σου λεει το λινκ ότι δεν υπαρχει 100% καπιταλιστικο ουτε σοσιαλιστικο συστημα,γιατι επιμενεις ότι ο σοσιαλισμος ανηκει στα πλαισια του καπιταλισμου και να μην το πουμε αντίθετα.
γιατι το παράδειγμα με τις ηπα αυτό λεει,οτι η ηπα είναι καπιταλιστικη χωρα αλλα δεν ανηκει στις πρωτες 10 και εφαρμοζει καποιες κοινωνικες παροχες για τους πολιτες,αρα είναι καπιταλιστικη χωρα στα πλαισια του σοσιαλισμου.
και αν το παρουμε ισχυει το αντιθετο για τη νορβηγια,αλλα αν πεις πουθενα ότι η ηπα είναι σοσιαλιστικη χωρα και η νορβηγια καπιταλιστικη θα σε κοροϊδεύουν.
αν συγκρινεις τις κοινωνικες παροχες της νορβηγιας με την ηπα είναι χαωδης,η νορβηγια είναι ένα κοινωνικο κρατος που μεγαλο μερος των εσοδων της ανηκει στο κρατος από τα κρατικα μεριδια των επιχειρησεων,ενω η ηπα το μεγαλυτερο μερος εσοδων της ανηκει αποκλειστικα από την φορολογια των ιδιωτικων εταιρειων και το κρατος δεν εχει κρατικα μεριδια απο τις ιδιωτικες εταιρειες.
ο σαντερς ηθελε να εφαρμοσει το σκανδιναβικο μοντελο στις ηπα αλλα δεν επιτευχθει απο τον σκληρο πυρηνα των επιχειρηματιων των ηπα.
σου εχω βαλει πολλες πηγες που λενε ότι η σοσιαλδημοκτατια είναι υποσύστημα του καπιταλισμου
βαλε μου εσυ μια που να λεει ότι ο καπιταλισμος είναι υποσύστημα του σοσιαλισμου αν είναι δυνατον
μουζελης καθηγ κοινωνιολογιας London school of economics και υποστηρικτης του τσιπρα
ατί μετά το τέλος της Σοβιετικής Ενωσης κυριαρχούν στο πλαίσιο του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου συστήματος τρία καπιταλιστικά υποσυστήματα: το νεοφιλελεύθερο, κύριος αντιπρόσωπος του οποίου είναι οι ΗΠΑ, το αυταρχικό καπιταλιστικό της Κίνας και το ημι-σοσιαλδημοκρατικό της Ε.Ε. (Το τελευταίο, παρ’ όλη την αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα που η Γερμανία επέβαλε, παραμένει σοσιαλδημοκρατικό.
Γιατί το κοινωνικό κράτος του είναι το πιο αναπτυγμένο στον κόσμο, ενώ τα πολιτικά και πολιτισμικά δικαιώματα επιβιώνουν.) Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια ακόμα, αφού αυτοί που ελέγχουν τα μέσα παραγωγής αλλά και τα μέσα κυριαρχίας είναι πολύ πιο ισχυροί από τις δυνάμεις (κοινωνικά κινήματα, συνδικάτα, μαζικές κινητοποιήσεις κτλ.) που θέλουν να το ανατρέψουν.
• Σε ό,τι αφορά τον σοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό, έτσι όπως λειτούργησε στις χώρες του σκανδιναβικού Βορρά, παρατηρούμε την εντυπωσιακή άνοδο της Ακροδεξιάς και την κάθοδο των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Σε ποιους λόγους βασίζεται η αισιοδοξία σας για την αναζωογόνηση της σοσιαλδημοκρατίας;
Η σοσιαλδημοκρατία, όπως αναπτύχθηκε στη «χρυσή εποχή» της (1945-1975) στη βορειοδυτική Ευρώπη, κατόρθωσε για πρώτη φορά στην ιστορία της νεωτερικότητας να εξανθρωπίσει σε κάποιον βαθμό τον καπιταλισμό. Ο κρατικός μηχανισμός πέτυχε τη μείωση των ανισοτήτων και τη δημιουργία ενός αναπτυγμένου κοινωνικού κράτους.
Παρατηρούμε, με άλλα λόγια, την εξάπλωση αστικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας. Στη συνέχεια όμως το άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών, κυρίως στη δεκαετία του ’80, άμβλυνε την αυτονομία του κράτους-έθνους, αφού το κράτος δεν ήταν πια ικανό να ελέγξει το πολυεθνικό κεφάλαιο εντός των εθνικών συνόρων. Κάθε αυστηρός κρατικός έλεγχος οδηγούσε στη φυγή των κεφαλαίων σε χώρες όπου οι συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές για τους επενδυτές.
Παρατηρούμε, δηλαδή, μια έντονη ανισορροπία δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Σε αυτή την κατάσταση και με το τέλος του φορντικού μοντέλου εκβιομηχάνισης που συρρίκνωσε την κύρια εκλογική βάση της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή το βιομηχανικό προλεταριάτο, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αναγκάστηκαν να γίνουν πολυσυλλεκτικά και να προσεγγίσουν τις αξίες και πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού. Για μερικούς αναλυτές αυτό ήταν αναγκαίο για την επιβίωση της σοσιαλδημοκρατίας. Για άλλους επρόκειτο για προδοσία.