και μη μου πεις πως οι πολεμοι και πριν 1000 χρονια γινονταν για αγορα εξοπλισμων
Ως αφορμή θ' αναφερθώ στο θέμα τούτο: Ο πόλεμος είναι η προέκταση της πολιτικής με ένοπλα μέσα, όπως και η πολιτική, άμα είναι σωστή, είναι πόλεμος με άλλα μέσα βάσει τον Κλάουσενβιντζ, εκ του έπους του, (δεν ξέρω πως αλλιώς ν' αναφερθώ στο σύγγραμά του και να το τιμήσω)του οποίου μου υπολοίπονται ακόμα διακόσιες σελίδες μέχρι την ολοκλήρωση, "Περί πολέμου", που είναι κρίμα μέγιστο το ότι το εισαγωγικό εργο του Σουν Τζου έχει επισκιάσει τη σοβαρότερη πραμάτεια περί πολέμου εκ του Πρώσσου στρατιωτικού.
Τέσπα, άμα την μία χώρα την νοιάζει μόνο η οικονομία της ο πόλεμος λόγω του κόστους του δεν είναι κάτι που θα τη βοηθήσει ν' αναπτυχθεί, εν αντιθέσει η κύρια πηγή του πόλεμου είναι η πολιτική. Άμα σκεφτούμε μία Τουρκία καθαρά εκδυτικοποιημένη και φιλελεύθερη (κοινωνικά) δεν θα συζητούσαμε για πόλεμο με αυτήν την χώρα. Ο κίνδυνος εκ της Τουρκίας, ας μη κάνει λάθος κανείς, πάντα θα παραμένει όσο αυτή υπάρχει οι συμμαχίες μας, οι εξοπλισμοί και η εσωτερική θεσμική αστάθεια της Τουρκίας αποτρέπουν την έναρξη του πολέμου, αυτό όμως δεν σημαίνει πως μία σταθερή Τουρκία δε θα ήθελε να επεκταθεί. Η λαϊκιστική πολιτική του Ερντογάν, ή μάλλον το είδος αυτής το αποδεικνύει και μέχρι τώρα λόγω αστάθειας δεν έχει τη δυνατότητα να πολεμήσει αλλά λόγω δικής μας αστάθειας και αυτοκτονικής διάθεσης έχει τη δυνατότητα μέσω των αγαπητών προσφύγων της κυράς Τασίας να κάνει πόλεμο με άλλα μέσα. Έτσι σε περίπτωση που κανά νησί ή η Θράκη φύγουν θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα μέρη της χώρας μας, ενώ οι στόχοι μετά θα μετατεθούν στα Βαλκάνια και μετά των Βαλκανίων σειρά έχει η Μάλτα κι η Βιέννη.
Εν τέλει ο λόγος που υπάρχει η θέληση για πόλεμο εκ μεριάς της Τουρκίας είναι ότι θέλει να ξαναγίνει μίας μορφής νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, είτε με εθνικιστές στην κορυφή της χώρας είτε όχι αυτό παρέμενε πάντα πάγιο στόχος της Γείτωνος και αυτό πρέπει να το χωνέψει ο κάθε άνθρωπος στο μυαλό του και πλέον μόνο ο αποσταθεροποιητικό παράγων που λέγεται Ισλάμ την εμποδίζει να κάνει το οτιδήποτε σοβαρό! Κι αυτό γιατί η επιστροφή που ήθελε να κάνει ο Έρντο προς το Ισλάμ δεν είναι όσο εύκολη θα ήθελε.
Η νέα Τουρκία δεν θα είναι μία Οθωμανική αυτοκρατορία αλλά θα είναι κάτι μεταξύ αυτής και τη Κεμαλικής Τουρκίας. Αυτή η Τουρκία θα έχει τα κατά και των δύο αλλά τη σύσταση που επιτρέπει μόνο τη μία: την Κεμαλική! Η στροφή στο Ισλάμ αναταράσσει την εσωτερική ισορροπία της χώρας και δίνει χρόνο αλλά κι ευκαιρίες στους εχρθούς της χώρας... που η διαμορφωμένη οικονομική και διπλωματική κατάσταση δεν επιτρέπει την εκμετάλλευσή των άμεσα!
Ή ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα: Γιατί οι ΗΠΑ εχθρεύονται τη Ρωσία μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ; Βάσει το φόρεϊν Αφφέϊρς γεωπολιτικά αυτές οι δύο χώρες έχουν παραπάνω κοινά από ότι νομίζουμε και αρκετούς κοινούς εχθρούς ώστε να συμμαχήσουν. Γιατί όμως αυτό δεν γίνεται; Η γραφειοκρατία των ΗΠΑ, βάσει τον ίδιον τον Πούτιν στις συνεντεύξεις του από τον Όλιβερ Στόουν, θέλει κι επιζητεί την μείωση της Ρωσίας οπότε το όποιο άνοιγμα ό,τι επιτυχία και αν έχει θεωρείται κυρίως μία στιγμή αδυναμίας της γραφειοκρατίας των ΗΠΑ να επιβάλλει τη θέλησή της. Γιατί όμως; Ο λόγος είναι ότι πολιτικά οι ΗΠΑ θέλουν να έχουν δύο πράματα πάντα: Έναν μπαμπούλα ώστε να διατηρούν τις συμμαχίες τους κι άρα την προώθηση της πολιτικής τους και δεύτερον να μην υπάρχει ούτε και ντε γιούρε αντίπαλος τους σε γεωστρατηγικό επίπεδο. Στη Ρωσία αναγνωρίζουν και τα δύο.
Ο λόγος για το πρώτο είναι ο εξής: ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έχει αποτύχει άσχημα, οι χώρες μας κινδυνεύουν με αστάθεια οι θεσμοί δουλεύουν υπέρ μειονοτήτων κατά γηγενών, το Ισλάμ, κύρια πηγή τρομοκρατίας σήμερα προωθείται, στη Γαλλία η ζωή του μέσου ανθρώπου κινδυνεύει ενώ το κράτος της Γερμανίας, αλλά και της Βρετανίας, έχει γίνει Οργουελιανό! Μάλιστα, έχει παρατηρηθεί μετανάστευση από ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης οικογενειαρχών και των οικογενειών τους προ χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ όπου ο παλαιός μέσος κοινός άνθρωπος, φασισταριό ντε φάκτο για τους προοδευτικούς, Δεν κυνηγιέται απ' τους θεσμούς ενώ η ζωή του δεν κινδυνεύει από κάποιων πρόσφυγα η κυβέρνηση του οποίου τον καλεί άμεσα μέσα στη χώρα του προσφέροντας του μία καλή ζωή εις βάρος των πολιτών της... επί της ουσίας ταΐζει λαθρό.
Πως ανέχεται ο μέσος άνθρωπος εις την δύσιν αυτήν την κατάσταση; Απλά υπάρχει ο Μπαμπούλας του φασισμού τον οποίο πλέον έχει η Ρώσικη Ομοσπονδία, κι εκ του μίσους και του φόβου οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τους άμεσους κίνδυνους στη χώρα τους ως αρκετά επείγοντες...
Ο δεύτερος λόγος έχει φανεί στη Συρία: Οι ΗΠΑ έχουν αποδειχθεί ως μία βάναυσα αποσταθεροποιητική δύναμη. Χρηματοδοτώντας Ισλαμιστές ανά τον κόσμο, με πρώτους απ' όλους τους Ταλιμπάν το 70', έχουν παράξει ένα τέρας που δεν το ελέγχουν διόλου. Ρίχνουν δικτάτορες υπέρ δημοκρατών διότι στη χώρα τους με δικαιολογία ότι οι γκέυ δεν έχουν δικαίωμα γάμου, δηλαδή δεν είναι η κυβέρνηση κοινωνικά φιλελεύθερη, η νέα κυβέρνηση είναι αδύναμη με αποτέλεσμα να ξεσπάνε τα φυλετικά και θρησκευτικά όσο και τα εθνικά μίση αυτών των χωρών, βυθίζοντας τες έτσι στο χάος. Αυτό έγινε στην Λιβύη αποτράπηκε την τελευταία στιγμή στην Αίγυπτο και στη Συρία μετά βίας παρ' ολίγον να επιτύχει την διάλυση του καθεστώτος με βοήθεια τόσο εκ των ΗΠΑ όσο κι εκ της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ (το οποίο έδινε λεφτά παντού ακόμα και στην αντί-Ισραηλινή χεζμπολάχ εξ ου και η διαμάχη που έχει ξεσπάσει εκεί). Ο λόγος που οι Ισλαμιστές υποστηρίζονται είναι γιατί αποτελούν την πιο εύκολη ομάδα να χρησιμοποιηθεί όχι γιατί τους αγαπάνε και μάλιστα αυτό διαφαίνεται εκ του γεγονότος πως συχνά είναι αναγκασμένοι να τους πολεμούν.
Η Ρωσία εκεί έκανε το θανάσιμο αμάρτημα να υποστηρίξει την κυβέρνηση που κατάφερνε να ελέγχει τη χώρα δίχως την ξένην παρέμβαση. Οπότε αμφισβήτησε εν τη πράξει την κυριαρχία των ΗΠΑ ανά την υφήλιο. Αλλά πέραν τούτου με αυτή της την κίνηση όσο και με την συντηριτική μη ελεγχόμενη κυβέρνηση αμφισβήτησε έμπρακτα κι αμφισβητεί ακόμα και κάτι άλλο πολύ βασικό στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ: Την φιλελεύθερη (κοινωνικά) ηγεμονία! Ανεφέρθη, με αστεΐζον τρόπο. πως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ήταν ο λόγος για τον οποίο ρίξανε δικτάτορες για να φέρουν ισλαμιστές. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι εν μέρει αυτό γίνεται και γι' αυτόν τον λόγο. Επί της ουσίας όποιο καθεστώς δεν βασίζεται στο μοντέλο της κοινωνικής δικαιοσύνης, τελική μορφή του οποίου είναι να ενδιαφέρεται παραπάνω για μειονότητες του 1,5-3% παρά για σοβαρά θέματα, αντιμετωπίζεται ως εχθρικό γιατί ένα τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να ελεγχθεί και ένθεν των εσωτερικών του από το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Εξ ου και ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να είναι ανεκτά τα καθεστώτα τα οποία δεν μπορούν με αυτόν τον τρόπο να ελεγχθούν. Η Κίνα αποτελεί εξαίρεση λόγω της οικονομικής σχέσης, αλλά και του μεγέθους της, που έχει ειδικά με τις ΗΠΑ αλλά επίσης και λόγω της πολιτικής, το τονίζω αυτό, εσωστρέφειας της.
Οπότε φαίνονται οι λόγοι για τους οποίους υπάρχει αυτή η έχθρα να είναι πολιτικού τύπου και όχι γεωστρατηγικού ή οικονομικού. Την Ουκρανία δεν την αναφέρω επέτηδες διότι: αποτελεί σημείο προέκτασης αυτής της πολιτικής των ΗΠΑ η κατάσταση θα είχε αποτραπεί αν: οι πολιτικοί της χώρας δεν ήταν στόκοι να παραδώσουν το πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας προς την Ρωσία και εφόσον δεν κινδύνευε η Ρωσία να κλειστεί μέσα σε μία αντιπυραυλική ασπίδα που δεν ήταν δική της. Με εξαίρεση την βλακεία της πολιτικής της ελίτ ό,τι και να πει κάποιος πάλι ο δάκτυλος θα δείξει της ΗΠΑ και την διπλωματική απομόνωση στην οποία έχει μπει η χώρα πολύ νωρίτερα από το 2015 μάλλον ίσως και από το 1995.
Μέσω αυτών των παραδειγμάτων επιχειρήθηκε να δειχθεί ότι ο λόγος των σύγχρονων πολέμων δεν είναι οι εξοπλισμοί, οι οποίοι τον αποτρέπουν, μέσω της βεβαιωμένης κοινής αλληλοκαταστροφής, ούτε για οικονομικούς λόγους (στόχος σε σύγχρονες διαμάχες είναι μέχρι και οι πολίτες και οι υποδομές των χωρών δηλαδή θα υπάρχει ζήτημα ανοικοδόμησης στον κατακτητή, το οποίο θα του κοστίσει περαιτέρω ενώ η πλουτοπαραγωγική δυνατότητα της χώρας μπορεί να έχει πέσει ανεπιστρεπτί) αλλά κυρίως για πολιτικούς.
