Το καλύτερο ουίσκι είναι αυτό που πίνεται με τους φίλους.
Αν δεν παίζει φιλία, οι τέρψεις πάνε άπατες.
Φιλία με την εμπεδόκλεια έννοια. Την αντίμαχη του νείκους.
Γι' αυτό άλλωστε είμαστε διατεθειμένοι να πίνουμε ό,τι πίνουμε: διότι είμαστε έμπλεοι της εμπεδόκλειας φιλίας, της δύναμης που αγκαλιάζει τον κόσμο, που τον ενώνει, που προάγει και πραγματοποιεί την ενότητά του.
Και η ενότητα δεν σημαίνει τη συνοχή των διαφόρων μερών αλλά την ενοποίησή τους, την οργανική τους αναγωγή στη μονάδα.
Όπως και η αλλοίωση δεν σημαίνει τη σταδιακή ακαταλληλότητα μιας τροφής ή μιας ουσίας ως προς την αρχική της κατάσταση, αλλά την πλήρη κι οριστική αλλαγή της. Κάτι παρόμοιο μ' αυτό που ονομάζεται στη γραμματική ετεροίωση.
Κι αφού ολοκληρώσεις με την παραπάνω εισαγωγή αυτά που πρέπει να ειπωθούν στον μπάρμαν ή στην ξανθιά που αντικαθιστά το αφεντικό μες στην μπάρα, κοιτώντας τη βαθιά μες στα μάτια (που νομίζει ότι είναι και κάποια), που 'χαν το θράσος να σε ποτίσουνε μπόμπα, μπαίνεις ευθύς στο ψητό.
Διότι αυτό το μειονέκτημα έχουν τα φτηνά ποτά - να τα λέμε κι αυτά.
Νοθεύονται...