Μια επίμονη γρίπη με κράτησε μέσα όλη την εβδομάδα.
Αναπόφευκτα, μετά το πέρας της ανάγνωσης όλων των εφημερίδων, άνοιγα την τηλεόραση. Είχα χρόνια να το κάνω.
Παντού τα ιδία. Ένα συνονθύλευμα από wanabe περσονες, αδελφές, κολομπαράδες, ατάλαντους ηθοποιούς και τραγουδιστές, ψευτομαγειρες, τραβεστί, αποτυχημένους, και κάθε λογής θλιβερές φιγούρες. το αντικείμενο των εκπομπών: ο σχολιασμός των εκπομπών των άλλων (sic). Αυτό και μόνο. Μια ανακύκλωση ανθρώπων, γεγονότων, καταστάσεων. Χωρίς καμία ουσία η πρωτοτυπία. Απορώ ποιοί τις βλέπουν. Εγώ, να ήμουν νοικοκυρά, θα προτιμούσα να πεταχτώ να ρίξω κανένα γρήγορο με κανένα γκόμενο. Ποιο ευχάριστο θα ήταν. Αλλά είπαμε. Λαμβάνουμε αυτό που αξίζουμε. ΚΑΝΟΝΑΣ.
Υπήρχε όμως μια εξαίρεση. Η κυρία Τσομπανίδου, με την απίστευτη milfo-κορμάρα της και τις ποδάρες με τις γόβες χωρίς καλσόν έβγαλε εκπομπή για 3 ώρες χωρίς το παραμικρό κουτσομπολιό η αντιγραφή από άλλους. Ειδήσεις, σχόλια, περιστατικά σε όλη την Ελλάδα, ενδιαφέροντα θέματα. ΜΠΡΑΒΟ της.
Παρουσίασε επίσης, ένα 16χρονο από επαρχία, που στα 16 του έγινε δεκτός από το ΜΙΤ. Αλήθεια, αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους προβάλουμε? Οι θλιβεροί τύποι που τσιγαρίζουν ένα κωλοκρεμμυδο σε ένα τηγάνι και φτιάχνουν μια ομελέτα είναι καλύτεροι? Αι συχτίρ!
Ίσως να είναι η μόνη γυναίκα πλέον, μετά από τόσα χρόνια, που θα επιθυμούσα η περίοδος της συνουσίας να διαρκέσει κανένα σ/κ αντί του γνωστού 1-2 ώρου που πλέον αντέχω ην παρουσία θηλυκών που δεν έχουν τίποτα να πουν.