Επειδή ένιωσα κάπως άσχημα, θέλω να απαντήσω σοβαρά, ε για ένα ποστ μονάχα.
Μήτσο, πρώτον, ΕΙΣΑΙ άτομο με ειδικές ανάγκες. Δεν είναι ντροπή να το λες, ίσα ίσα δείχνεις συνειδητοποιημένος και παράλληλα μπορείς να εξηγείς σε τρίτους ότι δεν πρέπει να σε αντιμετωπίζουν με δυσπιστία γιατί δε συμβαίνει κάτι λόγω αυτού και αυτού. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΡΙΣΙΑ. Μη σε πειράζει αν κάποιοι το λένε αρνητικά.
Έχω κι εγώ άτομα με κάποιου είδους αναπηρία. Δεν είναι ντροπή να παραδέχεσαι κάτι. Ντροπή είναι να το κρύβεις κάτω από το χαλάκι, να μην το αποδέχεσαι και να μην κάνεις κάτι για να ζεις καλύτερα.
Κόψε τα γαμοάιπαντ και τις πίπες, και δες πώς μπορείς να βελτιώσεις τη ζωή σου. Η αυτολύπηση σε τι θα σε βοηθήσει? Μην παραιτείσαι μωρέ.
Κάνε γυμναστική, διατροφή, χάσε τα κιλά που παραπονιέσαι διαρκώς, δες τι επιλογές έχεις από ακουστικά-έχουν βγει πολύ γαμάτα ρε, μάθε τη νοηματική-τόσα σεμινάρια γίνονται. Ντάξει σκέψου και τη μάνα σου που σε βλέπει να σαπίζεις.
Το πρώτο είναι να παραδεχτείς ότι έχεις πρόβλημα.
Μετά όλα είναι αλυσιδωτά, το ένα φέρνει το άλλο.
Άιντε κλαψομούνη, πάρε μπρος να πούμε.