Το ευρωπαϊκό πρόβλημα συνοψίζεται στο ότι υπάρχουν κράτη, που εξαιτίας του κοινού νομίσματος και για είκοσι χρόνια είχαν τεράστια κέρδη και κράτη, που απ την ίδια αιτία, είχαν τεράστιες ζημιές.
Και τώρα τα δεύτερα ζητάνε από τα πρώτα ένα σημαντικό μέρος όσων έχασαν την εικοσαετία αυτή,για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.
Οι κερδισμένοι φυσικά το αρνούνται και οι Γερμανοί θεωρητικοποιούν αυτή την άρνηση,προβάλλοντας μάλιστα και συνταγματικής φύσης προσκόμματα:το γερμανικό σύνταγμα έχει το απόλυτο προβάδισμα έναντι του ενωσιακού δικαίου και των ευρωπαϊκών συνθηκών.Και είναι ανόητος όποιος νομίζει ότι οι Γερμανοί θα τροποποιήσουν το σύνταγμά τους -που και να ήθελαν είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα μπορούσαν,δεδομένου ότι δεν είναι καν Σύνταγμα, αλλά ένας βασικός νόμος που υπαγορεύτηκε απ τον Μοργκεντάου και τους σοβιετικούς-τώρα.
Φυσικά ο "Βορράς" έχει κάθε δικαίωμα να αρνείται να εγγυηθεί το χρέος των χωρών του "Νότου".Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια.Γιατι κατά την ίδια ακριβώς λογική, η Banca d' Italia-για παράδειγμα- μπορεί να πάψει να εγγυάται το απεριόριστο χρέος, σε ξένη αξία,που έχει ανοίξει η ΕΚΤ έναντι της FED,προκειμένου να "ταΐζει" με δισεκατομμύρια δολάρια τις βορειοευρωπαϊκές τράπεζες που τα έχουν ανάγκη.Γιατί με μια γρήγορη ματιά εύκολα διαπιστώνεις,οτι 150 δισεκατομμύρια δολάρια πετάχτηκαν στην τραπεζική καταβόθρα τον προηγούμενο μήνα.Και με μεγάλη βεβαιότητα,αυτά κατέληξαν στην Deutsche bank.Όχι στην....Τράπεζα της Σαρδηνίας.
Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε λοιπόν στο παραπάνω ενδεχόμενο, αν η γερμανική κυβέρνηση επέλεγε να αφήσει την τράπεζα να χρεωκοπήσει (και μαζί της να εξαϋλωθούν και οι καταθέσεις των γερμανών) ή θα έσπευδε να την διασώσει με κρατικό χρήμα, εκτοξεύοντας το δημόσιο χρέος της Γερμανίας σε επίπεδα Γαλλίας και Ιταλίας.
Δηλαδή, είναι βολικό το επιχείρημα της "Δημοκρατίας" του ενός έναντι αυτής του άλλου, ιδιαίτερα όταν το παραμύθι περιέχει και "δράκο": τoυς ρεμπέτες του Νότου που χρωστάνε της Μιχαλούς και βάλανε στο μάτι τους κόπους των εργατικών "μυρμηγκιών" του Βορρά. Και αυτά οι Γερμανοί πολιτικοί όχι μόνο τα ξέρουν καλά.Έχουν παγιδευτεί κιόλας σε αυτό το αφήγημα (προκειμένου να κρατούν χαμηλά τους μισθούς)κρύβοντας τα χρέη τους στον ιδιωτικό τομέα.Πράγμα πολύ πιο επικίνδυνο.
Το πρόβλημα τελικά δεν είναι πολιτικό,αλλά καταλήγει βαθιά πολιτισμικό.Η διδασκαλία του καλβινισμού θέλει τον Θεό να έχει επιλέξει a priori εκείνον που θα σωθεί,προικίζοντάς τον και με οικονομική ευμάρεια.Ο φτωχός είναι ταυτόχρονα άθλιος και καταραμένος από τον Θεό. Αρχές που ο Weber ανέπτυξε επαρκέστατα στο έργο του "η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού".Είναι γνωστό ότι στα γερμανικά, χρέος και αμάρτημα προσδιορίζονται γλωσσικά με τον ίδιο όρο.Για την προτεσταντική ηθική ο οφειλέτης-αμαρτωλός δεν αξίζει αλληλεγγύη.Για τον καθολικισμό αντίθετα, η σωτηρία του ανθρώπου εξασφαλίζεται από τις πράξεις του.Ο δανεισμός με τόκο-η τοκογλυφία-ήταν πάντα αμάρτημα.Δυο κοσμοθεωρίες ασύμβατες και ασυμφιλίωτες.
