Η μεγαλύτερη προσφορά τού Ντιέγκο Μαραντόνα στην Ανθρωπότητα είναι ότι…
Δεν υπάρχει άλλος αγώνας στην Ιστορία τού Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου
με τα χαρακτηριστικά τής αναμέτρησης Αργεντινή-Αγγλία·
κατά έναν μαγικό τρόπο,
(σχεδόν) άπαντες εκείνην την ημέρα συντάχθηκαν με τον κλέφτη, με τον απατεώνα,
και συνέχισαν να συντάσσονται μαζί του εις το διηνεκές.
Αυτός ο «παράνομος» δεν ήταν όποιος κι όποιος,
αλλά διέθετε μία ακαταμάχητη γοητεία·
λίγο μετά το περιβόητο γκολ με το χέρι,
είχε πετύχει το ωραιότερο γκολ που μπήκε σε «Μουντιάλ»
και είχε θαμπώσει ανεπιστρεπτί τα αντανακλαστικά τής Συλλογικής Ηθικής.
Πρώτα ο Μαραντόνα διέπραξε την Απόλυτη Αυτο-Αποκαθήλωση
και
μετά επέτυχε ένα ανεπανάληπτο τέρμα που απετελούσε την Απόλυτη Αυτο-Αποθέωση.
Τώρα πια δεν υπήρχε κλοπή, δεν υπήρχε απάτη·
ήταν «Το Θέλημα τού Θεού», ήταν «Το Χέρι τού Θεού».
Το 1-0 στο 51ο λεπτό, το 2-0 στο 55ο λεπτό·
αυτά τα τέσσερα λεπτά φαντάζουν ως συμπυκνωμένη «αυτοεκπληρούμενη προφητεία».
Η Μεγαλειώδης Χαμέρπεια και το Μεγαλείο,
το Άδοξον και η Δόξα,
η Αποκαθήλωση και η Αποθέωση·
όλα ενσαρκωμένα στο ίδιο πρόσωπο,
όλα αναμεμειγμένα με άχρονο τρόπο, με άναρχη σειρά.
Αυτός ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.