παπαρακο
Το «Ξεσπίτωμα» των Πορνείων της Θεσσαλονίκης
Η Ναταλί μασουλάει ένα κρύο σάντουιτς. Έχει ριγμένη στην πλάτη μια αθλητική φόρμα και στο πρόσωπο μια παιδική αυθάδεια. Κάθεται σταυροπόδι στο μικρό δωμάτιο, δίπλα στην αίθουσα υποδοχής του οίκου ανοχής, όμως η φιγούρα της αντανακλάται στη γυάλινη πόρτα, εκεί που σταματούν τα λιγωτικά βλέμματα των αντρών. Κάποια στιγμή σηκώνεται, βγάζει τη φόρμα, ρωτά τον πρώτο πελάτη αν θέλει να περάσουν καλά μαζί, τον παίρνει αγκαζέ και γλιστρούν στο δωμάτιο.
«Τουλάχιστον εδώ, στη νέα πιάτσα, τα σπίτια έχουν παράθυρα. Έχουν καινούρια πλακάκια, air condition για το καλοκαίρι και πλυντήριο για να πλένουμε τα σεντόνια. Στον Βαρδάρη ήμασταν μες στη βρώμα» λέει η μαντάμ, που μένει πίσω μαζί μας.
«Η παρουσία των οίκων ανοχής, εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου» δήλωσε στη συνεδρίαση ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης, αν και στήριξε την απόφαση μετεγκατάστασης. Η αντιπολίτευση τον κατηγόρησε ότι «μετατρέπει σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ» την υποβαθμισμένη δυτική είσοδο της Θεσσαλονίκης, ωστόσο η απόφαση πέρασε από το Δημοτικό Συμβούλιο. «Η Θεσσαλονίκη αποκτά το δικό της Κανάλ Ντ’ Αμούρ», «Η Θεσσαλονίκη γίνεται Άμστερνταμ» έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες.
«Οι οίκοι ανοχής έπρεπε να βρίσκονται μακριά από κατοικίες, σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία και πάρκα, σύμφωνα με τη νομοθεσία. Επιτροπή οριοθέτησε τη νέα περιοχή, εντός της οποίας μπορούσαν στο εξής να λειτουργήσουν, ενώ η σχετική κανονιστική απόφαση αναρτήθηκε στο διαδίκτυο» περιγράφει ο Χασδάι Καπόν, αντιδήμαρχος Οικονομικών, στον οποίο υπάγονται οι υπηρεσίες για τις άδειες των οίκων ανοχής.
Κάνουμε βόλτα στη νέα γειτονιά των οίκων ανοχής το επόμενο μεσημέρι. Οδοί Νικηφόρου Ουρανού, Ανδρέα Γεωργίου, Φρίξου. Κτίρια λουξ, γυαλισμένα πλακάκια, πόρτες ασφαλείας και φωτεινές πινακίδες “Open” σαν κι αυτές στα 24ωρα περίπτερα. Τα περισσότερα σπίτια στεγάζονται σε ισόγειες πρώην βιοτεχνίες κι έτσι πολλές φορές είναι παράταιρα τοποθετημένοι στον τεράστιο άδειο χώρο οι δερμάτινοι καναπέδες αναμονής. Πολλά έχουν και ονόματα: Melisses, Studio Romantic, La Casa Di Irene, Villa Erotica. Μόνο το προσποιητό νάζι παραμένει ίδιο. «Γεια σου, θέλεις να περάσουμε όμορφα». Μία γυναίκα το πρωί, μία το βράδυ. Από τη Ρωσία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και μόλις δύο Ελληνίδες. Στη νέα γειτονιά επικρατεί μια περίεργη αίσθηση τάξης. Και τόσον καιρό, δεν έχει συμβεί το παραμικρό επεισόδιο στα σπίτια ή έξω στον δρόμο.
Η Αφροδίτη, μία από τις ελάχιστες Ελληνίδες ιερόδουλες, περιγράφει ότι η κίνηση είναι μικρότερη από τον Βαρδάρη. «Άνοιξαν πολλά σπίτια και η πελατεία μοιράστηκε» λέει. Η Ζάνα από την Ρουμανία, ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής, συμφωνεί ότι η δουλειά αραίωσε, όμως τώρα «έρχεται καλύτερος κόσμος» σημειώνει. «Είναι πιο διακριτικά κι επίσης δημιουργείται μια πιάτσα του έρωτα που σιγά-σιγά μαθαίνεται».
