Ποίηση, μουσική και πόρνες

[speedius]

Το τραγούδι της Μπλανς Επιφανί        
(Από το έργο του Μ.Χατζηδάκι: Πορνογραφία)

Μ' αρέσει να με κυνηγούν,
μ' αρέσει να μ' αρπάζουν.
Μ' αρέσει να με τυραννούν,
όχι και να με σφάζουν.

Δεν ξέρω πού γεννήθηκα
ούτε πού θα πεθάνω,
κάθε εβδομάδα ξαναζώ
τα λάθη μου και χάνω.

Μιλώ την καθαρεύουσα
που φανερώνει ήθος,
φοβάμαι την πρωτεύουσα
και το αγριεμένο πλήθος.

Είμαι ένα σκίτσο ολόγυμνο
προκλητικό κι αθώο,
χωρίς να θέλω γίνομαι
σαν ξαναμμένο ζώο.

Κι είναι ο κακός που γίνεται
αφέντης και καλός μου
και ο προστάτης γίνεται
σκληρός και δάσκαλός μου.

Μ' αρπάζουν, με σκίζουν,
στη λάσπη με πετάνε,
ώσπου την ύστατη στιγμή
με σώζουν με φιλάνε.

Δεν ξέρω πώς γεννήθηκα
ούτε πώς θα πεθάνω,
ξέρω μονάχα πως παντού
και πάντα θα το κάνω.

(Στίχοι: Άρης Δαβαράκης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Αθηνά Παππά)

 

[speedius]

....Και η συνέχεια.....

Η Ελλάδα σου μοιάζει Μπλάνς Επιφανί
(Από το έργο του Μ. Χατζηδάκι: Πορνογραφία)

"Η Ελλάδα σου μοιάζει Μπλάνς Επιφανί
διαθέτει ήθος, αφέλεια, υπομονή,
κι αν τη βιάζουν τακτικά οι κατακτητές,
μ' επιμονή τα καταφέρνει η Ελληνίς Επιφανί,
να παραμένει πάντα παρθένος και γυμνή..."

(Στίχοι: Μ. Χατζηδάκις
Μουσική: μοιάζει με τη μουσική από το εμβατήριο "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει")

 

[Nearxos]

A casa d’ Irene.

(Στο σπίτι της Ειρήνης)

Ποτέ δεν υμνήθηκε ένα μπουρδέλο (το σπίτι της Ειρήνης) με πιο ρομαντικό, και ανθρώπινο τρόπο όπως έκανε ο Nico Fedenco σε αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι της δεκαετίας του ’60.