Επισκέπτης
Αν ακουσεις τωρα τον Μοτσαρτ, ξεκιναει κομικα, αλεγκρο βιβανς, και αρχιζει να σε παρασερνει.
Σαν εικονα μοιαζει σαν να βρισκεσαι σε ενα κηπο και ενα παιδακι που γελαει ξαφνικα εμφανιζεται μπροστα σου και σου κανει νοημα να το ακολουθησεις και εσυ το κανεις. Αν καποιος παρατηρησει ποσο αποτομα αλλαζει η μουσικη στα περισσοτερα εργα του Μοτσαρτ, ειναι σαν να σε περιμενει το χαμογελαστο παιδακι σε μια γωνια του κηπου και χωρις καμια προειδοποιηση να μεταμορφωνεται σε Σατανα.
πολύ ωραία η περιγραφή σου φίλε Stabit, σε αντίθεση με τον Ραβελ, οπου καταλαβαίνεις πια θα είναι η συνέχεια της μουσικής....
RAVEL-BOLERO
[youtube=425,350]3-4J5j74VPw[/youtube]