Νέα

Πέθανε ο πολυβραβευμένος Ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι

  • Μέλος που άνοιξε το νήμα Διαγραμμένο μέλος 136408
  • Ημερομηνία ανοίγματος
  • Απαντήσεις 14
  • Εμφανίσεις 871
  • Tagged users Καμία
  • Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
Δ

Διαγραμμένο μέλος 136408

Επισκέπτης
Πέθανε ο πολυβραβευμένος Ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι

Έσβησε σε ηλικία 76 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο - Ο σπουδαίος σκηνοθέτης είχε βραβευτεί το 1997 με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών
Μετά τον πρόσφατο θάνατο του Μάικλ Τσιμίνο, του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη του «Ελαφοκυνηγού» που «έσβησε» το περασμένο Σάββατο, άλλος ένας σπουδαίος κινηματογραφιστής έφυγε σήμερα από τη ζωή.

Ο λόγος για τον σπουδαίο Ιρανό σκηνοθέτη Αμπάς Κιαροστάμι, ο οποίος πέθανε σήμερα σε ηλικία 76 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο.

«Ο Αμπάς Κιαροστάμι που ταξίδεψε στη Γαλλία για θεραπεία, απεβίωσε» μετέδωσε το ημί-επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Isna. Τον θάνατό του σημαντικού δημιουργού, ο οποίος είχε βραβευτεί και με Χρυσό Φοίνικα, επιβεβαίωσε η ακαδημία κινηματογράφου του Ιράν.

Ο Κιαροστάμι είχε διαγνωστεί με γαστροεντερικό καρκίνο τον Μάρτιο του 2016 και είχε υποβληθεί σε σειρά εγχειρήσεων, η τελευταία εκ των οποίων πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, τον περασμένο μήνα.
Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης

Γεννημένος στην Τεχεράνη το 1940, ο Αμπάς Κιαροστάμι γύρισε περισσότερες από 40 ταινίες, βραβεύτηκε πολλές φορές, ενώ κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1997 με τη «Γεύση του Κερασιού».  Πρόκειται για έναν από τους λίγους κινηματογραφιστές που έμεινε στο Ιράν μετά την επανάσταση του 1979, μία απόφαση που ο ίδιος θεωρούσε εξαιρετικά σημαντική για την πορεία του στον χώρο.

«Όταν ξεριζώνεις ένα δέντρο από το έδαφος και το μεταφέρεις από το ένα μέρος στο άλλο, το δέντρο δεν θα ξανακάνει καρπούς....Νομίζω ότι εάν εγκατέλειπα τη χώρα μου θα ήμουν άγονος, όπως και αυτό το δέντρο» είχε αναφέρει σε συνέντευξή του.

Ο σπουδαίος δημιουργός σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τεχεράνης. Η πρώτη του αγάπη ήταν η ζωγραφική και το γραφικό σχέδιο και στο ξεκίνημα της καριέρας του ασχολήθηκε τόσο με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων όσο και με τον χώρο της διαφήμισης.  

Η πρώτη του ταινία ήταν το 12λεπτο «Το Ψωμί και το Δρομάκι» του 1970, μία νεο-ρεαλιστικού τύπου ταινία για την «αντιπαράθεση» ενός αγοριού με έναν άγριο σκύλο.  Η διεθνής αναγνώριση ήρθε μετά από αρκετές ταινίες, με την «τριλογία του Κόκερ» (η οποία περιλάμβανε τις ταινίες Where is the Friend's Home?, Through the Olive Trees και Life, Nothing More).

Υπήρξε εκφραστής της γενιάς των σκηνοθετών του ιρανικού «Νέου Κύματος», κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι οι ποιητικοί διάλογοι και η αλληγορία.



 

kosamf

Σπουδαίος
Εγγρ.
26 Δεκ 2009
Μηνύματα
6.795
Κριτικές
25
Like
1.914
Πόντοι
2.537

Μιλαμε περι ΓΙΓΑΝΤΑ.

Κι ο Φαραντι ειναι σε παρομοιο level.

Το Ιραν κανει σπουδαια πραγματα (και δεν καταλαβαινω απο πού κι ως πού...)
 

Gunnar

Μέλος
Εγγρ.
27 Φεβ 2013
Μηνύματα
6.336
Κριτικές
26
Like
76
Πόντοι
76
Κουλτουριάρικος κινηματογράφος, στυλ Αγγελόπουλου και έτσι...κάποτε καθόμουν και έβλεπα κάτι τέτοια για την πλάκα μου,ήταν καλή φάση...Ιρανικά, Πολωνικά, Γιαπωνέζικα και άλλα.
 

Gunnar

Μέλος
Εγγρ.
27 Φεβ 2013
Μηνύματα
6.336
Κριτικές
26
Like
76
Πόντοι
76
Μιλαμε περι ΓΙΓΑΝΤΑ.

Κι ο Φαραντι ειναι σε παρομοιο level.

Το Ιραν κανει σπουδαια πραγματα (και δεν καταλαβαινω απο πού κι ως πού...)
Aν δεν υπήρχε και αυτό το πολιτικό καθεστώς, θα έκαναν ακόμα σπουδαιότερα πράγματα.
 

TZOYLI

Trans
Εγγρ.
12 Ιουν 2011
Μηνύματα
6.508
Like
5.233
Πέθανε ο πολυβραβευμένος Ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι

Έσβησε σε ηλικία 76 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο - Ο σπουδαίος σκηνοθέτης είχε βραβευτεί το 1997 με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών
Μετά τον πρόσφατο θάνατο του Μάικλ Τσιμίνο, του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη του «Ελαφοκυνηγού» που «έσβησε» το περασμένο Σάββατο, άλλος ένας σπουδαίος κινηματογραφιστής έφυγε σήμερα από τη ζωή.

Ο λόγος για τον σπουδαίο Ιρανό σκηνοθέτη Αμπάς Κιαροστάμι, ο οποίος πέθανε σήμερα σε ηλικία 76 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο.

«Ο Αμπάς Κιαροστάμι που ταξίδεψε στη Γαλλία για θεραπεία, απεβίωσε» μετέδωσε το ημί-επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Isna. Τον θάνατό του σημαντικού δημιουργού, ο οποίος είχε βραβευτεί και με Χρυσό Φοίνικα, επιβεβαίωσε η ακαδημία κινηματογράφου του Ιράν.

Ο Κιαροστάμι είχε διαγνωστεί με γαστροεντερικό καρκίνο τον Μάρτιο του 2016 και είχε υποβληθεί σε σειρά εγχειρήσεων, η τελευταία εκ των οποίων πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, τον περασμένο μήνα.
Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης

Γεννημένος στην Τεχεράνη το 1940, ο Αμπάς Κιαροστάμι γύρισε περισσότερες από 40 ταινίες, βραβεύτηκε πολλές φορές, ενώ κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1997 με τη «Γεύση του Κερασιού».  Πρόκειται για έναν από τους λίγους κινηματογραφιστές που έμεινε στο Ιράν μετά την επανάσταση του 1979, μία απόφαση που ο ίδιος θεωρούσε εξαιρετικά σημαντική για την πορεία του στον χώρο.

«Όταν ξεριζώνεις ένα δέντρο από το έδαφος και το μεταφέρεις από το ένα μέρος στο άλλο, το δέντρο δεν θα ξανακάνει καρπούς....Νομίζω ότι εάν εγκατέλειπα τη χώρα μου θα ήμουν άγονος, όπως και αυτό το δέντρο» είχε αναφέρει σε συνέντευξή του.

Ο σπουδαίος δημιουργός σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τεχεράνης. Η πρώτη του αγάπη ήταν η ζωγραφική και το γραφικό σχέδιο και στο ξεκίνημα της καριέρας του ασχολήθηκε τόσο με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων όσο και με τον χώρο της διαφήμισης.  

Η πρώτη του ταινία ήταν το 12λεπτο «Το Ψωμί και το Δρομάκι» του 1970, μία νεο-ρεαλιστικού τύπου ταινία για την «αντιπαράθεση» ενός αγοριού με έναν άγριο σκύλο.  Η διεθνής αναγνώριση ήρθε μετά από αρκετές ταινίες, με την «τριλογία του Κόκερ» (η οποία περιλάμβανε τις ταινίες Where is the Friend's Home?, Through the Olive Trees και Life, Nothing More).

Υπήρξε εκφραστής της γενιάς των σκηνοθετών του ιρανικού «Νέου Κύματος», κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι οι ποιητικοί διάλογοι και η αλληγορία.


:'(
 
OP
OP
Δ

Διαγραμμένο μέλος 136408

Επισκέπτης
Τεράστιος ο Ιρανικός κινηματογράφος, και πολύ ανθρώπινος. Είναι απίστευτο, πως μπορούν να φτιαχτούν τόσο
ουσιαστικές και διαχρονικές ταινίες, χωρίς πολλά-πολλά. Δυνατές ιστορίες και απρόσμενες ερμηνείες
από απλούς ερασιτέχνες. Θυμάμαι το συγκινητικό "Children of Heaven"...

O Φαραντί είναι σπουδαίος, αν και το "The Past" μου φάνηκε πολύ ρηχό σε σχέση με τα προηγούμενα.
 

Gunnar

Μέλος
Εγγρ.
27 Φεβ 2013
Μηνύματα
6.336
Κριτικές
26
Like
76
Πόντοι
76
Τεράστιος ο Ιρανικός κινηματογράφος, και πολύ ανθρώπινος. Είναι απίστευτο, πως μπορούν να φτιαχτούν τόσο
ουσιαστικές και διαχρονικές ταινίες, χωρίς πολλά-πολλά. Δυνατές ιστορίες και απρόσμενες ερμηνείες
από απλούς ερασιτέχνες. Θυμάμαι το συγκινητικό "Children of Heaven"...

O Φαραντί είναι σπουδαίος, αν και το "The Past" μου φάνηκε πολύ ρηχό σε σχέση με τα προηγούμενα.
Δεν είναι τυχαίοι φίλε. Είναι αρχαίος πολιτισμός...
 
OP
OP
Δ

Διαγραμμένο μέλος 136408

Επισκέπτης
Δεν είναι τυχαίοι φίλε. Είναι αρχαίος πολιτισμός...

Εννοείται φίλε.  :thumbsup:  Αν εξαιρέσουμε την σύγχρονη θεοκρατική λούμπα, μιλάμε για τεράστια παράδοση.
Η ποιητικότητα και η απλότητα στο σινεμά εν προκειμένω, έχει κερδίσει οπωσδήποτε αρκετά από την πνευματική παρακαταθήκη
των μεγάλων Περσών ποιητών. Καθόλου τυχαίοι...
 

NIK DANDOLO(1)

Μέλος
Εγγρ.
20 Ιουν 2012
Μηνύματα
2.882
Κριτικές
4
Like
29
Πόντοι
16
Δεν είναι τυχαίοι φίλε. Είναι αρχαίος πολιτισμός...
Τα μπερδεψες αν νομιζεις οτι εχει μεινει κατι απο τους αχαιμενιδες οσο για τις ταινιες της υποκολτουρας
τα αρχιδια μας κουνιουνται διδασκουν τον κοσμο να  :jerking: :jerking: :jerking: :jerking: :jerking:
 

kosamf

Σπουδαίος
Εγγρ.
26 Δεκ 2009
Μηνύματα
6.795
Κριτικές
25
Like
1.914
Πόντοι
2.537
Τεράστιος ο Ιρανικός κινηματογράφος, και πολύ ανθρώπινος. Είναι απίστευτο, πως μπορούν να φτιαχτούν τόσο
ουσιαστικές και διαχρονικές ταινίες, χωρίς πολλά-πολλά. Δυνατές ιστορίες και απρόσμενες ερμηνείες
από απλούς ερασιτέχνες. Θυμάμαι το συγκινητικό "Children of Heaven"...

O Φαραντί είναι σπουδαίος, αν και το "The Past" μου φάνηκε πολύ ρηχό σε σχέση με τα προηγούμενα.

Το "Le Passe" ειναι πολυ μετρια ταινια (για δεδομενα Farhadi).

Δεν υπαρχει δραση/ Τα παντα "γινονται" προφορικα.

Βεβαια, ειχα παθει πλακα με την ακριβεια της σκηνογραφιας: ΟΛΟΙ, μα ολοι οι χωροι (εσωτερικοι & εξωτερικοι), ειχαν ακριβως το ιδιο χρωμα. Ενα ξεβαμμενο καφέ.
+ Το λεωφορειο ειχε ακριβως το ιδιο γαλαζιο που 'χαμε ξαναδει σε προηγουμενες σκηνες.

Και αυτο δεν ηταν αισθητικη, αλλά πολυ ουσιαστικη επιλογη, αμεσα συνδεδεμενη με τη μυθοπλασια.

ΥΓ - Η "Ελλη" κι ο "Χωρισμος" ειναι ταινιες - σταθμοι. Με το 1/10 απ' το μπατζετ του "Le Passe"...
 

CLOSER822

Σπουδαίος
Εγγρ.
23 Ιουν 2008
Μηνύματα
25.049
Like
11.279
Πόντοι
2.606
Aν δεν υπήρχε και αυτό το πολιτικό καθεστώς, θα έκαναν ακόμα σπουδαιότερα πράγματα.
..απο την αλλη ,ισως,αυτο ακριβως το πολιτικο καθεστως ,να σπρωχνει τους δημιουργους για βρουν τροπο αντιδρασης και διαμαρτυριας απεναντι του ,στην δημιουργια κινηματογραφικων διαμαντιων!
 

CLOSER822

Σπουδαίος
Εγγρ.
23 Ιουν 2008
Μηνύματα
25.049
Like
11.279
Πόντοι
2.606
Το "Le Passe" ειναι πολυ μετρια ταινια (για δεδομενα Farhadi).

Δεν υπαρχει δραση/ Τα παντα "γινονται" προφορικα.

Βεβαια, ειχα παθει πλακα με την ακριβεια της σκηνογραφιας: ΟΛΟΙ, μα ολοι οι χωροι (εσωτερικοι & εξωτερικοι), ειχαν ακριβως το ιδιο χρωμα. Ενα ξεβαμμενο καφέ.
+ Το λεωφορειο ειχε ακριβως το ιδιο γαλαζιο που 'χαμε ξαναδει σε προηγουμενες σκηνες.

Και αυτο δεν ηταν αισθητικη, αλλά πολυ ουσιαστικη επιλογη, αμεσα συνδεδεμενη με τη μυθοπλασια.

ΥΓ - Η "Ελλη" κι ο "Χωρισμος" ειναι ταινιες - σταθμοι. Με το 1/10 απ' το μπατζετ του "Le Passe"...
...διαμαντια στον βουρκο του θρησκοληπτου ιραν!
 
OP
OP
Δ

Διαγραμμένο μέλος 136408

Επισκέπτης
Στα 76 του χρόνια πέθανε ο μεγαλύτερος Ιρανός σκηνοθέτης, έχοντας σημαδέψει ανεξίτηλα με το έργο του το σύγχρονο σινεμά αλλά και πρωτοστατώντας στην άνοδο της εθνικής κινηματογραφίας της χώρας του στη σημαντικότερη των τελευταίων δεκαετιών.



Επιμέλεια: Μανώλης Κρανάκης

Εχω παρατηρήσει πως συχνά δεν βλέπουμε αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αν αυτό δεν βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα σε ένα κάδρο.


Οι περισσότεροι γνώρισαν τον Αμπάς Κιαροστάμι το 1997. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην τον γνωρίσουν, αφού τα ωστικά κύματα από τη βράβευση του με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών για τη «Γεύση του Κερασιού» ήταν τέτοια που όχι μόνο θα τον αποθέωναν ως έναν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της εποχής του, αλλά θα έστελναν και το ιρανικό σινεμά σε ύψη που κανείς προγενέστερος ή μεταγενέστερος του Κιαροστάμι δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί για μια εθνική κινηματογραφία που είχε σαν μοναδικό σκοπό να επιστρέψει το σινεμά πίσω στην ευφυή απλότητα του νεορεαλισμού και στη μαγεία του βωβού σινεμά.

k2.jpg


O Αμπάς Κιαροστάμι, όμως, είχε ξεκινήσει να κάνει σινεμά από το 1970, φτιάχνοντας ο ίδιος ένα τμήμα κινηματογράφου στο Κέντρο Διανοητικής Ανάπτυξης Παιδιών και Εφήβων, μια προσπάθεια που δεν ήταν παρά μέρος του νέου κύματος του ιρανικού σινεμά που γρήγορα θα έδειχνε τα δόντια του στο διεθνές φεστιβαλικό κύκλωμα αλλά και στο κοινό που θα σταματούσε πλέον να κοιτάζει το Ιράν ως μια «εξωτική» τοποθεσία και να αντιμετωπίζει με μια αίσθηση πολύτιμης αναγκαιότητας τις δυνατές φωνές υπέρ της ελευθερίας, των δικαιωμάτων των γυναικών και της απρόσκοπτης καλλιτεχνικής έκφρασης.

k3.jpg


Ο Κιαροστάμι στην πραγματικότητα έδειξε το δρόμο για το πώς μπορείς να κάνεις σπουδαίο σινεμά με ακόμη σπουδαιότερο (πανανθρώπινο) μήνυμα χωρίς να πέσεις θύμα των λογοκριτών, σεβόμενος την παράδοση αλλά χτυπώντας κάτω από τη μέση το κατεστημένο. Αλλωστε υπήρξε και από τους καλλιτέχνες (γιατί εκτός από σκηνοθέτης ήταν ποιητής, υπέροχος φωτογράφος, ζωγράφος...) που δεν εγκατέλειψαν το Ιράν μετά την επανασταση του 1979, θεωρώντας πως οι ρίζες του θα βρίσκονται για πάντα εκεί, ικανές να του προσφέρουν θεματικές γύρω από τη ζωή, την ενηλικίωση, τον ανθρωπισμό και το θάνατο, για οποιαδήποτε ταινία θα γύριζε μέσα στα χρόνια, εντός και εκτός συνόρων.

"O τρόπος για να είσαι παγκόσμιος είναι να έχεις τις ρίζες σου στη δική σου κουλτούρα."

k4.jpg


k5.jpg


Οι πρώτες ταινίες του Αμπας Κιαροστάμι είχαν αναπόφευκτα πρωταγωνιστές παιδιά σαν ήρωες μιας σκληρής καθημερινότητας στο Ιράν, νεορεαλιστικά δράματα που γρήγορα θα οδηγούσαν το δημιουργό τους στη διαμόρφωση ενός δικού του στιλ, φτιαγμένου πρωτίστως από τη μεγάλη παράδοση του ποιητικού σινεμά με επιρροές από τον Γιασουχίρο Οζου, τον Σατγιαζίτ Ρέι, τον Ζακ Τατί και στο κέντρο του τον ανθρωπισμό στην πιο ανόθευτη μορφή του.

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν το «Report» του 1977 με την ιστορία ενός εφοριακού που δέχεται δωροδοκίες, η δεύτερη με τίτλο «First Case, Second Case» του 1979 είχε σαν θέμα της ένα δάσκαλο που προσπαθεί να βρει ποιος από τους μαθητές χτυπάει το στιλό του κάθε φορά που αυτός γυρίζει στον πίνακα (η ταινία θα απογορευόταν από το καθεστώς Χομεϊνι), ενώ το 1987 θα γύριζε το «Where Is the Friend's Home?» που θα βραβευόταν στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο και θα έκανε το όνομα του δημιουργού του διεθνώς γνωστό.

Μαζί με το «And Life Goes On» του 1992 και το «Through the Olive Trees» του 1994, το «Where is the Friends Home?» ήταν η απαρχή μιας άτυπης τριλογίας που διαδραματιζόταν στην περιοχή Κόκερ του Ιράν με ήρωες παιδιά και στην πραγματικότητα η ενηλικίωση του Κιαροστάμι στο δημιουργό που όλοι θα μάθαιναν το 1990 με το «Close Up» (για πολλούς ίσως η καλύτερη ταινία του) στο οποίο θα μπέρδευε ευρηματικά την τεκμηρίωση με τη μυθοπλασία σε ένα εκρηκτικό μείγμα συναρπαστικού σινεμά και την ίδια στιγμή φιλοσοφικού δοκιμίου γύρω από την ταυτότητα, την πραγματικότητα, τη δικαιοσύνη - θέματα που κυριάρχησαν στο έργο του από κει και ύστερα.

"Θα έλεγα πως δεν υπάρχει ταινία που να μην είναι πολιτική. Σε όλες τις ταινίες υπάρχει πολιτική. Κάθε ταινία που αγκυροβολεί στην κοινωνία, κάθε ταινία που ασχολείται με την ανθρωπότητα είναι απαραίτητα πολιτική."

k6.jpg


k7.jpg


k8.jpg


Ο,τι ακολούθησε τη βράβευση του Αμπάς Κιαροστάμι με το Χρυσό Φοίνικα το 1997 ήταν μια ιλιγγιώδης καριέρα που μπορεί να μην απαρνήθηκε ποτέ τις ρίζες της αλλά υπήρξε σαφώς πιο... ευρωπαϊκή. Η ιστορία αυτή ενός ανθρώπου που ταξιδεύει στα προάστια της Τεχεράνης αναζητώντας κάποιον που θα αναλάβει να τον θάψει μετά το θάνατό του, δεν ήταν μόνο το σημείο επαφής του Κιαροστάμι με τον Αγγελόπουλο, τον Ταρκόφσκι ή ακόμη και τον Αντονιόνι, αλλά η δική του διαδρομή σε ένα ξέχωρο μονοπάτι του ιρανικού σινεμά που την ίδια στιγμή θα κυριαρχούσε παγκοσμίως με τις ταινίες των Μοχσέν Μαχαλμπάφ, Ματζίντ Ματζιντί, Τζαφάρ Παναχί και πολλών άλλων.

Το 1999 το «Ο Ανεμος θα Μας Πάρει» κερδίζει τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, προκαλώντας έκπληξη με τους πολλαπλούς ήρωες που ακούγονται στην ταινία χωρίς ποτέ να τους βλέπει κανείς, το 2002 σκηνοθέτησε το «Ten», ένα πορτρέτο του σύγχρονου Ιράν μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας και τις συναντήσεις της με χαρακτηριστικούς τύπους της ιρανικής κοινωνίας. Ανάμεσα στις ταινίες μυθοπλασίας γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ («10 on Ten», «Five Dedicated to Ozu»), συμμετείχε σε συλλογικά πρότζεκτ και ταινίες («Tickets») και συνεργάστηκε με την Ζιλιέτ Μπινός στο γυρισμένο στην Ιταλία «Γνήσιο Αντίγραφο» του 2010, ενώ γύρισε την τελευταία του ταινία μυθοπλασίας, το «Like Someone in Love» στην Ιαπωνία.

k9.jpg




Αν και αδιαμφισβήτητος πατέρας της άνθισης του ιρανικού σινεμά τη δεκαετία του '90 και θύμα και ο ίδιος της κρατικής λογοκρισίας αλλά και των δυσκολιών με τον οποίο ακόμη και σήμερα γυρίζονται ταινίες στο Ιράν, ο Αμπάς Κιαροστάμι κατηγορήθηκε συχνά για την απόσταση που κράτησε ειδικά τα τελευταία χρόνια από τα τεκταινόμενα στην κινηματογραφική ζωή της χώρας του. Η στάση του απέναντι στη φυλάκιση και απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματος του σκηνοθέτη στον Τζαφάρ Παναχί, αλλά και η επιλογή του να γυρίσει τις ταινίες του εκτός Ιράν, καθώς και η σιωπή του τα τελευταία χρόνια για την πολιτική κατάσταση στην πατρίδα του υπήρξαν πράγματα που σχολιάστηκαν και δίχασαν το κοινό σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που ειδικά στην τελευταία πιο πειραματική και άνευρη περίοδό του το έκαναν πλέον και οι ταινίες του.


"Ολα τα διαφορετικά έθνη στον κόσμο, παρά τις διαφορές στην εμφάνιση, τη θρησκεία, τη γλώσσα και τον τρόπο ζωής, έχουν ένα πράγμα κοινό και αυτό είναι αυτό που βρίσκεται μέσα σε όλους. Αν ακτινογραφήσουμε το εσωτερικό διαφορετικών ανθρώπων, δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε από τις ακτινογραφίες ποια είναι η γλώσσα, η καταγωγή ή η φυλή του καθενός."

k10.jpg


Το Μάρτιο του 2016, ο Αμπάς Κιαροστάμι μπήκε στο νοσοκομείο με τη διάγνωση να αναφέρει καρκίνο του εντέρου, πράγμα που διαψεύσθηκε στη συνέχεια από την ιατρική ομάδα του σκηνοθέτη. Στα τέλη του Ιούνη, ο 76χρονος δημιουργός ταξίδεψε μέχρι το Παρίσι για να υποβληθεί σε μια σειρά επεμβάσεων, χάνοντας τελικά τη ζωή του στις 4 Ιουλίου του 2016. Λϊγες μόνο ημέρες πριν, η Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών θα συμπεριλάμβανε το όνομα του Αμπάς Κιαροστάμι στη λίστα με τα νέα μέλη της, σε μια προσπάθεια να διευρύνει τις κουλτούρες που αντιπροσωπεύει.

H τελευταία του ταινία ήταν ένα από τα φιλμάκια που γύρισαν διάφοροι σκηνοθέτες για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Βενετίας το 2013. Επιβεβαιώνοντας αυτό που πίστευε πάντοτε, πως «αντίθετα με την πραγματική ζωή στο σινεμά μπορείς να είσαι και ο εγγονός και ο παππούς» σκηνοθέτησε ένα απλό παιχνίδι με πρωταγωνιστή ένα παιδί. Γυρνώντας νομοτελειακά στην αρχή


 

takaros28

Μέλος
Εγγρ.
28 Νοε 2014
Μηνύματα
1.287
Κριτικές
7
Like
43
Πόντοι
16
Κουλτουριάρικος κινηματογράφος, στυλ Αγγελόπουλου και έτσι...κάποτε καθόμουν και έβλεπα κάτι τέτοια για την πλάκα μου,ήταν καλή φάση...Ιρανικά, Πολωνικά, Γιαπωνέζικα και άλλα.
το Like someone in love δεν το λες και κουλτουριαρικο κινηματογραφο..ηταν  ωραιο εργο παντως..κριμα που εφυγε..ηταν καλος σκηνοθετης.. :- η υποθεση ηταν με ενα πυρφορο παππου που ερωτευτηκε ενα call girl..
 

hellas666

Μέλος
Εγγρ.
23 Ιαν 2016
Μηνύματα
49
Κριτικές
4
Like
84
Πόντοι
0
90s, avant premiere, Αθηνόραμα τι μου θύμησες τώρα...
 

Stories

Νέο!

Stories

Top Bottom