Hirayama
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 3.258
- Like
- 3
- Πόντοι
- 16
Θα γράψω μια κριτική κινηματογράφου πολιτικού περιεχομένου κι όποιου δεν του αρέσει να πάει να γαμηθεί.
Βλέπω παραδοσιακά τις ταινίες του Μπορν, γιατί μου αρέσει το ζίου ζίτσου, το Κραβ μάγκα κι η προσεγμένη χορογραφία στις σκηνές ξύλου. Ανέβαλα για αρκετό καιρό να δω την τελευταία ταινία, λόγω κακόβουλων κριτικών από κάτι μαλακισμένες κυράτσες στο facebook, που έσκουζαν για τη δυσφήμιση της Ελλάς-Γελάς και από κάποιους άμπαλους σχολιαστές εδω μέσα.
Η ταινία είναι όντως τίγκα στην κοινοτυπία – μια μαλακία που με το ζόρι βλέπεται. Οι άλλοτε ευρηματικές καταστάσεις και το πωρωτικό ξυλίκι έχουν αντικατασταθεί με άκρως προβλεπόμενες σκηνές με κυνηγητό αμερικλανικής έμπνευσης. Η οποιαδήποτε πρωτοτυπία έχει χαθεί. Ακόμα και η καυλιάρα ξανθομουνα θυσιάζεται για να μπει στο παιχνίδι μια χλωμή και ακώλη-άβυζη μελαχρινή. Δε γαμιόμαστε λέω γω...
Τελοσπάντων, ο λόγος που το γράφω είναι τα πολιτικά μηνύματα που περνάνε πάλι με ηλίθιο τρόπο αυτοί οι μαλάκες του Χόλιγουντ. Στη δεκαετία του 80, του 90 και του 2000 οι κακοί ήταν οι Ρώσοι, οι Σέρβοι, οι Άραβες και οι Κινέζοι. Με το που έβλεπες μια αμερικάνικη ταινία καταλάβαινες πως ο μέσος Αμερικανός είχε για το μπούτσο τις συγκεκριμένες χώρες κι αγαλίαζε το δοσιλογικό, χαφιεδίστικο φυλλοκάρδι σου που η Γελάς -Ελλάς ήταν στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και στο μπουρδέλο που λέγεται Νατο. Αν ζούσες και Β.Π. ή Γλυφάδα ζεσταινόταν ο κώλος σου από μια επίπλαστη αίσθηση ασφάλειας. Οι Αμερικάνοι, έλεγες, είναι εδώ και θα μας σώσουν αν χρειαστεί.
Βλέποντας όμως τη συγκεκριμένη ταινία του Μπορν, καταλαβαίνεις πλέον μετά τις σκηνές στο Σύνταγμα και το κυνηγητό σε μια Αθήνα που καίγεται, ότι πλέον και επίσημα η Ελλάδα έχει περάσει στις για το μπούτσο χώρες της αμερικανικής λίστας. Έχουμε με λίγα λόγια πάρει τη θέση της Λιβύης του Καντάφι.
Όταν το εμπεδώσει αυτό για τα καλά ο μέσος βλάχος Αμερικανός να αναμένουμε η Γελάς στο σύντομο μέλλον να έχει την τύχη της Λιβύης και της Συρίας. Στο έργο στοχοποιούνται κι άλλες χώρες όπως η αρχιδάτη Ισλανδία που γάμησε τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο. Εδώ παρουσιάζεται σαν χώρα-κέντρο διεθνούς τρομοκρατίας και διαδικτυακού εγκλήματος. Τα φλόκια παίρνουν και τη γαμημένη τη Γερμανία, που έκανε νάζια στους Αμερικάνους για την ΤΤΙΡ. Με λίγα λόγια τρομοκράτης είναι οποίος δεν γλείφει το μπούτσο της Αμερικής ή δεν πληρώνει τους τραπεζίτες. Δε γαμιέστε λέω γω...
Βλέπω παραδοσιακά τις ταινίες του Μπορν, γιατί μου αρέσει το ζίου ζίτσου, το Κραβ μάγκα κι η προσεγμένη χορογραφία στις σκηνές ξύλου. Ανέβαλα για αρκετό καιρό να δω την τελευταία ταινία, λόγω κακόβουλων κριτικών από κάτι μαλακισμένες κυράτσες στο facebook, που έσκουζαν για τη δυσφήμιση της Ελλάς-Γελάς και από κάποιους άμπαλους σχολιαστές εδω μέσα.
Η ταινία είναι όντως τίγκα στην κοινοτυπία – μια μαλακία που με το ζόρι βλέπεται. Οι άλλοτε ευρηματικές καταστάσεις και το πωρωτικό ξυλίκι έχουν αντικατασταθεί με άκρως προβλεπόμενες σκηνές με κυνηγητό αμερικλανικής έμπνευσης. Η οποιαδήποτε πρωτοτυπία έχει χαθεί. Ακόμα και η καυλιάρα ξανθομουνα θυσιάζεται για να μπει στο παιχνίδι μια χλωμή και ακώλη-άβυζη μελαχρινή. Δε γαμιόμαστε λέω γω...
Τελοσπάντων, ο λόγος που το γράφω είναι τα πολιτικά μηνύματα που περνάνε πάλι με ηλίθιο τρόπο αυτοί οι μαλάκες του Χόλιγουντ. Στη δεκαετία του 80, του 90 και του 2000 οι κακοί ήταν οι Ρώσοι, οι Σέρβοι, οι Άραβες και οι Κινέζοι. Με το που έβλεπες μια αμερικάνικη ταινία καταλάβαινες πως ο μέσος Αμερικανός είχε για το μπούτσο τις συγκεκριμένες χώρες κι αγαλίαζε το δοσιλογικό, χαφιεδίστικο φυλλοκάρδι σου που η Γελάς -Ελλάς ήταν στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και στο μπουρδέλο που λέγεται Νατο. Αν ζούσες και Β.Π. ή Γλυφάδα ζεσταινόταν ο κώλος σου από μια επίπλαστη αίσθηση ασφάλειας. Οι Αμερικάνοι, έλεγες, είναι εδώ και θα μας σώσουν αν χρειαστεί.
Βλέποντας όμως τη συγκεκριμένη ταινία του Μπορν, καταλαβαίνεις πλέον μετά τις σκηνές στο Σύνταγμα και το κυνηγητό σε μια Αθήνα που καίγεται, ότι πλέον και επίσημα η Ελλάδα έχει περάσει στις για το μπούτσο χώρες της αμερικανικής λίστας. Έχουμε με λίγα λόγια πάρει τη θέση της Λιβύης του Καντάφι.
Όταν το εμπεδώσει αυτό για τα καλά ο μέσος βλάχος Αμερικανός να αναμένουμε η Γελάς στο σύντομο μέλλον να έχει την τύχη της Λιβύης και της Συρίας. Στο έργο στοχοποιούνται κι άλλες χώρες όπως η αρχιδάτη Ισλανδία που γάμησε τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο. Εδώ παρουσιάζεται σαν χώρα-κέντρο διεθνούς τρομοκρατίας και διαδικτυακού εγκλήματος. Τα φλόκια παίρνουν και τη γαμημένη τη Γερμανία, που έκανε νάζια στους Αμερικάνους για την ΤΤΙΡ. Με λίγα λόγια τρομοκράτης είναι οποίος δεν γλείφει το μπούτσο της Αμερικής ή δεν πληρώνει τους τραπεζίτες. Δε γαμιέστε λέω γω...
