Είδα το περιβόητο Poor Things του Λάνθιμου.
Αλλόκοτο, προκλητικό, σοκαριστικό σε σημεία του, σίγουρα δεν είναι για όλους, αλλά αποτέλεσε μια ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία για μένα. Ήταν κάτι που πραγματικά δεν είχα ξαναδεί. Πολύ ωραίες εικόνες και φωτογραφία. Επίσης υπάρχουν στιγμές που η ταινία είναι πολύ αστεία. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια διεστραμμένη κωμική αλληγορία. Πολλά θέματα προς σκέψη και συζήτηση, χωρίς να είναι ξεδιάντροπα φεμινιστική ή woke, αν και υπάρχουν και τέτοια στοιχεία.
Η Στόουν δίνει μια πραγματικά γενναία ερμηνεία, ο Ράφαλο ουσιαστικά παίζει μια γελοία καρικατούρα (αλλά είναι πολύ καλός ο άτιμος), ενώ ο Νταφόε προσδίδει ανθρωπιά και βάθος στον τερατώδη χαρακτήρα του.
Δεν καταφερα να τελειωσω καμια ταινία του...Κυνοδοντας,η Ευνοούμενη,Αστακος και τωρα αυτη..
Δεν καταλαβα Χριστό,παρα πολύ κουραστικές,κατι σαν Αγγελόπουλο και αλλού ντ'αλλού τα σεναρια..
Απορω τι βλέπουν οι Κριτικοί και τον ανεβαζουν στα ουρανια...
Απορω πώς συγκρινεται με τον Σκοτρτσεζε,τι να μας πει μπροστα στα "Καλα Παιδια",τους "Νονούς",τον "Ελαφοκυνηγό",το "καποτε στη δυση",την "Αποκαλύψη Τωρα",το "κραμερ εναντιον Κραμερ",αν συνεχισω να γραφω δε θα με φτασει η σελίδα..
Πιστευω πως ειναι υπερπροβεβλημένος για καποιους λόγους ακατανόητους σε μενα και φυσικά θα χασει σημερα τα μεγαλα Οσκαρ σκηνοθεσίας και Α,Β ρόλου...