Αγαπητοί φίλοι
και συναγωνιστές (εξαιρούνται τα αριστερά αποβράσματα στην προσφώνηση)
Μου έχει φύγει κάθε όρεξη να ποστάρω στα ανατολικά νήματα που απο εκεί ξεκίνησα χρόνια τώρα να γράφω ιστορίες καμακιού και ταξιδιών που αποτέλεσαν έμπνευση για πολλούς!
Η ιστορία της κρίσης οικονομικής αλλά και εθνικής με έχει κουράσει και με έχει καταβάλει! Κλείνουμε μάτια και προσπαθούμε να περάσουμε καλά την ώρα που η χώρα καταρέει και περνάει σε ξένα χέρια! Είναι πολύ βαρύ ...
Νιώθω σαν να έχει γάγγραινα το πόδι μου και να το καλύπτω με ένα ακριβό παπούτσι και να το παίζω έξω ..αθλητής!
Σκεφτείτε αύριο όσοι έχετε να πάτε στις δουλειές σας και αιμορραγείτε στο μικρό δαχτυλάκι του χεριού σας...Θα σας νοιάζει αν θα αργήσετε μια ώρα? Η θα πάτε να γαμήσετε ? Πρώτα λοιπόν γινόμαστε καλά και μετά ασχολούμαστε με θέματα αναψυχής!
Αν κάνουμε παραπομπή στη χώρα που όλοι είμαστε σώμα της τότε πως μπορούμε να περνάμε καλά όταν αυτή βουλιάζει και καταρρέει?
Κλείνω με τους παρακάτω στοίχους --->
Μα ένα μικρό, μα ένα μικρό κλεφτόπουλο
δεν τρώει, δεν τραγουδάει, βάι δεν πίνει, δεν γλεντάει
Μόν' τ' άρματα, μόν' τ' άρματα του κοίταζε
Του ντουφεκιού του λέει: «Γεια σου Κίτσο μου λεβέντη!»
Τόσες φορές, τόσες φορές με γλύτωσες
απ' των εχθρών τα χέρια κι απ' των Τούρκων τα μαχαίρια
Και σε εκείνα τα χρόνια τα ίδια γίνονταν! Η ιστορία γράφτηκε απο τους δυνατούς!
Τιμή και δόξα στο μικρό κλεφτόπουλο!
Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!