συμφωνώ με την πλειοψηφία που καταδικάζει το περιστατικό. σε τέτοιες περιπτώσεις ό,τι μπορεί να κάνει ο καθένας καλό είναι, ακόμα κι ένα βίντεο για λάικ μπορεί να βοηθήσει να πάρει έκταση και δημοσιότητα το θέμα -σε μια κοινή γνώμη βέβαια που καταδικάζει απερίφραστα, όπως εδώ, το περιστατικό.
το οποίο δεν είναι μεμονωμένο αλλά χαρακτηριστικό μιας ευρύτερης νοοτροπίας, όπου ο "άλλος" ενδιαφέρει, χρησιμεύει και αφομοιώνεται τελικά από μια σχέση εξουσίας (ισχύος, ανισότητας). άλλο αν η παραβίαση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του εκλαμβάνεται αμέσως ως απαράδεκτη
γιατί όταν ένας σκατάς σαν τον τύπο στο βίντεο συμπεριφέρεται έτσι, η καταδίκη κι η κατακραυγή του μάς βγαίνει αυθόρμητα, το αξιόποινο της ατομικής περίπτωσης δηλαδή είναι απόλυτα δεδομένο, σε αντίθεση με τις περιπτώσεις παραβίασης των ατομικών μας δικαιωμάτων από το κράτος
και μιλάω για ατομικά δικαιώματα γιατί το δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι ατομικό, όχι πολιτικό (ούτε κοινωνικό βέβαια), που σημαίνει ότι εγώ πχ,νμόνος μου, έχω κατεξοχήν το δικαίωμα να παραστώ ατομικά σε μια διαδήλωση. και το σύνταγμα προστατεύει και το κράτος περιφρουρεί αυτό μου το δικαίωμα,
για να μη μιλήσω για χημικά στη μούρη και για ξύλο. ο πολιτικός χαρακτήρας της βίας λοιπόν, παρόλη την καταδίκη, υποβαθμίζεται ή αποσιωπάται γιατί ο άλλος, είτε μιλάμε για ασιάτη ή αφρικανό μετανάστη, είτε για την τελευταία σίσσυ του διαδικτύου, ενδιαφέρει μόνο ατομικά ή κοινωνικά.
τα υπόλοιπα, οι άλλες διαφορές, μάς είναι αδιάφορα. μπορούμε να είμαστε σίγουροι λοιπόν ότι όταν το πολιτικό βγαίνει απ τη μέση, βρισκόμαστε οι ίδιοι εμείς στη θέση του κυρίαρχου, του γαμιά της αγέλης, όπως ακριβώς το κράτος, του οποίου η ελληνική αστυνομία: –"έλα μωρέ, ξέρεις", όπως σκεφτόμαστε όλοι -μα αυτοί δεν προσλαμβάνονται για να παίξουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο; του άλφα μέηλ;
κάνουμε το πολιτικό φυσικό δηλαδή. αυτά
κατά τ'άλλα την απόλυτη καταδίκη μου
