Οι Πακιστανοί Μετανάστες Παίζουν Κρίκετ στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης
Το πρωινό της Κυριακής στην περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης είμαστε το μοναδικό αυτοκίνητο που τρέχει με κατεύθυνση δυτικά· στο απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας αγκομαχούν όσοι ταξιδεύουν για μπάνιο στη Χαλκιδική. Σε λίγη ώρα, στο «πλαστικό» βοηθητικό γήπεδο του Ηρακλή, δίπλα στο Ιβανώφειο στην Αγίου Δημητρίου, ξεκινά η προπόνηση του νεώτερου τμήματος του «Γηραιού», του κρίκετ. Το ιδιαίτερο της αθλητικής είδησης είναι ότι οι περισσότεροι παίχτες είναι Πακιστανοί μετανάστες, οι οποίοι μέχρι σήμερα χαίρονταν το εθνικό σπορ της πατρίδας τους περιστασιακά σε πάρκα και πρόχειρα γήπεδα της Θεσσαλονίκης. Αυτήν την αθλητική μαγιά συσπείρωσαν γύρω από τον Ηρακλή δύο Έλληνες κι ένας Άγγλος, αφοσιωμένοι στο ευγενές και τεχνικό παιχνίδι, οι οποίοι ίδρυσαν το νεώτερο επίσημο μέλος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Κρίκετ.
«Ο Ηρακλής είναι σύλλογος που παραδοσιακά κάνει ανοίγματα και στηρίζει αθλήματα με παράδοση στο εξωτερικό. Μας δέχθηκε στην οικογένειά του και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό. Πριν από έναν χρόνο, όταν απευθύναμε την πρόσκληση μέσω ανακοίνωσης στο διαδίκτυο αλλά και αναρτώντας αφίσες στην πόλη για την ίδρυση της ομάδας, οι πρώτοι που ανταποκρίθηκαν ήταν Πακιστανοί μετανάστες, τουλάχιστον 30 άτομα, οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν διδαχθεί το κρίκετ στο σχολείο», περιγράφει στο VICE ο Κώστας Βασάλος, ψυχή της ομάδας μαζί με τον Τάσο Νικολάου και τον Βρετανό Πάτρικ Σόιερς. Ο ίδιος έζησε στην Αυστραλία και είχε επίσης διδαχθεί το κρίκετ από τα μαθητικά του χρόνια. Και τώρα, λίγο πριν αρχίσει η προπόνηση, μοιράζει στους παίκτες τις καινούριες αθλητικές τους εμφανίσεις με το έμβλημα στο στήθος που γράφει "Iraklis Thessaloniki Cricket Club 2015".
Οι Πακιστανοί άσσοι του κρίκετ μοιράζονται τα ξύλινα μπαστούνια, προστατευτικές περικνημίδες, γάντια και σκληρά μπαλάκια, που έχουν σιδερένιο πυρήνα τυλιγμένο με ραμμένο δέρμα. Άλλοι παίχτες ακροβολίζονται στο χορτάρι. Στο γήπεδο ξεχωρίζουν από την κοψιά δύο-τρεις Άγγλοι, που αστειεύονται με τους συμπαίκτες τους, δίνουν και παίρνουν οδηγίες πριν ξεκινήσουν οι πρώτες ρίψεις. «Ο παίχτης που πετά τη μπάλα με το χέρι λέγεται "bowler", κι εκείνος που πρέπει να τη χτυπήσει με το μπαστούνι λέγεται "batsman". Οι υπόλοιποι, που απλώνονται στο γήπεδο, είναι οι "fielders", οι οποίοι θα την επαναφέρουν στη βάση. Κάθε ομάδα έχει έντεκα παίχτες και τα δικά της μυστικά», μου λέει ο Σόιερς, καθηγητής Αγγλικών σε ιδιωτικό σχολείο και βασικός συντελεστής της ομάδας. Μυούμαστε από τον ίδιο στη φιλοσοφία του σπορ. «Το κρίκετ απαιτεί σκέψη, είναι περίπου σαν το σκάκι. Ο bowler βάζει πειρασμούς στον batsman, μπορεί να του πετάξει τη μπάλα με δύναμη ή με φάλτσο. Κι εκείνος παίρνει το ρίσκο να χτυπήσει με δύναμη τη μπάλα ή τεχνικά. Κι έπειτα, ο αρχηγός πρέπει να αποφασίσει πού θα στηθούν οι fielders».
Το κρίκετ θεωρείται ως το δεύτερο πιο διαδεδομένο άθλημα στον κόσμο μετά το ποδόσφαιρο, καθώς είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις λεγόμενες χώρες της πρώην βρετανικής Κοινοπολιτείας. Μήτρα του ελληνικού κρίκετ είναι η Κέρκυρα, όπου το 1823 διεξήχθη ο πρώτος καταγεγραμμένος αγώνας μεταξύ αξιωματικών του Βρετανικού Ναυτικού. Στην Κέρκυρα υπάρχουν σήμερα τουλάχιστον δώδεκα ομάδες με οργανωμένα τμήματα αντρών, γυναικών, παίδων και κορασίδων. Στο νησί διεξάγεται χειμερινό και θερινό πρωτάθλημα σε υψηλό επίπεδο και με μεγάλη ανταπόκριση του κοινού, και βέβαια δικαιωματικά εκεί βρίσκεται η έδρα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Κρίκετ. Ομάδες της Κέρκυρας συμμετείχαν τον περασμένο μήνα στη Θεσσαλονίκη σε φιλικό τουρνουά με τον Ηρακλή, ώστε να ενισχύσουν την ανάπτυξη και προβολή του αθλήματος στην πόλη.
Στο μεταξύ, στο πλαστικό της Αγίου Δημητρίου η προπόνηση ρολάρει δυναμικά κάτω από τον καυτό ήλιο. Πακιστανοί, Έλληνες και Άγγλοι ξεδιπλώνουν το στυλ τους στο χορτάρι, με τεχνικές ντελικάτες κινήσεις. Ειδικά οι μετανάστες, παρ' όλο που εργάζονται όλη την εβδομάδα σε σκληρές δουλειές, αφιερώνουν την Κυριακή στο κρίκετ και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ο Σακίλ Αχμέτ, 35 ετών, είναι ένας από τους αρχηγούς της ομάδας. Ζει πολλά χρόνια στην Ελλάδα, έχει πια άδεια παραμονής και εργάζεται σε κατάστημα κινέζικων ρούχων στην οδό Γιαννιτσών. «Το κρίκετ παίζεται στο Πακιστάν, όπως εδώ το ποδόσφαιρο στις αλάνες και τις αυλές των σχολείων. Θυμάμαι ότι στο χωριό μου, τις μέρες που η ζέστη ήταν αφόρητη, ανάβαμε προβολείς το βράδυ και παίζαμε μέχρι τα μεσάνυχτα», λέει.
Η ομάδα της Θεσσαλονίκης αδυνατεί να καλύψει τα λειτουργικά έξοδα του τμήματος κρίκετ και φυσικά οι κρατικές επιδοτήσεις έχουν διακοπεί, έτσι η όλη προσπάθεια χρηματοδοτείται εκ των ενόντων. «Βοηθάμε όλοι, ο καθένας με τις δυνάμεις του» λέει ο Κώστας Βασάλος, και εξηγεί ότι επόμενος στόχος της ομάδας είναι να συμμετάσχει στο τουρνουά κυπέλλου που θα διεξαχθεί το φθινόπωρο στην Κέρκυρα. «Έπειτα, στόχος είναι να έρθουμε σε επαφή με τους πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν σε Κέντρα Φιλοξενίας στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Πολλοί από αυτούς γνωρίζουν καλά το άθλημα, κι επιπλέον η διοργάνωση αγώνων στους χώρους φιλοξενίας θα είναι μια κίνηση συνύπαρξης, αλληλεγγύης και ψυχαγωγίας», σημειώνει ο ίδιος.
Δίνουμε ραντεβού την επόμενη μέρα με τον Ρασίντ Μαχμούτ, 27 ετών, μετανάστη από το Πακιστάν, batsman στην ομάδα του Ηρακλή και από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των προπονητών. Γεννήθηκε στην πόλη Γκουχρανχουάλα, άφησε πίσω τους γονείς και τα πέντε αδέρφια του και έφθασε στην Ελλάδα πριν από περίπου επτά χρόνια, με το πρώτο κύμα προσφύγων μέσω του Έβρου. Η ζωή στη Θεσσαλονίκη δεν είναι εύκολη για τον Ρασίντ, όμως εκείνος αισιοδοξεί. Υπέβαλε αίτηση ασύλου πριν από τρεισήμισι χρόνια. Δεν έχει λάβει ακόμη απάντηση κι έτσι ανανεώνει τα έγγραφά του κάθε τρεις μήνες στο αστυνομικό τμήμα. Εργάστηκε σε πλυντήρια αυτοκινήτων και βενζινάδικα, όμως τον τελευταίο καιρό δεν έχει σταθερή δουλειά. Παρόμοιο προφίλ έχουν οι περισσότεροι Πακιστανοί αθλητές κρίκετ του Ηρακλή. Μόλις δύο ή τρεις πρόσφυγες που έφθασαν στην Ελλάδα με το πρόσφατο και εν εξελίξει ανθρώπινο κύμα, εμφανίστηκαν τελευταία στις προπονήσεις. Τα προηγούμενα χρόνια οι Πακιστανοί μετανάστες στη Θεσσαλονίκη έπαιζαν κρίκετ την Κυριακή στο πρώην στρατόπεδο του Παύλου Μελά ή σε ένα ανοιχτό γήπεδο στα Λουτρά της Θέρμης. Για πρώτη φορά οργανωμένα σε ομάδα παίζουν στον Ηρακλή.
Ο Ρασίντ ζει με έναν συμπατριώτη του σε ένα μικρό διαμέρισμα απέναντι από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Την Παρασκευή πηγαίνει στο αυτοσχέδιο τζαμί στη Μοναστηρίου κι έπειτα σχεδόν καθημερινά περνά από το μπακάλικο του Αμπάς, στο ύψος της εκκλησίας των Αγίων Πάντων, άτυπο στέκι της κοινότητας των Πακιστανών που ζουν και εργάζονται στα κινέζικα και τα βενζινάδικα της περιοχής. Εκεί θα συναντήσουμε τον Σακίλ και τον Σοέμπ, συμπαίχτες του στην ομάδα κρίκετ. Συζητάμε για τον Πακιστανό βετεράνο σταρ του αθλήματος Ιμράν Καν, πίνουμε εμφιαλωμένο χυμό μάγκο και χαζολογούμε για να αποφύγουμε την πνιγηρή υγρασία της Θεσσαλονίκης. Οι Πακιστανοί αθλητές του κρίκετ παραμένουν και εκτός γηπέδου ενθουσιώδεις και ευγενείς, σύμφωνα και με την κουλτούρα του σπορ. Και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, ζούνε για την Κυριακή.
πηγη
θα φτιάξουμε και εθνική ομάδα κρίκετ
ξεροχυνω και μονο με τον τιτλο, χωρις να διαβασω το κειμενο