Εκείνη... Η σκιά της στον χρόνο δεν σβήνεται ούτε με τη φθορά των εμπειριών ούτε με τα κορμιά που ήρθαν έπειτα, πρόσκαιρες, εφήμερες, ανίκανες να τη διώξουν από τα ερείπια του νου.
Δεν ήταν μόνο το κορμί της – όσο κι αν το σώμα συχνά γίνεται ναός όπου λατρεύουμε τα απωθημένα μας. Ήταν ο τρόπος που εισέβαλε σαν άνεμος και στροβιλίστηκε μέσα μου, αφήνοντας κάθε άλλη σελίδα της ζωής μου λευκή και άγραφη. Ήταν το γέλιο της που ακούγεται ακόμα, δαίμονας και μουσική μαζί. Ήταν το άγγιγμά της, είτε δόθηκε είτε το φαντάστηκα, που έκαιγε σαν φωτιά που αρνείται να γίνει στάχτη.
Και όσο κι αν το παρόν γέμισε με άλλες, όσο κι αν επιχείρησα να τη θάψω κάτω από κορμιά, πουτάνες, νύχτες, σεντόνια ξένα και ιδρώτες που δεν είχαν το άρωμά της, εκείνη επέμενε. Έγινε ιδέα, σκιώδης εραστής του μυαλού, το όνομα που δεν προφέρω αλλά με στοιχειώνει.
Γιατί πάντα θα υπάρχει εκείνη η μία που δεν κατακτήθηκε ή που μας διέλυσε όταν νομίζαμε πως την είχαμε. Και στο τέλος, αναρωτιέμαι… μήπως τελικά οι πιο αληθινοί έρωτες είναι αυτοί που δεν ζήσαμε ποτέ μέχρι το τέλος;
