Στα φοιτητικά μου χρόνια, ασπάστηκα την ακάποτη ηδονή στην φοιτητική εστία της Ούλώφ Πάλμε.
Τα γαμήσια ήταν αεροπλανικά εκείνη την εποχή. Τα μουνιά ήταν υπέροχα κι ας γαμιόμασταν σε μικρά δωμάτια
ή στα μπαλκόνια. Τα ντους κοινόχρηστα αλλά περιποιημένα.
Τώρα όλα εμετικά για τα αρσενικά πιτσιρίκια που αυνανίζονται παίζοντας ακόμα πινγκ πονγκ
και τρώγοντας πιτσίνια στο ίδιο τραπεζι της σάλας, που στριμώχναμε τις γκόμενες.
Φοιτήτριες από όλη την Ελλάδα έφταναν με βαλίτσες και συμπράγκαλα, στην ίδια πόρτα του ίδιου κτιρίου
που στεγάζει σήμερα εκκολαπτόμενες πουτάνες. Τι κρίμα.
Τότε νοιαζόμουν κι ως φίλος τους αλλά τώρα πια μόνο συμβουλάτορας. Εναντίον στους λεχρίτες
που τις ξερογλύφουν στα μπαράκια και τις τραβολογούν στο Παγκράτι για να κάνουν επίδειξη πλούτου
μιας που δεν γαμάνε ποτέ. Αυτούς πρέπει να τους νετάρουμε. Να ξεβρωμίσει η εστία από δαύτους.
Αλλά και το γραφικό Παγκράτι. Κι ας μην βρίσκουμε να παρκάρουμε ποτέ. Φτάνει να το μυρίζουμε περπατώντας.
Μόνο όσοι αξίζαμε κι αξίζουμε. Όλοι οι άλλοι στον Καιάδα.
Τότε υπήρχε θηλυκότητα και ζωηράδα με γλυκό χαμόγελο στα κορίτσια. Έρωτας, πάθος, σκίρτημα και γαμήσι.
Φιλιά και γλωσσόφιλα με εσάνς παρθενιάς και φρεσκάδας. Τώρα πουτσίλα και έρπης.
Αγαμητες με δήθεν καριέρα. Οι μισές με φάτσες σαν τραβέλια και τίγκα στα αντικαταθλιπτικά.
Οι πούτσες τότε κατέληγαν συρταρωτά στο λαρύγγι τους και οι κωλοτρυπίδες τους μάγγωναν τις ψωλές μας.
Ακάποτα όλα φυσικά. Κι έπειτα γίνονταν γυναίκες. Στρωμένα μουνιά.
Γυναίκες που δικαιολογούσαν το φύλο τους και σήμερα στηρίζουν σπίτια και παιδιά που βγαίνουν γαμιάδες.
Τα δικά μας παιδιά.
Τα αναγνωρίζουμε επειδή είναι εμείς σε μικρή ηλικία. Και τα στηρίζουμε όσο δεν πάει.
Δυστυχώς πλέον κι όπως αναμενόταν, η συντριπτική πλειοψηφια των φοιτητριών εκεί σήμερα, μουνοπλένεται
με μωρομάντηλα λόγω διαλυμένων υδραυλικών εγκαταστάσεων. Φοράνε στρινγκ λαικής μέχρι να βρουν χορηγό.
Κατηφορίζουν προς το Παγκράτι ή μπαίνουν σε αμάξια από κλεισμένα ραντεβού.
Άμα φτάσει η άλλη στην βίζιτα, ψόφησε το γαμήσι.
Επιθυμούμε να τους πάρουν όλα τα φράγκα αν είναι μόνο πουτανάκηδες. Γιατί έτσι μας αρέσει.
Να τους βγάλουν με τασάκι στα φανάρια και να κλωτσούν πεσμένα κλαριά από τα δένδρα, αναθεματίζοντας.
Αυτό θέλουμε και γι'αυτό τις εκπαιδεύουμε.
Απόψε θα πάω για σεμινάριο...