Αθήνα. Μια πρωτεύουσα που έχει πολλά να πει στον περιπατητή, αλλά και άλλα τόσα να κρύψει. Είναι μαγεία να βαδίζεις στους δρόμους της πρωτεύουσας, και ειδικά τη νύχτα, όταν το καθημερινό άγχος έχει καταλαγιάσει. Έτσι, παρέα με τη φωτογραφική μηχανή κάνουμε μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.
Αθήνα. Μια πρωτεύουσα που έχει πολλά να πει στον περιπατητή, αλλά και άλλα τόσα να κρύψει.
Είναι μαγεία να βαδίζεις στους δρόμους της πρωτεύουσας, και ειδικά τη νύχτα, όταν το καθημερινό άγχος έχει καταλαγιάσει. Έτσι, παρέα με τη φωτογραφική μηχανή κάνουμε μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.
Άστεγη πραγματικότητα
Ντάλα μεσημέρι, στη διασταύρωση των οδών Ακαδημίας και Ιπποκράτους, έξω από τραπεζικό υποκατάστημα άστεγος έβγαλε τα παπούτσια του, έστρωσε σεντόνι, πήρε για μαξιλάρι το μπουφάν του και έπεσε σε βαθύ ύπνο.
Στα πόδια του ήρθε και στάθμευσε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού χωρίς να ενοχληθεί κανείς.
Πλάι του περνά ο κόσμος με τις σκοτούρες στο μυαλό του και τα προβλήματα της καθημερινότητας που τον βασανίζουν χωρίς να δίνει καμιά σημασία για το τι συμβαίνει γύρω του.
Και η ζωή συνεχίζεται με κανονικούς ρυθμούς στην όμορφη πόλη.
Εκτός υπηρεσίας
Η Πανεπιστημίου σφύζει κάθε μέρα από κόσμο που πηγαινοέρχεται πάνω κάτω, ενώ τα αυτοκίνητα περνούν κατά εκατοντάδες στην πυρωμένη άσφαλτο.
Παρόλα αυτά, κάποιος νέος στην Πανεπιστημίου είναι «εκτός υπηρεσίας», μετά από χρήση ουσιών. Είναι φανερό ότι δεν έχει επαφή με το περιβάλλον (και δεν μπορεί να έχει), τα χέρια του έχουν παραλύσει. Δεν τον ενοχλεί τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω του.
Κάποιοι στα κατεβασμένα ρολά του ανοικίαστου καταστήματος που είναι πίσω από τον νέο έχουν ζωγραφίσει ένα δρεπάνι.
Την ίδια στιγμή οι πεζοί με αδιάφορο βλέμμα περνούν από μπροστά του. Δεν συμβαίνει τίποτα, δεν τους ενοχλεί τίποτα, συνεχίζουν την πορεία τους.
Κάποιοι, συνήθως βολεμένοι νεοέλληνες, ενοχλούνται από την ανάρτηση παρόμοιων φωτογραφιών και ζητούν να σταματήσει η εμπορευματοποίηση αυτή.
Όμως οι εικόνες αυτές είναι μια καθημερινότητα της πρωτεύουσας, αφού δεν υπάρχει ούτε κρατική ούτε δημαρχιακή πρόνοια σε κανένα επίπεδο.
Και αυτοί που διαμαρτύρονται από τον καναπέ καλύτερα θα ήταν να αφήσουν την εύκολη κριτική και να κάνουν μια προσπάθεια να συμβάλουν ουσιαστικά στο πρόβλημα με όποιον τρόπο μπορούν.
Γιατί θα καταλάβουν καλά το τι συμβαίνει με τις παραισθησιογόνες ουσίες όταν χτυπήσουν την πόρτα στο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον.
Δυνατό γκράφιτι
Μέσα σε μια νύκτα, σε ένα από τα λίγα οικόπεδα που έχουν απομείνει στην Χαριλάου Τρικούπη, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, γεννήθηκε ένα πολύ καλό γκράφιτι.
Το γκράφιτι σχεδιάστηκε σε τοίχο πολυκατοικίας, που είναι στην πίσω πλευρά οικοπέδου το οποίο μέχρι πρόσφατα σχετικά ήταν υπαίθριος χώρος parking.
Στην κάτω δεξιά μεριά της απεικόνισης υπάρχουν τα αρχικά STMTS.
Στα 88 χρόνια συνεχίζει να ψήνει καλαμπόκια
Καλαμποκάς το καλοκαίρι και καστανάς τις κρύες μέρες του χειμώνα. Είναι ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες καστανάδες της Αθήνας.
Πρόκειται για τον 88χρόνο κύριο Βασίλη, που έχει τη φουφού του απέναντι από το παλαιό κτήριο του Χρηματιστηρίου Αθηνών, επί της οδού Σοφοκλέους.
Ο κύριος Βασίλης άφησε τον Αετό Τρικάλων και κατέβηκε στην πρωτεύουσα για να εργαστεί.
Από τον Οκτώβριο του 1952 δεν έχει κάνει άλλη δουλειά στη ζωή του παρά μόνο αυτή του καστανά.
Χιλιάδες τσουβάλια κάστανα και καλαμπόκια έχουν περάσει από τα χέρια του τα 62 χρόνια που κάνει αυτή την δουλειά. Από τη φουφού έκανε οικογένεια και μεγάλωσε τα δύο του αγόρια.
Σήμερα στην ηλικία που είναι συνεχίζει να εργάζεται, παρά τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού και τη ζέστη που βγάζουν τα κάρβουνα.
Πουλάει καλαμπόκια προς δύο ευρώ το ένα. Όμως λόγω της οικονομικής κρίσης έχει βάλει και αράπικο φιστίκι σε σακουλάκια και το δίνει προς ένα ευρώ το ένα.
Έχουν σφίξει οικονομικά τα πράγματα, λέει. Ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον εύκολα καλαμπόκι. Από τη μία η κρίση, από την άλλη τα πολλά μικροφαγάδικα, με το ζόρι βγαίνει το μεροκάματο.
Το μπουκέτο λεβάντας της κυρίας Ελένης
Την κυρία Ελένη τη συναντήσαμε στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Πράος άνθρωπος, «ψαγμένη» φαίνεται που λένε οι νέοι.
Με περίσσιο μεράκι κάθεται και φτιάχνει μπουκετάκια από λεβάντα. Σε ορισμένα από αυτά βάζει μάλιστα περιμετρικά άσπρα λουλουδάκια, δίνοντας μια άλλη εικόνα, καθώς συναντιέται, αλλά και κοντράρεται γλυκά το πανέμορφο μοβ της λεβάντας με το λευκό.
Αφού φτιάξει τα μπουκετάκια της, τα βάζει σε μια παλιά τσίγκινη λεκάνη που είναι γεμάτη με νερό για να διατηρούνται ζωντανά.
Δίπλα στη λεκάνη αφημένο ένα πλαστικό ποτήρι με τον φραπέ, καθώς είναι αναγκαίος για να κυλάνε οι ώρες πάνω στον πεζόδρομο.
Το μπουκετάκι της λεβάντας έχει 2 ευρώ, ενώ αυτό που διανθίζεται και με τα λευκά λουλούδια έχει κάτι παραπάνω.
Η λεβάντα για τις παλιές καλές νοικοκυρές ήταν το «φάρμακο» για την καταπολέμηση του σκόρου στις ντουλάπες και τα μπαούλα. Όταν η άνοιξη αρχίζει να φεύγει δίνοντας την θέση της στο καλοκαίρι, αρχίζουν οι νοικοκυρές να κρύβουν τα χειμωνιάτικα ρούχα. Απαρέγκλιτη όμως προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να υπάρχει λεβάντα για να «μη φάει» τα ρούχα ο σκόρος.
Μουσικές ανάσες στην πόλη
Αρχικά δύο έφηβοι φίλοι πήραν επ’ ώμου τα μουσικά τους όργανα και βγήκαν για χαρτζιλίκι.
Κατέβηκαν στην Αθήνα και πήγαν σε έναν από τους εμπορικούς δρόμους της πρωτεύουσας, στον πεζόδρομο της οδού Αιόλου. Βρήκαν δυο πλαστικά καφάσια, κάθισαν και έβγαλαν από τις θήκες το μπουζούκι και την κιθάρα.
Μετά από 48 ώρες οι δύο φίλοι έγιναν τέσσερις. Εγκατέλειψαν τα καφάσια, πήραν σπαστά καρεκλάκια, έβαλαν και ένα καπελάκι μόρτικο.
Με το που κάθονται αρχίζουν να παίζουν και να τραγουδούν. Τα τραγούδια τους διαχέονται στον πεζόδρομο. Η μουσική τους είναι ένεση ανάτασης ψυχής για τους περαστικούς, σε μια εποχή που το χαμόγελο έχει χαθεί από τα πρόσωπα.
Είναι φανερή η αλλαγή της διάθεσης των περαστικών μόλις πλησιάζουν τους νεαρούς οργανοπαίκτες. Όποιοι διαβάτες έχουν χρόνο κάθονται για λίγο και τους ακούνε, ενώ δεν λείπουν και οι επευφημίες, όπως «μπράβο παιδιά» αλλά δεν λείπουν και οι παραγγελιές: «Δύο πόρτες έχει η ζωή, το ξέρετε παιδιά;».
Διαφορές αιώνων
Οι αγώνες της ΕΦΕΕ
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να συνυπάρχουν δυο διαφορετικές αρχιτεκτονικές νοοτροπίες η μια δίπλα στην άλλη, παρά το γεγονός ότι τους χωρίζουν κάποιοι αιώνες.
Να συνυπάρχουν χωρίς η μια να θίγει την αισθητική της άλλης. Αντίθετα μάλιστα, η μία να βοηθάει την ανάδειξη της άλλης και παράλληλα να τονίζει την χρονική απόσταση που έχουν μεταξύ τους.
Ο λόγος για τα δύο κτίρια που συναντάς στην συμβολή των οδών Πανεπιστημίου 33 και Κοραή, απέναντι από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Εκεί δεσπόζει γυάλινο μεγαλεπήβολο κτήριο, και στα «πόδια» του, γονατιστά, διατηρήθηκε μικρή νεοκλασική κατοικία.
Μια κατοικία που έχει γράψει ιστορία. Στην κατοικία αυτή την περίοδο 1963-1964 στεγαζόταν η τότε Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος (ΕΦΕΕ).
Καθοριστικά σημαντική την εποχή εκείνη ήταν η συμβολή των φοιτητών στην προαγωγή της Παιδείας, του πολιτισμού και του εκδημοκρατισμού (για τους παλαιότερους είναι η εποχή «του 114» και το 15% του προϋπολογισμού για την Παιδεία).
Δαβίδ και Γολιάθ στην Ελληνική ιστορία και αρχιτεκτονική είναι τα δύο αυτά κτήρια στο κέντρο της Αθήνας.
Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος
Την ίδια αρχιτεκτονική αντίθεση (όχι τόσο έντονη όσο της οδού Κοραή και Πανεπιστημίου) συναντάς στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, που δεσπόζει μεγαλεπήβολα επί της οδού Πανεπιστημίου.
Το κτήριο (δωρικού ρυθμού) κατασκευασμένο από πεντελικό μάρμαρο, θεμελιώθηκε το 1887 και ολοκληρώθηκε το 1992.
Αριστερά της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, επί της οδού Ιπποκράτους, «κοντράρει» στην αισθητική και το μάτι η ανακαινισμένη πολυκατοικία με την μοντέρνα αρχιτεκτονική, στην οποία κυριαρχεί στην πρόσοψη το γυαλί. Τα δυο κτήρια συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο.
Διαφημιστική φωτογράφηση στην Βιβλιοθήκη
Ο εξωτερικός μεγαλεπήβολος χώρος της Εθνικής Βιβλιοθήκης, πλέον των άλλων, προσφέρεται ακόμη για διαφημιστική φωτογράφηση.
Έτσι, ο φακός «σύνελαβε» δύο μοντέλα να φωτογραφίζονται με χάρη έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, ενώ τα περιστέρια ανενόχλητα αναζητούασαν τροφή.
Περιμένοντας στη στάση
Ακριβώς μπροστά από την Βιβλιοθήκη μια υπάρχει στάση των λεωφορείων. Μια νεαρή κυρία περίμενε να περάσει το λεωφορείο, ενώ παράλληλα χάζευε την φωτογράφηση των μοντέλων στην Βιβλιοθήκη. Όμως ο δημοσιογραφικός φακός κατέγραψε τη νεαρά και τις χάρες της.
