Ποτέ δεν κατάλαβα πώς με το να ασχολείσαι με το LifeStyle μπορεί να έχει μετατραπεί σε ειδεχθές έγκλημα. Έχω ζήσει επί μία τριετία, μία άνευ προηγουμένου και ηθικής επίθεση, συνήθως κάτω από την ζώνη, και κυρίως όταν ήμουν ανάσκελα knocked down από δεκάδες «δολοφόνους» των blog και του ίντερνετ.
Φτάσαμε σε γραφικότητες, να θεωρηθώ και υπεύθυνος για την οικονομική κρίση. Προφανώς δεν ήταν υπεύθυνοι ο Σημίτης, ο Καραμανλής ή ο Γιωργάκης. Δεν ήταν υπεύθυνες οι τράπεζες, δεν ήταν υπεύθυνα τα «τσατσόνια» των οικονομικών «κύκλων». Ήταν υπεύθυνο το NITRO με 50.000-60.000 κυκλοφορία.
Ακόμα και ο τελευταίος διαπλεκόμενος ή μη γραφιάς (έχουμε πάψει να μιλάμε εδώ και καιρό για την δημοσιογραφία), μου την έπεφτε από όλες τις μεριές με εκφράσεις που εμπεριείχαν μόνο προσωπική εμπάθεια και κυρίως ψέμματα. Με αυτήν την λάσπη θα μπορούσα να χτίσω όχι μόνο τα δύο σπίτια που έχασα αλλά και τέσσερα ακόμη.
«Χάλασα», λέει, δύο τρεις γενιές Ελλήνων. Το μόνο που μπορώ να απαντήσω σε αυτό: Μαλάκας δεν γίνεσαι, γεννιέσαι. Διαβάζω τα καλύτερα LifeStyle περιοδικά στον κόσμο όπως το GQ ή το Vanity Fair, τα οποία παίζουν πραγματικό ρόλο σε τάσεις και lifestyle αλλά δεν ντύθηκα ποτέ σαν αντρική πριμαντόνα των Dolce & Gabbanna, δεν αγόρασα χρυσό ρολόι, ή δεν πήγα στα Bora Bora που μου συνιστούσαν.
Το αφερέγγυο, η γελοιότητα αλλά και η εμπάθεια, ήταν εξόφθαλμα εμφανή και από ένα άλλο στοιχείο. Ουδείς από όλα αυτά τα τυπάκια, δεν ασχολήθηκε με το αιδοίο φάτσα-κάρτα του PlayBoy των Αττικών Εκδόσεων, με το Penthouse ή με το Cosmopolitan του ΔΟΛ το οποίο είναι το καλύτερο εγχειρίδιο για σεξ (και μάλιστα για γυναίκες) με όλους τους τρόπους από όλες τις μεριές.
Το ημίγυμνο ή το σέξι του ΝΙΤRΟ με τους καλύτερους φωτογράφους που υπάρχουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό ήταν που τους μάρανε. Αυτό που κάνουν όλα τα καλά περιοδικά στον πλανήτη, ακόμα και τα γυναικεία. Είναι αυτό που λέω: Διυλίζω τον κώνωπα και καταπίνω την κάμηλο. Δεν είδα πουθενά επιθέσεις και καταγγελίες προς όλους αυτούς που μας έπεισαν με τα πρωτοσέλιδα πως το χρηματιστήριο θα πάει στις 10.000 μονάδες. Δεν είδα καμία καταγγελία για αυτούς που εκθείαζαν επί χρόνια τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη ως τον καλύτερο Έλληνα επιχειρηματία. Ο κώλος της Όλγας Φαρμάκη μας μάρανε.
Όχι ότι δεν έκανα λάθη και μαλακίες. Έβγαλα πρόσωπα πολλές φορές που δεν άξιζαν να δαπανηθούν ούτε δύο γραμμάρια μελανιού. Δέχθηκα καπρίτσια διαφόρων σταρ και έκανα το κουνέλι σε μαλακίες τους γιατί ήταν «πελάτες» και έπρεπε να φωτογραφηθούν. Όμως το μαγαζί που είχα, είχε και μία δεκάδα περιοδικών. Σε τι να καταγγείλεις το DownTown; Τι να πεις για το Fortune; Ήταν ή δεν ήταν το λιγότερο χλιδάτο περιοδικό, από όλα τα γυναικεία, το InStyle; Είναι από τα καλύτερα ανδρικά περιοδικά στον πλανήτη το Esquire ή όχι; Τι στραβό είχαν το Car και το Top Gear του Τζέρεμι Κλάρκσον, του καλύτερου δημοσιογράφου για αυτοκίνητα στον πλανήτη; Ποιον «έτσουζε» το People; Ποιος χαλάστηκε που με εμπιστεύτηκε στην Ελλάδα ο μεγαλύτερος αμερικάνικός κολοσσός, η Time Warner και η Hearst Co, δεύτερη μεγαλύτερη στον πλανήτη, ή οι εκδόσεις του BBC. Αυτά είναι τα παράσημά μου. Τέλος πάντων. Βαριέμαι να ξαναγυρίζω εκεί.....