Μιας και είναι η πρώτη μου δημοσίευση στο bourdela.com, ώντας θαυμαστής για πολλά χρόνια, θα σχολιάσω κάτι πνευματώδες και θα πω ότι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έχω διαβάσει είναι "Οι Πτυχιούχοι" του Χρήστου Βακαλόπουλου.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, που κινείται ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον υπαρξιακό στοχασμό, αποτυπώνοντας τη ζωή μιας γενιάς που βρίσκεται σε υπαρξιακή και κοινωνική αμηχανία.Το βασικό θέμα του βιβλίου είναι η κρίση ταυτότητας και η αίσθηση αδιεξόδου που βιώνει η γενιά των πτυχιούχων, δηλαδή οι νέοι που, ενώ έχουν αποκτήσει πανεπιστημιακή μόρφωση, βρίσκονται αντιμέτωποι με την απουσία προοπτικών, την ανεργία, αλλά και την αίσθηση ότι ο κόσμος γύρω τους καταρρέει ή γίνεται ολοένα και πιο αποξενωτικός.
Ο Βακαλόπουλος σκιαγραφεί μια γενιά που νιώθει πως βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο, μεταξύ του ονείρου της προηγούμενης γενιάς για σταθερή εργασία και επιτυχία και της πραγματικότητας μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να τους προσφέρει όσα υποσχέθηκε.
Ο λόγος για τον οποίο προτείνω και ταυτίζομαι με το βιβλίο είναι γιατί οι ήρωές του ζουν σε έναν κόσμο γεμάτο ερωτήματα και αμφιβολίες, αλλά αντί να δώσουν «σωστές» απαντήσεις, αφήνονται στην εμπειρία της ίδιας της αναζήτησης. Περιπλανιούνται στην πόλη, συζητούν για το νόημα της ζωής, αμφισβητούν την αξία των πτυχίων τους, βιώνουν τη ρευστότητα του κόσμου γύρω τους χωρίς να έχουν σταθερές.
Και, φυσικά, υπάρχει η Αθήνα. Όχι απλά ως σκηνικό, αλλά ως ζωντανός οργανισμός. Η πόλη στους Πτυχιούχους δεν είναι μια τουριστική καρτ-ποστάλ, αλλά ένας λαβύρινθος γεμάτος μπαρ, κινηματογράφους, μοναχικούς περιπατητές, ανθρώπους που ψάχνουν κάτι αλλά δεν ξέρουν τι...ίσως όπως τα άτομα του φόρουμ
