kappa_fi
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιουν 2018
- Μηνύματα
- 1.745
- Like
- 281
- Πόντοι
- 36
[size=14pt]Toni Erdmann[/size] (2016)
Ένας πατέρας προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του με την κόρη του, η οποία εργάζεται για λογαριασμό μιας πολυεθνικής εταιρείας σε μια ξένη χώρα. Απ' την πλευρά του γίνονται όλα αυθόρμητα και απροσχεδίαστα γιατί δεν διαθέτει τη συνταγή της επιτυχίας, την οποία φαίνεται να γνωρίζει καλά η κόρη του όσον αφορά τα επαγγελματικά της. Η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στη σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα των expatriates κι εν γένει των μεσαίων κι ανώτερων στελεχών που εργάζονται στον τομέα των υπηρεσιών, τα οποία υφίστανται μια προλεταριοποίηση ψυχικού τύπου ας πούμε. Ο κυνισμός, ο αμοραλισμός κι η συναισθηματική αποστέωση βρίσκονται στο επίκεντρο μιας ιστορίας που είναι όντως πολύ συνηθισμένη, πολύ κοινή και πολύ καθημερινή για να υποστηρίξει κανείς ότι αυτά τα φαινόμενα του είναι ξένα. Ο αυτοσχεδιασμός του πατέρα στην προσπάθειά του να προσεγγίσει την κόρη του, επινοώντας χίλια δυο τεχνάσματα, φανερώνουν μιαν άλλη ένδεια, όπου δεν φοβάται να παραδεχτεί ότι έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του ή ότι στην πραγματικότητα δεν διαθέτει καθόλου, κι έτσι προσέρχεται στη μεταξύ τους σχέση χωρίς τα πλεονεκτήματα μιας έτοιμης λύσης. Η σχέση τους είναι διαλυμένη, δεν υφίσταται καν, καθώς έχουν ακολουθήσει διαφορετικές πορείες και πρότυπα ζωής. Ο Τόνι είναι μια περσόνα που επινοεί ο πατέρας ώστε να συμπαρίσταται στην εργασιακή ζωή της κόρης του κι έτσι εκείνη τον αφήνει σαν από πείσμα θα 'λεγε κανείς, ώστε να του αποδείξει ότι δεν τον φοβάται. Η ταινία έχει διάρκεια δύο ώρες και σαράντα δύο λεπτά κι ήμουν σε ετοιμότητα να την απορρίψω απ' τα πρώτα της πλάνα, όχι μονάχα για τη μεγάλη διάρκειά της αλλά και για τα επαινετικά σχόλια που έχει δεχθεί από κριτικούς και κοινό, πράγμα που μ' έχει παρασύρει να δω ταινίες που δεν άξιζαν τόσο. Τελικά δεν κατάλαβα για πότε τελείωσε. Σκηνοθετικά έχει αυτό το πράγμα, πως να το πω, το ονομάζω κινηματογράφο-σχόλιο, χαρακτηρισμός που διακρίνει κατά τη γνώμη μου μια ολόκληρη γενιά κι όλη αυτή την εποχή που διανύουμε, εποχή που δεν παράγει μια νέα αισθητική, δεν βγάζει ας πούμε γκοντάρ ούτε κιαροστάμι, αλλά σχολιάζει ακροθιγώς όσα ζούμε ευελπιστώντας ότι το σχόλιό της θ' αποτελέσει με τη σειρά του ένα έντιμο κι ειλικρινές σχόλιο για το γεγονός ότι σχολιάζει. An elephant sitting still, Roma, μια καλή και μία κακή ταινία αντίστοιχα που έπαιξαν μ' ένα ζήτημα που μπορεί να σε κάψει. Ο Τόνι Έρντμαν δεν κάηκε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βγήκε και νικητής, ότι το τελικό σχόλιό του αναδύθηκε φυσικά και αβίαστα, ότι κέρδισε ένα στοίχημα ταπεινότητας και μετριοπάθειας, δυο ρεύματα που διατρέχουν αυτή την ταινία τόσο με υπόγειο τρόπο όσο κι εξόφθαλμα.
Παρ' όλα αυτά πρόκειται για μια αθώα καταγγελία που νομίζω ότι δεν σπατάλησε τσάμπα τον χρόνο μου.
Δείτε την.
Ένας πατέρας προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του με την κόρη του, η οποία εργάζεται για λογαριασμό μιας πολυεθνικής εταιρείας σε μια ξένη χώρα. Απ' την πλευρά του γίνονται όλα αυθόρμητα και απροσχεδίαστα γιατί δεν διαθέτει τη συνταγή της επιτυχίας, την οποία φαίνεται να γνωρίζει καλά η κόρη του όσον αφορά τα επαγγελματικά της. Η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στη σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα των expatriates κι εν γένει των μεσαίων κι ανώτερων στελεχών που εργάζονται στον τομέα των υπηρεσιών, τα οποία υφίστανται μια προλεταριοποίηση ψυχικού τύπου ας πούμε. Ο κυνισμός, ο αμοραλισμός κι η συναισθηματική αποστέωση βρίσκονται στο επίκεντρο μιας ιστορίας που είναι όντως πολύ συνηθισμένη, πολύ κοινή και πολύ καθημερινή για να υποστηρίξει κανείς ότι αυτά τα φαινόμενα του είναι ξένα. Ο αυτοσχεδιασμός του πατέρα στην προσπάθειά του να προσεγγίσει την κόρη του, επινοώντας χίλια δυο τεχνάσματα, φανερώνουν μιαν άλλη ένδεια, όπου δεν φοβάται να παραδεχτεί ότι έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του ή ότι στην πραγματικότητα δεν διαθέτει καθόλου, κι έτσι προσέρχεται στη μεταξύ τους σχέση χωρίς τα πλεονεκτήματα μιας έτοιμης λύσης. Η σχέση τους είναι διαλυμένη, δεν υφίσταται καν, καθώς έχουν ακολουθήσει διαφορετικές πορείες και πρότυπα ζωής. Ο Τόνι είναι μια περσόνα που επινοεί ο πατέρας ώστε να συμπαρίσταται στην εργασιακή ζωή της κόρης του κι έτσι εκείνη τον αφήνει σαν από πείσμα θα 'λεγε κανείς, ώστε να του αποδείξει ότι δεν τον φοβάται. Η ταινία έχει διάρκεια δύο ώρες και σαράντα δύο λεπτά κι ήμουν σε ετοιμότητα να την απορρίψω απ' τα πρώτα της πλάνα, όχι μονάχα για τη μεγάλη διάρκειά της αλλά και για τα επαινετικά σχόλια που έχει δεχθεί από κριτικούς και κοινό, πράγμα που μ' έχει παρασύρει να δω ταινίες που δεν άξιζαν τόσο. Τελικά δεν κατάλαβα για πότε τελείωσε. Σκηνοθετικά έχει αυτό το πράγμα, πως να το πω, το ονομάζω κινηματογράφο-σχόλιο, χαρακτηρισμός που διακρίνει κατά τη γνώμη μου μια ολόκληρη γενιά κι όλη αυτή την εποχή που διανύουμε, εποχή που δεν παράγει μια νέα αισθητική, δεν βγάζει ας πούμε γκοντάρ ούτε κιαροστάμι, αλλά σχολιάζει ακροθιγώς όσα ζούμε ευελπιστώντας ότι το σχόλιό της θ' αποτελέσει με τη σειρά του ένα έντιμο κι ειλικρινές σχόλιο για το γεγονός ότι σχολιάζει. An elephant sitting still, Roma, μια καλή και μία κακή ταινία αντίστοιχα που έπαιξαν μ' ένα ζήτημα που μπορεί να σε κάψει. Ο Τόνι Έρντμαν δεν κάηκε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βγήκε και νικητής, ότι το τελικό σχόλιό του αναδύθηκε φυσικά και αβίαστα, ότι κέρδισε ένα στοίχημα ταπεινότητας και μετριοπάθειας, δυο ρεύματα που διατρέχουν αυτή την ταινία τόσο με υπόγειο τρόπο όσο κι εξόφθαλμα.
Παρ' όλα αυτά πρόκειται για μια αθώα καταγγελία που νομίζω ότι δεν σπατάλησε τσάμπα τον χρόνο μου.
Δείτε την.
