Οι παππούληδες και οι «μικροτσούτσουνοι» του μπου!

[raopau]

απο το στασου πλαι μου

ωραια ταινια το στησου στασου πλαι μου....

 

[raopau]

Φύγαμε μαζί με τη μοτοσυκλέτα μου από τα γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς», που τότε βρίσκονταν στην οδό Κωνσταντινουπόλεως στον Κολωνό και κατευθυνόμασταν προς Ριζούπολη. Στο δρόμο συναντήσαμε μόνον οπαδούς του Ολυμπιακού, καθώς οι δικοί μας με εντολή της αστυνομίας είχαν μεταβεί στο γήπεδο πολύ νωρίς με ειδικό συρμό του ΗΣΑΠ, ώστε να μην έρθουν σε επαφή με τους «ερυθρόλευκους» και προκληθούν επεισόδια. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής αυτό που διαπίστωσα ήταν ένας άκρατος φανατισμός. Πηγαίνω στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό από το 1976 και τέτοια ένταση δεν θυμόμουν άλλη φορά. Λέω στο Γιώργο: «Ρε συ μου μυρίζει μπαρούτι. Φοβάμαι ότι θα πέσει πολύ ξύλο σήμερα, τους βλέπεις πως κάνουν, σαν αφιονισμένοι». «Ξέρω γω, και εμένα δεν μου αρέσει η φάση. Πάμε στο γήπεδο και βλέπουμε» απάντησε ο πάντα ψύχραιμος Γιώργος. Μόλις φθάσαμε στη Ριζούπολη είδαμε συγκεντρωμένους οπαδούς του Ολυμπιακού προς το πέταλο όπου δεν υπάρχει εξέδρα και έβριζαν την ομάδα μας. «Ρε Γιώργο τι κάνουν όλοι αυτοί εδώ;». «Περιμένουν το πούλμαν του Παναθηναϊκού για να το… υποδεχτούν» είπε προβληματισμένος ο Σπανουδάκης. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του και εμφανίστηκε ο Παναθηναϊκός.Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού άρχισαν να εκτοξεύουν στο πούλμαν πέτρες, μπουκάλια με νερό, κυπελλάκια με καφέ, κέρματα, φωτοβολίδες, βεγγαλικά και κάθε λογής αντικείμενα. Παράλληλα έβριζαν και προσπαθούσαν να κάνουν «ντου» ώστε να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και να επιτεθούν στους παίκτες. Οι άνδρες των ΜΑΤ δημιούργησαν με τις ασπίδες τους ένα πρόχειρο υπόστεγο θα μπορούσε να το πει κανείς και τα μέλη της αποστολής εξερχόμενοι από την μπροστινή πόρτα του λεωφορείου, πέρασαν από κάτω και μπήκαν στα αποδυτήρια.Ομολογώ ότι τρόμαξα με όσα συνέβαιναν. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που φοβήθηκα σε γήπεδο. Πριν και μετά τη Ριζούπολη ουδέποτε ένοιωσα τόσο μεγάλη ανασφάλεια. Δεν ήθελε και πολύ να φύγει καμιά πέτρα και να… προσγειωθεί στο κεφάλι μου. Και ο Γιώργος φοβήθηκε, αλλά ήταν πολύ ψύχραιμος. Βέβαια ούτε που τολμήσαμε να βγάλουμε μπλοκάκι και να κρατήσουμε σημειώσεις, γιατί θα δίναμε στόχο. Τα κρατήσαμε όλα στο μυαλό μας και τα τηλεφωνήσαμε αργότερα στην εφημερίδα.Μόλις τελικά εισήλθε η αποστολή στα αποδυτήρια, άρχισε άλλο μαρτύριο. Να μπούμε και εμείς στο γήπεδο. Έλα ντε που ο δρόμος ήταν αποκλεισμένος από τους Ολυμπιακούς και την αστυνομία. Με τα χίλια ζόρια και αφού επιδείξαμε τις δημοσιογραφικές μας ταυτότητες καταφέραμε να περάσουμε. Ωραία μπήκαμε στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου. Πως όμως θα ανεβαίναμε στα δημοσιογραφικά, τι στιγμή που έπρεπε να περάσουμε μέσα από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι αν έβλεπαν δημοσιογράφο που δεν γνώριζαν δεν θα τον άφηναν… ανενόχλητο; Τελικά μας «προστάτεψαν» συνάδελφοι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού και φθάσαμε στο μπουθ.Το ματς άρχιζε στις 7 το απόγευμα εμείς πήγαμε στο γήπεδο κατά τις 5.15, όμως ο τρίτος της παρέας μας ο Μιχάλης ο Τσαμπάς είχε πάει από τις 4 και γλύτωσε όλη αυτήν την ταλαιπωρία. Η ταλαιπωρία μπορεί να τελείωσε για μας, αλλά μόλις άρχιζε για την ομάδα μας. Το μοναδικό πέταλο του γηπέδου είχε καταληφθεί από τους 2.000 ηρωικούς οπαδούς μας που προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις να στηρίξουν την «Πανάθα» μας.Ούτε ζέσταμα δεν μπορούσαν οι παίκτες μας να κάνουν, καθώς αποτελούσε πρόβλημα η είσοδός τους στον αγωνιστικό χώρο. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν σπάσει τη φυσούνα που συνδέει τα αποδυτήρια με το τερέν και οι ποδοσφαιριστές αδυνατούσαν να εισέλθουν. Τελικά πάλι τα ΜΑΤ επιστράτευσαν τις ασπίδες τους και μπόρεσαν με αυτόν τον τρόπο να κάνουν οι παίκτες ένα υποτυπώδες ζέσταμα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Μπασινάς είχε... εγκλωβιστεί εντός γηπέδου και χρειάστηκε την βοήθεια των Ανατολάκη, Γιαννακόπουλου για να ξαναμπεί στα αποδυτήρια.Στις κερκίδες οι οπαδοί του Ολυμπιακού έβραζαν και μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο περιβόητος Τσουκαλάς τους… φούντωνε ακόμα περισσότερο. Πράγματα τριτοκοσμικά και απίστευτα. Κανονικά έπρεπε να επέμβει εισαγγελέας και να μην επιτρέψει την έναρξη του αγώνα. Ενώ άπαντες από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού υποπτεύονταν τι θα συνέβαινε, άφησαν την ομάδα απροστάτευτη, η οποία πήγε στο γήπεδο με αρχηγό αποστολής τον τεχνικό διευθυντή Βέλιμιρ Ζάετς.Στα αποδυτήρια της ομάδας εισέβαλαν «μπράβοι» του Ολυμπιακού, έσπασαν τις πόρτες, έσκισαν τις μπάλες και τρομοκράτησαν τους παίκτες. Άντε να παίξεις ποδόσφαιρο μετά. Ο Δανός λίμπερο Ρενέ Χένρικσεν, ο συμπατριώτης του χαφ Γιάν Μικαέλσεν και ο Φινλανδός μέσος Γιόνας Κόλκα δεν πίστευαν στα μάτια τους. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι συνέβαιναν τέτοια περιστατικά.

 

[dopamina]

ase re

 

[raopau]

"Ένα βογκητό του ξέφυγε καθώς η Μαριγούλα έσυρε τα δάχτυλά της στο μπροστινό μέρος του παντελονιού του κι έπειτα ξεκούμπωσε αργά τα κουμπιά. Η αίσθηση του καυτού αέρα της ερήμου πάνω στην ευαίσθητη επιδερμίδα του ανδρισμού του έβαλε φωτιά στο αίμα του. Όταν ελευθερώθηκε τελείως, έπιασε τη Μαριγούλα από τους γλουτούς και την τράβηξε πάνω του, με το βλέμμα του στυλωμένο στο δικό της, αναζητώντας ένα ίχνος που θα έδειχνε ότι ίσως είχε αλλάξει γνώμη.  Έπειτα, για πρώτη φορά στη ζωή του, ένιωσε την αγνή, στιλπνή ζεστασιά μιας γυναίκας να τον περιβάλλει. Αισθάνθηκε τη Μαριγούλα να τον τραβάει μέσα της, χωρίς να τους χωρίζει τίποτε. Έκλεισε τα μάτια του για να απολαύσει τη στιγμή. Η Μαριγούλα ήταν ο παράδεισός του. Το ρίγος της τον έκανε να καταλάβει ότι κι εκείνη ήταν συνεπαρμένη. Καθώς η Μαριγούλα ισορρόπησε πάνω του, ο Θρασύβουλος της ξεκούμπωσε την μπλούζα, την έσπρωξε πίσω στους ώμους της και κοίταξε τα απαλά στήθη της που πρόβαλλαν από το σουτιέν της. Τα χάιδεψε και τα έκλεισε στις παλάμες του. Η Μαριγούλα τον τράβηξε μέσα της ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο, κι εκείνος την άρπαξε από τους γοφούς, την ανασήκωσε κι έσπρωξε προς τα πάνω, ανασαίνοντας κοφτά. Ο Ντορής χλιμίντρισε σιγανά, αλλά ο Θρασύβουλος ήταν πολύ μακριά για να σκεφτεί το άλογο. Η Μαριγούλα τύλιξε τα μπράτσα της γύρω από τον λαιμό του σαν να κρατιόταν από την ίδια τη ζωή. Τότε ο Θρασύβουλος ένιωσε την κορύφωσή της να πλησιάζει. Το στομάχι της ρίγησε, η σάρκα της σφίχτηκε γύρω του και μια στιγμή αργότερα την ακολούθησε κι εκείνος..."

 

[dopamina]

wat

 

[deuka75]

ωραια ταινια το στησου στασου πλαι μου....

Από τις 2-3 αγαπημένες μου.

Μπράβο παιδιά με γαμήσατε σήμερα.

 

[brabus67]

Οι πάντες κλαίγαν σαν βρύσες στο εντευκτήριο, το βράδυ προπαντός. Η ανημπόρια του κόσμου μπρος στον πόλεμο ερχόταν να κλάψει εδώ, μόλις οι γυναίκες και τα κουτσούβελα απομακρύνονταν στον θαμπό απ' το φωταέριο διάδρομο, με τη λήξη των επισκέψεων, σέρνοντας τα ποδάρια. Ένα μεγάλο κοπάδι κλαψιάρηδων ήταν, τίποτε άλλο, ένα σίχαμα.

Για τη Λόλα, το να 'ρχεται να με βλέπει σ' αυτή την ιδιότυπη φυλακή ήταν ακόμα μια περιπέτεια. Δεν κλαίγαμε εμείς οι δυο. Δεν είχαμε από πού να τ' αντλήσουμε τα δάκρυα.

"Είναι αλήθεια ότι είσαι πραγματικά τρελός, Φερδινάνδε;" με ρώτησε μια Πέμπτη.
"Είμαι!" ομολόγησα εγώ.
"Και δηλαδή, θα σε γιατρέψουν εδώ;"
"Δε γιατρεύεται ο φόβος, Λόλα."
"Τόσο πολύ λοιπόν φοβάσαι;"
"Κι ακόμα πιο πολύ, Λόλα, φοβάμαι τόσο, βλέπεις, που αν πεθάνω από δικό μου θάνατο, αργότερα, δε θέλω με τίποτα να με κάψουν! Θα 'θελα να μ' αφήσουν στο χώμα, να σαπίσω στο νεκροταφείο, ήσυχα, εκεί δα, έτοιμο να ξαναζήσω ίσως... Δεν ξέρεις ποτέ! Ενώ αν με κάναν στάχτη, Λόλα, με νιώθεις, τέρμα όλα, τέρμα... Ο σκελετός, όσο να 'ναι, μοιάζει ακόμα λιγάκι μ' άνθρωπο... Είναι πιο έτοιμος να ξαναζήσει απ' ό,τι η στάχτη... Με τη στάχτη τέρμα τα δίφραγκα!... Τι λες κι εσύ;... Ο πόλεμος λοιπόν..."
"Α, μα είσαι πέρα για πέρα άνανδρος, Φερδινάνδε! Σιχαμερός σαν ποντίκι..."
"Ναι, πέρα για πέρα άνανδρος, Λόλα, τον αρνούμαι τον πόλεμο με ό,τι έχει μέσα... Δεν τον θρηνώ εγώ... Δεν παραιτούμαι εγώ... Δεν τον μοιρολογάω... τον αρνούμαι καθαρά και ξάστερα, κι όλους μαζί τους λεβέντες που περιέχει, δε θέλω να 'χω τίποτα να κάνω μαζί τους, μαζί του. Δεν πα να 'ναι εννιακόσια ογδόντα πέντε εκατομμύρια του λόγου τους κι εγώ μονάχα ένας, αυτοί έχουν άδικο, Λόλα κι εγώ δίκιο, γιατί μόνο εγώ ξέρω τι θέλω: δε θέλω πια να πεθάνω."
"Μα είναι αδύνατον ν' αρνηθείς τον πόλεμο, Φερδινάνδε! Μόνο οι τρελοί κι οι άνανδροι αρνούνται τον πόλεμο όταν κινδυνεύει η Πατρίδα τους..."
"Ε, λοιπόν, να ζήσουν οι τρελοί και οι άνανδροι! Ή μάλλον να επιζήσουν! Θυμάσαι, ας πούμε, Λόλα, τ' όνομα έστω κι ενός στρατιώτη απ' όσους σκοτώθηκαν στον Εκατονταετή Πόλεμο;... Προσπάθησες να μάθεις έστω κι ένα από κείνα τα ονόματα;... Όχι, έτσι δεν είναι;... Ποτέ σου δεν προσπάθησες; Σου 'ναι όλα τόσο ανώνυμα, τόσο αδιάφορα και τόσο άγνωστα όσο και το τελευταίο μόριο τούτου δω του πρες παπιέ, όσο και το πρωινό σκατό σου... Βλέπεις λοιπόν που πεθάναν για το τίποτα, Λόλα! Για το απολύτως τίποτα, οι κόπανοι! Σε διαβεβαιώ! Είναι αποδεδειγμένο! Μόνο η ζωή μετράει. Σε δέκα χιλιάδες χρόνια από τώρα, σου πάω στοίχημα, τούτος ο πόλεμος, όσο κι αν σήμερα σου φαίνεται σπουδαίος, θα 'χει παντελώς ξεχαστεί. Το πολύ πολύ να τσακώνονται ακόμα, εδώ κι εκεί, καμιά ντουζίνα καλαμαράδες γι' αυτόν και για το πότε γίναν οι σημαντικότερες εκατόμβες, χάρη στις οποίες δοξάστηκε... Είναι το μόνο αξιομνημόνευτο που κατάφεραν να βρουν οι άνθρωποι, οι μεν για τους δε, σ' απόσταση μερικών αιώνων, μερικών χρόνων, ακόμα και μερικών ωρών... Δεν πιστεύω στο μέλλον, Λόλα..."

Όταν ανακάλυψε μέχρι ποιου σημείου κόμπαζα για την επαίσχυντη κατάστασή μου, η Λόλα έπαψε εντελώς να με βρίσκει αξιολύπητο... Με θεώρησε αξιοκαταφρόνητο, αμετακλήτως.

Αποφάσισε να μ' εγκαταλείψει αυτοστιγμεί. Το 'χα παρακάνει. Όταν τη συνόδεψα ως το πορτάκι του Ασύλου μας εκείνο το βράδυ, δεν με φίλησε. (...)
λ.φ.ν.(σ)

 

[tomahok]

 

[life97]

Πολυ  κλαμα αποψε ...Δεν  εχω  και μαντηλι

 

[raopau]

ποιος κλαιει?

 

[Λιάρης5695236]

Εγώ όταν θέλω να κλάψω βάζω τον Τιτανικό 

 

 

[life97]

Εγώ όταν θέλω να κλάψω βάζω τον Τιτανικό 

Εγω ειμαι πιο προχω.......Βαζω  Κατρουγκαλο  να  δω  τι  συνταξη  θα παρω

 

[Λιάρης5695236]

Εγω ειμαι πιο προχω.......Βαζω  Κατρουγκαλο  να  δω  τι  συνταξη  θα παρω

Είμαστε και εμείς που όταν φτάσουμε στα 70 θα υποχρεούσε να πληρώνεις το κράτος επειδή αποσύρθηκες...

 

[life97]

Οι πάντες κλαίγαν σαν βρύσες στο εντευκτήριο........

ποιος κλαιει?

Δεν  βλεπειs τι  γινεται?????

 

[life97]

Είμαστε και εμείς που όταν φτάσουμε στα 70 θα υποχρεούσε να πληρώνεις το κράτος επειδή αποσύρθηκες...

Αν  ζουμε  τοτε.......λεω  αν..........θα  ειμαστε οι  ανθρωποι  περιπτωση
Θα  εχουμε  πληρωσει ενα σκασμο εισφορεs  και θα  βγουμε στο  δρομο για  ελεημοσυνη   :S

 

[life97]

 

[raopau]

παιδια αμα ηταν η ερι εδω τωρα, θα την γαμουσα παραυτα...

 

[tomahok]

 

[life97]