Με την κουβέντα πάντως θυμήθηκα το παρακάτω:
Αλλά η ζωή της, όλες οι ζωές του φαίνονταν ασήμαντες, βλέποντας πόσο γρήγορα, με πόση ευκολία, όλα τα εξωτερικά σημάδια, όλες οι λεπτομέρειες μιας ολόκληρης ζωής μπορούσαν να συσκευαστούν και να σκορπιστούν ή να πεταχτούν στα σκουπίδια. Τα αντικείμενα μετατρέπονταν σε σκουπίδια μόλις αποχωρίζονταν τον ιδιοκτήτη τους και το παρελθόν τους - δίχως αυτήν, το παλιό κάλυμμα της τσαγιέρας ήταν απωθητικό, με το ξεθωριασμένο ρουστίκ σχέδιο του και τους καφετιούς λεκέδες στο φτηνό πανί, και όταν το πετούσαν έμοιαζε θλιβερά ασήμαντο. Καθώς τα ράφια και τα συρτάρια άδειαζαν, και τα κουτιά και οι σακούλες γέμιζαν, κατάλαβε ότι, στην πραγματικότητα, κανείς δεν κατέχει τίποτε. Όλα νοικιασμένα ή δανεικά. Τα πράγματά μας θα έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από εμάς, στο τέλος θα τα εγκαταλείψουμε. Δούλεψαν όλη μέρα κι έβγαλαν έξω εικοσιτρείς σακούλες για τους σκουπιδιάρηδες.
Ian Mc Ewan
σάββατο
