Ο εγγαμος βιος, και ο μοναχισμος.
Αυτοι ειναι οι δυο δρομοι της ζωης.
Ο 'εργενικος' δρομος, δυσκολα μπορει να θεωρηθει χριστιανικος, αν και δεν ειναι και κατακριτεος βεβαια.
Τα μοναστηρια επαιξαν παντα σημαντικο ρολο στην σωτηρια του εθνους μας.
Και οι μοναχοι, αν εχουν κλιση, ανεβαινουν σε αλλα υψη αγιοτητας.
Το θεμα ειναι, να βρεις τι σου ταιριαζει.
Δεν κανουν ολοι για ολα.
Το να σου αρεσει η μοναχικη ζωη, και να σε πιεζουν να παντρευτεις, ειναι κατακριτερο.
Ομοιως το αντιστροφο.
Παντως, σε κοινωνιες σαν τις σημερινες,
το να επιλεγεις να γινεις μοναχος,
να αφιερωσεις τον εαυτο σου στο Θεο,
ειναι πραγματικη ηρωικη πραξη.
Αν σκεφτει κανεις βεβαια, οτι σημερα ειμαστε, αυριο δεν ειμαστε,
αν μπορεις να πας σε μοναστηρι,
και οντας σωστος μοναχος (οχι γιαλαντζι!) να σωσεις την ψυχη σου,
γιατι οχι;
Οπως ειπε και ο Κυριος ημων Ιησους Χριστος,
τι θα ωφελησει αν καποιος κερδισει τον κοσμο ολο, και ζημιωθει την ψυχη αυτου;
Αρα, ειτε στον κοσμο, ειτε στο μοναστηρι,
πρεπει να φροντιζουμε για την ψυχη μας.
Οπου μπορει ο καθενας καλυτερα.