Η αρχή πριν 5 χρόνια:
Την ειδα πρωτη φορα στο 7/11, που ηταν διπλα απο το ξενοδοχειο, και μιλαγε με μια
φιλεναδα της. Φορουσε ενα μαυρο παντελονι και ασπρο, μακρυμανικο πουκαμισο, κουμπωμενο
μεχρι τον λαιμο.
Νομιζα οτι ηταν υπαλληλος του ξενοδοχειου, γιατι φοραγε τα ιδια ρουχα με τους
ρεσεψιονιστ. Οπως ηταν με τα γυαλακια της, μου θυμησε την δασκαλα μου των Αγγλικων
στο Γυμνασιο.
Μια 23χρονη πρωτοδιοριζομενη κοπελιτσα, που οταν ηρθε στο Γυμνασιο,
ο 35χρονος παντρεμενος φιλολογος την πηρε υπο την προστασια του, δινοντας τροφη
για κουτσομπολιο, κυριως στις συμμαθητριες μου, οι οποιες ηταν γοητευμενες απο
αυτον.
Δεν φαινοταν παραπανω απο 22-23 ετων, για μια στιγμη περασε απο το μυαλο μου οτι ηταν
ανηλικη, οτιδηποτε ηλικια και αν σου ελεγε απο 15 και επανω θα την πιστευες.
Με ειδε που την παρατηρουσα και μου χαμογελασε. Καταλαβα τοτε οτι ηταν εργαζομενη στον
χωρο παροχης σεξουαλικων υπηρεσιων, και οχι υπαλληλος του ξενοδοχειου. Χαμογελασα και εγω,
αλλα προσπερασα επιβεβαιωνοντας, περνοντας απο διπλα της, την ομοιοτητα της με την
δασκαλα των Αγγλικων και κατευθυνθηκα στο ξενοδοχειο, δεδομενου οτι ειχα περασει
ενα εξαντλητικο διωρο σε σοαπι μασσαζ και το μονο που ηθελα ητανε να ξεκουρασω το γερικο
κορμι μου.
Δεν προλαβα να παω μεχρι το ασανσερ, και αφενος η περιεργεια μου κυριως για την ηλικια της
και η ομοιοτητα της, αφετερου με την Αγγλικου, οδηγησαν τα βηματα μου παλι πισω στο 7/11.
Χαρηκε παρα πολυ οταν με ειδε να επιστρεφω, αφησε την φιλη της και πλησιασε και αυτη προς
το μερος μου.
-Πως σε λενε; την ρωτησα.
-Ναταλι, ακουσα εγω, ισως γιατι με βολευε ακουστικα και μου φανηκε ποιο οικειο.
-Εχεις ID ταυτοτητα; τη ρωταω, προσπαθωντας να καταλαβω αν ειναι ανηλικη, και με δεδομενο
οτι χωρις ταυτοτητα δεν μπορει να μπει σε κανενα ξενοδοχειο στην Ταυλανδη.
-Φυσικα, μου λεει.
-Λοιπον Ναταλι, της λεω, δωσε μου το τηλεφωνο σου και θα σε παρω εγω αυριο το βραδι να βρεθουμε,
γιατι σημερα ειμαι κουρασμενος της λεω.
Αφου λοιπον μου εδωσε το τηλεφωνο της, και εκανε την πατροπαραδοτη υποκλιση της, ευχαριστωντας
με που της μιλησα, αποχωρησα για το ξενοδοχειο.
Με το που ξαπλωσα για να ξεκουραστω, καταλαβα οτι το μυαλο μου ειχε κολλησει
σε αυτην. Στα 11 χρονια που πηγαινω στην Ταυλανδη, εχω γνωρισει πανω απο 100
εργαζομενες, τις περισσοτερες δεν τις θυμαμαι καν, μονο με μια ειχα κολλησει,
περισσοτερο σεξουαλικα, για πανω απο 6 χρονια, την εβλεπα 2-3 φορες σε καθε ταξιδι,
πρωτη φορα ομως που στο μυαλο μου καρφωθηκαν οι σκεψεις, να ανακαλυψω και να γνωρισω
αυτο το κοριτσι σαν ανθρωπο κυριως, την ηλικια της, αλλα και πως ενα κοριτσι τοσο
ευγενικο οπως μου φανηκε, αλλα και με τοσο συντηρητικη εμφανιση, μπορει να εκφραστει
σεξουαλικα.
Το ιδιο και την αλλη μερα το πρωι. Μολις ξυπνησα το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν
το βραδινο ραντεβου. Οσο περναγε η μερα, τοσο αισθανομουνα σαν μαθητουδι που ειχε
το πρωτο του ραντεβου.
Το απογευμα της εστειλα το πρωτο μυνημα.
-Τι κανεις Ναταλι; Ειμαι αυτος που του εδωσες το τηλεφωνο εχθες, της εγραψα, θελοντας
να δω και το επιπεδο των Αγλικων της. Μου απαντησε οτι με θυμοτανε και οτι περιμενε να
δει και αυτη αν την θυμομουνα, και αν θα ηθελα να την συναντησω σημερα.
Της ειπα να συναντηθουμε στις 11 το βραδι, και την ρωτησα ποσο θα ειναι το δωρακι της.
1000 μπατ για μια ωρα, μου λεει, 1500 για 2, και 2000 για ολη την νυχτα, αλλα ολα εξαρτωνται
απο εσενα, συμπληρωνει. (up to you, ειναι μια εκφραση που χρησιμοποιουν πολλες εργαζομενες
και σημαινει οτι σου εχουν εμπιστοσυνη και δωσε οτι θελεις).
-Ελα για 2 ωρες, της λεω, και βλεπουμε.
Η μερα περασε βασανιστικα αργα, με τις σκεψεις μου παντα στο βραδινο ραντεβου πραγμα που σημαινει
οτι πριν ακομη την πηδηξω εγω, αυτη ειχε αρχισει να μου πηδαει το μυαλο.
Και το τέλος πέρσι:
Επιτέλους, έπειτα από 4 χρόνια "μόνιμης σχέσης", αλλά όχι νόμιμης, μόνος και ελεύθερος στην Μπανγκόκ.
Ελεύθερος;
Μάλλον πιο φυλακισμένος από ποτέ. Φρόντισε η "πρώην" μου για αυτό. Είχε βάλει τόσο ψηλά τον πήχη, που όσο και να πηδήξω, και το καλύτερο μουνι της Ταυλανδης, πάλι από κάτω θα περάσω.
Είχε καταφέρει και είχε τρυπώσει μέσα στο μυαλό μου και στις πιο κρυφές και απαγορευμένες επιθυμίες και φαντασιώσεις μου, ειδικά πέρσι, και μου τις ικανοποιούσε πριν προλάβω εγώ να της το ζητήσω.
Είχα νιώσει μαζί της πραγματικά άνθρωπος και άνδρας.
Μου έδωσε τα πάντα. Ήταν μια πραγματική γκέισα που ήθελε μόνο να με ικανοποιεί.
Και τι μου ζήτησε; Απόλυτη αφοσίωση και πίστη και μια ελπίδα για κοινό μέλλον. Δεν μπορούσα να της δώσω τίποτα από αυτά.
Και έτσι άρχισαν οι διαδυκτιακοι καυγάδες μας.
15ωρες καθημερινες βιντεοκλήσεις στο μεσσεντζερ, η, και 24ωρες όταν πήγα 5 μέρες στην Κωνσταντινούπολη,(2 κινητά και ένα λάπτοπ δεν προλάβαιναν να γεμίσουν μπαταρίες), κατέληγαν πάντα σε καυγάδες.
Ακόμα και όταν τις έστειλα 80 ευρώ στα γενέθλιά της, μετα από έναν τέτοιο καυγά μου τα έστειλε πισω λέγοντας μου: "Με τα λεφτά μόνο το κορμί μου μπορείς να αγοράσεις. Την καρδιά μου όμως, μόνο με αγάπη μπορείς να την κερδίσεις".
Ίσως αυτή να ήταν η γυναίκα της ζωής μου.
Σε λάθος τόπο και χρόνο. Και επειδή καποιοι φίλοι μου είπαν: "Μα ήταν του δρόμου". Ναι, και εγώ του δρόμου είμαι, μια ζωή.
Τέλη Ιουλίου με μπλοκαρισε από τα σοσιαλ, και από το τηλέφωνο της. Και μετά από 5 μήνες με ξεμπλοκαρισε για 2 μέρες, ισα-ισα για να δω κάποιες φωτογραφίες στο φεις-μπουκ που ήταν με κάποιον άλλο.
Ας είναι καλά η κοπέλα. Μακάρι να βρεθεί κάποιος να της δώσει την αγάπη που της αξίζει και να την μαζέψει από το δρόμο.
4/6
