Ε, εγώ πρόλαβα την απαρχή της νέας γενιάς που τα κοριτσάκια πηδιόντουσαν στο γυμνάσιο, όμως πραγματικά μεγάλος μύθος πως μετά δεν υπάρχει αγαμία και δεν χρειάζονται πουτάνες. Οι περισσότερες το παίζανε εξυπνοβλαμμένα μικρομέγαλα, καρακιτς, κυνηγούσαν φαντάρους ή φοιτητές, μέχρι και μια μαλάκω στην ώρα της γυμναστικής, στη 2α γυμνασίου, μας περιέγραψε πως την πήδηξε ο φαντάρος, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΛΕΨΟΥΜΕ, να της δώσουμε αξία, και να την κυνηγάμε.
Όταν είδαν πως κανείς δεν ασχολούνταν με τις μαλακίες τους και πως μάλλον ξενερώναμε αντί να φτιαχνόμασταν, γιατί μόλις χτύπησε λύκειο αρχίσαμε τις μπουρδελότσαρκες με την τρελλοπαρέα εντωμεταξύ, λύσσαξαν οι ρουφιάνες, γιατί για σπάσιμο, αρχίσανε να τους περιγράφουν οι δικοί μας πως πήδηξαν μαύρες, βουλγάρες κτλ. Μια επική συζήτηση, σύντομη φυσικά, την παραθέτω αυτούσια, ήταν γαμάτη:
"Καλά ρε μαλακισμένα, χαζά είστε; Γιατί πάτε και πηδάτε όλες αυτές τις ξένες που είναι και βρώμικες, και θα σας κολλήσουν και τίποτε; Εμείς δεν σας κάνουμε;"
"Εκεί να λυσσάξετε καρυόλες. Πίσω στο φανταράκι σας, που σας γάμησε ένας γκαυλωμένος και την είδατε ντίβες! Εμείς γαμάμε πολλές, και είναι και έμπειρες στο σεξ, όχι σαν εσάς που ούτε να πάρετε πίπα δεν ξέρετε!"
Κι εγώ, σε στούντιο πήδηξα πρώτη φορά. Κι ας είχα συμμαθήτριες που σφύριζαν από τα 14.