Πηγαινω για κουρεμα σε κουρειο που το εχει ενας Μπαγκλαντες. Πολυ καλο παιδι. Μια χαρα ανθρωπος. Καποια μερα ενω περιμενω καθισμενος στη σειρα μου και κοιταω τα περιοδικα να περασει η ωρα, βλεπω οτι υπαρχει και ενα περιοδικακι των αναρχικων διαθεσιμο για διαβασμα. Τι ειναι αυτο; τον ρωταω; Ποιος το αφησε; -Καποιοι περναγαν απ εξω και το αφησαν κι εμεινε εκει στο τραπεζακι. -Ξερεις τι ειναι αυτοι που σου αφησαν το περιοδικο; Ειναι αυτοι που καινε αυτοκινητα, μηχανακια, που σπανε περιουσιες, που κανουν καταληψη και κλεβουν ξενα σπιτια, που πεταγαν πετρες και μπογιες στους αστυνομικους. (ηταν η εποχη που αστυνομικοι ειχαν μπει σε καταληψεις) Σαν να σου ερθουν εσενα αυτοι και να σου πουν, φυγε απο το κουρειο, θα μπουμε εμεις τωρα μεσα, δικο μας. Να σου καψουν το μηχανακι. Να σου σπασουν τη βιτρινα. Θα σ αρεσε; -Οχι, οχι. Εσυ πεταξει αυτο! -Οχι, δε θα το πεταξω εγω. Δικο σου ειναι το μαγαζι.
Την επομενη φορα που πηγα να κουρευτω, το περιοδικο των αναρχικων ελειπε.
Ο φασισμος, απ οπου κι αν προερχεται, πολεμιεται παντου. Στο δρομο, στους χωρους δουλειας, παντου.