Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κόμμα, ξένο σώμα, απόβλητο και στα αζήτητα, που το συναποτελούσαν ένα τσούρμο γραφικοί, ιδεοληπτικοί και περιθωριακοί. Ιδεολόγοι του εξισωτισμού και της μετριοκρατίας.
Φοβικοί της αξιολόγησης και της αξιοκρατίας.
Εμπαθείς, μίζεροι, κρατιστές, ψεύτες, συκοφάντες και εθνικοί εμπρηστές.
Και κάποια μέρα, απρόσμενα, δραπέτευσαν από το χθες και στοίχειωσαν το σήμερα.
Πέσανε από τον ουρανό, και από το πουθενά, βρέθηκαν στο κέντρο της πολιτικής σκηνής.
Και από ένα καλαμπούρι τις ιστορίας, αυτοί που μέχρι που οι επιδόσεις τους εξαντλούνταν σε πολιτικά αστειάκια και χαβαλέ, έφτιαξαν και κυβέρνηση, και έγιναν πρωταγωνιστές του πιο μεγάλου ανέκδοτου της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας.
Μόνο που αν είχαν –όχι πατριωτισμό αλλά- απλό φιλότιμο ελληνικό, αντιλαμβανόμενοι ότι επιλέχθηκαν σε μια στιγμή ειρωνικής διάθεσης της ιστορίας, θα είχαν φροντίσει να έχουν ήδη παραιτηθεί ή τουλάχιστον να έχουν σημάνει γενικό συναγερμό και να κάνουν έκκληση για επείγουσα βοήθεια, αντιλαμβανόμενοι ότι πολιτικοί που έχουν το μπόϊ τους δεν είναι σε θέση να αναμετρώνται με την Ιστορία.
σχόλιο κάποιου στο ΒΗΜΑ