In the year of our Lord 1995..Οι κινηματογραφοφιλοι εμειναν αφωνοι απο το εμβληματικο υπερθεαμα που τους παρουσιασε ο εως τοτε μονοδιαστατος action Superstar Mel Gibson...
Ενα Ιστορικο Επος στα προτυπα του "ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ" ,του "BEN-HUR",του "LAWRENCE OF ARABIA"...ενα "πεθαμενο" ειδος ..
με μια μεταμοντερνα σκηνοθετικη αποψη οπου η στυγνη ρεαλιστικη βια συναντα τον Ρομαντισμο του Μεσαιωνα..το Braveheart μια ταινια ελεγεια της Σκωτζεζικης Ανεξαρτησιας και της Ελευθεριας ,του ανθρωπου εναντι των βαρβαρων Καταπιεστων ,σε μια εποχη οπου οι ανθρωποι "υπαγονταν" σε Φεουδαρχες και η ζωη τους εξαρτωνταν απο τα συμφεροντα τους και η εννοια πολιτικης ελευθεριας ανηκε στην σφαιρα της φαντασιας,σε μια εποχη πριν τον Ουμανισμο την Αναγεννηση και τον Διαφωτισμο..βυθισμενη στο σκοταδι του Μεσαιωνα
...ο Γκιμπσον πατωντας σε τιποτα αλλο , παρα σε ενα ποιημα για καποιον ηρωα Wallace και σε σεναριο -μεσαιωνικο παραμυθι του Randal Wallace(μακρινου απογονου του ηρωα)..σκηνοθετησε ο ιδιος σχεδον για πρωτη φορα ενα πραγματικο αριστουργημα...απο το πρωτο πλανο εως τους τιτλους τελους το φιλμ ξεχειλιζει απο πανεμορφες λυρικο-επικες στιγμες γυρισμενες με απιστευτη Φωτογραφια-κινηματογραφηση ,βουτηγμενο στην ΜΑΓΙΚΗ μουσικη του James Horner η οποια αποθεωνει τις στιγμες της ταινιας και πιανει αλλοτε την τρυφερη εξιδανικευμενη αγαπη της Ιδανικης αγαπημενης των λυρ.ποιηματων του Μεσαιωνα
και αλλοτε την εκρηκτικη βαρβαροτητα της εποχης αλλα και τον ιδεαλιστικο ηρωισμο που ο Wallace "εντρυφει" επειτα απο την πολλαπλη κακοποιηση και καταπιεση απο το τυραννικο καθεστως της Αγγλικης Μοναρχιας του Πλανταγενετη Εδουαρδου Α του Μακρυποδη που δεχεται αυτος και οι συμπατριωτες του..με αποκορυφωμα ,την αναιτια εκτελεση της αιωνιας αγαπημενης του
...ξεσπα σε ενα αεναο ωμο και ηρωικο μενος εναντια στους βασανιστες αλλα και στους συμφεροντολογους Ευγενεις..
εμπνεωντας ,απεναντι σε απιστευτες πιθανοτητες
...το Βraveheart δεν παρα ενα εργο ενηλικιωσης χειραφετησης και πραγματωσης του πραγματικου Ανδρισμου και του πραγματικου Πατριωτισμου ως οι υψιστες αξιες που ειναι, στην αγνη ανιδιοτελη τους μορφη και δημιουργουν την Ιστορια ,την Ελευθερια τα Κρατη-Εθνη την συνεχεια του κοσμου...
με εναν Μελ Γκιμπσον στο ρολο της ζωης του -που οσοι δεν ειχαμε δει τον ΑΜΛΕΤ του Τζεφιρελι εκπλαγηκαμε με τις υποκριτικες του δυνατοτητες- να αποπνεει αλλοτε μεγαλειο και αλλοτε ευαισθησια και να γινεται ενας πραγματικος Ηρωας..υποτιμηθηκε ο ρολος του, αξιζε μεχρι και Οσκαρ..οπως και ολοι οι δευτεροι ρολοι με κορυφαιο τον υπεροχα σατανικο Μακρυποδη απο εκπληκτικο και παραγνωρισμενο P.Mcgoohan ,ο οποιος παρουσιαζει την σαπια πλευρα της ανθρωπινης φυσης και της εγωιστικης στυγνης Εξουσιας..οπως και ο παρα φυσιν εραστης γιος του...
Πραγματικα οι μαχες ηταν μια καινοτομια για την εποχη..το αιμα στο φακο ηταν πρωτοφανες (το κοπιαραν πολλοι) στυλιζαρισμενες γρηγορες "γεματες", τρομαχτικες, χορογραφημενες απο χιλιαδες extras σε πωρωνουν και σε βαζουν μεσα στην μεσαιωνικη μαχη..πριν τον Μονομαχο πριν τον Ραϊαν πριν τον Τελευταιο Σαμουραι πριν τους 300 ...το 1995 ηταν απαρχη του στυλ του Γκιμπσον που συνεχισε στα Παθη του Χριστου και το Αποκαλυπτο...αλλα και δραματουργικα η ταινια κορυφωνει σε μια ακρως συγκινητικη κραυγη FREEDOM!
με μια μεταφυσικη χροια ...της χαμενης αγαπημενης η οποια "παρηγορει" τον βασανισμενο ηρωα...πραγματικο κινηματογραφικο μεγαλειο του Κλασικου...
ο Γκιμπσον εκανε στο ειδος του Ιστορικου επους οτι ο Νολαν στο ειδος των κομικ ταινιων ολες οι προηγουμενες ταινιες φαινονται λιγες σε συγκριση ..το ανεβασε επιπεδο επιβραβευτηκε με 5 οσκαρ -και λιγα ηταν πχ. η μουσικη του Χορνερ δεν πηρε (απαραδεκτο)..εκανε μεγαλους σκηνοθετες να τον μιμηθουν και αναβιωσε το ειδος "Σπαθια και Σανδαλια" ταινιων ( ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ ,ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΙ.300.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ,ΤΡΟΙΑ,ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ.300 sequel .Hercules thracian wars κτλ) ...με τις μετεπειτα ταινιες του, πηγε ενα βημα παραπερα με την χρηση αυθεντικων διαλεκτων ,δινοντας μια συγκλονιστικη ρεαλιστικη οπτικη ..σχεδον ιταλικου νεορεαλισμου..σε ιστ. επη