Υποβλήθηκε από Γιάννης. (χωρίς επαλήθευση) στις Παρ, 17/12/2010 - 08:22.
"Ο πρωτοφανής αριθμός δημοσίων υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η πρόσφατη απογραφή κατέγραψε 768.000 υπαλλήλους της γενικής διακυβέρνησης και άγνωστον ακόμα αριθμό υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (προφανώς η μη καταγραφή τους έχει σημασία).Συνολικά ο αριθμός, σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000.Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού της χώρας(περίπου 5.ΟΟΟ.ΟΟΟ),αναλογία τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες"
Ὁ Μελετόπουλος εἴτε ψεύδεται εἴτε δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ ἀναλογία τοῦ ἑνὸς πέμπτου τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ τῆς χώρας δὲν εἶναι "τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες", ὅπως διακηρύσσει.
Ἔτσι, ὅπως βλέπουμε στὸν πίνακα στὴ σελίδα 6 τοῦ
(στοιχεῖα προερχόμενα ἀπὸ τὸν OECD = ΟΟΣΑ), τότε παρατηροῦμε ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ποσοστὸ ἀνέρχεται γιὰ τὸ 2002 στὸ 11,4%, μικρότερο ἀπὸ τὸ 12,2% τοῦ ποσοστοῦ τῆς Αὐστρίας, 13% τῆς Ἰσπανίας, 14,4% τῆς Ἰταλίας, 14,7% τῶν ΗΠΑ, 16,8% τοῦ Βελγίου, 17% τῆς Πορτογαλίας, 17,8% τῆς Ἀγγλίας, 21,2% τῆς Γαλλίας, 22,4% της Φιλανδίας, 29% τῆς Δανίας καὶ τὸ 30% τῆς Σουηδίας.
(Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι, ἀντίθετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει στὶς παραπάνω χῶρες, στὴν καταμέτρηση τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων τῆς Ἑλλάδας δὲν προσμετρῶνται καὶ οἱ ἐργαζόμενοι στὸν εὐρύτερο δημόσιο τομέα κι ἑπομένως τὸ ἑλληνικὸ ποσοστὸ εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἐμφανιζόμενο εἶναι ἀβάσιμο. Γιὰ παράδειγμα στὴ Γερμανία (βλ.
), δὲν θεωροῦνται δημόσιοι ὑπάλληλοι οἱ στρατιωτικοί, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο στὴν Ἑλλάδα συμπεριλήφθηκαν στὸν συνολικὸ ἀριθμὸ τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων κατὰ τὴν ἀπογραφή τοῦ 2010. Δηλαδή, ἐὰν ὁ ἑλληνικὸς τρόπος καταγραφῆς τῶν δημόσιων ὑπαλλήλων ἦταν ἀκριβῶς ὁ γερμανικός, τότε -γιὰ παράδειγμα- ἀπὸ τοὺς 625 χιλιάδες μόνιμους τοὺς ὁποίους ἀναφέρει ἡ ἀπογραφὴ τοῦ 2010, στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνονται κληρικοί, στρατιωτικοὶ (~170 χιλιάδες), Σώματα Ἀσφαλείας, δηλ. ἀστυνομικοί/πυροσβέστες (~70 χλδ), γύρω στοὺς 250-60 χιλιάδες, θὰ καταλήγαμε σὲ 370 χιλιάδες μόνιμους ὑπαλλήλους - δίχως νὰ ἀφαιρέσουμε τοὺς δάσκαλους, καθηγητές )
Πέρα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ OECD ὑπάρχουν καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ I.L.O. = Διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ Ἐργασίας (
). Ἐκεῖ διασαφηνίζεται ἡ ἔννοια τοῦ δημόσιου τομέα. Σὲ αὐτὸν συμπεριλαμβάνονται ὄχι μόνο τὸ κεντρικὸ κράτος (ὑπουργεῖα κ.ο.κ.) καὶ ἡ ἀποκεντρωμένη διοίκηση καὶ αὐτοδιοίκηση ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλεγχόμενες ἀπὸ τὸ Δημόσιο ἐπιχειρήσεις (βλ.
/applv8/data/sectore.html). Ἔτσι, σύμφωνα μὲ τὶς στατιστικὲς τοῦ ILO (ἐπιλέγουμε τὴ χώρα ἡ ὁποία μᾶς ἐνδιαφέρει στὸ
/STP/guest) τὸ ποσοστὸ τῶν ἐργαζόμενων στὸν εὐρύτερο δημόσιο τομέα γιὰ τὸ 2006 ἦταν Σουηδία: 34%, Δανία: 33,81%, Γαλλία: 29%, Ὀλλανδία: 27,7%, Ἑλλάδα: 22,56%, Ἡνωμένο Βασίλειο: 20%, ΗΠΑ: 16,15%, Ἑλβετία: 15,9% (2005), Ἰταλία: 14,66%, Γερμανία: 14,6%. Ἡ Ἑλλάδα καὶ σὲ αὐτὴ τὴν καταγραφὴ βρίσκεται κάπου στὴ μέση, ἀρκετὰ πίσω ἀπὸ μεγάλες δυτικὲς χῶρες, ὅπως ἡ Γαλλία.
Τὰ γνωρίζετε αὐτά, κύριε Μελετόπουλε; Ἐὰν δὲν τὰ γνωρίζετε, μάθετέ τα.
Ἀκόμη καὶ ἀναφορικὰ πρὸς τὸ ποσοστὸ τοῦ ΑΕΠ ποὺ ὁ δημόσιος τομέας (μισθοὶ καὶ ἄλλες δαπάνες) ἀπορροφᾶ, τότε (βλ. μελέτη τοῦ Παντελῆ Καμμᾶ, λέκτορα στὸ Τμῆμα Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων
, βασισμένο σὲ στοιχεῖα τοῦ OECD) πρέπει νὰ παρατεθοῦν τὰ ἑξῆς συγκριτικὰ στοιχεῖα:
α) ὅσον ἀφορᾶ στὶς δημόσιες δαπάνες, οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ἑλλάδας (στοιχεῖα ΟΟΣΑ γιὰ τὸ 2005, βλ. διάγραμμα σελ. 8) ἦταν -ὡς ποσοστὸ ἐπὶ τοῦ ΑΕΠ- χαμηλότερες (39%) ἀπὸ τὶς δημόσιες δαπάνες τῆς Αὐστρίας, τοῦ Βελγίου (52%), τῆς Γερμανίας (49%), τῆς Δανίας (54%), τῆς Φιλανδίας (56%), τῆς Γαλλίας (47%), τῆς Μεγάλης Βρετανίας (45%), τῆς Ἰταλίας (48%), τῆς Νορβηγίας (50%), τοῦ Λουξεμβούργου, τῆς Ὀλλανδίας καὶ τῆς Σουηδίας (57%), ἐνῶ ἦταν ἐλαφρὰ μεγαλύτερες ἀπὸ αὐτὲς τῶν ΗΠΑ (37%) καὶ τῆς Ἰσπανίας.
β) Οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ἑλλάδας κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1990 καὶ τοῦ 2000 αὐξήθηκαν, ἀλλὰ ἐπίσης αὐξήθηκαν οἱ δημόσιες δαπάνες τῆς Ὀλλανδίας, τῆς Ἰταλίας, τῶν ΗΠΑ, τῆς Πορτογαλίας (βλ. διάγραμμα σελ. 16).
γ) Ἡ δαπάνη τοῦ Κράτους γιὰ μισθοὺς ἦταν (σύμφωνα μὲ στοιχεῖα τοῦ OECD τὸ 2005, βλ. διάγραμμα σελ. 17) ὡς ποσοστὸ τοῦ ΑΕΠ μικρότερη στὴν Ἑλλάδα (10% τοῦ ΑΕΠ) συγκριτικὰ μὲ τὴν ἀντίστοιχη δαπάνη στὸ Βέλγιο (12%), τὴ Δανία (17%), τὴν Φιλανδία (13%), τὴν Γαλλία (13%), τὴ Νορβηγία (12%) καὶ τὴ Σουηδία (15%), ἐνῶ ἦταν ἐλαφρὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὶς δαπάνες τῶν ΗΠΑ (9%), τῆς Ἰαπωνίας (6%), καὶ τῆς Γερμανίας (8%) καὶ ἴση μὲ τὶς δαπάνες τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Τὸ 10% τοῦ ΑΕΠ γιὰ μισθοὺς ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν γνωστὴ ἄποψη τοῦ Δ. Γουσσέτη (Καθημερινὴ 24-3-2010), ὅτι "η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του δημοσίου απορρόφησε το 70% περίπου των κρατικών δαπανών...ἐτησίως". Μὲ δεδομένο ὅτι οἱ δημόσιες δαπάνες ἀποτελοῦν περίπου τὸ 42% τοῦ ΑΕΠ, αὐτὸ συνεπάγεται ὅτι γιὰ τοὺς ἐπικριτὲς τοῦ δημοσίου τομέα οἱ μισθοὶ τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἀποτελοῦν τὸ 29,4 % τοῦ ἑλληνικοῦ ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο εἶναι ἐντελῶς ἐσφαλμένο.
Ἡ ἀλήθεια, ὅπως στὸν Κρατικὸ Προϋπολογισμό τοῦ 2009 παρατηροῦμε (βλ. Γενικό Λογιστήριο του Κράτους
, σελ. 30), εἶναι ὅτι οἱ δαπάνες γιὰ κάθε εἴδους ἀποδοχὲς καὶ συντάξεις τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἦταν 24,520 ἑκ. εὐρὼ (δηλαδή 25 δισεκατομμύρια) σὲ σύνολο 99,666 ἑκατομμύρια δηλαδὴ ποσοστὸ 24,6% τῶν δημόσιων δαπανῶν, δηλαδὴ 10,3% τοῦ ΑΕΠ. Προφανῶς οἱ Γουσέτης καὶ ἄλλοι ὁμοϊδεάτες του, κομμουνιστοφάγοι, νεοφιλελεύθεροι καὶ σοσιαλφιλελεύθεροι, ἀναφέρουν δημόσιες δαπάνες γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις γιὰ ΕΝΑ ΕΤΟΣ οἱ ὁποῖες εἶναι ἄθροισμα δημοσίων δαπανῶν γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις περίπου ΤΡΙΩΝ ΕΤΩΝ.
Τὰ τρία ἔτη τὰ κάνουν ἕνα.
δ) Οἱ κοινωνικὲς δαπάνες τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους (βλ. ἴδιο διάγραμμα στὸν Καμμᾶ) ἦταν (15%) μικρότερες ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς δαπάνες τῆς Γερμανίας (18), τῆς Δανίας (16), τῆς Φιλανδίας (16), τῆς Γαλλίας (17), τῆς Ἰταλίας (16) καὶ τῆς Σουηδίας (17).
Ἀπὸ τὸ χτεσινὸ "Στάθη":
"Λέγεται ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πιο παραγωγική και, τρομάρα της, ανταγωνιστική. Ψεύδος. Υπήρξε κυρίως κρατικοδίαιτη. Πρωταθλητής στη φοροδιαφυγή. Ανίκανη να αναπτύξει την παραγωγικότητα της χώρας, μανούλα στην αρπαχτή. Υπήρξε και είναι ο κυρίως εχθρός τού επιχειρείν.
Λέγεται ότι, έξω, τα καλά Πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά. Ψεύδος. Σε όλη την Ευρώπη να υπάρχουν το πολύ δέκα τέτοια πανεπιστήμια. Κι αυτά τρίτης εθνικής.
Ομως, ακόμα και δημόσια τα Πανεπιστήμια, πολλά απ' αυτά, εκεί στην ξένη ζητάνε δίδακτρα. Επίσης πολλά είναι συνδεδεμένα με εταιρείες. Απ' αυτήν την άποψη τα δικά μας είναι καλύτερα (αν τα απογειώναμε). Αλλά κι αυτό θέλουμε να το χαλάσουμε -διότι η ευρωλιγουρίαση μας κατάντησε να νομίζουμε για καλύτερο το χειρότερο, καθώς και να μην αξιοποιούμε τα τυχόν πλεονεκτήματά μας προς το καλύτερο.
Λέγεται ότι οι Ελληνες είναι φυγόπονοι, τεμπέληδες και -κατά τον πρωθυπουργό- «διεφθαρμένοι». Ψεύδος! Είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους Ευρωπαίους. Και από τους πιο χαμηλά αμειβόμενους."
