NBA - το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο!!!

[apolyto_arseniko]

μπραβο

 

[ollandos3]

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ΣΗΚΩΣΑΜΕ!!!!!!!!!
πανάξια ο ντιρκ, ο κιντ(μετα απο 17 σεζον) και η παρεα τους.
Ντιρκ εισαι τωρα και με την βουλα μεσα στο top10 all time nba players!

 

[gregory35]

Και τώρα πρέπει να βρω τη παλιά μπλούζα με τους 3J που ένας θεός ξέρει που είναι καταχωνιασμένη εδώ και 15 χρόνια.
Πρωτάαθλημα επιτέλους για τον μεγάλο Ντιρκ, αλλά και για έναν από τους καλύτερους ποιντ γκαρντ της τελευταίας 10 ετία. Τον Κιντ. Πρωτάθλημα και για τον Στόγιανκοβιτς. Βέβαια οι περισσότεροι από αυτούς του χρόνου λογικά θα έχουν αποσυρθεί.

 

[ollandos3]

γιατι στο ΝΒΑ δεν ειναι οπως εδω στο ελλαντα?? μα ειναι τωρα δυνατον να γινεται η απονομη μεσα στην εδρα του αντιπαλου, μα πως??         

 

[apolyto_arseniko]

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ΣΗΚΩΣΑΜΕ!!!!!!!!!
πανάξια ο ντιρκ, ο κιντ(μετα απο 17 σεζον) και η παρεα τους.
Ντιρκ εισαι τωρα και με την βουλα μεσα στο top10 all time nba players!

καιρος ηταν τυπε
τους αξιζε

 

[gregory35]

γιατι στο ΝΒΑ δεν ειναι οπως εδω στο ελλαντα?? μα ειναι τωρα δυνατον να γινεται η απονομη μεσα στην εδρα του αντιπαλου, μα πως??         

Και ούτε ένα κέρμα. Ούτε να μπουν οι φίλαθλοι να "πανυγηρίσουν" ; Ούτε τίποτα! Τι ξενέρα! Και οι παίκτες να δίνουν συνεντεύξεις στο κέντρο του γηπέδου, χωρίς μα και μου και μαλακίες!!!!! Αν είναι δυνατόν!!! Φλώροι Αμερικάνοι, δε ξέρουν τίποτα, τι να πεις!!!!
Πόσο θα ήθελα να ήμουν στο Ντάλας σήμερα!!!!

 

[gregory35]

Ο Ντιρκ είχε Τέρι και (Μ)παρέα. O Λεμπρόν και ο Ουέιντ τους εαυτούς τους
Η κατάκτηση του τίτλου του ΝΒΑ από τους Μάβερικς δεν ήταν απλώς η-έστω και καθυστερημένη-προσωπική επιβράβευση του Ντιρκ Νοβίτσκι, του Τζέισον Τέρι, του Τζέισον Κιντ και των υπολοίπων παικτών του Ντάλας για τους κόπους μιας ζωής. Ήταν η επικράτηση της εργατικότητας, της ταπεινότητας και της ομαδικότητας απέναντι στην αλαζονεία και τον ατομισμό.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Οι «Μαβς» απέδειξαν για μία ακόμη φορά πως στο σύγχρονο αθλητισμό μία καλή ομάδα θα κερδίζει πάντα το άτομο, όσο ταλέντο κι αν αυτό διαθέτει. Και το Ντάλας ήταν πραγματική ομάδα. Με σαφή προσανατολισμό στο γήπεδο, εξαιρετική άμυνα, ορθολογική λειτουργία στην επίθεση, πολλές λύσεις από τον πάγκο, έναν ικανότατο προπονητή και έναν ηγέτη που δεν αγωνίζεται για τον εαυτό και την προβολή του, αλλά για το καλό του συνόλου. Κι όποτε χρειάστηκε, όταν ο Γερμανός σούπερ σταρ έμοιαζε «άσφαιρος», πότε ο Μάριον, πότε ο Τέρι, πότε ο Μπαρέα, πότε ο Τσάντλερ και πότε ο Κιντ φώναζαν «παρών». Οι Τεξανοί δικαιώθηκαν για μία προσπάθεια που ξεκίνησαν καιρό τώρα. Δέχτηκαν πολλές «σφαλιάρες» στην πορεία, χαρακτηρίστηκαν δικαίως under-achievers, αλλά έσκυψαν το κεφάλι, δούλεψαν και τα κατάφεραν. Άλλαξαν πλήρως τη φιλοσοφία τους εστιάζοντας από την αρχή της σεζόν στο αμυντικό κομμάτι και αντιλήφθηκαν τη σημασία που έχουν όλοι οι παίκτες της ομάδας στη λειτουργία της. Δεν πτοήθηκαν από τις απώλειες βασικών παικτών λόγω τραυματισμών (Μπάτλερ και Μπομπουά) και βρήκαν τις λύσεις εκ των έσω χάρη στον Ρικ Καρλάιλ, που μπορεί να μοιάζει δίδυμος αδερφός του Τζιμ Κάρεϊ, αλλά δεν... αστειεύεται. Μέχρι και ο γραφικός ιδιοκτήτης της ομάδας, Μαρκ Κιούμπαν, μαζεύτηκε, έγινε πιο φειδωλός και αντιμετώπισε με όση περισσότερη σοβαρότητα μπορούσε την αποστολή του. Ο τίτλος αποτελεί και για αυτόν μία δικαίωση.

Τι είχε να αντιπαρατάξει το Μαϊάμι; Δύο πελαγωμένους σούπερ σταρ, που εμφανίστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και μιλούσαν περισσότερο εκτός παρκέ παρά εντός. Ένα τσούρμο παικτών που από την αρχή της χρονιάς γνώριζε πως έπαιζε για αυτούς κι όχι για το καλό της ομάδας κι έναν προπονητή ανίκανο να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ των αστέρων του και να επιβάλει ένα συγκεκριμένο πλάνο στηριζόμενος αποκλειστικά στις εμπνεύσεις τους. Ο Ουέιντ και κυρίως ο Λεμπρόν έδειχναν καταβεβλημένοι από το βάρος των προσδοκιών των φιλάθλων και ειδικά των ΜΜΕ, όχι τόσο από την ομάδα τους, αλλά από τους ίδιους. Έμοιαζαν κάποιες φορές να πασχίζουν ο ένας να ξεπεράσει τα κατορθώματα του άλλου, να διεκδικούν μία καλύτερη θέση στη... μαρκίζα, κι όχι να μοχθούν για τη νίκη της ομάδας τους. Οι εκλάμψεις τους δεν ήταν αρκετές και στα κρίσιμα σημεία τα χέρια τους έτρεμαν. Ο αυτοαποκαλούμενος «βασιλιάς» (χωρίς... στέμμα) και «εκλεκτός» πέτυχε συνολικά 19 πόντους στα έξι τέταρτα δωδεκάλεπτα των τελικών και οι όποιες συγκρίσεις μεταξύ αυτού και του Μάικλ Τζόρνταν κατάντησαν να μοιάζουν ανέκδοτα.

Ο πιο συμπαθής (ίσως περισσότερο και από τον δικό μας Ότο Ρεχάγκελ) Γερμανός πήρε επιτέλους αυτό που άξιζε. Όχι μόνο για το αναμφισβήτητο ταλέντο του. Τέτοιο-κατά ορισμένους ίσως και μεγαλύτερο-έχει και ο Λεμπρόν. Αλλά για την προσωπικότητά του, το ήθος του και την εργατικότητά του. Μιλάμε για τον άνθρωπο που έβαλε τα κλάματα στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, όταν η Γερμανία κέρδιζε το καλοκαίρι του 2008 στον μικρό τελικό του προολυμπιακού τουρνουά και έπαιρνε το εισιτήριο για το Πεκίνο. Μέχρι τώρα ο Νοβίτσκι αγωνιζόταν σε ομάδες που δεν ήταν αντάξιές του. Σε μία... ατάλαντη εθνική Γερμανίας και τους ασύνδετους και λιγόψυχους μέχρι φέτος στα δύσκολα Μάβερικς. Όμως δεν το έβαλε ποτέ στα πόδια, έδειξε το δρόμο με πράξεις κι όχι λόγια και η ανταμοιβή ήρθε, έστω και στα 33 του. Γι’ αυτό και λατρεύεται σαν ήρωας στην πατρίδα του και το Ντάλας.

Ο Λεμπρόν, από την άλλη, φρόντισε να την... κάνει νωρίς από το Κλίβελαντ. Κάποιοι είπαν πως έβαλε τον εγωισμό του πιο χαμηλά και δέχτηκε να μοιραστεί το ρόλο του σούπερ σταρ της ομάδας με τον Ουέιντ για να φτάσει σε ένα πρωτάθλημα, αλλά στην πράξη αποδείχτηκε το αντίθετο. Φάνηκε πως έψαχνε μία ομάδα για να τον βοηθήσει να φτάσει στο απωθημένο του πρωτάθλημα κι όχι μία ομάδα για να τη βοηθήσει αυτός να κατακτήσει έναν τίτλο και να βγουν και οι δυο τους κερδισμένοι. Κι αν δεν αλλάξει μυαλά, αν δεν πάψει να νοιάζεται περισσότερο για την υστεροφημία του παρά για την ομάδα του, τα δάχτυλά του θα παραμείνουν... γυμνά. Ποτέ δεν είναι αργά να τα καταφέρει. Ο Κόμπι Μπράιαντ είχε φτάσει σε αντίστοιχα επίπεδα αλαζονείας, αλλά φρόντισε να διορθωθεί. Εκείνος είχε βέβαια έναν Φιλ Τζάκσον να του τραβά το αυτί και ο Έρικ Σπόελστρα μοιάζει μάλλον ανίκανος να παίξει τον ίδιο ρόλο. Όμως χρόνος υπάρχει, αρκεί να αφήσει τα show με την πούδρα πριν τον αγώνα, να κάνει την αυτοκριτική του και να αλλάξει πλήρως τη φιλοσοφία του για το μπάσκετ. Να καταλάβει πως οι συμπαίκτες δεν είναι αναγκαίο κακό, αλλά αναγκαίοι για να κερδίσεις...

 

[hitman21]

ο ντιρκ ειναι μελος και σε αλλα τρια κλαμπ,ακομη πιο κλειστα..
ο μοναδικος ευρωπαιος που ανακυρηχθηκε ΜVP της ρεγκιουλαρ.
ειναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ στην ιστορια του ΝΒΑ που σε μια σεζον εχει κανει 150 ταπες και εχει βαλει 100 τριποντα
(ταπες και τριποντα,ο συνδιασμος μπορει να φανταζει αδυνατος για ολον τον πλανητη,με μονη εξαιρεση εναν ανθρωπο).
ειναι μαζι με τον καριμ τζαμπαρ οι μονοι παιχτες στην ιστορια του ΝΒΑ που σκοραραν πανω απο 30 ποντους σε 4 συνεχομενα ματσ πλει-οφ,χρησιμοποιοντας ο καθενας το δικο του υπεροπλο..ο καριμ το σκαι χουκ και ο ντιρκ το φειντ αγουει σουτ..

και τελος σε ομαδικο επιπεδο,το νταλας,με αυτον στις ταξεις του εχει 11 συνεχομενες παρουσιες στα πλει οφ..
μονο οι σπερς εχουν περισσοτερες απο 11 σε ολο το ΝΒΑ..

ενα πραγμα λειπει...

Τιποτα δε λειπει πλεον..μεγαλε λαρυ κανε λιγο χωρο..

 

[alfa291]

O Ράσελ είναι αριστερά με το άσπρο μουσάκι ή κάνω λάθος?

 

[hitman21]

O Ράσελ είναι αριστερά με το άσπρο μουσάκι ή κάνω λάθος?

εδω και δυο χρονια το βραβειο του MVP των τελικων εχει παρει το ονομα του

 

[gregory35]

εδω και δυο χρονια το βραβειο του MVP των τελικων εχει παρει το ονομα του

Όπως και το βραθείο του καλύτερου προπονητή που αν δε κάνω λάθος φέρει το όνομα Red Auerbach των μεγάλων Σέλτικς του τέλους της δεκαετίας του 50 και σχεδόν ολόκληρου του 60.
Αλήθεια ποιος έχει αναδειχτει καλύτερος προπονητής φέτος.


Υ.Γ Από ότι διαβάζω ο Λεμπρον τα "ακούει" από παντού τώρα στην Αμερική

 

[mou_fagan_to_mpifteki_mou]

Mr. Triple Double!

 

[apolyto_arseniko]

 

[curie29]

 

[kironas]

για μια ακομη φορα φανηκε πως στον αθλητισμο συνηθως κερδιζει η ομαδα και οχι οι μοναδες 

 

[drax]

Οι Μαβς είναι πραγματικά αξιέπαινοι.Στους καλύτερους τελικούς της δεκαετίας κι από πλευράς θεάματος και απο πλευράς σασπένς, ανατροπών και πάθους.Η κορυφή έφτασε όμως μετά από αρκετά χαστούκια κι αποτυχίες και γι'αυτούς.Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις.Κάνανε καλές μεταγραφές,κοιτάξανε το σύνολο και παίξανε με ΨΥΧΗ!!!!! Γιατί όσο ταλέντο και να έχεις, αν δεν έχεις ψυχή, δεν φτάνεις πουθενά.Ο Ντιρκ, παρότι άθλιος στο πρώτο ημίχρονο,βρήκε τον ρυθμό του στο δεύτερο και πάλι στο τέλος έβαλε την σφραγίδα του με καθοριστικά καλάθια.Υπήρχαν πολλοί λόγοι για να χαρείς για το Ντάλας.Ο Κιντ, ο Μάριον, ο Τέρι, ο Πέτζα και γιατί όχι κι ο τρελάρας Κιούμπαν που παρά την τρέλα του, έδειχνε τόση πολλή και αγνή αγάπη για το άθλημα,σαν ένα μικρό παιδί που καβαλάει το πρώτο του ποδήλατο.
Όσο για τον Λεμπρόν,ελπίζω πραγματικά το χαστούκι αυτό να τον κάνει να σκεφτεί κάποια πράγματα.Ο Ντιρκ έκανε υπομονή και έμεινε όλα τα χρόνια της καριέρας του στην ίδια ομάδα.Μπορεί αν έπαιρνε μια καλή μεταγραφή μετά τους τελικούς του 2006, να είχε ήδη δύο ή και τρία πρωταθλήματα τώρα,αλλά δεν θα συγκρίνονταν με τίποτα σαν κι αυτό εδώ που πήρε τώρα σαν σημαία της ομάδας.Ο Ντιρκ αντιπροσώπευει κάτι παλιομοδίτικο με αυτή του την νοοτροπία,κάτι που ταιριάζει και με τον τρόπο που παίζει εντός γηπέδων.Λειτουργεί με το συναίσθημα(παρότι Γερμανός!!!).Σαν το Μάτζικ,τον Λάρι,τον Τζούλιους, τον Μαικλ,τον Χακίμ που έγιναν σημαίες στις δικές τους ομάδες.Εκαναν υπομονή(άλλος λιγότερη, άλλος περισσότερη) και ανταμείφθηκαν.Ο Λεμπρόν αντιμετωπίζει την ζωή και παίρνει αποφάσεις ανάλογα με τη νοοτροπία του και στο παρκέ.Γρήγορα,εκρηκτικά,αλαζονικά.Βιάζεται να πάρει τίτλο.Κι αυτό τον έκανε να φύγει από μια μικρή πόλη που τον λάτρευε σαν Θεό και στην οποία ίσως κέρδιζε ενα ή δύο πρωταθλήματα, για να πάει σε μια μεγάλη αγορά και με την συνδρομή κι άλλων δύο παιχταράδων να πάρει 6 ή 7 (όπως είχε δηλώσει σε 'κείνη την ανεκδιήγητη γιορτή καλωσορίσματος).Απληστεία!!!!! Η πίεση από τους ψίθυρους σε όλον τον κόσμο πια, ότι είναι ένας "βασιλιάς χωρίς στέμα" δείχνει πολύ μεγάλη για να την αντέξουν οι πλάτες του.Και μάλλον όλοι αυτοί οι ψίθυροι τον έκαναν να μεταμορφωθεί σε έναν παίχτη με φοβισμένο βλέμμα και εκρηκτικότητα....35χρονου σε αυτούς τους τελικούς.Ο Λεμπρόν είναι με διαφορά ο καλύτερος παίχτης στον κόσμο.Σε αυτούς τους τελικούς όμως έδειχνε να μην το πιστεύει ούτε ο ίδιος.Είχε όλα τα φόντα ακόμα και να ξεπεράσει τον κορυφαίο όλων Τζόρνταν,αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά στην προσωπικότητα και στο ένστικτο νικητή με τον Μιχαλάκη.Μάλλον έκανε το λάθος να μπει κι αυτός όπως όλα τα μίντια στο τριπάκι της σύγκρισης και στο πόσους τίτλους πρέπει να κερδίσει για να γίνει ο κορυφαίος και τελικά αποδείχτηκε λίγος, δείχνοντας ότι μάλλον δεν φταίγανε οι κακοί συμπαίχτες στο Κλίβελαντ αλλά η δική του ανεπάρκεια στις κρίσιμες στιγμές.
Ας μην βιαζόμαστε όμως και ας μην χτυπάμε έναν άνθρωπο όταν είναι κάτω.Ακόμα κι ο τρισμέγιστος Μάτζικ, στους τελικούς του 1984 είχε χάσει δυο βολές στο 4ο ματς της σειράς στο τέλος του αγώνα, με αποτέλεσμα να πάει στην παράταση και να επικρατησουν τελικά οι Σέλτικς, ενώ στο 7ο ματς έκανε δύο σημαντικότατα λάθη στις τελευταίες επιθέσεις που κόστισαν το ματς και το πρωτάθλημα σττους Λέικερς που αν και είχαν καλύτερη ομάδα, στα κρίσιμα σημεία έδειχναν λίγοι.Ο Μάτζικ όμως πείσμωσε κι επέστρεψε δριμύτερος τις επόμενες χρονιές, οδηγώντας την ομάδα του σε 3 πρωταθλήματα σε 4 χρόνια.Θέλω να δω την αντίδραση του Λεμπρόν και των Χιτ την επόμενη χρονιά.Να τους δω πλήρεις χωρίς τραυματισμούς και πιο εξοικειωμένους μεταξύ τους.
Πιστεύω πως αυτή η ομάδα θα πάρει πρωτάθλημα/ματα. Αλλά για τον Λεμπρόν δεν θα έχει την ίδια αξία όπως αν το έπαιρνε με το Κλίβελαντ.Παρόλα αυτά, μπορεί του χρόνου να πάρει το αίμα του πίσω. Ας κάνουμε λίγη υπομονή.  

 

[hitman21]

ο λεμπρον ως ενα μεγαλο βαθμο θελει και τα παθαινει..μονος του επελεξε αυτο το δρομο..
η αλαζονεια και η προκλητικοτητα σε ενδεχομενη στραβη πληρωνονται πολυ ακριβα..
ακομα θυμαμαι την αξεπεραστη δηλωση που χε κανει <<I am going to take my talents to South Beach>>..
τετοιες συμπεριφορες σε συνδιασμο με την εγκαταληψη της ομαδας του στο βωμο του (ενδεχομενου) ευκολου πρωταθληματος τον εκαναν ακομια πιο αντιπαθη..

σιγουρα εχει προσοντα,αλλα η συγκριση με το τζορνταν δεν υπαρχει κατ εμε..οχι μονο σε θεμα "χαρακτηρα" αλλα και αγωνιστικα..
ναι ειναι αθλητικος,ναι παιζει αμυνα,ναι ειναι καλος πασερ αλλα το πουλ απ σοτ και το φειντ αγουει του μαικλ δεν τα χει δει στον υπνο του..τεχνικα υστερει παρα πολυ απεναντι στον M.J...γενικοτερα παντως αυτη η συγκριση μονο κακο του εχει κανει ως τωρα...

ο κομπε ηταν πιο ξυπνιος και απο την πρωτη στιγμη εβγαλε απο πανω αυτο το φορτιο ξεκαθαριζοντας πως δεν ειναι μαικλ..
ο λεμπρον οχι μονο δεν το βγαλε απο πανω του,αλλα το φορτωθηκε οικειοθελως..

μακαρι αυτο το χαστουκι να τον κανει να αλλαξει μυαλα..

υ.γ. το πρωταθλημα στο ΝΒΑ ειναι απιστευτα απροβλεπτο..δε ξερεις πως θα διαμορφωθουν τα ροστερ στην ανατολη του χρονου..
αν παει ο χαουαρντ σικαγο,ή ο πολ στη νεα υορκη οι ισορροπιες μπορει να αλλαξουν..
παρολαυτα οι χιτ εχουν τα φοντα να παρουν τιτλο,αν αλλαξουν καποια πραγματα..η προσθηκη ενος αξιοπρεπους σεντερ θα ταν μια καλη αρχη για αυτους..επιπλεον πρεπει να αναφερουμε πως παρα την ηττα οι χιτ κερδισαν εναν παιχτη απο αυτη τη σειρα..τον τσαλμερς..

 

[apolyto_arseniko]

Έρχομαι Ελλάδα!
Για πρώτη φορά πρωταθλητής στην καριέρα του, ο Ντιρκ Νοβίτσκι μίλησε στην ελληνική έκδοση του ΝΒΑ, για το πως ...έφτασε ως εδώ και αποκάλυψε γιατί ετοιμάζεται να έρθει στην Ελλάδα!

Ως πρωταθλητής για πρώτη φορά στην καριέρα του πια ο Dirk Nowitzki μίλησε αποκλειστικά στην ελληνική έκδοση του ΝΒΑ για την προσωπική του δικαίωση και για το μεγαλείο των Mavericks.



Αποστολή, Μαϊάμι: Νίκος Παπαϊωάννου



Τ’ αποδυτήρια των φιλοξενούμενων στην American Airlines Arena είχαν αδειάσει από τους δεκάδες δημοσιογράφους και κάμεραμαν. Μέσα σε αυτά ελάχιστος κόσμος. Κυρίως μέλη οικογενειών παικτών και προπονητών. Η μυρωδιά του αλκοόλ έντονη. Ενα μείγμα αρώματος από σαμπάνια και μπύρα.



Παντού γύρω γύρω αναμνηστικά που γράφουν “Dallas Mavericks NBA Champions 2011”. Καπέλα, μπλουζάκια, πετσέτες, σημαίες, λάβαρα. Ο Tyson Chandler προβάρει το ολοκαίνουργιο μπουφάν με τα χρυσά μανίκια που γράφει στην πλάτη “WORLD CHAMPS” και φωνάζει στον Peja Stojakovic: “Θα φτιάξω ένα και για σένα. Θα φτιάξω ένα για όλους εδώ μέσα. Για τους πρωταθλητές”.



Κι εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο πρωταθλητής των πρωταθλητών. Ο μεγάλος Dirk Nowitzki. Το ρομπότ των Mavericks μετά από 13 χρόνια παρουσίας στο ΝΒΑ και πολλές πίκρες στα playoffs στάθηκε στην κορυφή του βουνού. Εχοντας μ.ο 10,3 πόντους στην τελευταία περίοδο όλων των αγώνων της σειράς των τελικών, έβαλε τη σφραγίδα του αλλά και την υπογραφή του φαρδιά πλατιά! Στη σειρά είχε μ.ο 26 πόντους και δικαίως ανακηρύχτηκε σε MVP των τελικών του ΝΒΑ.



Ο Γερμανός άσος, μιλώντας στην ελληνική έκδοση του ΝΒΑ είπε ότι το πρωτάθλημα δεν ανήκει στον ίδιο αλλά σε όλη την ομάδα: “Είναι τόσο σπουδαίο αυτό που έγινε. Επένδυσα αμέτρητες ώρες στο γυμναστήριο για να βελτιωθώ, για το δικό μου καλό και της ομάδας. Είναι όμορφο όλοι αυτοί οι κόποι ν’ ανταμείβονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, που δεν είναι άλλος από το πρωτάθλημα. Το 2006 είχαμε μία σπουδαία ευκαιρία για να στεφθούμε πρωταθλητές, αλλά αποτύχαμε. Εχω χάσει πολλές μέρες ύπνου λόγω εκείνης της σειράς, όμως πλέον είμαι εντάξει. Πήραμε το πρωτάθλημα και μάλιστα στην έδρα του Μαίάμι, όπως είχαν κάνει εκείνοι το 2006 στο Ντάλας”.



Ενα τεράστιο χαμόγελο είναι συνεχώς σχηματισμένο στο πρόσωπο του Nowitzki. Κρατά στο ένα χέρι το βραβείο του MVP  των τελικών και λέει ότι αυτό το πρωτάθλημα είναι για τους συμπαίκτες του, που έχουν ζήσει τόσες απογοητεύσεις στα playoffs: “Κοίτα το ρόστερ μας. Δες πόσοι από εμάς είχαμε φτάσει κοντά στο στόχο, αλλά ουδέποτε καταφέραμε να πατήσουμε στην κορυφή. Από τον Kidd, που έπαιξε σε δύο τελικούς του ΝΒΑ, αλλά ήρθε δεύτερος. Τον Terry, που ζήσαμε μαζί την πίκρα του 2006. Τον Peja, που έφτασε πολύ κοντά στον τίτλο με τους Kings. Tον Marion και τον Chandler  με τόσα χρόνια εμπειρίας. Τώρα όλοι τους θα θυμούνται αυτήν την μέρα για το υπόλοιπο της ζωής τους. Είμαστε πρωταθλητές και δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Αυτό το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ μας είναι ανεκτίμητο και θα μείνει για πάντα”.



Περασμένα μεσάνυχτα και ο Nowitzki είναι έτοιμος να πάει για μπάνιο. Για τώρα στ’ αποδυτήρια των φιλοξενούμενων στην ΑΑ Αrena. Για το καλοκαίρι στην Ελλάδα την οποία λατρεύει: “Κάθε καλοκαίρι πηγαίνω στην Ελλάδα για διακοπές με την οικογένειά μου. Πέρυσι ήμουν στην Κρήτη, αλλά φέτος δεν ξέρω που ακριβώς στην Ελλάδα θα κάνω διακοπές. Θα συμβουλευτώ και τον Peja τώρα, που έχει ιδία γνώμη για την Ελλάδα.”.



Αν λοιπόν το καλοκαίρι δείτε έναν πανύψηλο ξανθό τύπο με μούσι σε κάποιο από τα Ελληνικά νησιά, κουβαλώντας ένα βαρύτιμο τρόπαιο, τότε “το βρήκατε!”. Θα είναι ο ένας και μοναδικός, Dirk Nowitzki. Ο … εκλεκτός του μπάσκετ.                                                                 

 

[apolyto_arseniko]

Λεμπρόν, ξέρεις τώρα τι να το κάνεις το ταλκ...

Από τη μια στάθηκε ο σούπερ - σταρ Λεμπρόν Τζέιμς.
Λεμπρόν, ξέρεις τώρα τι να το κάνεις το ταλκ...

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης.

Με την κορδέλα του, το ταλκ στα χέρια και το εθιμοτυπικό πέταγμα της άσπρης σκόνης στον αέρα, τις «λεζάντες» του, τα συμβόλαια με τους χορηγούς, τον τίτλο του «νέου Τζόρνταν» στις αποσκευές του εδώ και χρόνια.

Παιδί - μπουμπούκι, που άφησε πίσω του τα παλιά και πήγε στο ηλιόλουστο Μαϊάμι να ανταμώσει με τον Ουέιντ, τον Μπος και τα άλλα καλόπαιδα και να πάρουν πασαρέλα τον τίτλο.

Απέναντί του στάθηκε ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Ο τίμιος Γερμανός που δεν ήταν ποτέ του «σταρούμπα». Που όταν θέλει να χαλαρώσει, παίρνει την κιθάρα του κι αρχίζει να παίζει σαν να είναι τουρίστας στα Μάλια. Που δεν είπε ποτέ «όχι» στην Εθνική του, ακόμα κι αν ξέρει ότι οι περισσότεροι συμπαίκτες του ψάχνουν να βρουν πού έχει κοτσάνι η μπάλα του μπάσκετ. Που έχει βιώσει και την επιτυχία και την αποτυχία χωρίς να απογειωθεί ή να καταρρακωθεί. Μια «τυπάρα» του παγκόσμιου αθλητισμού, στα 33 του πλέον, που κατέβηκε να διεκδικήσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή μαζί με τον γερο-Κιντ, τον Τέρι, τον Μπαρέα.

Πολλά με λίγα έμοιαζε η σειρά των τελικών. Και ειδικά με τον Νοβίτσκι να παίζει άρρωστος κι εμπύρετος, να βήχει σαν τον «Πασπάτη» στην «Αστροφεγγιά», να δείχνει καταπονημένος και αδύναμος, το Μαϊάμι έμοιαζε το τεράστιο φαβορί. Μόνο που ο Ντιρκ, εκτός από άρρωστος, ήταν και «αρρώστια» κανονική. Και στα κρίσιμα σημεία κάθε τελικού, στην τέταρτη περίοδο, ήταν πάντα εκεί που έπρεπε για να πάρει τη μπάλα και να τη στείλει εκεί που έπρεπε.

Κι έμεινε εκείνο το Λεμπρόν παλικάρι με τον άλλον, τον Ουέιντ, να τον κοροϊδεύουν μπροστά στις κάμερες τον Ντιρκ, για το βαρύ του περπάτημα και τον βήχα του. Και δεν είχαν καν τα «καρύδια» να βγουν και να πουν αντρίκεια «ναι ρε παιδιά, μια πλακίτσα κάναμε, σιγά, πώς κάνετε έτσι;», παρά άρχισαν κάτι ντιντίδικα του στυλ «όχι, εμείς βήχαμε στ’ αλήθεια, μάλλον μας πείραξε ο κλιματισμός που ξέρανε τα λαιμά μας». Αλλά έτσι είναι τα «γατάκια»: κάνουν τους νταήδες μπροστά στα ποντίκια, αλλά όταν βρεθούν μπροστά στον σκύλο, αρχίζουν να πουρπουράνε και μετά εξαφανίζονται με ένα εντυπωσιακό σάλτο...

Τα «γατάκια» λοιπόν την έκαναν με σάλτο στον τελευταίο τελικό και δεν κατάφεραν ούτε καν να ισοφαρίσουν τη σειρά και να τα παίξουν όλα για όλα στο τελευταίο παιχνίδι. Και ο Ντιρκ, μαζί με τις «παλιοσειρές» του, σήκωσε την κούπα και έγραψε ιστορία. Σεμνά και ταπεινά, χωρίς να την πει σε κανέναν, να θυμηθεί τις κοροϊδίες, να απαντήσει, να βγάλει χολή. Έβαλε τα κλάματα κι εξαφανίστηκε για τα αποδυτήρια, σχεδόν σηκωτό τον έφεραν για την απονομή.

Αφού δεν τους την είπε λοιπόν ο Ντιρκ, θα τους την πω εγώ: Θέλετε όχι πολλά καρβέλια ψωμί ακόμα αγαπητοί κύριοι Τζέιμς και Ουέιντ, αλλά φούρνους ολόκληρους για να τον φτάσετε τον Νοβίτσκι. Όχι μπασκετικά, αλλά σαν πακέτο: σαν άνθρωπο, σαν χαρακτήρα, σαν ήθος, σαν προσωπικότητα. Όταν «μεγαλώσετε» και ωριμάσετε, όταν καταλάβετε ότι φύγατε από τα ανοιχτά γηπεδάκια και παίζετε σε μια ομάδα, ότι ο ένας μόνος του δεν γίνεται να κερδίσει τους πέντε, τα ξαναλέμε.

Μέχρι τότε, φίλε Λεμπρόν, μια που το έχεις το ταλκ στα χέρια, ξέρεις τι να το κάνεις. Ό,τι και να λένε οι παιδίατροι, ότι κλείνει τους πόρους και καλό είναι να μην το χρησιμοποιούμε, στην περίπτωσή σου θα κάνει σίγουρα καλό: θα σε ανακουφίσει από το «σύγκαμα».

Πηγή: sport-fm.gr

 

[gregory35]

Λεμπρόν, ξέρεις τώρα τι να το κάνεις το ταλκ...

Από τη μια στάθηκε ο σούπερ - σταρ Λεμπρόν Τζέιμς.
Λεμπρόν, ξέρεις τώρα τι να το κάνεις το ταλκ...

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης.

Με την κορδέλα του, το ταλκ στα χέρια και το εθιμοτυπικό πέταγμα της άσπρης σκόνης στον αέρα, τις «λεζάντες» του, τα συμβόλαια με τους χορηγούς, τον τίτλο του «νέου Τζόρνταν» στις αποσκευές του εδώ και χρόνια.

Παιδί - μπουμπούκι, που άφησε πίσω του τα παλιά και πήγε στο ηλιόλουστο Μαϊάμι να ανταμώσει με τον Ουέιντ, τον Μπος και τα άλλα καλόπαιδα και να πάρουν πασαρέλα τον τίτλο.

Απέναντί του στάθηκε ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Ο τίμιος Γερμανός που δεν ήταν ποτέ του «σταρούμπα». Που όταν θέλει να χαλαρώσει, παίρνει την κιθάρα του κι αρχίζει να παίζει σαν να είναι τουρίστας στα Μάλια. Που δεν είπε ποτέ «όχι» στην Εθνική του, ακόμα κι αν ξέρει ότι οι περισσότεροι συμπαίκτες του ψάχνουν να βρουν πού έχει κοτσάνι η μπάλα του μπάσκετ. Που έχει βιώσει και την επιτυχία και την αποτυχία χωρίς να απογειωθεί ή να καταρρακωθεί. Μια «τυπάρα» του παγκόσμιου αθλητισμού, στα 33 του πλέον, που κατέβηκε να διεκδικήσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή μαζί με τον γερο-Κιντ, τον Τέρι, τον Μπαρέα.

Πολλά με λίγα έμοιαζε η σειρά των τελικών. Και ειδικά με τον Νοβίτσκι να παίζει άρρωστος κι εμπύρετος, να βήχει σαν τον «Πασπάτη» στην «Αστροφεγγιά», να δείχνει καταπονημένος και αδύναμος, το Μαϊάμι έμοιαζε το τεράστιο φαβορί. Μόνο που ο Ντιρκ, εκτός από άρρωστος, ήταν και «αρρώστια» κανονική. Και στα κρίσιμα σημεία κάθε τελικού, στην τέταρτη περίοδο, ήταν πάντα εκεί που έπρεπε για να πάρει τη μπάλα και να τη στείλει εκεί που έπρεπε.

Κι έμεινε εκείνο το Λεμπρόν παλικάρι με τον άλλον, τον Ουέιντ, να τον κοροϊδεύουν μπροστά στις κάμερες τον Ντιρκ, για το βαρύ του περπάτημα και τον βήχα του. Και δεν είχαν καν τα «καρύδια» να βγουν και να πουν αντρίκεια «ναι ρε παιδιά, μια πλακίτσα κάναμε, σιγά, πώς κάνετε έτσι;», παρά άρχισαν κάτι ντιντίδικα του στυλ «όχι, εμείς βήχαμε στ’ αλήθεια, μάλλον μας πείραξε ο κλιματισμός που ξέρανε τα λαιμά μας». Αλλά έτσι είναι τα «γατάκια»: κάνουν τους νταήδες μπροστά στα ποντίκια, αλλά όταν βρεθούν μπροστά στον σκύλο, αρχίζουν να πουρπουράνε και μετά εξαφανίζονται με ένα εντυπωσιακό σάλτο...

Τα «γατάκια» λοιπόν την έκαναν με σάλτο στον τελευταίο τελικό και δεν κατάφεραν ούτε καν να ισοφαρίσουν τη σειρά και να τα παίξουν όλα για όλα στο τελευταίο παιχνίδι. Και ο Ντιρκ, μαζί με τις «παλιοσειρές» του, σήκωσε την κούπα και έγραψε ιστορία. Σεμνά και ταπεινά, χωρίς να την πει σε κανέναν, να θυμηθεί τις κοροϊδίες, να απαντήσει, να βγάλει χολή. Έβαλε τα κλάματα κι εξαφανίστηκε για τα αποδυτήρια, σχεδόν σηκωτό τον έφεραν για την απονομή.

Αφού δεν τους την είπε λοιπόν ο Ντιρκ, θα τους την πω εγώ: Θέλετε όχι πολλά καρβέλια ψωμί ακόμα αγαπητοί κύριοι Τζέιμς και Ουέιντ, αλλά φούρνους ολόκληρους για να τον φτάσετε τον Νοβίτσκι. Όχι μπασκετικά, αλλά σαν πακέτο: σαν άνθρωπο, σαν χαρακτήρα, σαν ήθος, σαν προσωπικότητα. Όταν «μεγαλώσετε» και ωριμάσετε, όταν καταλάβετε ότι φύγατε από τα ανοιχτά γηπεδάκια και παίζετε σε μια ομάδα, ότι ο ένας μόνος του δεν γίνεται να κερδίσει τους πέντε, τα ξαναλέμε.

Μέχρι τότε, φίλε Λεμπρόν, μια που το έχεις το ταλκ στα χέρια, ξέρεις τι να το κάνεις. Ό,τι και να λένε οι παιδίατροι, ότι κλείνει τους πόρους και καλό είναι να μην το χρησιμοποιούμε, στην περίπτωσή σου θα κάνει σίγουρα καλό: θα σε ανακουφίσει από το «σύγκαμα».

Πηγή: sport-fm.gr