Nα πω κι εγώ την άποψή μου για το ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ μιας και το είδα καθυστερημένα, καθώς αμφιταλαντευόμουν. Φυσικά και δεν είναι σαχλαμάρα, ούτε κακή ταινία. Γενικά το επίπεδο παραγωγής είναι φυσικά σε πολύ υψηλό επίπεδο. Δυστυχώς όμως δεν τη θεωρώ καλή ή σημαντική ταινία. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ρυθμού και γενικά δεν σε βάζει μέσα της, δεν σε παίρνει με το μέρος της. Στο τέλος, είναι αρκετά αποστασιοποιημένα όλα και ο θεατής φεύγει κι αυτός νηστικός από συναισθήματα και σκέψεις. Φυσικά μπορώ να καταλάβω και όσους ενθουσιάστηκαν και όσους απογοητεύτηκαν. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής και του τι κουβαλάει ο κάθε θεατής. Εγώ δεν την προτείνω πάντως. Δεν θα έλεγα σε κάποιον "μη χάσεις αυτή την ταινία". Γενικά θεωρώ το Νόλαν αρκετά υπερεκτιμημένο σκηνοθέτη που έφτιαξε τις καλύτερες ταινίες του όταν δεν είχε και πολλά λεφτά στην κατοχή του, πριν γίνει πολύ διάσημος, στα πρώτα βήματά του.
Ομοίως και με το ΝΑΠΟΛΕΩΝ. Άλλη μια άνιση ταινία από τον διαχρονικά άνισο Ρίντλεϊ Σκοτ. Μάστορας στις επικές μάχες, στα πλάνα, στη φωτογραφία, το μοντάζ, αλλά το σενάριο και ο ρυθμός πάσχουν. Ασύνδετες σκηνές, χρονικά άλματα χωρίς να εξηγούνται οι εξελίξεις και κάποιες ιστορικές ανακρίβειες, ενώ η ταινία επιμένει να εστιάζει σε λιγότερο ενδιαφέροντες πτυχές της ζωής του και αφήνει εκτός ενδεχομένως κάποιες περισσότερο ζουμερές. Δυστυχώς θεωρώ ότι ο Φίνιξ χαραμίζεται ερμηνευτικά γιατί δεν του δίνεται η ευκαιρία από το αμήχανο σενάριο να ξεδιπλώσει το τεράστιο υποκριτικό του μέγεθος.