγότερο στη λίστα των καταζητουμένων» (σ.141).
Η πραγματική κλιμάκωση ήρθε τον Νοέμβριο, με τη συμμετοχή του ως ελεύθερου σκοπευτή στην εκκαθάριση της Φαλούτζα. Ευθύς εξ αρχής, η είδηση τον ενθουσιάζει: «Θα σκοτώσουμε μεγάλες ποσότητες κακών» (σ.150). Παρομοιάζει μάλιστα τη μονάδα του με «περιοδεύον ροκ συγκρότημα που στήνει επαρχιακό σόου», αλλά με «πολύ σοβαρά πυροτεχνήματα» (σ.153-4). Καθ’ οδόν προς την πόλη, τα θωρακισμένα «κονσερβοκούτια» της «ξεχειλίζουν από αδρεναλίνη» (σ.156).
Η επιχείρηση ξεκίνησε με την κατάληψη ενός ψηλού κτιρίου στα προάστια, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως εστία ελεύθερων σκοπευτών: συγκέντρωση των (εκατοντάδων) κατοίκων του, υποβολή των ανδρών σε «τεστ πυρίτιδας», σύλληψη των «υπόπτων» κι απόλυση των «καθαρών» μ’ ένα φιλοδώρημα 300 δολαρίων και διορία λίγων λεπτών για να εγκαταλείψουν οικογενειακά τις εστίες τους (σ.159-60). Μετά την εκκένωση, ο συγγραφέας ερευνά τα διαμερίσματα για «κανένα καλό πράμα (λεφτά, όπλα, εκρηκτικά)», με μοναδικό αξιόλογο εύρημα «ένα παιχνίδι γκολφ χειρός» (σ.160-1). Η συνέχεια περιγράφεται με προσχηματικό υποθετικό λόγο, κατ’ απομίμηση της διαβόητης αυτοβιογραφικής παραδοχής («I did it») του Ο. Τζ. Σίμπσον: «Δεν είχα άδεια να το πάρω, ούτε το πήρα, επισήμως. Αν το είχα πάρει, θα έπαιζα μαζί του στη διάρκεια όλης της θητείας μου. Αν το είχα κάνει, αυτό θα εξηγούσε το γεγονός πως είμαι όντως αρκετά καλός σ’ αυτό το παιχνίδι τώρα» (σ.161).
Ο άντρας και το αίμα
Αστεία πράγματα, έτσι κι αλλιώς, σε σχέση με την απροκάλυπτη δίψα για αίμα που ξεχειλίζει στις επόμενες σελίδες: «Κοιτώντας από το παράθυρο, είχα άγχος ν’ αρχίσει η μάχη. Ηθελα έναν στόχο. Ηθελα να πυροβολήσω κάποιον. Δεν χρειάστηκε να περιμένω και πολύ» (σ.162). «Ισως ο πόλεμος δεν είναι στ’ αλήθεια διασκέδαση», ομολογεί, «σίγουρα όμως τον απολάμβανα» (σ.218). Η εξοικείωση με τον φόνο επιτρέπει τη διαπίστωση ότι «τα δολάρια των φορολογουμένων έπιασαν τόπο», όταν με μία μόνο βολή σκοτώνει δύο Ιρακινούς (σ.336). Ακόμη πιο εύγλωττη είναι η ρητή σύνδεση της δολοφονικής δράσης με τον πατριωτισμό και, κυρίως, τον ανδρισμό του:
πατρισ6«Ο κόσμος με ρωτά όλη την ώρα, “πόσους ανθρώπους σκότωσες;”. Η μόνιμη απάντησή μου είναι: “Aραγε η απάντηση με κάνει λιγότερο ή περισσότερο άντρα;”. Ο αριθμός δεν έχει σημασία για μένα. Το μόνο που επιθυμώ είναι να είχα σκοτώσει περισσότερους. Οχι για να έχω δικαίωμα να καυχιέμαι, αλλά γιατί πιστεύω πως ο κόσμος θα ήταν καλύτερος δίχως αγρίους που αφαιρούν αμερικανικές ζωές» (σ.4-5).
Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο αριθμός «μετρούσε». Αν μη τι άλλο, η προσωπική μυθολογία του Κάιλ στηρίζεται στους 160 υπηρεσιακά επιβεβαιωμένους φόνους του. Ο εκατοστός, το 2006 στο Ραμάντι, περιγράφεται σαν «ένα τεράστιο ορόσημο» της καριέρας του (σ.302), με όρους σχολικού αγώνα: «Υπήρχε ένας ανταγωνισμός ανάμεσα σ’ εμένα και κάποιους άλλους ελεύθερους σκοπευτές, ποιος θα πιάσει τους περισσότερους φόνους», εξηγεί, παρ’ όλο που αυτοί οι αριθμοί «ήταν περισσότερο συνάρτηση του πόσους στόχους είχαμε στη διάθεσή μας. Σαν την τύχη, όταν τραβάς κλήρο» (σ.302). Ο ίδιος αποδίδει έτσι την «εκτίναξη της επίδοσής του» σε καθαρή σύμπτωση («ξαφνικά, φαινόταν να έχω όλους τους βρομερούς κακούς της πόλης να περνάνε μπροστά από το σκόπευτρό μου»), οι συμπολεμιστές του είχαν όμως διαφορετική γνώμη: «“Ναι, τον ξέρω τον Κρις. Εχει ένα μικρό τουφεκάκι χαραγμένο στην άκρη της διόπτρας του. Οποιον βλέπει, είναι εντός των κανόνων εμπλοκής”» – που, τυπικά, επέτρεπαν τον φόνο μόνον ένοπλων πολιτών (σ.340).
Εξίσου αποκαλυπτική η δήλωσή του, κατά την υπηρεσιακή ανάκρισή του το 2005, για ένα αδικαιολόγητο φονικό: «Δεν πυροβολώ ανθρώπους με το Κοράνι στο χέρι. Θα το ήθελα, αλλά δεν το κάνω» (σ.227). Και, φυσικά, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για τύψεις: «Εβλεπα τις οικογένειες των ανταρτών να εκδηλώνουν τον πόνο τους, να σκίζουν τα ρούχα τους, ακόμη και να πασαλείβονται οι ίδιοι με το αίμα τους. Αν τους αγαπούσατε, σκεφτόμουνα, θα ‘πρεπε να τους είχατε αποτρέψει να προσχωρήσουν στην ανταρσία. Τι νομίζατε ότι θα τους συμβεί;» (σ.311-2).
καιλ2«Βιντεογκέιμ» θανάτου
Το ατομικό ξεσάλωμα συμβάδιζε με το συλλογικό. Κατά την τρίτη θητεία του Κάιλ, το 2006 στο Ραμάντι, η διμοιρία αυτοονομάστηκε «Οι Τιμωροί», με έμβλημα τη νεκροκεφαλή: «Τη βάψαμε με σπρέι στα Χάμερ και τα αλεξίσφαιρά μας, στα κράνη και σ’ όλα τα όπλα μας. Και τη βάψαμε με σπρέι σε κάθε κτίριο ή τοίχο που μπορούσαμε. Θέλαμε ο κόσμος να ξέρει πως “είμαστε εδώ και θέλουμε να σας γαμήσουμε”. Ηταν η δική μας εκδοχή ψυχολογικών επιχειρήσεων» (σ.263).
Στα περίχωρα της πόλης, μια κατάφυτη έκταση που μετονομάστηκε σε «Βιετ-Ραμ», οι «Τιμωροί» το ρίχνουν πάλι στον αυτοσχεδιασμό: «Είχαμε τόσο πολλούς στόχους εκεί πέρα, ώστε αρχίσαμε ν’ αναρωτιόμαστε τι όπλα δεν έχουμε χρησιμοποιήσει για να τους σκοτώνουμε. “Δεν έγινε ακόμη φόνος με πιστόλι; Πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον έναν”» (σ.272). Στο ίδιο παιδαριώδες μήκος κύματος, ένας λοχαγός του μηχανοκίνητου πεζικού ζητά ως χάρη να τον καλέσουν με την πρώτη ευκαιρία «να ρίξει μια κανονιά» με το τανκ του (σ.306).
Η εκκαθάριση των χωριών ξεκινούσε με την ομηρία αμάχων και την καταστολή των αντιδράσεων: «Αμα καταλαμβάναμε κάποιο σπίτι σ’ έναν μικρό οικισμό, κρατούσαμε μέσα την οικογένεια για ασφάλεια. Οι κάτοικοι των πέριξ ήξεραν πως, αν η οικογένεια δεν είχε βγει ώς τις 9 το πρωί, υπήρχαν Αμερικανοί μέσα. Αυτό ήταν μια ανοιχτή πρόσκληση για κάθε αντάρτη της περιοχής να έρθει και να προσπαθήσει να μας σκοτώσει» (σ.280). Παρόμοια μέθοδος υιοθετήθηκε το 2008 και στα σιιτικά περίχωρα του Σαντρ Σίτι, «ώσπου όλοι οι ντόπιοι μάγκες να είναι νεκροί ή έστω μέχρι να καταλάβουν ότι το να μας επιτίθενται δεν ήταν έξυπνο. Μου προκαλούσε έκπληξη πόσους ηλίθιους πρέπει να σκοτώσεις μέχρι να το καταλάβουν» (σ.395).
Παρά την επένδυσή της με ηρωικούς τόνους, όλη αυτή η δραστηριότητα ισοδυναμούσε ουσιαστικά με μονομερή σφαγή άοπλων ή κακοεξοπλισμένων ιθαγενών από τους πάνοπλους εισβολείς. Θύματα η μονάδα του Κάιλ είχε σε μία και μοναδική συμπλοκή, στο Ραμάντι (2/8/2006). Σώθηκε με επέμβαση θωρακισμένων που «πήγαν σε στιλ Γουίντσεστερ» με «μια ασυγκράτητη βροχή από μολύβι», ισοπεδώνοντας τη συνοικία: «Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν μαύρος καπνός και ρημαγμένα κτίρια. Μας την έστησαν κι ολόκληρη η γειτονιά τους πλήρωσε το τίμημα» (σ.324). Με παρόμοιο τρόπο τα θωρακισμένα θα τους απεγκλωβίσουν, δύο χρόνια αργότερα, κι από μια ενέδρα στον σιιτικό τομέα της Βαγδάτης: «Σαν ένα βιντεογκέιμ – άνθρωποι έπεφταν από τις ταράτσες» (σ.386).
Αυτή η τελευταία εμπειρία σημάδεψε ανεξίτηλα τον ήρωά μας. Οταν έσκασε δίπλα του μια ρουκέτα κι ένα βλήμα καρφώθηκε στο αλεξίσφαιρο γιλέκο του, δεν ήταν πια ο ίδιος: «Εκείνη η νύχτα μ’ έκανε να χεστώ πάνω μου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως δεν είμαι υπεράνθρωπος. Μπορεί να πεθάνω» (σ.386). Υστερα από αλλεπάλληλες κρίσεις ταχυπαλμίας, θα ζητήσει ο ίδιος από τους γιατρούς να τον στείλουν πίσω στην πατρίδα (σ.406-7). Σε αντίθεση με τους ντόπιους «αγρίους», ο πόλεμος γι’ αυτόν είχε πλέον τελειώσει.
Chris Kyle, «American Sniper. The Autobiography of the Most Lethal Sniper in U.S. Military History» (Ν. Υόρκη 2012, εκδ. Harper). Τα απομνημονεύματα του «πλέον θανατηφόρου ελεύθερου σκοπευτή της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας», υπαγορευμένα στον συγγραφέα πολεμικών βιογραφιών και μυθιστορημάτων Τζιμ ντε Φελίσε, με τη συνδρομή του δικηγόρου Σκοτ Μακίγουαν.
st@rdust
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Δεκ 2006
- Μηνύματα
- 15.749
- Like
- 1.428
- Πόντοι
- 366
εχεις δικιο, νομιζα οτι ειχαν ποσοστα και οι αμερικανοιη Αράμκο δεν είναι αραβική ???
n 1973, following US support for Israel during the Yom Kippur War, the Saudi Arabian government acquired a 25% stake in Aramco. It increased its shareholding to 60% by 1974, and finally took full control of Aramco by 1980,[18] by acquiring a 100% percent stake in the company. Aramco partners continued to operate and manage Saudi Arabia's oil fields.[19] In November 1988, a royal decree changed its name from Arabian American Oil Co. to Saudi Arabian Oil Co. (or Saudi Aramco)[18] and took the management and operations control of Saudi Arabia's oil and gas fields from Aramco and its partners. It officially cut all oil supply to Israel the same year by order of the CEO. Following the events that unfolded in 1988, Saudi Aramco became a fully owned, privately held company. Saudi Aramco was the world's largest company with an estimated market value of $781 billion in 2005.[20]
st@rdust
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Δεκ 2006
- Μηνύματα
- 15.749
- Like
- 1.428
- Πόντοι
- 366
κλασικο "θρησκευμενο" βλαχοαμερικανακι....απ τα εφτα του λεει ειχε το πρωτο οπλο....πηγαινε και τρεις φορες τη βδομαδα στην εκκλησια, τρομαρα του.....συγχρονος σταυροφορος, το μονο που ηθελε ηταν να σκοτωνει, ουτε η ειρηνη στη περιοχη ουτε τιποτα δεν τον ενοιαζε (οπως και λεει κι ιδιος)....κριμα που τον εσωσε το αλεξισφαιρο (οπου κατοπιν αυτου την εκανε με ψιλα πηδηματακια, ο "μαγκας" βλαχοκαομποις)...ειχε διαπραξει και καομποίς και σε ροντεο!!!
το βιβλιο περασε κι απ τη λογοκρισια του υπουργειου αμυνας...φανταστειτε τι θα εγραφε αρχικα...
πολλοι βεβαια ισως να τον θαυμαζετε, αλλα στα παπαρια μου......για μενα δεν ειναι αλλο απο εισβολεας και δολοφονος αντιστασιακων (και αμαχων) γηγενων που ηθελαν να διωξουν τον κατοχικο στρατο απ τη πατριδα τους
ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 3.274
- Κριτικές
- 104
- Like
- 2.757
- Πόντοι
- 7.783
Πατριώτες οι Ταλιμπάν;
Ούτε καν Αφγανοί δεν ήταν - είναι.
Πατριώτες το ISIS;
Ποιας πατρίδας;
Πάντως, δεν χρειάζεται να πάνε Δυτικοί πεζοί εκεί...
Ας τα βρούνε μεταξύ τους οι Κούρδοι, Ιρακινοί, Πέρσες, Σύριοι.
Οι ΗΠΑ πρέπει να στείλουν μερικά ανοιχτήρια κρανίων και σαρκίων θρησκοπρεζάκηδων, σαν αυτό:
efes
Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Σεπ 2009
- Μηνύματα
- 1.244
- Like
- 215
- Πόντοι
- 36
Ο ακριτος, ανοητος και εμμονικος αντιαμερικανισμος και αντισημητισμος, ογηγει εν τελει στην υποστηριξη των Ταλιμπαν και του Ισις.
Δεν ειναι πολυ δυσκολο να συμβει κατι τετοιο ιδιως αν σκεπτεται κανεις απλοικα και μονοδιαστατα, εως αφελως.
Εδω οι ΗΠΑ του Ομπαμα παρα λιγο να ειχε υποστηριξει τους ισλαμιστες στην Συρια!!
Ευτυχως γι αυτον (και οχι μονο!) τον συγκρατησαν η Ε.Ε, ακομα και η Ρωσια και κυριως βεβαια το Ισραηλ.
Προφανως η Μοσαντ κανει ακομα σοβαρη δουλεια και εκτιμησεις σε αντιθεση με την ΣΙΑ που εχει γινει εντελως αναξιοπιστη δημοσιουπαλληλικη υπηρεσια και μαλιστα με ελαφρως Ελληνικη νοοτροπια περι του δημοσιουπαλληλισμου.
ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 3.274
- Κριτικές
- 104
- Like
- 2.757
- Πόντοι
- 7.783
Τρέχουν σαν τις κατσαρίδες για να γλυτώσουν, αυτοί που η πρεζοθρησκεία τους, λέει ότι αν ψοφήσουν για το τζιχάντ, θα γίνουν "πουλιά του παραδείσου" και θα "κατοικούν στην αγκαλιά του θεού"...
Δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι οφείλουμε να τους βοηθήσουμε να πεθάνουν.
Δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι οφείλουμε να τους βοηθήσουμε να πεθάνουν.
deuka75
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 15 Αυγ 2011
- Μηνύματα
- 6.599
- Κριτικές
- 16
- Like
- 123
- Πόντοι
- 356
Ο ακριτος, ανοητος και εμμονικος αντιαμερικανισμος και αντισημητισμος, ογηγει εν τελει στην υποστηριξη των Ταλιμπαν και του Ισις.
Δεν ειναι πολυ δυσκολο να συμβει κατι τετοιο ιδιως αν σκεπτεται κανεις απλοικα και μονοδιαστατα, εως αφελως.
Εδω οι ΗΠΑ του Ομπαμα παρα λιγο να ειχε υποστηριξει τους ισλαμιστες στην Συρια!!
Ευτυχως γι αυτον (και οχι μονο!) τον συγκρατησαν η Ε.Ε, ακομα και η Ρωσια και κυριως βεβαια το Ισραηλ.
Προφανως η Μοσαντ κανει ακομα σοβαρη δουλεια και εκτιμησεις σε αντιθεση με την ΣΙΑ που εχει γινει εντελως αναξιοπιστη δημοσιουπαλληλικη υπηρεσια και μαλιστα με ελαφρως Ελληνικη νοοτροπια περι του δημοσιουπαλληλισμου.
+1
Επισκέπτης
Ετσι λοιπον μετα απο 3, 5 η το αργοτερο σε 10 χρονια ετσι θα μας κοβουν το κεφαλι οι Λαθρομεταναστες ( Μουσουλμανοι ) που θα ειναι ποιο πολυ σε πληθυσμο απο τους Ελληνες. Θα ειμαστε απιστοι για αυτους και η Ελλαδα θα εχει γινει επαρχια του Ισλαμ.
1)
2)
Αν δεν κανουμε τιποτε τωρα που ειναι νωρις προβλεπω οτι στα επομενα 10 χρονια θα εχουμε χασει την πατριδα μας , τις γυναικες μας , τα παιδια , την κληρωνομια μας , την θρησκεια μας και το κυριοτερο και την ιδια μας την ζωη μας. Τοτε θα ειναι αργα.
Μην ακουτε τις Μαλακιες που λεει το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερα οτι ολοι Αλλοδαποι ειναι αδελφια και φιλοι. Αυτοι εχουν ερθει με κακους και εχθρικους σκοπους . Να σας θυμησω 2 περπτωσεις
1) Τον παραλιγο θανασιμο τραυματισμο της 15 χρονης Μυρτω απο την Παρο. Εχει παθει παραμορφωση το προσωπο της
2) Πακιστανος δολοφονησε Ελληνα για μια απλη βιντεοκαμερα.
1)
2)
Αν δεν κανουμε τιποτε τωρα που ειναι νωρις προβλεπω οτι στα επομενα 10 χρονια θα εχουμε χασει την πατριδα μας , τις γυναικες μας , τα παιδια , την κληρωνομια μας , την θρησκεια μας και το κυριοτερο και την ιδια μας την ζωη μας. Τοτε θα ειναι αργα.
Μην ακουτε τις Μαλακιες που λεει το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερα οτι ολοι Αλλοδαποι ειναι αδελφια και φιλοι. Αυτοι εχουν ερθει με κακους και εχθρικους σκοπους . Να σας θυμησω 2 περπτωσεις
1) Τον παραλιγο θανασιμο τραυματισμο της 15 χρονης Μυρτω απο την Παρο. Εχει παθει παραμορφωση το προσωπο της
2) Πακιστανος δολοφονησε Ελληνα για μια απλη βιντεοκαμερα.
Επισκέπτης
Εδω σκοτωνουν τους ιδιους τους συμπολιτες τους και συναθρωπους τους απο το λαο τους και ειναι και μουσουλμανοι.
Επισκέπτης
Εδω μεχρι και παιδια σκοτωνουν και αποκεφαλιζουν . Κοιταξτε το κοριτσακι που αποκεφαλισαν.
ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 3.274
- Κριτικές
- 104
- Like
- 2.757
- Πόντοι
- 7.783
Στις ΗΠΑ ζουν 250 εκατομμύρια άνθρωποι, ανακατεμένοι χριστιανοί, μουσουλμάνοι και όλες οι άλλες θρησκείες, χωρίς να υπάρχει πρόβλημα. Το ίδιο και στο UK, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, κ.ά.
Γιατί;
Γιατί, οι κοινωνίες αυτές, βασίζονται σε γερά θεμέλια δημοκρατίας, οικονομίας, επιστημών, κουλτούρας, κτλ.
Η θρησκευτικός παροξυσμός δεν μπορεί να βλάψει σοβαρά αυτές τις ισχυρές και ευνομούμενες κοινωνίες, παρά μόνο περιστασιακά και επιφανειακά.
Καλύτερα λοιπόν να επιδιώξουμε να γίνουμε μια ισχυρή και ευνομούμενη κοινωνία, παρά να στρεφόμαστε εναντίον των αναξιοπαθούντων μεταναστών που δραπέτευσαν από θρησκοφασιστικά κράτη της Μέσης Ανατολής και της Ασίας και ζήτησαν καλύτερη ζωή στην Ευρώπη.
Προφανώς ανάμεσα στους μετανάστες υπάρχουν και αποβράσματα, για τα οποία δεν πρέπει να δείχνουμε ούτε ανεκτικότητα ούτε έλεος, αλλά η πλειονότητα των μεταναστών κουβαλάνε αξία: Ξέρεις τι θα πει να ξεριζώνεσαι από εκεί που γεννήθηκες και έζησες, να διασχίζεις λαθραία τα σύνορα 2-3 κρατών μέχρι να φτάσεις στην Ευρώπη, να περνάς από ναρκοπέδια, να μπαίνεις σε σάπιες βάρκες χωρίς να ξέρεις κολύμπι, να έχεις πληρώσει στον διακινητή 2-3 χιλιάρικα, και να έχεις μαζί σου και τα παιδιά σου;
Γιατί;
Γιατί, οι κοινωνίες αυτές, βασίζονται σε γερά θεμέλια δημοκρατίας, οικονομίας, επιστημών, κουλτούρας, κτλ.
Η θρησκευτικός παροξυσμός δεν μπορεί να βλάψει σοβαρά αυτές τις ισχυρές και ευνομούμενες κοινωνίες, παρά μόνο περιστασιακά και επιφανειακά.
Καλύτερα λοιπόν να επιδιώξουμε να γίνουμε μια ισχυρή και ευνομούμενη κοινωνία, παρά να στρεφόμαστε εναντίον των αναξιοπαθούντων μεταναστών που δραπέτευσαν από θρησκοφασιστικά κράτη της Μέσης Ανατολής και της Ασίας και ζήτησαν καλύτερη ζωή στην Ευρώπη.
Προφανώς ανάμεσα στους μετανάστες υπάρχουν και αποβράσματα, για τα οποία δεν πρέπει να δείχνουμε ούτε ανεκτικότητα ούτε έλεος, αλλά η πλειονότητα των μεταναστών κουβαλάνε αξία: Ξέρεις τι θα πει να ξεριζώνεσαι από εκεί που γεννήθηκες και έζησες, να διασχίζεις λαθραία τα σύνορα 2-3 κρατών μέχρι να φτάσεις στην Ευρώπη, να περνάς από ναρκοπέδια, να μπαίνεις σε σάπιες βάρκες χωρίς να ξέρεις κολύμπι, να έχεις πληρώσει στον διακινητή 2-3 χιλιάρικα, και να έχεις μαζί σου και τα παιδιά σου;
aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
στις χωρες που αναφερεσαι υπαρχουν απλα οι λευκοι και οι αλλοι.......
raopau
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 14 Δεκ 2012
- Μηνύματα
- 40.781
- Like
- 22.336
- Πόντοι
- 5.006
δεν θελω να σου χαλασω το παραμυθι μεσα στο οποιο ζεις, αλλα η συντριπτικη πλειοψηφια των λαθρομεταναστων ερχονται στην ελλαδα και αλλου για να γλιτωσουν απο τετοιες καταστασεις...αυτος που αφηνει το σπιτι του,τα ζωα του,τους συγγενεις και φιλους για να παει σε ξενη χωρα γνωριζοντας οτι μπορει και να πεθανει στο δρομο ή και εκει που θα φτασει, ειναι αυτος που θα αποκεφαλισουν.....ο δημιος - εκτελεστης δεν εχει κανενα απολυτο λογο να παει λαθρομεταναστης, αφου αυτος ειναι η εξουσια εκει,κοβει και ραβει...
οποτε ωραιο το παραληρημα σου, αλλα δεν εχει δρακο...
aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
και αυτο αποτελει δικαιολογια να περιφερονται ανεξελεγκτοι;;
raopau
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 14 Δεκ 2012
- Μηνύματα
- 40.781
- Like
- 22.336
- Πόντοι
- 5.006
οχι,αλλα δεν απαντησα σε αυτο...
απαντησα στις μαλακιες του τυπου οτι "τα επομενα 10 χρονια θα εχουμε χασει την πατριδα μας , τις γυναικες μας , τα παιδια , την κληρωνομια μας , την θρησκεια μας και το κυριοτερο και την ιδια μας την ζωη μας"
st@rdust
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Δεκ 2006
- Μηνύματα
- 15.749
- Like
- 1.428
- Πόντοι
- 366
αμα δεν εχεις τι να πεις μην λες οτι να ναι, ασχετα μ αυτα που εγραψα....
νομιζω οτι καταλαβες πολυ καλα οτι μιλουσα για τη δευτερη εισβολη στο ιρακ...για τη περιοδο που περιγραφει και ο ουγκανος σταυροφορος-μισθοφορος......τι ταλιμπαν και isis μου τσαμπουνας????
κι οσο για το αφγανισταν, ειναι ενα τεχνητο κρατος που προεκυψε κατα το τελος του 19ου, υστερα απο συνενοηση μεταξυ αγγλων και ρωσων......
οι παλιοι κατοικοι ηταν ειτε περσικης, ειτε τουρκοασιατικης, ειτε ινδικης καταγωγης...τωρα ειναι ενα συνοθυλευμα λαων στους οποιους κυριαρχουν οι παστουν (ειναι η πολυπληθεστερη φυλη του αφγανισταν, αλλα υπαρχουν και στο πακισταν)...
αυτη η φυλη (παστουν) υποδιερειται κι σ αλλες φυλες
οι σημερινοι ισλαμιστες ανταρτες ταλιμπαν δεν ειναι παρα παστουν....ο ορος ταλιμπαν παραμπεμπει σε πολιτικο θρησκευτικο κινημα....