Προσωπική άποψη για ταινίες/δυνατές σκηνές
- Μέλος που άνοιξε το νήμα in_between
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 13K
- Εμφανίσεις 653K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 7 άτομα (0 μέλη και 7 επισκέπτες)
Profilaktika
Μέλος
- Εγγρ.
- 8 Ιουν 2017
- Μηνύματα
- 1.812
- Like
- 271
- Πόντοι
- 36
Profilaktika
Μέλος
- Εγγρ.
- 8 Ιουν 2017
- Μηνύματα
- 1.812
- Like
- 271
- Πόντοι
- 36
Είδα το American beauty. Σας άρεσε το τέλος?
Han Psolo
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Νοε 2017
- Μηνύματα
- 1.009
- Like
- 1.646
- Πόντοι
- 216
...θυμαμαι το 99 τι τρελο hype ειχε το American Beauty μια λιμπεραλ μηδενιστικη ταινια που υπεσκαπτε συθεμελα την Αμερικανικη κοινωνια ,τροπο ζωης και Αμερικανικο Ονειρο με πρωταγωνιστη τον σουπερ creepy ανωμαλαρα τον Σπεισι το τελειο παραδειγμα εκφυλισμου του Χολυγουντ ο οποιος βιωνε υποτιθεται ενα αριστεριζον, θα ελεγα ,ρεντ πιλιγκ-Αφυπνιση και γινοταν το προσωπο της συγχρονης Κουλτουρας του Χολυγουντ που μας οδηγησε στην σημερινη Woke παρανοια που κατα τραγικη ειρωνεια εφαγε&τον ιδιο,μετα τις καταγγελιες για βιασμους&παρενοχλησεις ανδρων,πιστευω το AMERICAN BEAUTY ήταν η πρωτη διακριτικα woke κ αντιδεξια/αντιαμερικανικη ταινια που σημερα δυσκολα ξαναβλεπεται...γερασε ασχημα οπως ολες οι ταινιες του θολοκουλτουριαρη του Μεντες
Συνημμένα
Profilaktika
Μέλος
- Εγγρ.
- 8 Ιουν 2017
- Μηνύματα
- 1.812
- Like
- 271
- Πόντοι
- 36
Είναι μια σχετικά καλή ταινία. Βέβαια αυτές τις μέρες που έκατσα και ειδα κάποιες ταινίες, είδα και καλύτερες από αυτή όπως το "being john malkovich" που πραγματικα είναι ταινιάρα και μια άλλη εξίσου πολύ καλή το "Mr. Nobody". Δες τες αν δεν τις έχεις δει...
The Somberlain
Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Φεβ 2020
- Μηνύματα
- 11
- Like
- 2
- Πόντοι
- 0
Οταν το Star Wars ηταν ακομα Star Wars...
kappa_fi
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιουν 2018
- Μηνύματα
- 1.745
- Like
- 281
- Πόντοι
- 36
Ένας άνθρωπος, μες στη μαύρη μαυρίλα, άνοιξε την καρδιά του και μίλησε: ο Χόακιν Φοίνιξ στο ρεσιτάλ της δεκαετίας
«Νομίζω μερικές φορές ότι νιώθουμε ή είμαστε φτιαγμένοι να νιώθουμε πως υπερασπιζόμαστε διαφορετικούς σκοπούς. Εγώ βλέπω ομοιότητα. Είτε μιλάμε για έμφυλες διακρίσεις, είτε για ρατσισμό ή για δικαιώματα των queer ή των αυτόχθονων πληθυσμών ή για τα δικαιώματα των ζώων, μιλάμε για εναν αγώνα ενάντια στην αδικία. Μιλάμε για έναν αγώνα ενάντια στην πεποίθηση ότι ένα έθνος, ένας λαός, μία φυλή, ένα φύλο ή ένα είδος έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να ελέγχει, να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται ένα άλλο, μένοντας ατιμώρητο.
Νομίζω πως έχουμε αποσυνδεθεί πολύ από τον φυσικό κόσμο. Πολλοί από εμάς έχουμε μια εγωκεντρική οπτική του κόσμου και πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Μπαίνουμε στον φυσικό κόσμο και τον λεηλατούμε για τις πηγές του. Νιώθουμε πως έχουμε δικαίωμα να γονιμοποιούμε τεχνητά μια αγελάδα και να κλέβουμε το μωρό της, παρόλο που οι κραυγές απελπισίας της είναι ολοφάνερες. Μετά παίρνουμε το γάλα της που προορίζεται για το μικρό της και το βάζουμε στον καφέ και τα δημητριακά μας.
Φοβόμαστε την ιδέα της προσωπικής αλλαγής, επειδή νομίζουμε πως χρειάζεται να θυσιάσουμε κάτι, να παρατήσουμε κάτι. Αλλά οι άνθρωποι, στην καλύτερη εκδοχή μας, είμαστε τόσο δημιουργικοί και εφευρετικοί, και μπορούμε να φτιάξουμε, να αναπτύξουμε και να εφαρμόσουμε συστήματα αλλαγής που θα ωφελούν όλα τα όντα και το περιβάλλον.
Ήμουν κάθαρμα όλη μου την ζωή, ήμουν εγωιστής. Υπήρξα σκληρός μερικές φορές, δύσκολος στη συνεργασία και είμαι ευγνώμων που τόσοι εδώ μέσα μου έδωσαν δεύτερη ευκαιρία. Νομίζω πως τότε είμαστε στα καλύτερά μας: όταν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον».
«Νομίζω μερικές φορές ότι νιώθουμε ή είμαστε φτιαγμένοι να νιώθουμε πως υπερασπιζόμαστε διαφορετικούς σκοπούς. Εγώ βλέπω ομοιότητα. Είτε μιλάμε για έμφυλες διακρίσεις, είτε για ρατσισμό ή για δικαιώματα των queer ή των αυτόχθονων πληθυσμών ή για τα δικαιώματα των ζώων, μιλάμε για εναν αγώνα ενάντια στην αδικία. Μιλάμε για έναν αγώνα ενάντια στην πεποίθηση ότι ένα έθνος, ένας λαός, μία φυλή, ένα φύλο ή ένα είδος έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να ελέγχει, να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται ένα άλλο, μένοντας ατιμώρητο.
Νομίζω πως έχουμε αποσυνδεθεί πολύ από τον φυσικό κόσμο. Πολλοί από εμάς έχουμε μια εγωκεντρική οπτική του κόσμου και πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Μπαίνουμε στον φυσικό κόσμο και τον λεηλατούμε για τις πηγές του. Νιώθουμε πως έχουμε δικαίωμα να γονιμοποιούμε τεχνητά μια αγελάδα και να κλέβουμε το μωρό της, παρόλο που οι κραυγές απελπισίας της είναι ολοφάνερες. Μετά παίρνουμε το γάλα της που προορίζεται για το μικρό της και το βάζουμε στον καφέ και τα δημητριακά μας.
Φοβόμαστε την ιδέα της προσωπικής αλλαγής, επειδή νομίζουμε πως χρειάζεται να θυσιάσουμε κάτι, να παρατήσουμε κάτι. Αλλά οι άνθρωποι, στην καλύτερη εκδοχή μας, είμαστε τόσο δημιουργικοί και εφευρετικοί, και μπορούμε να φτιάξουμε, να αναπτύξουμε και να εφαρμόσουμε συστήματα αλλαγής που θα ωφελούν όλα τα όντα και το περιβάλλον.
Ήμουν κάθαρμα όλη μου την ζωή, ήμουν εγωιστής. Υπήρξα σκληρός μερικές φορές, δύσκολος στη συνεργασία και είμαι ευγνώμων που τόσοι εδώ μέσα μου έδωσαν δεύτερη ευκαιρία. Νομίζω πως τότε είμαστε στα καλύτερά μας: όταν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον».
Μπαρμπαπήδουλας
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 10 Ιαν 2011
- Μηνύματα
- 18.637
- Κριτικές
- 78
- Like
- 8.409
- Πόντοι
- 2.786
Η συγκεκριμένη ταινία έχει τεράστια διαφορά εάν την δεις πιτσιρικάς ανύπαντρος από το αν την δεις μεγαλύτερος και παντρεμένος! Την εκλαμβάνεις εντελώς διαφορετικά! ;) Ταινιάρα πάντως!
kappa_fi
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιουν 2018
- Μηνύματα
- 1.745
- Like
- 281
- Πόντοι
- 36
Ως καλύτερο ντοκιμαντέρ όλων των εποχών βραβεύτηκε το American Factory, μια εκ των δημιουργών του οποίου έκλεισε την ομιλία της λέγοντας ότι
"Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος όταν οι εργάτες όλου του κόσμου ενωθούν".
Αυτά στην Αμερική του Τραμπ, που απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι η Αμερική του Τραμπ.
"Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος όταν οι εργάτες όλου του κόσμου ενωθούν".
Αυτά στην Αμερική του Τραμπ, που απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι η Αμερική του Τραμπ.
Την περιμενω με πολυ ενδιαφερον.
kappa_fi
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιουν 2018
- Μηνύματα
- 1.745
- Like
- 281
- Πόντοι
- 36
Πολλοί μιλάνε για τη σιωπή και τη μοναξιά με την αφέλεια εκείνων που δεν υπέστησαν ποτέ μια αληθινή και άμεση λεκτική και ψυχολογική βία.
Μιλάνε και κρίνουν έξω απ' τον χορό, έχοντας την πεποίθηση ότι ο λόγος που αρθρώνουν μπορεί ν' αντιπροσωπεύσει τα πραγματικά θύματα. Να μιλήσει για λογαριασμό τους, να διατυπώσει αιτήματα αντ' αυτών.
Τελευταίο παράδειγμα η ταινία Παράσιτα, που παρουσιάζει την αλληλοδιαπλοκή της ανώτερης και της κατώτατης κοινωνικής τάξης της Κορεάτικης κοινωνίας. Το ερώτημα λοιπόν που με βασανίζει είναι το ακόλουθο:
μπορούμε ποτέ να βεβαιωθούμε ότι αν είχε τη δυνατότητα να αρθρώσει λόγο η λούμπεν κορεάτικη τάξη, θα πλαισίωνε τον εαυτό της όπως το έκανε για λογαριασμό της ο σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, και θα προέβαινε στα ενεργήματα τα οποία της καταλόγισε; Ή, εν πάση περιπτώσει, θα αναγνώριζε τα εν λόγω ενεργήματα ως δικά της και θα βεβαίωνε ότι θα μπορούσε να υπάρξει, αυτή η ίδια, εντός του δημιουργημένου απ' τον σκηνοθέτη της ταινίας κάδρου;
Και βέβαια όχι. Η απλή και στέρεη αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να πράξουν κάτι παρόμοιο, για τον απλούστατο λόγο ότι στερούνται τη δυνατότητα, τα μέσα και τον ίδιο τον λόγο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Τα παράσιτα δεν έχουνε λόγο να φτιάχνουν ταινίες, ενώ οι σκηνοθέτες έχουν.
Άρα στην καρδιά της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στον βαθμό που αποτελεί πρώτα απ' όλα μια μορφή επικοινωνίας, εδράζεται το δίκιο του ισχυρού.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στις διαστρωματωμένες και ταξικά διαιρεμένες κοινωνίες μας, κάθε μορφή επικοινωνίας εδράζεται στο δίκιο του ισχυρού.
Η "μόρφωση", η "πνευματική καλλιέργεια" κι η "δημιουργικότητα" αποτελούν ουσιαστικά δυνάμεις που όσο κι αν κινούνται από ευγενή κίνητρα, επιβάλλονται στον αδύναμο χωρίς να του παρέχουν καμία δυνατότητα ανταπόκρισης, εκ των πραγμάτων. Γιατί ακόμα και στο βαθμό που εκμαιεύει μια τέτοια ανταπόκριση, γίνεται με τους όρους που έχει θέσει πρώτα αυτή: η κυρίαρχη, ηγεμονεύουσα αλήθεια, τάξη και ομορφιά.
Άρα τα Παράσιτα θα αναγκαστούν να μιμηθούν με διάφορους τρόπους τις αξίες του ισχυρού, ή θα το βουλώσουν για πάντα.
Μιλάνε και κρίνουν έξω απ' τον χορό, έχοντας την πεποίθηση ότι ο λόγος που αρθρώνουν μπορεί ν' αντιπροσωπεύσει τα πραγματικά θύματα. Να μιλήσει για λογαριασμό τους, να διατυπώσει αιτήματα αντ' αυτών.
Τελευταίο παράδειγμα η ταινία Παράσιτα, που παρουσιάζει την αλληλοδιαπλοκή της ανώτερης και της κατώτατης κοινωνικής τάξης της Κορεάτικης κοινωνίας. Το ερώτημα λοιπόν που με βασανίζει είναι το ακόλουθο:
μπορούμε ποτέ να βεβαιωθούμε ότι αν είχε τη δυνατότητα να αρθρώσει λόγο η λούμπεν κορεάτικη τάξη, θα πλαισίωνε τον εαυτό της όπως το έκανε για λογαριασμό της ο σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, και θα προέβαινε στα ενεργήματα τα οποία της καταλόγισε; Ή, εν πάση περιπτώσει, θα αναγνώριζε τα εν λόγω ενεργήματα ως δικά της και θα βεβαίωνε ότι θα μπορούσε να υπάρξει, αυτή η ίδια, εντός του δημιουργημένου απ' τον σκηνοθέτη της ταινίας κάδρου;
Και βέβαια όχι. Η απλή και στέρεη αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να πράξουν κάτι παρόμοιο, για τον απλούστατο λόγο ότι στερούνται τη δυνατότητα, τα μέσα και τον ίδιο τον λόγο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Τα παράσιτα δεν έχουνε λόγο να φτιάχνουν ταινίες, ενώ οι σκηνοθέτες έχουν.
Άρα στην καρδιά της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στον βαθμό που αποτελεί πρώτα απ' όλα μια μορφή επικοινωνίας, εδράζεται το δίκιο του ισχυρού.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στις διαστρωματωμένες και ταξικά διαιρεμένες κοινωνίες μας, κάθε μορφή επικοινωνίας εδράζεται στο δίκιο του ισχυρού.
Η "μόρφωση", η "πνευματική καλλιέργεια" κι η "δημιουργικότητα" αποτελούν ουσιαστικά δυνάμεις που όσο κι αν κινούνται από ευγενή κίνητρα, επιβάλλονται στον αδύναμο χωρίς να του παρέχουν καμία δυνατότητα ανταπόκρισης, εκ των πραγμάτων. Γιατί ακόμα και στο βαθμό που εκμαιεύει μια τέτοια ανταπόκριση, γίνεται με τους όρους που έχει θέσει πρώτα αυτή: η κυρίαρχη, ηγεμονεύουσα αλήθεια, τάξη και ομορφιά.
Άρα τα Παράσιτα θα αναγκαστούν να μιμηθούν με διάφορους τρόπους τις αξίες του ισχυρού, ή θα το βουλώσουν για πάντα.
Συνημμένα
