Xθές αποφάσισα να αφιερώσω 4 ώρες από τη ζωή μου για να δω το THE BRUTALIST.
Δεν το μετάνιωσα, αλλά δεν το ευχαριστήθηκα κιόλας. Η ταινία έχει αρετές αλλά και πολλά (πάρα πολλά) ελαττώματα. Είναι μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον θεωρητικά, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια χιλιοειπωμένη ιστορία για το αμερικάνικο όνειρο που γίνεται κομμάτια, για τη διάβρωση του ανθρώπου από τον πλούτο και την εξουσία, για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, για την αδυναμία να διαχειριστούμε τα πάθη και τις δυσκολίες μας. Ναι, τα έχουμε ξαναδεί, αλλά είναι θέματα πανανθρώπινα, διαχρονικά και που ακόμα μας αφορούν και απασχολούν. Το θέμα όμως είναι ο τρόπος που φτιάχνεται ένα έργο. Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία χιλιοειπωμένη μεν, αλλά να μας παρουσιαστεί με τρόπο ελκυστικό ώστε να αισθανθούμε κι εμείς μέρος της. Αντ' αυτού, υπάρχει μια αποστασιοποίηση από όλους τους χαρακτήρες και μια νοσηρή, άβολη και διεστραμμένη ατμόσφαιρα που δημιουργεί αμηχανία και όχι έντονα συναισθήματα.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, αλλά το σενάριο (και διαλογικά και αφηγηματικά) πάσχει. Είμαι λάτρης αυτού του είδους κινηματογράφου και έχω εκτιμήσει ταινίες αργόσυρτες, μεγάλης διάρκειας, αλλά εδώ το κακό παράγινε. Η ταινία θα μπορούσε να είναι 2-2,30 ώρες και να είναι πιο σφιχτοδεμένη και στιβαρή. Τώρα είναι ασύνδετη, με ανούσια και αχρείαστα πλάνα.
Ο σκηνοθέτης έχει ταλέντο, αλλά ταυτόχρονα χάνεται στις δηθενιές και στη μεγαλομανία του, χρησιμοποιώντας περίεργα κοντινά πλάνα, κουνημένη κάμερα, θολούρες και σκοτάδια, κάνοντας την ταινία πολύ κουραστική ακόμα και σαν οπτικό θέαμα. Υπάρχουν κάποιες δυνατές σκηνές, αλλά έρχονται τόσο αποσπασματικά που στο γενικό σύνολο χάνουν τη δύναμή τους.
Δυστυχώς δεν είναι το αριστούργημα που μας πλασάρουν και θα συνεχίζουν να εκθειάζουν και στο μέλλον.