Το πρόβλημα της (λαθρο)μετανάστευσης και της προσφυγικής κρίσης είναι δύο παγκόσμια, ξεχωριστά φαινόμενα, τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και διαφορετικά. Μας επηρεάζουν ιδιαίτερα σαν έθνος λόγω της γεωπολιτικής μας θέσης και των ευάλωτων συνόρων. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής, κύριοι: καθαρά ιδεολογικό και ουχί πολιτικό. Εάν είμαστε υπέρ της παγκοσμιοποίησης ουσιαστικά και όχι μόνο όταν μας συμφέρει, καλώς να ορίσουν όλοι και να γίνουμε ένα "χωνευτήρι" θρησκειών και πολιτισμών μέχρι το τελικό στάδιο της συνύπαρξης και (ομοιογένειας;). Εάν τασσόμεθα υπέρ του εθνικού κράτους, πρέπει να τεθούν όρια για την διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και της πολιτιστικής κληρονομιάς -προσοχή, επειδή εισέρχομαι σε επικίνδυνα μονοπάτια και κινδυνεύω να παρεξηγηθώ, δεν μιλώ για "φυλετική καθαρότητα" και γονιδιακό θέμα, μιλώ καθαρά πολιτισμικά-. Προσωπική μου εκτίμηση βρίσκεται κάπου στη μέση, πλέον η απομόνωση είναι αδύνατη και η παγκοσμιοποίηση μονόδρομος. Αλλά προς Θεού ας μην θυσιάσουμε τα πάντα, την ταυτότητα, την γλώσσα και τις δοξασίες στον βωμό της προόδου. Αγαπώ όλο τον κόσμο, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, αλλά πολλά θέματα είναι ζήτημα εκπαίδευσης και αγωγής. Καλοδεχούμενοι οι εξ Ανατολής ορμώμενοι φίλοι μας, αρκεί να σεβαστούν και τον δικό μας πολιτισμό. Οι ακρότητες κάθε μορφής μόνο καταστροφή φέρνουν.
