Εν μέρει... Μην τα ισοπεδώνουμε όμως όλα! Πάντα θα υπάρχει αυτό το κάτι ως άρρηκτος σύνδεσμος με την ιστορία.
Ιστορικά και λόγω οικογενειακής παράδοσης, είμαι Ολυμπιακός. Από εκεί και ύστερα, βλέποντας έναν
αγώνα, εντελώς αντικειμενικά και χωρίς ίχνος "συναισθηματισμού", είμαι με την ομάδα που παίζει καλύτερα
και αξίζει τη νίκη. Αν τύχει αυτή η ομάδα να είναι ο Ολυμιακός, χαίρομαι ίσως λίγο περισσότερο. Όμως, δεν νιώθω
καμία υπερηφάνεια ή αίσθημα υπεροχής έναντι ενός "αντιπάλου". Διότι αυτοί οι άνθρωποι, ανεξαιρέτως, είναι επαγγελματίες
που κάνουν τη δουλειά τους κλωτσώντας ένα τόπι και προσφέροντας θέαμα. Μέχρι εκεί...
Κάποτε, θυμάμαι, όταν ένα μεγάλο αστέρι μιας ομάδας άλλαζε χρώμα φανέλας, εθεωρείτο ούτε λίγο, ούτε
πολύ κάτι σαν εθνική προδοσία που πίκραινε κόσμο. Τόσο πίστευε ο κόσμος στην ιδέα της ομάδας και των "αγωνιστών"
της φανέλας. Αυτό, ειδικά όσοι έζησαν στα '80ς (για να μην πάμε και πιο πίσω) το θυμούνται καλά.
Όπως επίσης, θα θυμούνται με "ερυθρόλευκο καμάρι", τότε που ο Αναστόπουλος υπέγραψε στην Αβελίνο.
Από τότε, έτρεξε πάρα πολύ νερό (και χρήμα) "στο αυλάκι" και νομίζω ότι δεν έχει πλέον κανένα απολύτως νόημα
να παίρνονται στα σοβαρά τα αθλητικά. Γνώμη μου.