Μια προσωπικη εξομολογηση παρακμης (απο προχτες):
Καθομαστε σ' ενα μπαρακι με φιλους, στον Πειραια.
Εχω στην τσεπη μου 20 ευρω, κι ελαχιστη βενζινη.
Ετσι οπως καθομαι, αγγιζω τα μπουτια μιας φιλης (που ξερω οτι ΔΕΝ θα γαμησω, για διαφορους λογους).
Αυτη δεν αντιδραει αμεσα, οπότε συνεχιζω ν' αγγιζω μπουτι, με την εξωτερικη πλευρα των χεριων (δλδ οχι χουφτωμα).
Να σημειωσω οτι η τυπισσα ειναι μοντελοειδης, και θα την εσκιζα ανετα!
Η συναντηση λυεται προωρα (εχω χαλασει μόνο 10 ευρω, για ενα Talisker), εχω μεινει με μονιμη στυση, που δεν μπορω να κατευνασω. Το άλλο 10ευρω με γαργαλαει.
Αποφασιζω να παω σπιτι, αλλά ΔΕΝ μπορω να ηρεμησω...
Πιανω Ποταμι, με 150χλμ την ωρα, κι ανεβαινω για εξοδο Δυρραχιου - Αγιου Μελετιου (...)
Στο μεταξυ, κατουριεμαι τρελά, αλλα μες στις καυλες μου ξεχνιεμαι (ή σκεφτομαι πως θ' αντεξω). Φτανω ψηλα στην Πατησιων, καρφωτος για τις μαυρες, αλλά συνειδητοποιω οτι θα σκασω.
Αρχιζω να κανω κυκλους, γυρω απ' την επιμαχη περιοχη, ψαχνοντας ενα μερος να κατουρησω.
Βρισκω ενα απομερο, σκοτεινο σημειο, κι αρχιζω να κατουραω σ' ενα δεντρακι (γυρω-γυρω εχει σπιτια, αλλά δεν πολυφαινεσαι μες στα σκοταδια).
Καθως τον εχω ηδη βγαλει εξω, περνανε 2 μηχανες της ομαδας Ζητα. Κανω το κοροιδο και κατουραω (δεν μπορουσα να κρατηθω).
Στα μισα του κατουρηματος, τούς βλεπω να κανουν αναστροφη, και να 'ρχονται να μου ζητησουν τα ρεστα.
Συνεχιζω να κατουραω... Τοτε, συνειδητοποιω οτι δεν εχω μαζι μου ταυτοτητα. Κι οτι, αν με μαζεψουν για εξακριβωση, θα πρεπει να τηλεφωνησω στον γέρο μου, μες στη νυχτα, και να του λεω οτι μ' επιασαν να κατουραω σε περιοχη με μαυρες, σε κοινη θεα [=κινδυνος αποκληρωσης!!!]
Ο ενας μπατσος μού λεει: "Φιλε κατουρας?" (κοιταζοντας τη μαλαπερδα μου)
"Χιλια συγγνωμη, ρε παιδια, θα 'σκαγα!" - ενω προσπαθω να σταματησω τη ροη.
Μαζευω βιαστικα τη μαλαπερδα μου, οι μπατσοι απομακρυνονται (ΕΥΤΥΧΩΣ!), και τοτε, συνειδητοποιω οτι ψιλοκατουρηθηκα πανω μου, γιατι οπως την μαζεψα βιαστικα, δημιουργηθηκε μια κηλιδα (εμφανης πανω απ' το παντελονι).
Σημειωτεον, ειχα παρκαρει αρκετά πιο περα (αλλιως θα εκλεινα το δρομο). Και, αρα, θα 'πρεπε να βαδισω καποια μετρα με κατουρημενο ασπρο παντελονι. Τεσπα, φτανω στο ΙΧ (εχοντας καλυψει την κηλιδα με τη μπλουζα μου), και ξεκιναω να φυγω ταπεινωμενος.
Τοτε, συνειδητοποιω οτι ειμαι ΑΚΟΜΑ καυλωμενος, και δε θα μπορουσα να ηρεμησω αν δε χυσω σε καποια μαυρη.
Σχεδον ετρεμα απ' την καυλα, καλοκαιριατικα.
Αγνοω, λοιπον, το "ατυχημα" και παω για πιπα.
(εκει, ενιωσα ακομα πιο ταπεινωμενος, αλλά δεν μπορουσα να κανω αλλιως)
Παιρνω τηλ. την Τζεσικα, τη μοναδικη μαυρη που ειναι καυλιαρα και δεν φαινεται θυμα εκμεταλλευσης (ή τουλαχιστον δεν το κανει με το στανιό), η οποια μου λεει πως θα 'ρθει σε 5 λεπτα.
Καθως μιλαει, ακουω κατι χλαπ-χλαπ μεταξυ των λεξεων...
Τη φανταζομαι να τσιμπουκωνει καποιον αλλο λεχριτη, αηδιαζω και παιρνω την πρωτη μαυρη που βλεπω μπροστα μου: Ενα χοντρο μπαζο, με ξινισμενη φατσα.
Τής διευκρινισα οτι θελω να πιανω κωλο, την ειδα να δισταζει (για 10ευρω), τής λεω "ενταξει, βγες απ' το αμαξι/ δεν μ' αρεσει να πιεζω κανεναν" (δις - τρις), εκεινη δεν βγαινει, ειμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ οτι θα μου βγαλει την πιστη, αλλά, μες στην καυλα μου, παω πισω απ' το παρκακι για πιπα. [Α, ρε Τζεσικα!!]
Φυσικα, η τυπισσα μισοκατεβαζει το παντελονι, και μου ζηταει κι αλλα λεφτα για να το βγαλει (πόσο κλασσικο!)
Κλαιω το δεκαρικο, και προσπαθω να χυσω για να τελειωνω. Πραγμα που εγινε πανευκολα...
Συνειδητοποιω οτι δεν εχω υγρα μαντηλακια, και τα χαρτομαντηλα τελείωσαν. Σκουπιζομαι με το τελευταιο χαρτομαντηλο, μαζευω τα κατουρημενα σωβρακα + παντελονια και οδευω σπιτι, για ενα ΚΑΥΤΟ μπανιο.
Μες στην καθολικη μου ξεφτιλα, το κερασακι ειναι αυτο:
Κοντευω να ξεμεινω απο βενζινη!!! (εχοντας 1-2 ευρω σε ψιλα)
Διασχιζω όλο το Ποταμι, φτανω με ενδειξη ("Ο χιλιομετρα") σπιτι μου, που, σημειωτεον ειναι 2 βηματα απ' τον Πειραια... Εχοντας διασχισει, πηγαινελα, τη μιση Αττικη για να κατουρησω σ' ενα δεντρακι, να γινω ρεζιλι στους μπατσους και να χυσω σε μια καποτα, μετά απο αθλια πιπα μιας δυστροπης, βρωμικης χοντρελας που πιστευει στα βουντου.
Αυτη ειναι η προσωπικη μου ιστορια.
Δεν ξερω γιατι, αλλά ενιωσα την αναγκη να τη μοιραστω. Ισως στο πλαισιο (αυτο)ψυχαναλυσης.
Χαιρετω.
