Η μόνη λογική που βρίσκω είναι οτι τα λαχανικά έχουν κόστος αποθήκευσης και λίγες μέρες ζωής... αλλά και πάλι δεν γίνεται κάτι που κοστίζει το πολύ 1 ευρώ σε υλικά να πωλείται απο 4,5 και πάνω.
Έχουμε και λέμε. 4,50 ευρώ - 23% ΦΠΑ μας κάνει 3,66 καθαρή τιμή πώλησης. 1 ευρώ κόστος /1,13 (αυτό με την διαφορά του ΦΠΑ είναι άνω ποταμών, αναρωτιέμαι πόσες ώρες το σκεφτόταν ο μαλάκας που το αποφάσισε) μας κάνει 0,88 καθαρή αξία κόστους. 0,88/3,66= 24% food cost. Μέχρι 30% το food cost κι ανάλογα με το είδος της επιχείρησης είμαστε καλά.
Πάμε τώρα και στο είδος το συγκεκριμένο. Οτιδήποτε σε λαχανικό έχει πολύ εργατικό (πλύσιμο, κόψιμο, παρασκευή) και πολύ φύρα λόγω μικρής διάρκειας αποθήκευσης. Στα σάντουιτς δεν υπάρχουν τα παραπάνω λόγω μεγάλης διάρκειας των α' υλών. Όταν μιλάμε δε για σάντουιτς τύπου Everest που βάζεις ότι θες τότε μιλάμε για θεική κλοπή. Υπερχρεώνουν κάθε έξτρα υλικό, το ψωμί δεν τους νοιάζει αν μπαγιατεύει γιατί πολύ απλά ψήνεται κι έχουν ελάχιστο εργατικό κόστος κι ελάχιστή φύρα. Αν πάμε από την άλλη σε έτοιμες σαλάτες κι έτοιμα σάντουιτς, τότε έχουμε κι εκεί μεγάλη διαφορά. Γιατί πολύ απλά, αλλιώς μπορούμε να διαχειριστούμε τις φύρες στις σαλάτες και αλλιώς τις φύρες στα σάντουιτς. Δεν έχω το χρόνο να αναλύσω όλα τα πιθανά ενδεχόμενα σε έναν προγραμματισμό που κάνει στην παραγωγή του ένα μαγαζί που πουλάει τα παραπάνω αλλά για να καταλάβετε πάνω κάτω θα δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα.
Έστω ότι έχω μινι μάρκετ και πουλάω ζάχαρη στην συσκευασία του κιλού. Αγοράζω 0,91 και βάζω έναν μικρό δείκτη κέρδους και πουλάω 1,20. Δεν μπλέκω τους ΦΠΑδες τώρα για χάριν του παραδείγματος. Αν εκεί που τις τοποθετώ στο ράφι μου πέσει μια και ανοίξει, πόσες πρέπει να πουλήσω για να καλύψω την φύρα; 3! Άρα για να ξεκινήσω να έχω κέρδος, θα πρέπει να πουλήσω πρώτα 3 ζάχαρες και μετά να βγάζω 0,29 ευρώ για κάθε μια. Ε, σκεφτείτε τώρα πόσες σαλάτες μπορεί να μένουν απούλητες σε ένα μαγαζί που πρέπει να τις έχει πάντα διαθέσιμες για τους πελάτες του και αναλογιστείτε.