Ο βουδισμός μιλάει όμως και για εγκράτεια ,για τη μη βία. Ο Ζορμπάς και στον πόλεμο είχε πάει, και αχαλίνωτος ήταν στις επιθυμίες του. Ο Καζαντζάκης γενικότερα γράφει σε όλα του τα βιβλία για ήρωες που ειδωλοποιεί. Ο καπετάν Μιχάλης, ο Ζορμπάς, ο Άγιος Φραγκίσκος, ο παπάς στους αδερφοφάδες, είναι ηρωικές μορφές που αγωνίζονται, παθιάζονται ,υπηρετούν ανώτερα ιδανικά, είναι γοητευτικοί, συχνά γαμάνε ασύστολα (ή έστω έχουν πέραση στις γυναίκες).
Όλα αυτά που δεν ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας ποτέ. Θυμηθείτε στο αυτοβιογραφικό "Αναφορά στο Γκρέκο" γράφει ότι γάμησε μια Αγγλίδα μέσα σε εκκλησία (ας πούμε ότι έγινε) και ένιωθε ότι τα εικονίσματα τον κοιτούσαν. Δε μπορούσε δηλαδή να μη νιώθει ενοχές για κάθε τι που απολάμβανε.
Ο Ζορμπάς πάλι θα ήταν πρότυπο "αλήτικης ζωής" ακόμη και σήμερα. Αυτοδίδακτος μουσικός, χορευτής, καλό παιδί, έξω καρδιά, όσα έβγαζε τα έτρωγε στα μπουρδέλα, ερωτευόταν και άλλαζε πλάνο ζωής συνέχεια. Κάπως έτσι ονειρευόμαστε πολλοί τη ζωή όταν είμαστε 18.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε και είδαμε πως βγαίνουν τα λεφτά, αρχίσαμε να αποκλίνουμε από το Ζορμπά.