Απάντησε ο str81977 με το παρακάτω:
Για να το θέσω πιο απλά, η στριπτιτζού "πατάει" στο προαιώνιο ερώτημα που βασανίζει κάθε αρσενικό από την εποχή του αυστραλοπιθ ήκου, όταν του χαμογελάσει κάποιο θηλυκο: "Ρε μήπως γουστάρει;"....
Αν εσύ βεβαιώθηκες κάποιες στιγμές ότι γούσταρε, εγώ δεν βεβαιώθηκα ποτέ. Γι' αυτό έχω πάψει να κάνω το ερώτημα πια.
Το έχω πει πολλές φορές. Ούτε τις καβλώνω, ούτε τις κάνω να χύνουν (στο μαγαζί), ούτε με ερωτεύονται. Κάποιες με συμπαθούν, με εκτιμούν και περνάνε καλά μαζί μου, εντός και εκτός του μαγαζιού ή/και του κρεβατιού. Κάποιες τις συμπαθώ κι εγώ, κάποιες (λιγότερες) τις εκτιμώ, κάποιες είναι ή υπήρξαν φίλες μου. Αλλά μέχρι εκεί.
Ούτε το συναίσθημα εξοβελίζω, ούτε την ανθρώπινη αδυναμία. Αλλά όταν ο άνθρωπος δουλεύει γιατί έχει ανάγκη και γιατί ξέρει τι σημαίνει πείνα (που εγώ κι εσύ δεν ξέρουμε) τα βάζει στην άκρη αυτά. Γιατί είναι κολλημένος στον τοίχο και αυτό το θυμάται κάθε μέρα, κάθε ώρα. Είναι μια πραγματικότητα που την γράφει η κάθε μάρκα χορού ή ποτού που πιάνει στα χέρια της. Απλώς πιστεύει ότι αν οι μάρκες γίνουν πάρα πολλές θα ξεκολλήσει από τον τοίχο και τότε όλα θα είναι όπως η ζωή στις ταινίες που έβλεπε στα παιδικά της χρόνια.
Μόνο που οι μάρκες δεν είναι ποτέ αρκετές.
νέος) " Κοίταξε να δεις η (τάδε) έχει βγάλει τόσα λεφτά που ούτε στο όνειρό σου δεν έχεις δει, γι' αυτό άστο αυτό και προχώρα"(η ίδια μάλιστα παντρεύτηκε πρόσφατα χωρίς μεγάλες απαιτήσεις)
Yorgos rules.
