Δ
Διαγραμμένο μέλος 136408
Επισκέπτης
Ιδίως τα μικρο(τσου)τσουνάμια. Αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα (όπως και τα σιγανά ποταμάκια)
Οι παππούληδες και οι «μικροτσούτσουνοι» του μπου!
- Μέλος που άνοιξε το νήμα blizardeye
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 483K
- Εμφανίσεις 6M
-
- Ετικέτες
- bou classics
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 13 άτομα (6 μέλη και 7 επισκέπτες)
Ιδίως τα μικρο(τσου)τσουνάμια. Αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα (όπως και τα σιγανά ποταμάκια)
Δ
Διαγραμμένο μέλος 136408
Επισκέπτης
Buenas noches amigos.
.
Κάπως έτσι παρασύρθηκε κι ο Αδάμ και το δάγκωσε, και ορίστε τώρα πώς καταντήσαμε...
Annapurna
Γλομπεάρχης
- Εγγρ.
- 7 Μαΐ 2020
- Μηνύματα
- 23.620
- Κριτικές
- 171
- Like
- 93.677
- Πόντοι
- 46.423
Buenas noches amigos.
.
Κάπως έτσι παρασύρθηκε κι ο Αδάμ και το δάγκωσε, και ορίστε τώρα πώς καταντήσαμε...
Καλημέρα αγαπητέ.
Πριν παραδώσουμε την ψυχούλα μας να μην γευτούμε και εμείς λιγάκι το coctail ...
Συνημμένα
Mindreader
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 24 Φεβ 2014
- Μηνύματα
- 14.802
- Κριτικές
- 110
- Like
- 20.342
- Πόντοι
- 28.786
Gooooooood Morning υπερήφανα γηρατειά !!!
Αν έχετε υπομονή να διαβάσετε το παρακάτω "μανιφέστο" πιστεύω έχει ενδιαφέρον και σας αφορά.
Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1965– 1980?
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή…Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί…
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι η τρικάβαλοι σε παπάκι
Δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα..
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι
Η ψέκαζε την κεφαλή με αεροζόλ.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα..
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από το λάστιχο οχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε κολυσαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.
Φανταστείτε το!
Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!
Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την ήττα.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.
Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε...! ?
Αν έχετε υπομονή να διαβάσετε το παρακάτω "μανιφέστο" πιστεύω έχει ενδιαφέρον και σας αφορά.
Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1965– 1980?
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή…Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί…
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι η τρικάβαλοι σε παπάκι
Δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα..
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι
Η ψέκαζε την κεφαλή με αεροζόλ.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα..
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από το λάστιχο οχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε κολυσαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.
Φανταστείτε το!
Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!
Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την ήττα.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.
Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε...! ?
iuakoya
Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Νοε 2015
- Μηνύματα
- 36.415
- Like
- 24.297
Buenas noches amigos.
.
Κάπως έτσι παρασύρθηκε κι ο Αδάμ και το δάγκωσε, και ορίστε τώρα πώς καταντήσαμε...
Ναι, αλλά στην περίπτωσή μας
ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα
Annapurna
Γλομπεάρχης
- Εγγρ.
- 7 Μαΐ 2020
- Μηνύματα
- 23.620
- Κριτικές
- 171
- Like
- 93.677
- Πόντοι
- 46.423
Καλημέρα σε όλους τους γέροντες.
Εγω που είμαι πριν απο το 1965 ... θα σας διηγηθώ μια προσωπική μου ιστορία.
Ταξίδευα με τους γονείς μου και τα αδέλφια με αυτοκίνητο.
Ούτε θυμάμαι που πηγαίναμε.
Αλλά πηγαίναμε μέχρι και Ελβετία τότε με αυτοκίνητο.
Ήμουν 4-5 χρονών περίπου το 1966 ...
Στα Καμένα Βούρλα πάντοτε κάναμε μια στάση για ξεκούραση.
Εκει λοιπόν παίζαμε έξω με την αδελφή μου στον υπαίθριο χώρο και πετάγεται ένας ανώμαλος πούστης μέσα από τους θάμνους και μου λέει:-
"ψίτ αγοράκι έλα κοντά μου να σου δώσω ένα γλυφιτζούρι, έλα - έλα"
Ήμουν έτοιμος να πάω καθότι πολύ μικρός γύρω στα 5 και ευκολόπιστος και κάνω κίνηση προς αυτόν.
Για καλή μου τύχη ήταν η αδελφούλα μου κοντά 2 χρόνια μεγαλύτερή μου και κυριολεκτικά με έσωσε από του χάρου τα δόντια.
Ευτυχώς με έπιασε από το χέρι και μου λέει:-
"μην πάς, μην πάς"
Θα μου μείνει αξέχαστο !!!
Άραγε τι θα είχα απογίνει ...
Ανώμαλοι υπήρχαν και τότε και μάλιστα πολλοί.
Απαγωγές παιδιών πάρα πολλές που ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν.
Απλώς δεν υπήρχαν τα μέσα να γίνονται γνωστά όλα αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν στην εποχή μας.
Δυσκολίες πάντα υπάρχουν σε όλες τις εποχές.
Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο.
Έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά, σκεφτόμαστε και πράττουμε αναλόγως των συνθηκών.
Σφάλματα γίνονται αλλιώς δεν θα είμασταν άνθρωποι αλλά υπεράνθρωποι.
Δεν είναι τυχαίο που οι σαύρες επιβιώνουν με μεγάλη ευκολία διότι έχουν μάθει να μεταλλάσσονται στις εκάστοτε συνθήκες που επικραττούν.
Πολλές φορές η μετάβαση απο τη ζωή στο θάνατο τα χωρίζει μια λεπτή κλωστή ...
Υπομονή και πίστη ...
Εγω που είμαι πριν απο το 1965 ... θα σας διηγηθώ μια προσωπική μου ιστορία.
Ταξίδευα με τους γονείς μου και τα αδέλφια με αυτοκίνητο.
Ούτε θυμάμαι που πηγαίναμε.
Αλλά πηγαίναμε μέχρι και Ελβετία τότε με αυτοκίνητο.
Ήμουν 4-5 χρονών περίπου το 1966 ...
Στα Καμένα Βούρλα πάντοτε κάναμε μια στάση για ξεκούραση.
Εκει λοιπόν παίζαμε έξω με την αδελφή μου στον υπαίθριο χώρο και πετάγεται ένας ανώμαλος πούστης μέσα από τους θάμνους και μου λέει:-
"ψίτ αγοράκι έλα κοντά μου να σου δώσω ένα γλυφιτζούρι, έλα - έλα"
Ήμουν έτοιμος να πάω καθότι πολύ μικρός γύρω στα 5 και ευκολόπιστος και κάνω κίνηση προς αυτόν.
Για καλή μου τύχη ήταν η αδελφούλα μου κοντά 2 χρόνια μεγαλύτερή μου και κυριολεκτικά με έσωσε από του χάρου τα δόντια.
Ευτυχώς με έπιασε από το χέρι και μου λέει:-
"μην πάς, μην πάς"
Θα μου μείνει αξέχαστο !!!
Άραγε τι θα είχα απογίνει ...
Ανώμαλοι υπήρχαν και τότε και μάλιστα πολλοί.
Απαγωγές παιδιών πάρα πολλές που ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν.
Απλώς δεν υπήρχαν τα μέσα να γίνονται γνωστά όλα αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν στην εποχή μας.
Δυσκολίες πάντα υπάρχουν σε όλες τις εποχές.
Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο.
Έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά, σκεφτόμαστε και πράττουμε αναλόγως των συνθηκών.
Σφάλματα γίνονται αλλιώς δεν θα είμασταν άνθρωποι αλλά υπεράνθρωποι.
Δεν είναι τυχαίο που οι σαύρες επιβιώνουν με μεγάλη ευκολία διότι έχουν μάθει να μεταλλάσσονται στις εκάστοτε συνθήκες που επικραττούν.
Πολλές φορές η μετάβαση απο τη ζωή στο θάνατο τα χωρίζει μια λεπτή κλωστή ...
Υπομονή και πίστη ...
Δ
Διαγραμμένο μέλος 136408
Επισκέπτης
Annapurna
Γλομπεάρχης
- Εγγρ.
- 7 Μαΐ 2020
- Μηνύματα
- 23.620
- Κριτικές
- 171
- Like
- 93.677
- Πόντοι
- 46.423
Μπράβο Γιούρι Μαξίμοβιτς !!!
Αγαπητέ popov ανησυχώ για τους φίλους γέροντες.
Πολύ ησυχία επικρατεί ...
Δ
Διαγραμμένο μέλος 136408
Επισκέπτης
Μήπως έχουν μπουκώσει πολλά μήλα ...
Γι' αυτό έβαλα και το παραπάνω τραγουδάκι με τον συγκεκριμένο τίτλο και τον συγκεκριμένο γέροντα (81 ετών), καθώς είχαμε τη σχετική μηλοκουβέντα....
Τα γερόντια βάζουνε μασελίτσα και τρώνε όλα τα μηλαράκια με τη φλούδα. Μετά ποιός τους πιάνει..
Διαγραμμένο μέλος 172222
Γλομπεο-Μύστης
- Εγγρ.
- 18 Μαΐ 2017
- Μηνύματα
- 1.864
- Κριτικές
- 83
- Like
- 13.716
- Πόντοι
- 24.436
Καλημέρα σας,
Με αφορμή την νοσταλγική αναδρομή του κ. Mindreader σας αφιερώνω ένα παιχνίδι από την συλλογή μου.
Σήμερα θα γέμιζε το Σύνταγμα από μοντερνόβλαχους για να αποσυρθεί, μιας και θα θεωρείτο "μπόμπα στα χέρια ενός παιδιού".
Εκεί που αγνότητα συναντά την δημιουργική, κοπιαστική τέχνη...
Ελληνικής κατασκευής, Fino της δεκαετίας του 1950!
Με αφορμή την νοσταλγική αναδρομή του κ. Mindreader σας αφιερώνω ένα παιχνίδι από την συλλογή μου.
Σήμερα θα γέμιζε το Σύνταγμα από μοντερνόβλαχους για να αποσυρθεί, μιας και θα θεωρείτο "μπόμπα στα χέρια ενός παιδιού".
Εκεί που αγνότητα συναντά την δημιουργική, κοπιαστική τέχνη...
Ελληνικής κατασκευής, Fino της δεκαετίας του 1950!
Συνημμένα
κωλο-γερος
Ανώτατος
- Εγγρ.
- 7 Οκτ 2008
- Μηνύματα
- 32.919
- Κριτικές
- 36
- Like
- 39.864
- Πόντοι
- 19.795
Είναι κάνεις εδώ; Μπα. Το παρατησαν το ΚΑΠΗ και το παίζουν τζοβενα.
Καλημέρα.
Καλημέρα.
Άλλα thread (τυχαίες επιλογές)
- Διαγραμμένο μέλος 136408
- Γενική Συζήτηση
